Περί πνευματικότητας του ποδηλάτου

ή πώς ένα μυστήριο περιμένει λύση


"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" κατά την ποιητική έλαμψη του Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος κάποια ωραία πρωία εμπνεύστηκε από την ανάπτυξη του ποδηλάτου - το κεντρικό γρανάζι με τα δόντια που προκάλεσε την κίνηση προς την εμπειρίκια εκδρομή - εγώ ένα ωραίο απόγευμα από τη σαμπρέλα. Πειράζει; Μη με κατηγορήσετε γι΄ αυτό. Άλλοι φταίνε, αυτοί που προέκτειναν την έννοια της πνευματικότητας σε νέα πεδία αλλά ασφαλώς όχι ποδηλατικά. Γιατί όμως, τι έφταιξε το καημένο το ποδήλατο;

Στη μηχανική, πνευματικό καλείται ό,τι λειτουργεί με αέρα. Από αυτή την άποψη, το ποδήλατο είναι πνευματικό. Ρωτήστε τον πισινό σας τι θα τραβούσε αν το ποδήλατό σας δεν είχε σαμπρέλες. Έτσι κι αλλιώς και τώρα πολλά τραβάει, κι εδώ που τα λέμε κάτι ξέρει κι αυτός από πνευματικές λειτουργίες, αλλά αν έχετε ποτέ καβαλήσει Penny Farthing - εκείνο το αρχαίο είδος ποδηλάτου με τη μεγάλη ρόδα χωρίς ούτε ανάπτυξη ούτε σαμπρέλα - τότε σίγουρα ο πισινός σας θα ξέρει καλύτερα από σας τι πάει να πει μαρτύριο: ο δικός μου πάντως δεν άντεξε παραπάνω από μισή ώρα ψηλά σε εκείνο το πράγμα και εμμέσως πλην αμέσως μού συνέστησε ο δύσμοιρος να επανέλθω σε περισσότερο πνευματικές λύσεις. Η ιστορία του ποδηλάτου λένε ότι ξεκίνησε από τον εκρηκτικό Leonardo da Vinci που από το 1490 είχε συλλάβει το concept του ποδηλάτου, αλλά η πνευματική ιστορία του ποδηλάτου κρατάει από εκεί γύρω στο 1800 που ο John Boyd Dunlop τού έβαλε εξωτερικά ελαστικά με εσωτερικό αεροθάλαμο αντικαθιστώντας τα μέχρι τότε συμπαγή για την καλύτερη απορρόφηση των κραδασμών.

Ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ δεν υπήρχα το 1800, άρχισα το ποδήλατο εδώ και λίγες δεκαετίες, αλλά αυτό το μέγα μυστήριο ακόμα δεν έχει λυθεί. Το μυστήριο ξαναχτύπησε αυτή την εβδομάδα. Αλλά ας παρουσιάσω τα γεγονότα, και από αυτά ο καθείς ας προτείνει τη δική του εξήγηση στο μυστήριο - αν έχει καμία. Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει... όλοι οι ποδηλάτες κάποτε παθαίνουν τέτοια ανεξήγητα συμβάντα.

Δευτέρα: το λάστιχο τρυπάει. Κανένα πρόβλημα, δεν είναι φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Η τρύπα είναι μικρή, χάνει λίγο, ξεφουσκώνει σε 3-4 ώρες. Φουσκώνω με την τρόμπα, κάνω τις δουλειές μου, και όταν θα επιστρέψω σπίτι με την ησυχία μου θα το κολλήσω. Έτσι και γίνεται: το απόγευμα βγάζω τη σαμπρέλα, τρύπα δεν βρίσκω όμως. Ξαναψάχνω, ξαναψάχνω, βάζω σε νερό, ξαναψάχνω, ζουλάω ξαναζουλάω, ελέγχω και τη βαλβίδα, όμως τρύπα πουθενά. Ελέγχω φυσικά και το εξωτερικό λάστιχο, καρφίτσα ή άλλο μυτερό εμπόδιο κανένα και τίποτα. Ξαναφοράω, φουσκώνω, φεύγω. Σε 3 ώρες πάλι ξεφούσκωτο το λάστιχο.

Τρίτη: η ιστορία επαναλβάνεται. Ψάξιμο σαμπρέλας και λάστιχου με την απόλυτη επιμέλεια και πάλι. Τρύπα πουθενά δεν βρίσκω. Φοράω. Σε 3 ώρες ξεφούσκωτο.

Τετάρτη: η ιστορία σήμερα δεν επαλαμβάνεται. (Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις φυσικά δε χολοσκάω, καθώς το κόστος της λύσης του προβλήματος ισούται ακριβώς με 2 ευρώ - όσο δηλ. το κόστος μια καινούργιας σαμπρέλας, απλά τώρα να βρε παιδάκι μου μιλάμε για το μυστήριο.) Με εμφανή διάθεση για παιχνίδι, λύνω ρόδα, βγάζω το εξωτερικό λάστιχο, το αντικαθιστώ και ξαναμοντάρω με άλλο εξωτερικό λάστιχο... ό-μως... με την ί-δι-α σα-μπρέ-λα. Φουσκώνω και συνεχίζω.

Θέλετε να μάθετε τι συνέβη; Από τότε (πέρασαν πολλές μέρες) το λάστιχο δεν έχει ξεφουσκώσει καθόλου. (Και νά ΄τανε η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια.)

Προειδοποίηση: κάθε θεωρία θρησκευτικού τύπου (επειδή είσαι αμαρτωλός ο θεός σε τιμωρεί), μεταφυσικού τύπου (επειδή κρύφτηκε κατά λάθος ένα διαολάκι μέσα στη σαμπρέλα όταν τη φτιάχνανε στο εργοστάσιο), αστρολογικού τύπου (επειδή ο Άρης διέρχεται από τον τρίτο οίκο του ωροσκοπίου σου σε τρίγωνο με τα βυζιά της Ανδρομέδας και σε τετράγωνο με τα αχαμνά του Ωρίωνα) και τα όμοια θα παταχθεί πάραυτα και αρκούντως και με τη μέγιστη σφοδρότητα.

Η Ιθάκη και το Ταξίδι

Ο Βασίλης και η Δανάη ταξίδεψαν μέχρι την Κίνα. Ας ταξιδέψουμε και εμείς.

Το κείμενο αντιγράφηκε από εδώ.


Ένα ταξίδι με ποδήλατο μεταμορφώνει τη ζωή μας...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Το παιδί γεννιέται σαν ένα στεγνό σφουγγαράκι γεμάτο πόρους. Έτοιμο να ρουφήξει για να ικανοποιήσει τη δίψα του. Είναι ανοιχτό στο να νιώσει με όλες τις αισθήσεις του αυτά που υπάρχουν γύρω του.
Σιγά σιγά βαραίνει το σφουγγάρι με αυτοματισμούς της καθημερινής ζωής. Της επανάληψης. Με αυτοματισμούς και δεδομένα. Κι αυτό είναι εως ένα βαθμό αναγκαίο. Τα δεδομένα είναι μια αγκαλιά προστασίας για το παιδί που μεγαλώνει.

Μια υλική ασφάλεια : ξέρω πως όταν ανοίξω το ψυγείο θα βρω νερό και φαγητό. Ξέρω πως με περιμένει το κρεβάτι και μια στέγη όταν γυρίσω κουρασμένος στο σπίτι...
Μια ψυχολογική σιγουριά : ξέρω πως πάντοτε θα έχω δίπλα μου την οικογένεια και τους φίλους, οι οποίοι θα με στηρίξουν όταν δυσκολευτώ.

Αυτή η προστατευτική αγκαλιά είναι αναγκαία. Για όλους μας.
Η καθημερινότητα – η ρουτίνα, η μονότονη διαδοχή καταστάσεων - έχει όμως τη δύναμη να βουλώσει τους πόρους του σφουγγαριού. Τα δεδομένα έχουν τη δυνατότητα να με πείσουν πως είναι μοναδικά και ανεξίτηλα. Μπορώ να παρασυρθώ πολύ εύκολα και να καλυφθώ με ένα αδιαφανές κουβούκλιο παγιωμένων αντιλήψεων ξεχνώντας πως υπάρχουν αμέτρητες δυνατότητες λίγο παραπέρα.
Ταξιδεύω δε σημαίνει παίρνω το ποδήλατο και φεύγω. Δε σημαίνει αποφεύγω την καθημερινότητα και τα προβλήματά μου. Δε μιλάω για μια μόδα : δοκιμάζω ένα έξαλλο ρούχο ή ένα ασυνήθιστο φαγητό. Δε μιλάω για μια στιγμιαία αποφυγή από την κουραστική μου ρουτίνα. Μιλαώ για ένα ταξίδι που γίνεται τρόπος ζωής.
Ένα ταξίδι με εγγενείς δυσκολίες, όπου είμαι εκτεθειμένος σε διαφορετικά δεδομένα. Ζω και εγώ μια απρόσμενη καθημερινότητα που αλλάζει διαρκώς. Πρέπει να ψάξω ένα σκέπαστρο για να προστατευτώ από τα σκαμπανεβάσματα του καιρού, τροφή και νερό εκεί που η φύση δυσκολεύεται να προσφέρει. Πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι. Έτσι μαθαίνω να εκτιμώ.
Από την άλλη επιλέγω μια γλυκιά δυσκολία. Να δείξω το πόσο όμορφα μπορώ να επικοινωνήσω με ανθρώπους οι οποίοι «μοιάζουν τόσο διαφορετικοί». Εγώ είμαι ο ηθοποιός που αποφασίζει να βιώσει και να ενσωματωθεί στο νέο σκηνικό, να μάθει τη διάλεκτό του, να ντυθεί στα χρώματά του και να χαμογελάσει στο ίδιο χαμόγελο που δέχεται.
Χωρίς τους ανθρώπους που γνωρίσαμε δε θα είχαμε φτάσει πουθενά. Ταξιδεύοντας γινόμαστε ένα πολύχρωμο σφουγγάρι με πολύμορφους πόρους.

ΟΝΕΙΡΑ

Ο άνθρωπος είναι περισσότερο αποδοτικός όταν είναι ικανοποιημένος... Είναι δημιουργικός και ανοιχτός απέναντι στους άλλους. Όλοι κερδίζουν με αυτό τον τρόπο. Όλοι μεγαλώνουμε με την τάση να προσεγγίζουμε για να ρωτήσουμε και να μάθουμε – το στοιχείο της περιέργειας – και συχνά νιώθουμε ότι ταυτιζόμαστε με ιδέες και δράσεις ίσως και στο βαθμό που τις ασπαζόμαστε και τις κάνουμε κομμάτι μας. Όλοι μας έχουμε μια φλόγα μέσα μας που άλλοτε σιγοκαίει και άλλοτε φουντώνει. Η καθημερινότητα συχνά δρά ενάντια στα πηγαία ένστικτά μας και τα καταπιέζει. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ανθρώπινη έκφραση, όταν αυτή εκδηλώνεται αβίαστα, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος και τις θυσίες που χρειάζονται. Ένας άνθρωπος γεμάτος είναι βέβαιο πως μπορεί να συμβάλει στο κοινό καλό.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν πως ένα τέτοιο ταξίδι είναι κατόρθωμα που μόνο ένας υπεραθλητής με ιδιαίτερες σωματικές και ψυχικές ικανότητες μπορεί να επιτύχει. Αντιθέτως, το ταξίδι με ποδήλατο είναι ο πλέον ιδανικός τρόπος να προσεγγίσουμε το περιβάλλον και να μοιραστούμε εμπειρίες με τους συνανθρώπους μας. Χρησιμοποιούμε τα ελάχιστα δυνατά τεχνητά μέσα για να διασχίσουμε το χώρο και κινούμαστε με σχετικά αργούς ρυθμούς, γεγονός που μας βοηθάει να συμμετέχουμε στα γύρω δρώμενα και να βιώνουμε έντονα εμπειρίες. Ένα ποδήλατο γεμάτο αποσκευές και εξοπλισμό αναμφίβολα τραβάει την προσοχή των ντόπιων, ενώ η προφανής απουσία πλούτου δεν παρουσιάζει καμία απειλή. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται εύκολα η αρχική προσέγγιση και μια ολόκληρη διαδικασία ανταλλαγής ιδεών, πληροφοριών και συναισθημάτων μπορεί να ακολουθήσει εφόσον την επιζητήσουμε. Γνωρίσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οι οποίοι μας φέρθηκαν ανοιχτόκαρδα προσφέροντάς μας αξέχαστη φιλοξενία. Κύριος στόχος μας υπήρξε η ενδυνάμωση των ανθρώπων μέσω της προτροπής να αγωνιστούν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως εμείς καταφέραμε να ζήσουμε το δικό μας όνειρο μέσα από την περιήγηση με ποδήλατο: ένα ταξίδι στον κόσμο ανταλλάσοντας εμπειρίες με τους ανθρώπους που γνωρίζαμε. Υποστηρίζουμε πως «τα πάντα είναι δυνατά» εφόσον πιστεύουμε σε κάτι και αγωνιζόμαστε να το πετύχουμε. Το σλόγκαν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου ξεχώριζε: “One World, One Dream” Είμασταν τυχεροί που καταφέραμε να βιώσουμε την αδερφικότητα στην παγκόσμια διάστασή της και θα συνεχίσουμε να την αναζητούμε!

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ

Ο άνθρωπος βυθισμένος στην καθημερινότητα, στη συνήθεια, απομονώνεται συναισθηματικά και νοητικά από τα θορυβώδη ερεθίσματα για να αντέξει. Με αυτή του την προστατευτική στάση στερείται κάθε ευκαιρίας που παρουσιάζεται γύρω του για προσωπική καλλιέργεια και εξέλιξη. Συχνά μπορούμε να φτάσουμε και στα άκρα θεωρώντας δεδομένα και παγιωμένα αυτά που έχουμε συνηθήσει.

Η καθημερινότητα μεταμορφώνει τη διαδρομή σ’έναν αόρατο δρόμο. Ένας δρόμος που δεν έχει άλλο λόγο να υπάρχει εκτός από τη συνήθεια. Ένας δρόμος που απλά ακολουθεί κάποιος. Το μόνο που παροτρύνει έναν άνθρωπο να ανέβει σ’αυτό το τρένο είναι το μέρος στο οποίο θα φτάσει. Είναι αυτό που θα αγοράσει το Σαββατοκύριακο. Είναι η βραδιά που θα περάσει στην ταβέρνα με τους φίλους του μετά από μια δύσκολη εβδομάδα δουλειάς. Τελικά ζούμε για το αύριο, για το «σε μια βδομάδα, σε 10 χρόνια όταν ξεπληρώσω το δάνειο μου, θα ζήσω». «Όταν πάρω τη σύνταξή μου θα κάνω αυτό που θέλω».

Όλοι σκεφτόμαστε μονάχα το πού θα φτάσουμε. Κι ο δρόμος αόρατος, ασήμαντος. Περνάμε από το διάδρομο χωρίς να παρατηρήσουμε το τί καινούργιο μπορεί να βρίσκεται στους τοίχους. Πώς τα περάσατε στην Κίνα; Ποια Κίνα; Και το ταξίδι; Η διαδρομή; Εμείς πάντως τη ζήσαμε, τη νιώσαμε βαθιά μέσα στο πετσί μας...

Δικαίωμα στην Ελεύθερη Φύση τώρα!

Ποιοι θέλουν το ξεπούλημα της ελληνικής φύσης

Στο πνεύμα της "τουριστικής ανάπτυξης" που υπηρετούν τα κοράκια της πολιτικής τα τελευταία χρόνια, κατά το δυτικό πρότυπο της αγοράς, ονειρεύονται μια Ελλάδα όπου ο κόσμος δεν θα έχει πρόσβαση στη φύση, ώστε να αναγκάζεται να πληρώνει ακόμα και για αυτό!
Πριν είναι αργά πρέπει όλοι μας να ξυπνήσουμε, γιατί ήδη έχει γίνει ζημιά σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, και αν αυτό προχωρήσει θα έρθει η στιγμή που η "φύση" μας θα γίνει ιδιωτική.
Το κείμενο που ακολουθεί το αντέγραψα από εδώ.


η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Εδώ και χιλιετίες η διαβίωση στη φύση είναι μια πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Μπορεί για τον περισσότερο κόσμο να θεωρείται δεδομένο πως κάποιος μπορεί – ελεύθερα – να επιλέξει να περάσει κάποιες στιγμές στη φύση, να κοιμηθεί στην αγκαλιά της Μάνας Γης κάτω απ' τα αστέρια. Όμως ο νόμος Ν.2160/93 (παρ.12, άρθ. 4) (ΦΕΚ 18/Α/19.7.93) "Ρυθμίσεις για τον τουρισμό και άλλες διατάξεις" απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση σε κοινόχρηστους χώρους, δάση, αιγιαλούς, ακόμη και σε ιδιωτικά οικόπεδα (!), επιφυλάσσοντας στους παραβάτες αυτόφωρη σύλληψη, ποινή φυλάκισης και χρηματική ποινή μέχρι 150 ευρώ. Αντίστοιχα, όσοι κτίζουν αυθαίρετα σε δάση, αιγιαλούς και κοινόχρηστους χώρους συνήθως κερδίζουν και έπαθλο-επιβράβευση της καταπάτησης, τη νομιμοποίηση.

Ο σχετικός νόμος – που βασίστηκε σε ένα μεταχουντικό νόμο του 1974, που σκοπό είχε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στους τσιγγάνους και στους χίππυς της εποχής – απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση μέσα από διατάξεις που μετατρέπουν τους κοινόχρηστους ελεύθερους χώρους σε δημόσια περιουσία η οποία "αξιοποιείται" μέσα από τη μίσθωσή της σε ιδιώτες για τη δημιουργία οργανωμένων χώρων κατασκήνωσης και ενοικιαζόμενων δωματίων. Είναι προφανές ότι αυτή η απαγόρευση είναι παράλογη και επιβάλλεται καθαρά για εισπρακτικούς λόγους, για να εγκλωβίσει τους παραθεριστές σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο τουρισμού και να προασπίσει το οικονομικό συμφέρον των επιχειρηματιών αφού πλέον δεν θα μπορεί κανείς να κάνει διακοπές στη φύση αν δεν πληρώσει το αντίτιμο στην ιδιωτική επιχείρηση.

Η ελεύθερη κατασκήνωση όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα παρουσιάζει θετικές και αρνητικές πτυχές. Η επαφή με τη φύση, η δημιουργία κοινοτήτων μέσα στους χώρους κατασκήνωσης και οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους κατασκηνωτές είναι από τις βασικές αιτίες επιλογής διαμονής σε τέτοιους χώρους. Η έλλειψη οργανωμένων υπηρεσιών (αποκομιδή σκουπιδιών, χώροι υγιεινής κ.τ.λ.) προάγει την συνυπευθυνότητα, την αυτορύθμιση και την αυτοοργάνωση.

Όπως και σε κάθε άλλη κοινότητα έτσι και σε αυτές των κατασκηνώσεων υπάρχουν προβληματικά μέλη. Η συναίσθηση, όμως, της υπευθυνότητας που υπάρχει στους υπόλοιπους για την προστασία του χώρου που τους φιλοξενεί (και λόγω περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αλλά και – κυρίως – για λόγους πρακτικούς) έτσι ώστε να τον βρουν στην ίδια κατάσταση τον επόμενο χρόνο, οδηγεί στην απομόνωση ή ακόμα και την απομάκρυνση τέτοιων κατασκηνωτών και στην κατά το δυνατόν αποκατάσταση της καθαριότητας.

Η απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης έχει συνέπειες κοινωνικές, οικονομικές και οικολογικές. Στερεί σε αυτόν που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ή επιλέγει να ζει με χαμηλό επίπεδο καταναλωτικών αναγκών το αναφαίρετο δικαίωμα να χαίρεται τις φυσικές ομορφιές της χώρας του, να απειλείται με κοινωνικό αποκλεισμό που τον μεταβάλλει σε μετανάστη και απόβλητο μέσα στην ίδια του τη χώρα. Η βιομηχανοποίηση του περιβάλλοντος πλήττει πρώτα απ' όλα το ίδιο το αγαθό που φιλοδοξεί να πουλήσει. Αυτό ήδη φαίνεται στην κάμψη που παρουσιάζει ο τουρισμός στην Ελλάδα που δεν έχει πλέον να προσφέρει αμόλυντη παρθένα φύση ή στο παράδειγμα της Ισπανίας όπου ξεκίνησαν να κατεδαφίζουν ξενοδοχεία από τη ζώνη παραλίας. Σε οικολογικό επίπεδο οι συνέπειες είναι ολέθριες. Παραδεισένιοι κολπίσκοι μετατρέπονται σε μαρίνες πετρελαιοκίνητων γιωτ, μονοπάτια μετατρέπονται σε δρόμους που φέρνουν τα αυτοκινούμενα και το καυσαέριό τους σε δάση και ακτές, το πράσινο ξεριζώνεται και καλύπτεται από γκρι, ρέματα μπαζώνονται, κ.α. Είναι γεγονός πως τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλεί η οικονομική εκμετάλλευση μιας παραλίας (καταστροφή χλωρίδας και τοπίου, συρρίκνωση ελεύθερων χώρων κλπ.) δεν προκαλούν ούτε όλοι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές της χώρας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στον τόπο μας είναι η "αξιοποίηση" της παραλίας Παρίσαινας στο Χορευτό Πηλίου (προστατεύεται από το νόμο NATURA 2000 -Κωδικός GR1430001). Η παρουσία ελεύθερων κατασκηνωτών εκτός απ' την οικονομική τους συμβολή στα καταστήματα της ευρύτερης περιοχής, βοήθησε και στη διατήρηση της μοναδικής φυσικής κληρονομιάς. Από παλιά με το μάζεμα των σκουπιδιών που ξέβραζε η θάλασσα αλλά και τα σκουπίδια που άφηνε πίσω του ο μικροαστισμός του σαβ/κου. Σήμερα με τους αγώνες ενάντια στα καταστροφικά σχέδια "αξιοποίησης" της παραλίας και μετατροπής του φυσικού τοπίου σε τσιμέντο.

Πιο συγκεκριμένα, έχει καταστραφεί το δασάκι της παραλίας (έχουν απομείνει μόλις 3 δέντρα) που είχε αναπτυχθεί πέριξ μιας πηγής που βρίσκεται εντός ορίων αιγιαλού και έμπροσθεν του κτήματος τους τέως δημάρχου Ζαγοράς. Ως δήμαρχος, διάνοιξε δρόμο μέσα σε ρέμα, τσιμεντόστρωσε μέρος του, δημιουργώντας πρόσβαση αυτοκινήτων στην αμμουδιά όπου πλέον παρκάρουν. Φυτεύτηκαν στύλοι ΔΕΗ στην αμμουδιά, με κονδύλια της δημαρχίας, προς ηλεκτροδότηση της υπό κατασκευή καντίνας του. Επιχείρησε την ανάπτυξη ομπρελοκαθισμάτων στην αμμουδιά αλλά η απόφαση του δήμαρχου να εκχωρήσει την παραλία στον υιό του απορρίφθηκε στην περιφέρεια. Ως ιδιώτης πλέον, κατασκεύασε δρόμο πρόσβασης αυτοκινήτων από την αμμουδιά προς την καντίνα του στη θέση του κατεστραμμένου δασυλλίου. Παρά τις καταγγελίες και τις κινητοποιήσεις, οι αρχές αδιαφόρησαν και ευνόησαν να βρει ο τέως δήμαρχος μιμητές από ιδιοκτήτες παρακείμενων κτημάτων, τα οποία μετατρέπονται σε οικόπεδα με πρόσβαση από τον "δρόμο"-αμμουδιά, συνέχεια του δρόμου μέσα στο ρέμα…

Κάνοντας υπεύθυνα ελεύθερη κατασκήνωση θα μας επιτρέψει να απολαύσουμε περισσότερο αυτή την εμπειρία χωρίς να υποθηκεύουμε το δικαίωμα επερχόμενων γενεών σε αυτή την απόλαυση, αλλά και θα ενδυναμώσει τα δικαιώματά μας και τις διεκδικήσεις μας ως ενεργοί πολίτες που θέλουν ελεύθερη πρόσβαση στις φυσικές ομορφιές αυτής της χώρας.

Ως ενεργοί και ελεύθεροι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την κατάργηση των παράλογων διατάξεων του Ν.2160/93 που απαγορεύουν την ελεύθερη κατασκήνωση αλλά και να βρούμε τρόπους να αυτορυθμίσουμε της περιοχές ελεύθερης κατασκήνωσης προάγοντας ένα "ηθικό" κώδικα ελεύθερης κατασκήνωσης.

Τα παρακάτω είναι μερικές μόνο ιδέες για να απολαύσουμε την ελεύθερη διαβίωση στη φύση πιο υπεύθυνα:

1. Όταν ταξιδεύετε προς την περιοχή ελεύθερης διαβίωσης προτιμήστε τη δίοδο από ήδη υπάρχοντα μονοπάτια για να μην καταστρέψετε τη χλωρίδα και συμβάλετε έτσι στη διάβρωση του εδάφους. Αποφεύγετε τη χρήση αυτοκινούμενων στον αιγιαλό, ιδίως σε περιοχές με ιδιαίτερη βλάστηση αλλά και σε αμμόλοφους.
2. Έχετε πάντα μαζί σας σακούλες απορριμμάτων για να παίρνετε μαζί σας φεύγοντας όχι μόνο τα δικά σας σκουπίδια και ότι πλαστικό ξεβράζει η θάλασσα αλλά και προηγούμενων κατασκηνωτών-λουόμενων όποτε είναι εφικτό. Προσπαθήστε να αφήνετε το χώρο σε καλύτερη κατάσταση από ότι τον βρήκατε. Καλό θα είναι να φτιάξετε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τα σκουπίδια σας αν θα μείνετε ημέρες για να μαζεύετε τις σακούλες απορριμμάτων, ενώ τα οργανικά απορρίμματα (π.χ. αποφάγια, φλούδες) μπορείτε να τα θάβετε σε άλλο ειδικά διαμορφωμένο χώρο, σε απόσταση τουλάχιστον 20 μέτρα από τη σκηνή σας.
3. Για τα ανθρώπινα περιττώματα να σκάβετε μικρούς λάκκους (τουλάχιστον 15 εκ. βάθος) και να τους σκεπάζετε όταν κάνετε την "ανάγκη" σας. Προσοχή δεν θάβουμε τα χαρτιά τουαλέτας γιατί τα ζώα τα ξεθάβουν, προτιμήστε να τα βάζετε σε μια σακούλα απορριμμάτων και να τα πετάτε στους κάδους.
4. Αποφεύγετε τις συσκευασίες μίας χρήσης (π.χ. πλαστικά ποτήρια, πιατάκια, σακούλες) και προτιμήστε υλικά-σύνεργα που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν (π.χ. πάνινες σακούλες, ανοξείδωτες κούπες, πιάτα και μαχαιροπίρουνα).
5. Όταν μαγειρεύετε προτιμήστε τη χρήση συσκευής με γκάζι αντί να ανάψετε φωτιά, κυρίως αν έχετε κατασκηνώσει στο δάσος ή σε περιοχή με ξερή βλάστηση. Σε καμία περίπτωση μην κόβετε δέντρα για καύσιμη ύλη και προτιμήστε ξερά πεσμένα κλαριά, έτσι ώστε να καθαριστεί το δάσος από οτιδήποτε ξερό που θα συμβάλλει στην εξάπλωση μιας πυρκαγιάς, πάντα όμως με πολύ προσοχή. Μην αφήνετε τη φωτιά από το οπτικό σας πεδίο και όταν τη σβήνετε να προσέχετε να έχει γίνει σκόνη χωρίς αποκαΐδια. Αποφεύγετε τη καύση πλαστικών και άλλων τοξικών απορριμμάτων. Καλό θα είναι να έχετε πάντα δίπλα στη φωτιά μπουκάλια με νερό.
6. Αποφεύγετε να πλένεστε στα ποτάμια, τις λίμνες και τη θάλασσα χρησιμοποιώντας απορρυπαντικά, σαμπουάν και οδοντόβουρτσες καθώς θα προκαλέσουν βλάβες στα ψάρια και το οικοσύστημα.
7. Αν θελήσετε να μαζέψετε ρίγανη, θυμάρι, κρίταμα και άλλα αρωματικά φυτά, προσπαθήστε να μαζέψετε μόνο όσο χρειάζεστε και ποτέ μην τα κόβετε από τη ρίζα για να ξαναφυτρώσουν. Καλό είναι πάντως να μην απομακρύνετε βλάστηση και άλλα ενδημικά είδη (π.χ. βότσαλα, κοχύλια) από τον τόπο τους.
8. Διατηρήστε τα επίπεδα θορύβου στο ελάχιστο όχι μόνο για να μην ενοχλείτε τους υπόλοιπους κατασκηνωτές αλλά και τους μόνιμους θαμώνες, τη πανίδα της περιοχής.
9. Ενημερωθείτε για τις ομορφιές της περιοχής αλλά και τους κανόνες που τη διέπουν, ιδίως αν είναι προστατευόμενη. Μεγάλη προσοχή σε περιοχές που είναι προστατευόμενες γιατί φιλοξενούν είδη χλωρίδας και πανίδας που απειλούνται με εξαφάνιση.
10. Επικοινωνήστε με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές της περιοχής, ενημερώστε τους για τις αρχές του κώδικα και ανταλλάξτε απόψεις για το πως μπορείτε να διαφυλάξετε την περιοχή και να προασπίσετε το δικαίωμά σας για ελεύθερη διαβίωση σε αυτή.

Και μερικές νομικές συμβουλές...

Το πλημμέλημα είναι αυτόφωρο, δηλαδή σημαίνει σύλληψη κατευθείαν, αν οι μπάτσοι θέλουν να το τραβήξουν. Μόνη νόμιμη αντίσταση που μπορείτε να κάνετε είναι να μη βγείτε από τη σκηνή και να τους αφήσετε να μπουν μέσα. Η σκηνή θεωρείται κατοικία, καλύπτεται από άσυλο (άρθρο 9 παρ. 1 εδ. α του Συντάγματος) και η είσοδος αστυνομικού οργάνου επιτρέπεται μόνο με ένταλμα.
Η κατασκήνωση απαγορεύεται από την ανατολή ως τη δύση του Ηλίου... οπότε απλά ξεστήστε γρήγορα τη σκηνή σας αν αντιληφθείτε την παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών και πάρτε φωτογραφία τα "όργανα" με φόντο την ξεστημένη σκηνή για το δικαστήριο. Το νου σας όμως γιατί το άγρυπνο μάτι της καταστολής ξεκινάει από πολύ νωρίς και τα περισσότερα "πεσίματα" γίνονται το διάστημα 6.30 με 8 το πρωί.

Φίλοι της Παρίσαινας / Ηλιόσποροι

Το λιονταρίσιο πήδημα του βάτραχου

Μια ανορθόδοξη ανάλυση κόστους-οφέλους

Ιστορία Ι: Τα λιοντάρια

Μια φορά κι έναν καιρό στο ζωολογικό κήπο σε ένα κλουβί ζούσαν μια ομάδα λιοντάρια. Ένα ωραίο πρωί το ένα λιοντάρι ξυπνάει τα άλλα λέγοντας ότι η πόρτα του κλουβιού είναι ανοιχτή παιδιά πάμε να φύγουμε... Κι όμως. Τα περισσότερα λιοντάρια αρνήθηκαν να φύγουν - προτίμησαν την "ασφάλεια" του κλουβιού.

Ιστορία ΙΙ: Ο βάτραχος

Κάποιος περιέγραψε το πείραμα (αποτρόπαιο αλλά αληθινό): Βάλανε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα που σιγά σιγά θερμαινότανε. Ο βάτραχος, μένοντας μέσα στο νερό, πέθανε όταν το νερό έφτασε σε ψηλή θερμοκρασία. Όταν το νερό ήταν στους 40-50 βαθμούς ο βάτραχος θα μπορούσε να πηδήξει έξω, όμως δεν το έκανε γιατί η θερμοκρασία ανέβαινε σιγά σιγά, ενώ εάν τον πετούσαν ξαφνικά μέσα σε νερό αυτής της θερμοκρασίας θα πηδούσε έξω αμέσως. Δηλαδή κάποιος μπορεί να ανέχεται μια αφύσικη κατάσταση όταν την συνηθίσει.

Στην κοινωνία της καταστολής

Οι δυτικές κοινωνίες είναι κοινωνίες της καταστολής. Η καταστολή εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα:
-Εργασιακό επίπεδο: ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανασφάλεια, υποβιβασμός της εργασίας σε απασχόληση.
-Οικονομικό επίπεδο: ύφεση, φτώχεια, άνοιγμα ψαλίδας πλούτου-φτώχειας.
-Πολιτικό επίπεδο: ανενεργός πολίτης, διαφθορά, διαπλοκή, καθεστωτικές πολιτικές αντιλήψεις.
-Ψυχολογικό επίπεδο: διαφήμιση, προπαγάνδα, φόβος και τρόμος και "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα" (τηλεόραση και ΜΜΕ).
-Συλλογικό επίπεδο: ατομικισμός, πλουτοκρατία, διασκέδαση, αδιαφορία, μη-συμμετοχή κλπ.
-Ατομικό επίπεδο: αλκοόλ, καπνός, ουσίες, χημική ρύπανση.

Με τη διατροφή τα φάρμακα την τεχνολογία μέσα στους εργασιακούς και οικιακούς χώρους το αλκοόλ τον καπνό τα εξαρτησιογόνα και τη γενική ρύπανση του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα σώματα προσροφούν χημικά που επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση δρώντας κατασταλτικά. Η ρύπανση ήταν γνωστό από παλιά ότι δρα με οιστρομιμητικό τρόπο, δηλ. μιμείται τις θηλυκές ορμόνες και το πρόβλημα ονομάζεται "εκθήλυνση του περιβάλλοντος". Τα αμφίβια είναι οι πλέον ευαίσθητοι οργανισμοί και σε αυτά παρατηρείται ήδη εδώ και χρόνια ολοένα και μεγαλύτερη μετατόπιση των αρσενικών χαρακτηριστικών σε θηλυκά (γίνεται δυσκολότερη η αναπαραγωγή). Φυσικά η εκθήλυνση του περιβάλλοντος αφορά όλους τους ζωικούς οργανισμούς, και ο άνθρωπος δεν εξαιρείται. Από το 1995 οι Γερμανοί μελέτησαν και ήξεραν ότι στις μεγαλουπόλεις το ανδρικό σπέρμα με δεδομένα της εποχής μειώνονταν κατά 2% κάθε χρόνο (σήμερα είναι χειρότερα). Στο αστικό φαινόμενο οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο απαθείς, παθητικοί, αδρανείς, καταναλωτικοί, καλοπερασάκηδες, απαιτητικοί, επιζητώντας όλο και περισσότερες ανέσεις, ευκολίες, καταλωτισμό κλπ. Ανενεργοί πολίτες και όχι ενεργοί πολίτες. Το νευρικό σύστημα μιας κοινωνίας της καταστολής είναι η προπαγάνδα που ασκείται ανελέητα μέρα νύχτα.

Η προπαγάνδα της καταστολής είναι πολύ δουλεμένη και πολύ αποτελεσματική. Παράδειγμα η χρήση του αυτοκινήτου. Εάν βάλει κάποιος τα πράγματα κάτω με την απλή λογική, θα έπρεπε να προωθείται η χρήση του ποδηλάτου και των μαζικών μέσων μεταφοράς. Αυτό θα ήταν ό,τι πιο λογικό να συμβαίνει, σύμφωνα όχι με καμία περίπλοκη θεωρία ή μελέτη αλλά με την πιο απλή λογική. Βλέπουμε όμως ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν το ιδιωτικό μεταφορικό μέσο. Η εξήγηση είναι απλή και εξίσου λογική: αυτοί που έχουν συμφέρον από αυτή την κατάσταση βάζουν τα πράγματα κάτω με την απλή λογική και δρουν αναλόγως: α) υπονομεύουν τα μαζικά μέσα μεταφοράς, β) απαξιώνουν και δεν ευκολύνουν τη μετακίνηση με ποδήλατο και γ) ασκούν μια ανελέητη και συνεχή προπαγάνδα υπέρ του αυτοκινήτου με τη διαφήμιση στα μαζικά μέσα, με κόλπα χρηματοδοτικά φοροαπαλλαγές "αποσύρσεις" κλπ. Αυτά δεν είναι τυχαία, γίνονται πολύ καλά μελετημένα και με όλες τις εξειδικευμένες τεχνικές της προπαγάνδας όπως είναι γνωστές από καταβολής κόσμου. Το πνεύμα τους είναι να προσφέρουν σε όλα την αρχή της "ευκολίας σε τιμή ευκαιρίας".

Τι θέλεις κοσμάκη; Ό,τι θέλεις πάρτο σε "τιμή ευκαιρίας". Χωρίς να κοπιάσεις, αρκεί να πληρώνεις. Ο σημερινός αστός είναι ένας καλομαθημένος που θέλει να τα αποκτά όλα αμέσως χωρίς να κάνει τίποτα. Θέλεις φαγητό; Τσακ ανοίγεις το ψυγείο. Θέλεις νερό; Τσακ τη βρύση ή πάλι στο ψυγείο και δροσερό κιόλας. Θέλεις φως; Τσακ το διακόπτη. Θέλεις ύπνο; Τσακ έτοιμο το κρεβάτι. Θέλεις ξεκούραση; Δίπλα σου ο καναπές. Θέλεις μπάνιο; Τσακ τη συσκευή του ζεστού νερού και στο πολυτελέστατο μπάνιο θα απολαύσεις το τζακούζι. Κάνει κρύο; Τσακ τη θέρμανση και άραξε. Κάνει ζέστη; Τσακ το κλιματιστικό. Θέλεις διασκέδαση; Τσακ το τηλεκοντρόλ (ούτε καν να σηκωθείς να βαδίσεις μέχρι την τηλεόραση). Θέλεις βόλτα; Τσακ τη μίζα του ΙΧ και πας όπου γουστάρεις (με ζεστούλα το χειμώνα, με δροσούλα το καλοκαίρι) χωρίς να ιδρώσεις τις κάλτσες σου. Μην μπεις στον κόπο ούτε καν να σκεφτείς με ποιους τρόπους όλα αυτά αποκτιούνται. Μη σε νοιάζει ακόμα κι αν άλλοι τα στερούνται για να τα απολαμβάνεις εσύ μη σε νοιάζει μόνο δούλευε σκλάβε κάνοντας ότι σού λέμε για να έχεις να πληρώνεις. (Όσο έχεις, ακόμα κι αν δεν έχεις κανένα πρόβλημα, θα συμβάλεις στην περαιτέρω μείωση των εργατικών (δουλικών) χεριών.)

Και τι είναι "τιμή ευκαιρίας"; Η οικονομία δρα με την εξωτερίκευση του κόστους: κερδίζεις αν αγοράζουν, άρα πουλάς φτηνά, άρα αποφεύγεις το πραγματικό κόστος πουλώντας με ονομαστικό κόστος. Παράδειγμα: ένα αυτοκίνητο κοστίζει σε πόρους και ρύπανση πολλαπλάσιες φορές περισσότερο στην κατασκευή από τη χρήση, άρα θα έπρεπε να πουλιέται σε τιμή πολλαπλάσια λόγω των συνεπειών της χρήσης του. Ένα ποδήλατο αντιθέτως δημιουργεί ελάχιστο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος, άρα γιατί να μην πουληθεί φτηνότερο. Έτσι να δεις πόσοι θα κυκλοφορούσαν με ποδήλατο!

Όλα τα πράγματα έχουν κόστος, απαιτούν θυσίες, και το κόστος εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. Το κόστος της ευκολίας και των ανέσεων της σύγχρονης κοινωνίας είναι η καταστολή. Ο σύγχρονος άνθρωπος τελεί υπό καταστολή. Είναι ένα λιοντάρι σε ένα κλουβί. Ένα θηρίο φυλακισμένο. Ένας βάτραχος στην κατσαρόλα της ανοχής.

Η μαγεία του ανοίγματος

Όταν πας με ποδήλατο ζεις στη χώρα της ελευθερίας. Εκτίθεσαι: στα στοιχεία, στους ανθρώπους, στη φύση, στον κόσμο. Τίποτα δεν το έχεις έτοιμο, αλλά για όλα πρέπει να φροντίσεις, ακόμα και για τα πιο βασική αγαθά της επιβίωσης: πώς θα μετακινηθείς, τι θα φας, τι θα πιεις, πού και πώς θα κοιμηθείς, πώς θα προστατευτείς από το κρύο τη ζέστη τον ήλιο τη βροχή, πώς θα αντιμετωπίσεις τεχνικά προβλήματα, όλα, τα πάντα. Εσύ όλα, όχι κάποιος άλλος. Τα χρήματα ακόμα και αν θα σού είναι χρήσιμα πριν ξεκινήσεις, όταν βρίσκεσαι εκεί έξω δεν θα σού χρησιμεύουν πια.

Μόλις βρεθείς εκεί καινούργιες δυνάμεις που δεν είχες ποτέ υποψιαστεί ότι υπάρχουν μέσα σου αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκπλήσσεσαι. Απορείς. Μπορεί να σού είπαν ή να άφησαν να εννοηθεί ότι είσαι κορόιδο ή ανόητος που αφήνεις τις "ανέσεις του πολιτισμού", όμως εσύ απορείς με το πόσο διαφορετικά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την έννοια της "άνεσης" όπως και τόσες άλλες βασικές έννοιες και αντιλήψεις. Αρχίζεις να βλέπεις με λιονταρίσιο βλέμμα. Και απορείς που αισθάνεσαι με λιγότερα πράγματα πολύ περισσότερο άνεση και ασφάλεια. Ζεις μια μεταμόρφωση, ένα πραγματικό θαύμα που δεν θα μπορέσεις να το εξηγήσεις. Θα μπορούσε κάποιος, χρησιμοποιώντας ίσως γνώσεις ψυχολογίας ή κοινωνιολογίας, να το αναλύσει και να το εξηγήσει. Όταν όμως το ζήσεις, δεν θα θελήσεις καν να μπεις στον κόπο να το εξηγήσεις, γιατί αυτό που θα ζεις θα είναι τόσο υπέροχο που θα σού αρκεί το ότι το ζεις. Θεωρίες και αναλύσεις περιττεύουν. Θα έχεις αφήσει πίσω σου την πόρτα του κλουβιού και όταν χρειαστεί να ξαναγυρίσεις εκεί μέσα, στην γνωστή καθημερινότητα, και η έννοια του κλουβιού ακόμα κι αυτή θα έχει πάρει καινούργιο νόημα. Το εάν και πώς και σε ποια από τα άλλα λιοντάρια και τα άλλα βατράχια θα μιλήσεις γι΄ αυτή σου την εμπειρία, είναι δική σου υπόθεση. Το ποδήλατο θα σταθεί απλώς μια αφορμή, μια άσκηση ελευθερίας.