Προσκύνημα στη φύση

Το φθινόπωρο, η Εποχή των Χρωμάτων, έφτασε για τα καλά. Το βουνό ντύθηκε στα φθινοπωρινά του.

Ανεβαίνοντας στη ζεστούλα του μεσημεριού, συναντήθηκα με ένα ορθόπτερο του είδους Μάντιδα η θρησκευτική (Mantis religiosa), το κοινό αλογάκι της Παναγίτσας. Το έντομο πήρε το όνομά του από τα δύο μπροστινά πόδια, που τού δίνουν την εμφάνιση προσευχομένου. Είναι αρπακτικό, δηλ. τρέφεται με άλλα έντομα, και τα δύο μπροστινά πόδια είναι πολύ ανεπτυγμένα και ισχυρά και με αυτά πιάνει τη λεία του. Τα έντομα αυτά σε αιχμαλωσία αλληλοτρώγονται, και επίσης συχνά το θηλυκό καταβροχθίζει το αρσενικό μετά τη συνουσία. Φαίνεται ότι το κοινό στοιχείο που έχουν όλα τα αρπακτικά - του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου - είναι οι θρησκευτικές επιδόσεις.




Καθώς δεν ήμουν έντομο, αναγνωρίζουσα την ειλικρινή προσκυνηματική μου διάθεση, η μάντισσα μού ποζάρισε καταλλήλως.




Για όσους αναρωτιούνται, ιδού τι είπε η μάγισσα στην προσευχή της:




Με την ευχή της, πιο πάνω βρέθηκα σε μέρη σαν αυτό:




Στις γωνιές του παραδείσου, η φθινοπωρινή ελεγεία γράφεται με ήχους λεπτούς, εικόνες αδιόρατες, λέξεις απλές, παραστάσεις εφήμερες και φευγαλέες.




Σε έναν κόσμο όπου όλα έρχονται και παρέρχονται, μία Papilio machaon μού χάρισε την τελευταία της πτήση. Αιωνία της η μνήμη.




Αμήν. (Συγγνώμη, μού ξέφυγε.)