Προσκύνημα στη φύση

Το φθινόπωρο, η Εποχή των Χρωμάτων, έφτασε για τα καλά. Το βουνό ντύθηκε στα φθινοπωρινά του.

Ανεβαίνοντας στη ζεστούλα του μεσημεριού, συναντήθηκα με ένα ορθόπτερο του είδους Μάντιδα η θρησκευτική (Mantis religiosa), το κοινό αλογάκι της Παναγίτσας. Το έντομο πήρε το όνομά του από τα δύο μπροστινά πόδια, που τού δίνουν την εμφάνιση προσευχομένου. Είναι αρπακτικό, δηλ. τρέφεται με άλλα έντομα, και τα δύο μπροστινά πόδια είναι πολύ ανεπτυγμένα και ισχυρά και με αυτά πιάνει τη λεία του. Τα έντομα αυτά σε αιχμαλωσία αλληλοτρώγονται, και επίσης συχνά το θηλυκό καταβροχθίζει το αρσενικό μετά τη συνουσία. Φαίνεται ότι το κοινό στοιχείο που έχουν όλα τα αρπακτικά - του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου - είναι οι θρησκευτικές επιδόσεις.




Καθώς δεν ήμουν έντομο, αναγνωρίζουσα την ειλικρινή προσκυνηματική μου διάθεση, η μάντισσα μού ποζάρισε καταλλήλως.




Για όσους αναρωτιούνται, ιδού τι είπε η μάγισσα στην προσευχή της:




Με την ευχή της, πιο πάνω βρέθηκα σε μέρη σαν αυτό:




Στις γωνιές του παραδείσου, η φθινοπωρινή ελεγεία γράφεται με ήχους λεπτούς, εικόνες αδιόρατες, λέξεις απλές, παραστάσεις εφήμερες και φευγαλέες.




Σε έναν κόσμο όπου όλα έρχονται και παρέρχονται, μία Papilio machaon μού χάρισε την τελευταία της πτήση. Αιωνία της η μνήμη.




Αμήν. (Συγγνώμη, μού ξέφυγε.)

6 σχόλια:

axxis είπε...

Ωραία αλλά δεν μας λες από που είναι αυτές οι εκπληκτικές φωτογραφίες...

iason είπε...

Πήλιο. Ωστόσο, πιστεύω, θα μπορούσε να είναι και από οποιοδήποτε σχεδόν ελληνικό βουνό - μιλώ εκ πείρας...

Πανδοχεύς είπε...

Γεια σου Ιάσωνα! Πού ήσουνα εσύ και δεν σε είχα ανακαλύψει; Πόσο γουστάρω το blog σου δε λέγεται! Ελπίζω να συνεχίσεις ε;

Είμαι και 'γω χρόνια στο ποδηλατικό και έχω ανεβάσει στα βουνά και τα πιο ακατάλληλα ποδήλατα (κούρσες, μονοτάχητα) ή σκέτο πόδι, από την πόρτα του σπιτιού μου μέχρι την κορυφή. Και εκεί φυσικά πάντα διανυκτερεύω. Χωρίς σκηνή γιατι μου κρύβει τον ουρανό!

Όμορφο φαίνεται το ποδηλατάκι σου, είναι της παλιάς σχολής!

Αν περάσεις ποτέ από Πελοπόννησο (και δη Πάτρα) θα χαιρόμουν να σε γνωρίσω!

Καλές βόλτες και θα τα λέμε!

Πανδοχεύς

Ανώνυμος είπε...

Είδα τη φωτογραφία με το αλογάκι της Παναγίτσα και θυμήθηκα ότι πέρυσι είχα καταφέρει να φωτογραφήσω μια σαύρα στην Κύθνο. Εύχομαι καλά ταξίδια...

Athanasius Tsoutseos είπε...

Ξέρω ότι δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του άρθρου αλλά με τι φωτογραφική πήρες αυτές τις καταπληκτικές φωτογραφίες. Στο λέω γιατί στο ποδήλατο είναι δύσκολο να έχεις κάποια SLR. Καλές πεταλιές!

iason είπε...

Η απάντηση θα ταιριάζει στη φιλοσοφία μιας τέτοιας εκδρομής: με μία μικρή κόμπακτ των 3,5megapixels. Όντως το να κουβαλάς μηχανές έτσι, είναι ένα θέμα. Όταν πάω σε άγρια μέρη, συχνά μένω στη μικρή.