Προσκύνημα στη φύση

Το φθινόπωρο, η Εποχή των Χρωμάτων, έφτασε για τα καλά. Το βουνό ντύθηκε στα φθινοπωρινά του.

Ανεβαίνοντας στη ζεστούλα του μεσημεριού, συναντήθηκα με ένα ορθόπτερο του είδους Μάντιδα η θρησκευτική (Mantis religiosa), το κοινό αλογάκι της Παναγίτσας. Το έντομο πήρε το όνομά του από τα δύο μπροστινά πόδια, που τού δίνουν την εμφάνιση προσευχομένου. Είναι αρπακτικό, δηλ. τρέφεται με άλλα έντομα, και τα δύο μπροστινά πόδια είναι πολύ ανεπτυγμένα και ισχυρά και με αυτά πιάνει τη λεία του. Τα έντομα αυτά σε αιχμαλωσία αλληλοτρώγονται, και επίσης συχνά το θηλυκό καταβροχθίζει το αρσενικό μετά τη συνουσία. Φαίνεται ότι το κοινό στοιχείο που έχουν όλα τα αρπακτικά - του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου - είναι οι θρησκευτικές επιδόσεις.




Καθώς δεν ήμουν έντομο, αναγνωρίζουσα την ειλικρινή προσκυνηματική μου διάθεση, η μάντισσα μού ποζάρισε καταλλήλως.




Για όσους αναρωτιούνται, ιδού τι είπε η μάγισσα στην προσευχή της:




Με την ευχή της, πιο πάνω βρέθηκα σε μέρη σαν αυτό:




Στις γωνιές του παραδείσου, η φθινοπωρινή ελεγεία γράφεται με ήχους λεπτούς, εικόνες αδιόρατες, λέξεις απλές, παραστάσεις εφήμερες και φευγαλέες.




Σε έναν κόσμο όπου όλα έρχονται και παρέρχονται, μία Papilio machaon μού χάρισε την τελευταία της πτήση. Αιωνία της η μνήμη.




Αμήν. (Συγγνώμη, μού ξέφυγε.)

Απολογία...

Με αυτή τη δημοσίευση, απολογούμαι σε σένα που γκρίνιαξες ότι έχω καιρό να δημοσιεύσω κάτι στο blog. Αυτό τον καιρό έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Σε συμβουλεύω (εκ πείρας, όχι ότι κάνω το δάσκαλο) να αφήσεις τον εικονικό κόσμο (διαδίκτυο και οθόνες) και να βγεις έξω στον πραγματικό κόσμο. Εάν θέλεις να πάρεις μια μικρή γεύση για το τι υπάρχει εκεί έξω, εάν θέλεις να δεις τι χάνεις, κάνε κλικ εδώ.

Σέλω ποζήλατο! - ίσως ο πιο σύντομος οδηγός απόκτησης ποδηλάτου

Η δημοσίευση απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να αποκτήσουν ένα ποδήλατο και προβληματίζονται για το είδος του ποδηλάτου. Ο σκοπός του κειμένου είναι να απαλλάξει από το άγχος το νέο ποδηλάτη που δεν έχει πείρα στην αγορά, το στήσιμο και τη χρήση του ποδηλάτου. Η γνώση που ακολουθεί έχει αποκτηθεί από την εμπειρία και δίνεται και μία "επιστημονική" απόδειξη της άποψης που θα ακολουθήσει.


Λοιπόν, τι είδος ποδηλάτου να πάρω;

Ναι, σας λέω, σέλω ποζήλατο! Μικρός δεν είμαι πια, δυστυχώς, αλλά βλέποντας τους ποδηλάτες να αυξάνονται και να πληθύνονται και να περνάνε δίπλα μου στην τρελή χαρά, ζηλεύω πανάθεμά με. Αυτά τα ρημάδια τα ποδηλατικά μαγαζιά ξεφυτρώνουν αβέρτα και έχουν καταντήσει μαρτύριο, μπαίνεις μέσα και χάνεσαι σε ένα δάσος ποδηλάτων, ανταλλακτικών, επιλογών... εγώ ένα ποδηλατάκι θέλω αλλά δεν μπορώ να διαλέξω. Καταστηματάρχες και υπάλληλοι με περιλαβαίνουν στο μπλαμπλά και αλίμονό μου, φεύγω πανικόβλητος στο επόμενο μαγαζί, αλλά κι εκεί τα ίδια. Είπα μια αποφράδα μέρα να μπω στο ίντερνετ, να βρω πληροφορίες, μπήκα σε ένα ποδηλατικό φόρουμ, εκεί να δεις αμέτρητους αθέατους ποδηλάτες να γράφουν σεντόνια για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αμέτρητων ανταλλακτικών. Το απόλυτο χάος. Τόλμησα να κάνω μία ερώτηση και γω, και πέσανε πάνω μου μια ντουζίνα ειδικοί με το μακρύ του και το κοντό του ο καθένας. Βοήθεια χριστιανοί κοντεύω να φλιπάρω. Ένα ποδήλατο θέλω επιτέλους!

Ποδήλατα δρόμου, ποδήλατα βουνού (ΜΤΒ), ποδήλατα trekking, ποδήλατα πόλης (city), ποδήλατα τουριστικά, ποδήλατα για φορτία, ποδήλατα ποδήλατα ποδήλατα... Πραγματικά ο αρχάριος δεν ξέρει τι να διαλέξει. Σε αυτό το άρθρο κάνουμε μία παραδοχή: ότι ο υποψήφιος ποδηλάτης δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά θέλει ένα ποδήλατο για τους τρεις βασικότερους και σημαντικότερους λόγους για τους οποίους κάποιος θέλει ένα ποδήλατο:
- για την επικοινωνία δηλ. πρακτική κινητικότητα και ανεξαρτησία στην προσωπική μεταφορά
- για την ευχαρίστηση, και
- για την υγεία, δηλ. την ωφελιμότητα της προσωπικής άσκησης.
Αυτά τα τρία πανάρχαια παγκόσμια και πανανθρώπινα αγαθά συνιστούν ένα "πακέτο" υγείας, που είναι άμεσα προσιτό από τον καθένα, κοστίζει ελάχιστα σε σύγκριση με ο,τιδήποτε άλλο και είναι άμεσα υλοποιήσιμο. Κάποιος που έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις καλύτερα θα είναι να μην μείνει σε αυτές τις συμβουλές. Για παράδειγμα, εάν θέλει ένα ποδήλατο αποκλειστικά για την άσκηση, θα πρέπει να επικεντρωθεί σε ένα περισσότερο εξειδικευμένο ποδήλατο δρόμου. Αλλά αυτός θα έχει ήδη εμπειρία οπότε αυτές οι συμβουλές μάλλον θα του είναι περιττές...

Ωραία λοιπόν, θέσαμε το πλαίσιο: υποψήφιος ποδηλάτης ψάχνεται ψάχνοντας ποδήλατο.


Και λίγη επιστήμη: ένα απλό πείραμα

Για να πάρω μία ιδέα με αριθμητικά δεδομένα για το πόσο ρόλο μπορεί να παίξει το είδος του ποδηλάτου στην πράξη, σκέφτηκα ένα πείραμα. Όρισα μία διαδρομή μέσης αποστάσεως (~50 χλμ.), που από άποψη τεραίν περιέχει απ΄ όλα (ανηφόρες και κατηφόρες, όχι ακραίες, και ισάδι). Τη διαδρομή αυτή την έκανα 6 φορές συνολικά, από 3 φορές με 2 ποδήλατα τα οποία διέφεραν "σημαντικά ως προς το είδος τους" (η περιγραφή των ποδηλάτων στη συνέχεια). Όλες τις φορές οι συνθήκες ήταν ίδιες: ίδιος καιρός/θερμοκρασία/άνεμος, ίδια ώρα της ημέρας, ίδια διάθεση, ακόμα και φορώντας στα ποδήλατα τα ίδια πετάλια ώστε να βάζω τη δύναμη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τα ποδήλατα χρησιμοποιήθηκαν εναλλάξ, δηλ. τη μία ημέρα το ένα και την επόμενη το άλλο. Όλες οι έξοδοι έγιναν στον ίδιο ρυθμό, που δεν ήταν γρήγορος αλλά μιας υπομέγιστης-μέσης ταχύτητας (περίπου στο 70%, στην αερόβια ζώνη). Για τις 3 φορές για το κάθε ποδήλατο, έβγαλα το μέσο όρο του χρόνου στον οποία κάλυψα τη διαδρομή, και στο τέλος έκανα μια σύγκριση των 2 μέσων όρων που προέκυψαν για το κάθε ποδήλατο. Θα λέγαμε ίσως ότι η σύγκριση αυτή περιγράφει αριθμητικά το βαθμό άνεσης στη χρήση και την "αποτελεσματικότητα" του κάθε ποδηλάτου. Για να κατανοηθεί το πόσο τα 2 ποδήλατα, ο Άνεμος και ο Χουρντάς, διέφεραν "ως προς το είδος τους", ακολουθούν τα πορτραίτα τους.

Ο Άνεμος: Το πρώτο ποδήλατο είναι ένα καθαρόαιμο ιταλικό άτι γεννημένο για γκάζια. Στην άσφαλτο είναι στο στοιχείο του, όπως το ψάρι στο νερό. Ένα ποδήλατο με γεωμετρία και υλικό κατασκευής για σύντομες και γρήγορες διαδρομές, με ελαστικότητα και σπιρτάδα, με βάρος γύρω στα 10 κιλά. Μόλις ανεβείς στην ιταλίδα και καθίσεις στη σέλα της, σού ψιθυρίζει στο αυτί ότι τα αστεία τελείωσαν και ότι ήρθε η ώρα να πετάξεις. Εσύ αποκλείεται να μην ενδώσεις στον πειρασμό, αμέσως θα πέσεις στα πετάλια και θα χαθείς στο βάθος του ορίζοντα. Εκτός από τον σκελετό, που έχει φτιαχτεί από τα χέρια ενός παραδοσιακού Ιταλού κατασκευαστή που άφησε συλλεκτικά κομμάτια, τα περιφερειακά του είναι κορυφαίας ποιότητας δίνοντας την αίσθηση της πλήρους απουσίας τριβών και κραδασμών κόντρα στους νόμους της φυσικής. Η αίσθηση που δίνει αυτό το ποδήλατο στην άσφαλτο είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του: η αίσθηση του ανέμου.

Ο Άνεμος


Ο Χουρντάς: Το δεύτερο ποδήλατο είναι ένα 26άρι ΜΤΒ "παντός εδάφους και παντός καιρού", το άκρως αντίθετο του Ανέμου εκ φύσεως και κάνοντας ότι μπορεί για να δικαιώσει τον τίτλο του. Ο σκελετός είναι από βαρύ συμπαγές και ανελαστικό ατσάλι, φτιαγμένος αποκλειστικά με το σκεπτικό της αντοχής, για σκληρές συνθήκες τουρισμού και μεγάλου βάρους. Το ποδήλατο ζυγίζει 18,5 ολόκληρα κιλά με όλα του τα συμπράγκαλα - σχάρες, δυναμό, εργαλειοθήκη κλπ. - δηλ. παραπάνω από το διπλάσιο του άλλου, και εκτός από το κόστος του βάρους στις ανηφόρες, αυτά έτσι όπως προεξέχουν το κάνουν να έχει ασφαλώς κάκιστη αεροδυναμική. Το ποδήλατο αυτό είναι το άκρως αντίθετο της άνεσης: μια φορά που το έδωσα για 2-3 μέρες σε έναν φίλο μού το επέστρεψε λέγοντάς μου ότι δεν θέλει ποτέ να το ξανακαβαλήσει. Το ποδήλατο φέρει ρόδες 26άρες, λάστιχα χοντρά και "παντός εδάφους" με σχετικά λείο πέλμα αλλά καλά φουσκωμένα, και έχει περιφερειακά μιας μέσης-καλής ποιότητας αλλά άριστα συντηρημένα και ρυθμισμένα, δηλ. με πολύ καλή κύλιση. Στις ρόδες οι τριβές είναι αυτοσχέδιες, έχοντας προκύψει από το φόρεμα αξόνων με σκληρούς ατσάλινους κώνους μέσα σε απλά φτηνά κέντρα της σιμάνο - διότι παρατήρησα ότι ακόμα και τα φτηνότερα κέντρα έχουν πολύ καλό μέταλο στις φωλιές που δεν φθείρεται, οπότε φορώντας σκληρούς κώνους από χρωμομολυβδαίνιο προέκυψε ένας πολύ καλός συνδυασμός που κρατά πολλά χρόνια χωρίς φθορά και με άριστη κύλιση. Με μια κουβέντα, μπορεί ο σκελετός να είναι ένας πραγματικός χουρντάς, αλλά τα "νευραλγικά σημεία" του ποδηλάτου που τού δίνουν την ποιότητα κύλισης - κέντρα τροχών, μεσαία τριβή, μετάδοση κίνησης - είναι σε άψογη κατάσταση, άριστα ρυθμισμένα και συντηρημένα.

Ο Χουρντάς


Το αποτέλεσμα του πειράματος: Ο μέσος χρόνος με τον Χουρντά ήταν μεγαλύτερος κατά 16% από τον χρόνο με τον Άνεμο. Δηλ. για κάθε 1 ώρα με το γρήγορο ποδήλατο προστίθενται 10 λεπτά παραπάνω με το αργό ποδήλατο.


Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει κατ΄ εμέ, είναι ότι το είδος του ποδηλάτου είναι ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Μιλάμε πάντα για τον κανονικό μέσο ποδηλάτη και όχι για τον αθλητή. Για τον αθλητή ακόμη και μισό λεπτό παραπάνω θα είχε σημασία, αλλά για τον ποδηλάτη που στοχεύει στο τρίπτυχο της ποδηλασίας που αναφέρθηκε παραπάνω - επικοινωνία, υγεία, ευχαρίστηση - δέκα λεπτά παραπάνω στην ώρα δεν είναι κάτι άξιο λόγου (στη χειρότερη των περιπτώσεων). Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο το είδος του ποδηλάτου, όσο το καλοσυντηρημένο ποδήλατο.

Προς επίταση των ανωτέρω, θέλω να αναφέρω κάτι ακόμα από την προσωπική μου εμπειρία. Παρά την αποδεδειγμένη διαφορά στα δύο ποδήλατα που ανέφερα, καθημερινά σχεδόν αλλάζω από το ένα ποδήλατο στο άλλο. Θα περίμενε κανείς η αλλαγή από τον Άνεμο στον Χουρντά να είναι επώδυνη, και όμως δεν είναι καθόλου! Καμιά φορά βαριέμαι να αλλάζω πετάλια εργαλειοθήκη κλπ. και βγαίνω για μία γρήγορη βόλτα με το Χουρντά αντί με τον Άνεμο, ακόμα και σε ανηφόρα, και όμως η ανάβαση είναι πάντα εξίσου ευχάριστη, παρότι πιο αργή. Είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς συνηθίσει το ποδήλατό του, να έχει προσαρμοστεί πάνω του σε μια σωστή στάση και κίνηση, να έχει γίνει "ένα" με αυτό, για να μπορεί να απολαμβάνει την ποδηλασία χωρίς πόνους πιασίματα και συναφή προβλήματα που σού δυσκολεύουν τη ζωή.

Εάν είσαι αρχάριος και θέλεις να αποκτήσεις ποδήλατο, μην προβληματίζεσαι για το είδος του ποδηλάτου. Απλά πάρε κάποιο που πραγματικά σού αρέσει και ξεκίνα! Η αγορά είναι γεμάτη ποδήλατα και σίγουρα πολλά από αυτά κάνουν για σένα. Από τους τρεις σκοπούς του ποδηλάτου που αναφέρθηκαν - την επικοινωνία, την υγεία και την ευχαρίστηση - το σημαντικότερο για τον αρχάριο είναι η ευχαρίστηση. Και η ευχαρίστηση με το ποδήλατο εξαρτάται από παράγοντες όπως:
- Σωστό μέγεθος ποδηλάτου και στάση, ανάλογα με τη σωματική διάπλαση.
- Σωστό κάθισμα επάνω στο ποδήλατο (σχετική θέση πεταλιών σέλας και τιμονιού).
- Καλά ρυθμισμένες και συντηρημένες τριβές για καλό τσούλημα (κέντρα, μεσαία τριβή, σύστημα μετάδοσης).
- Κατάλληλη σέλλα: α. σκληρή και όχι μαλακή, β. γυαλιστερή (για μείωση τριβής).
- Επιλογή κατάλληλων/ευχάριστων διαδρομών, παρέας και ώρας.
- Ήπιος και ελεγχόμενος ρυθμός.
Αυτά έχουν την κυριότερη σημασία για τον μέσο χρήστη του ποδηλάτου και είναι απλά πραγματάκια που κάνουν τη ζωή μας εύκολη και ευχάριστη. Καλές πεταλιές!

Φωτογραφία γυμνού

Ιταλικό hardcore - Περιεχόμενο για ενηλίκους - Εάν προσβάλεστε από το γυμνό παρακαλώ απομακρυνθείτε από τη σελίδα.

Τρεις μέρες πήρε το ξεγύμνωμα της Ιταλίδας. Το γδύσιμό της ήταν αργό, πολύ αργό, κανονικό στριπτίζ. Υπήρχαν πολλά ρούχα και εσώρουχα να απομακρυνθούν, βρέθηκαν στρώματα χρώματος από το αρχικό κόκκινο μέχρι πράσινο, μπλε, κίτρινο, πορτοκαλί, μαύρο, διότι λόγω σκληρότατης ιστορικής χρήσης και ταλαιπωριών ο σκελετός είχε βαφεί ήδη πολλές φορές (οι παρούσες φωτογραφίες τραβήχτηκαν πριν το τελευταίο βάψιμο).

Το φωτομοντέλο δεν είναι επαγγελματίας, και δεν θα αποκαλύψουμε το όνομά της. Μερικές τεχνικές λεπτομέρειες μόνο μπορούν να αποκαλυφθούν:
- Χρόνος και τόπος γέννησης: αρχές δεκαετίας 80, περιοχή του Τορίνο, βόρεια Ιταλία.
- Κατασκευαστής: Mario Sannino.
- Υλικό: CrMo Columbus SP.
- Βάρος πλαισίου (χωρίς πηρούνι): 1800 γραμμάρια.
- Μούφες: υπάρχουν σχόλια στις φωτογραφίες.
- Ηλικία: το ιδανικό φωτομοντέλο, η απόλυτη θηλυκή αιώνια νεότητα. Παρά την ανελέητη συνεχή χρήση της από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, η Ιταλίδα είναι μάχιμη, όμορφη, ερωτεύσιμη. Και σκοπεύει να παραμείνει έτσι, της μοίρας επιτρεπούσης.



Η μούφα του άνω ποτηριού.



Η μούφα του κάτω ποτηριού.



Το ένα braze-on του λεβιέ της αλλαγής.



Η μούφα του παλουκόσελου. Ασημοκολλήσεις με ακρίβεια μορίου.



Η μούφα της μεσαίας τριβής. Φαίνεται και η μικρή γέφυρα ενίσχυσης των κάτω ψαλιδιών. Στις μούφες δεν υπάρχει ούτε μία ευθεία γραμμή, υπάρχουν μόνο καμπύλες.



Η μούφα της μεσαίας τριβής από κάτω. Χτυπημένη η φίρμα του κατασκευαστή, όπως και το νούμερο του σκελετού (μήκος κάθετου σωλήνα). Φαίνονται τα δύο brazed-on κανάλια για τις ντίζες των αλλαγών, όπως και δύο ανοίγματα στη μούφα για το στέγνωμα του σκελετού εσωτερικά από την υγρασία. Ο σκελετός (πρέπει να) φορά τριβή Campagnolo, η οποία έχει πλαστική θήκη για την προστασία των τριβόμενων μερών από νερό και ξένα σώματα.



Μια ματιά στο εσωτερικό της μούφας. Οι σωλήνες είναι κομμένοι μόνο όσο χρειάζεται. Ο σκελετός είναι βαμμένος και από μέσα, με δύο στρώματα χρώματος, και με το αστάρι και με το μητρικό του χρώμα (κόκκινο).



Το νύχι του σαζμάν. Brevettato Campagnolo. Υπάρχει και ρεγουλατόρος (με πάσο 3mm), ο οποίος δεν φαίνεται από τη γωνία αυτή.



Η μούφα-γέφυρα των κάθετων ψαλιδιών για το φρένο.



Λεπτομέρεια της γέφυρας του φρένου. Η ακρίβεια των ασημοκολλήσεων συνεχίζει να προκαλεί ζάλη.

Η μαγεία του δρόμου - Ανακατασκευή ενός σκεύους ηδονής

Η παρούσα δημοσίευση απευθύνεται στους εραστές της ποδηλασίας δρόμου.

Λέγεται ότι οι παλιές αγάπες είναι οι μεγάλες αγάπες. Cannondale CAD3 R700, σκελετός της σειράς CAD3 με πολύ καλά χαρακτηριστικά, μοντέλο δεκαετίας 90. Χρησιμοποιήθηκε και από αθλητές. Ήταν από εκείνα τα ποδήλατα δρόμου που απευθύνονται σε όσους ξέρουν να εκτιμούν τη δύναμη της ασφάλτου. Ένας βασιλιάς του δρόμου, ένα καθαρόαιμο άτι που ψάχνει τον αναβάτη που θα το δαμάσει και θα το πάει στα όρια.

Το συγκεκριμένο ποδήλατο αγοράστηκε τότε με μια μικρή περιουσία, αλλά για μία δεκαετία και βάλε είχε την ατυχία να βρίσκεται στην αποθήκη ενός φίλου, ο οποίος εκτός του ότι δεν είναι καλός στα τεχνικά θέματα, περιόρισε τα τελευταία χρόνια τις ποδηλατικές του εξόδους έχοντας το ποδήλατο μονίμως μονταρισμένο στο προπονητήριο. Η συχνή ροή του ιδρώτα στο ποδήλατο προκάλεσε, αργά μεν αλλά σταθερά, ένα οξειδωτικό σοκ στο καθαρόαιμο το άτι. Το λυπήθηκε η ψυχούλα μου το δύσμοιρο. Ορκίστηκα να του ξαναδώσω την ελευθερία του. Να το ξαναβγάλω έξω, να καλπάσει ελεύθερο έξω στους δρόμους.


Το άτι πριν την ανακαίνισή του:










Χάλια πράγματα δηλαδή... Το πρώτο βήμα ήταν να έρθει στα χέρια μου. Το δεύτερο, να γίνει φύλλο και φτερό. Λύσιμο των πάντων, για να μείνει σκέτος ο σκελετός. Με την ευκαιρία, ένα ζύγισμα του σκελετού έδωσε το καταπληκτικό νούμερο των 1300 γραμμαρίων - με άλλα λόγια, όταν με αυτό κατεβαίνεις χύμα στα στροφιλίκια με τα αφτιά στην άσφαλτο, αυτά τα 1300 γραμμάρια είναι το νήμα της ζωής σου.

Ακολούθησε το γυαλοχάρτισμα του σκελετού. Και έπειτα η βαφή του, με 3 φιάλες σπρέυ χρώματος αυτοκινήτου, διαφορετικού χρώματος (να μην παίξουμε λίγο και με το χρώμα;). Το καθάρισμα και η συντήρηση των ανταλλακτικών (κάποια χρειάστηκαν αντικατάσταση). Και τέλος, η συναρμολόγηση. Ο συνολικός χρόνος για όλα αυτά ήταν 2-3 χαλαρές ημέρες (τίποτα σπουδαίο δηλ. ως όγκος δουλειάς).


Το άτι μετά την ανακαίνισή του:














Έλα άτι, πάμε. Πάμε εκεί όπου ανήκεις.

Ο σκελετός έχει μια εκπληκτική εκρηκτικότητα, αμέσως μόλις σκεφτείς με το μυαλό να βάλεις δύναμη στο πετάλι η δύναμη από το πόδι σου έχει ήδη αρχίσει να μεταφράζεται σε κίνηση. Σε αφήνει να συγκεντρωθείς στην πορεία σου, χώνεσαι κατευθείαν στο δρόμο κοιτώντας μπροστά χωρίς να σκας για τις ανωμαλίες του οδοστρώματος: εσένα σε νοιάζει η δύναμή σου και τα όποια "εμπόδια" τα αναλαμβάνει αυτό. Στην ανάβαση το νιώθεις εντελώς άκαμπτο και νιώθεις ότι δεν αφήνει ούτε σταγονίτσα δύναμης δεν πάει χαμένη. Στην κατάβαση, με τη βοήθεια του καλού λάστιχου, σού δίνει την αίσθηση ότι είσαι ένα με το δρόμο, ότι το ποδήλατο είναι κολλημένο στην άσφαλτο και δεν σε αφήνει να φύγεις έξω από το δρόμο (εκτός εάν εσύ το θελήσεις).

Παλιά αγάπη, μεγάλη αγάπη. Πραγματικά, ένα καλό ποδήλατο δρόμου είναι μια αίσθηση μοναδική. Ένας έρωτας που σε κρατάει νέο.

Σε δράση

Παρακαλώ το παρακάτω βίντεο να κριθεί ως concept μόνο και όχι ως εκτέλεση, γιατί τραβήχτηκε με μία φτηνή φωτογραφική στερεωμένη στο κράνος και επίσης οι τεχνικές μου γνώσεις στο βίντεο είναι ελάχιστες.

Ελληνικός Μάης, 2011

Ο ελληνικός Μάης. Η καλύτερη εποχή για ποδήλατο. Ιδίως φέτος, μετά τις αρκετές βροχές, η ελληνική φύση στα καλύτερά της. Τα βουνά λάμπουν. Προέκυψε ένα ολιγοήμερο ταξιδάκι στην Αθήνα, και ήταν μία ευκαιρία για λίγο ποδήλατο.

Το πλέον προβληματικό κομμάτι της διαδρομής είναι από τη Λαμία στην Αθήνα, γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλοι δρόμοι παράλληλοι με την εθνική οδό. Απαράδεκτο θα πείτε, το ξέρουμε, αλλά ζούμε στη χώρα του παραλόγου, το έχουμε ξαναπεί. Η καλύτερη λύση είναι η παλιά εθνική Λαμίας-Αθήνας. Μια διαδρομή δύο ημερών, με σχετικά ήσυχους δρόμους, και ωραία φύση.

Αλλά ας μιλήσουν οι εικόνες (κλικ στις εικόνες του Panoramio για πλήρη προβολή).

























Ανέκδοτο (ποδηλατικό)

Θυμήθηκα μια ιστορία. Πραγματικό γεγονός. Ήταν η εποχή που πρωτοβγήκανε οι κάρμπον σκελετοί, και διάφοροι ποδηλάτες τρέχανε να πάρουν τη νέα τεχνολογία πληρώνοντας τα μαλιοκέφαλά τους. Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα και η παρέα βγήκε βόλτα. Σε γερή ανάβαση, ανεβαίναμε σιωπηλοί και συγκεντρωμένοι, ξεφυσώντας σαν άλογα, μόνο οι ανάσες ακούγονταν (εκτός από τα πουλάκια).

Ο Κώστας είχε μια μόνιμη διαφωνία με τον Λάκη: ο πρώτος υπέρμαχος του κλασικού ατσαλιού (είχε ένα κλασικό ιταλικό chromoly), ο δεύτερος κάρμπον που το γυάλιζε και το πρόσεχε περισσότερο από τα μάτια του. Σε μια στιγμή όπως αρχίζει ένα ζόρικο κομμάτι, ο Κώστας (κλασικός ανηφορίστας) σηκώνεται και φεύγει άνετος και όπως περνάει δίπλα από το Λάκη πετάει το φοβερό:
-Κατάλαβέ το Λάκη, τα καρβουνάκια είναι για τα καντήλια.
Κόκκαλο ο Λάκης.

Κούκου; Τα;

Πηγή άγνωστη - κυκλοφορεί ανείπωτο κι αδέσποτο. (Winston ονομάζονταν και ο πρωταγωνιστής του οργουελικού "1984", η κάνω λάθος;)

Άσκηση (για φιλομαθείς ποδηλάτες)
-Στο παρακάτω κείμενο, συμπληρώστε μία παράγραφο για τη χρήση του ποδηλάτου.

----------------------------

"Winston, come into the dining room, it's time to eat," Julia yelled to her husband.. "In a minute, honey, it's a tie score," he answered. Actually Winston wasn't very interested in the traditional holiday football game between Detroit and Washington .

Ever since the government passed the Civility in Sports Statute of 2017, outlawing tackle football for its "unseemly violence" and the "bad example it sets for the rest of the world," Winston was far less of a football fan than he used to be. Two-hand touch wasn't nearly as exciting.

Yet it wasn't the game that Winston was uninterested in. It was more the thought of eating another TofuTurkey. Even though it was the best type of VeggieMeat available after the government revised the American Anti-Obesity Act of 2018, adding fowl to the list of federally-forbidden foods, (which already included potatoes, cranberry sauce and mince-meat pie), it wasn't anything like real turkey. And ever since the government officially changed the name of "Thanksgiving Day" to "A National Day of Atonement" in 2020 to officially acknowledge the Pilgrims' historically brutal treatment of Native Americans, the holiday had lost a lot of its luster.

Eating in the dining room was also a bit daunting. The unearthly gleam of government-mandated fluorescent light bulbs made the TofuTurkey look even weirder than it actually was, and the room was always cold. Ever since Congress passed the Power Conservation Act of 2016, mandating all thermostats-which were monitored and controlled by the electric company-be kept at 68 degrees, every room on the north side of the house was barely tolerable throughout the entire winter.

Still, it was good getting together with family. Or at least most of the family. Winston missed his mother, who passed on in October, when she had used up her legal allotment of live-saving medical treatment. He had had many heated conversations with the Regional Health Consortium, spawned when the private insurance market finally went bankrupt, and everyone was forced into the government health care program. And though he demanded she be kept on her treatment, it was a futile effort. "The RHC's resources are limited," explained the government bureaucrat Winston spoke with on the phone. "Your mother received all the benefits to which she was entitled. I'm sorry for your loss."

Ed couldn't make it either. He had forgotten to plug in his electric car last night, the only kind available after the Anti-Fossil Fuel Bill of 2021 outlawed the use of the combustion engines-for everyone but government officials. The fifty mile round trip was about ten miles too far, and Ed didn't want to spend a frosty night on the road somewhere between here and there.

Thankfully, Winston's brother, John, and his wife were flying in. Winston made sure that the dining room chairs had extra cushions for the occasion. No one complained more than John about the pain of sitting down so soon after the government-mandated cavity searches at airports, which severely aggravated his hemorrhoids. Ever since a terrorist successfully smuggled a cavity bomb onto a jetliner, the TSA told Americans the added "inconvenience" was an "absolute necessity" in order to stay "one step ahead of the terrorists." Winston's own body had grown accustomed to such probing ever since the government expanded their scope to just about anywhere a crowd gathered, via Anti-Profiling Act of 2022. That law made it a crime to single out any group or individual for "unequal scrutiny," even when probable cause was involved. Thus, cavity searches at malls, train stations, bus depots, etc., etc., had become almost routine. Almost.

The Supreme Court is reviewing the statute, but most Americans expect a Court composed of six progressives and three conservatives to leave the law intact. "A living Constitution is extremely flexible," said the Court's eldest member, Elena Kagan. " Europe has had laws like this one for years. We should learn from their example," she added.

Winston's thoughts turned to his own children. He got along fairly well with his 12-year-old daughter, Brittany, mostly because she ignored him. Winston had long ago surrendered to the idea that she could text anyone at any time, even during Atonement Dinner. Their only real confrontation had occurred when he limited her to 50,000 texts a month, explaining that was all he could afford. She whined for a week, but got over it.

His 16-year-old son, Jason, was another matter altogether. Perhaps it was the constant bombarding he got in public school that global warming, the bird flu, terrorism or any of a number of other calamities were "just around the corner," but Jason had developed a kind of nihilistic attitude that ranged between simmering surliness and outright hostility. It didn't help that Jason had reported his father to the police for smoking a cigarette in the house, an act made criminal by the Smoking Control Statute of 2018, which outlawed smoking anywhere within 500 feet of another human being. Winston paid the $5,000 fine, which might have been considered excessive before the American dollar became virtually worthless as a result of QE13. The latest round of quantitative easing the federal government initiated was, once again, to "spur economic growth." This time they promised to push unemployment below its years-long rate of 18%, but Winston was not particularly hopeful.

Yet the family had a lot for which to be thankful, Winston thought, before remembering it was a Day of Atonement. At least he had his memories. He felt a twinge of sadness when he realized his children would never know what life was like in the Good Old Days, long before government promises to make life "fair for everyone" realized their full potential. Winston, like so many of his fellow Americans, never realized how much things could change when they didn't happen all at once, but little by little, so people could get used to them.

He wondered what might have happened if the public had stood up while there was still time, maybe back around 2010, when all the real nonsense began. "Maybe we wouldn't be where we are today if we'd just said 'enough is enough' when we had the chance," he thought.

Maybe so, Winston....Maybe so.

Μια ιστορία από τα (πολύ) παλιά (1884-1886)

Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ, 22 Απριλίου 1884, 8 η ώρα το πρωί. Ένας ηλιοψημένος τριαντάχρονος άντρας, Βρετανός στην καταγωγή, ξεκινάει με ένα penny farthing προς τα ανατολικά. Σε ένα μικρό σακκίδιο κουβαλάει κάλτσες, ένα δεύτερο πουκάμισο, ένα αδιάβροχο που κάνει και για σκηνή και κρεβάτι εκστρατείας και ένα πιστόλι. Περνάει τη Σιέρρα Νεβάντα, Utah, Wyoming, και φτάνοντας στη Βοστώνη, μετά από 103 μέρες και 3.700 μίλια περπατώντας για το ένα τρίτο της διαδρομής πάνω σε μονοπάτια γραμμές τραίνου κανάλια και δρόμους όπου έβρισκε, ο Tom Stevens γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που διασχίζει τη Β. Αμερική με ποδήλατο. Σύμφωνα με χαρακτηριστική αναφορά της εποχής, ο γενναίος νέος σαν τον Ιούλιο Βερν εξερευνεί τα θαύματα του σύμπαντος όχι με μια καραμπίνα, αλλά με ένα ειρηνικό εξάρτημα της "σύγχρονης τεχνολογίας" θέλει να γνωρίσει τους ανθρώπους του πλανήτη.



Περνά το χειμώνα στη Ν. Υόρκη και στις 9 Απριλίου 1885 φτάνει με ατμόπλοιο στο Λίβερπουλ. Στις 4 Μαΐου ξεκινάει πάλι, διασχίζει την Αγγλία και περνώντας από τον τόπο που γεννήθηκε, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Σλαβονία, Σερβία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Τουρκία. Στην Κωσταντινούπολη ανανεώνει το εξάρτημα της σύγχρονης τεχνολογίας, αποκτάει και καλύτερο πιστόλι, και περιμένει να ηρεμήσει λίγο η κατάσταση με τους ληστές. Συνεχίζει μέσα από τη Μικρά Ασία, Αρμενία, Κουρδιστάν, το Ιράκ και το Ιράν όπου τον φιλοξενεί ο Σάχης.

Δεν τού επιτρέπουν να περάσει από τη Σιβηρία και ξεκινάει στις 10 Μαρτίου 1886 για να περάσει το Αφγανιστάν αλλά και εκεί δεν τον αφήνουν. Παίρνει ένα ρωσικό ατμόπλοιο και περνά την Κασπία δυτικά φτάνοντας στο Μπακού. Με τραίνο φτάνει στο Μπατούμ στα παράλια του Ευξείνου. Με ατμόπλοιο στην Κωστανντινούπολη και από εκεί στην Ινδία. Περνάει με ποδήλατο την Ινδία, όπου του κάνει εντύπωση η απουσία ληστών... Πάει από την Καλκούτα στο Χονγκ Κονγκ με ατμόπλοιο και ποδηλατεί στην ανατολική Κίνα, όπου τον γλιτώνει κάποιος από κάποιους που τον πέρασαν για Γάλλο. Περνάει με ατμόπλοιο στην Ιαπωνία και στις 17 Δεκεμβρίου 1886 στη Γιοκοχάμα έχει καλύψει ένα δρομολόγιο 13.500 μιλίων σε δυόμισι χρόνια στον τότε κόσμο και περνάει στην ιστορία ως "ο πρώτος άνθρωπος που ποδηλάτισε τον κόσμο.



Δεν ξέρουμε σήμερα πόσοι άνθρωποι θα ήταν σε θέση να επαναλάβουν μια ανάλογη διαδρομή σαν αυτή του Tom Stevens, έχοντας στη διάθεσή τους ένα σύγχρονο ποδήλατο και όλα τα λοιπά "εξαρτήματα της σύγχρονης τεχνολογίας": εργαλεία χάρτες GPS κινητά δορυφορικά τηλέφωνα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Η αξία του εγχειρήματος πραγματικά αναδεικνύεται μόνο εάν αναλογιστεί κανείς τα μέσα και τις συνθήκες του τότε κόσμου...

Για πηγές και συνδέσμους ξεκίνα από:
http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stevens_%28cyclist%29

["ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ"] Και λίγη ουτοπία

Το ακόλουθο βίντεο μπορεί να σε κάνει να ξανασκεφτείς λιγάκι την έννοια της ουτοπίας. Το φιλμάκι δεν στερείται και χιούμορ: απόλαυσα ιδιαιτέρως τις παιδαριώδεις αιτιάσεις ενός δηλωμένου "φιλελευθεριστή" που προσπαθεί να καμουφλάρει τον ιδεολογικό του πανικό (ο νοών νοείτω).

Μαριναλέντα, η Γη της Ουτοπίας from Kouti Pandoras on Vimeo.

Η τρέλα δεν πάει στην πόλη

Στα βουνά δεν πάει, ως γνωστόν. Πάει στην πόλη, όμως. Αμφιβάλλετε μήπως; Ρίξτε μια ματιά σε μια σύγχρονη χαώδη μεγαλούπολη, όπως είναι η Αθήνα, και θα το διαπιστώσετε αμέσως...

Έλα όμως που αυτό - κατά την κακή συνήθεια της στατιστικής - δεν ισχύει για όλους. Κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, δυστυχώς ή ευτυχώς.

carnavalleycat from ken adams on Vimeo.



Αυτά τα τρελόπαιδα, που δείχνουν να παίρνουν τόσο αψήφιστα το νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στην άσφαλτο, - περνώντας κόκκινα φανάρια και παίζοντας ανάμεσα στις ρόδες των γιωταχήδων και λοιπών τρελών που κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους - μάλλον θα πρέπει να συγκαταλεχθούν στους πλέον σώφρονες πολίτες αυτής της τρελοπόλης. Αν ψάχναμε πόσα ατυχήματα έχουν πάθει, σίγουρα θα βρίσκαμε τα λιγότερα.

Τρελά νιάτα. Αίμα που βράζει. Αντί να καίνε τις μηχανές τους στο αλκοόλ και τις ουσίες, στη βία, και στις υπόλοιπες "διεξόδους" που έχει "στη διάθεσή του" ένας νέος που μεγαλώνει και ζει στο αρρωστημένο αστικό περιβάλλον, βρήκαν μια υγιέστερη δραστηριότητα να τους ενσωματώσει στη σύγχρονη τρελόπολη αλλά με τους δικούς τους όρους και όχι με τους δικούς της. Τι σύμπτωση: χρησιμοποιούν ποδήλατο.