Η μαγεία του δρόμου - Ανακατασκευή ενός σκεύους ηδονής

Η παρούσα δημοσίευση απευθύνεται στους εραστές της ποδηλασίας δρόμου.

Λέγεται ότι οι παλιές αγάπες είναι οι μεγάλες αγάπες. Cannondale CAD3 R700, σκελετός της σειράς CAD3 με πολύ καλά χαρακτηριστικά, μοντέλο δεκαετίας 90. Χρησιμοποιήθηκε και από αθλητές. Ήταν από εκείνα τα ποδήλατα δρόμου που απευθύνονται σε όσους ξέρουν να εκτιμούν τη δύναμη της ασφάλτου. Ένας βασιλιάς του δρόμου, ένα καθαρόαιμο άτι που ψάχνει τον αναβάτη που θα το δαμάσει και θα το πάει στα όρια.

Το συγκεκριμένο ποδήλατο αγοράστηκε τότε με μια μικρή περιουσία, αλλά για μία δεκαετία και βάλε είχε την ατυχία να βρίσκεται στην αποθήκη ενός φίλου, ο οποίος εκτός του ότι δεν είναι καλός στα τεχνικά θέματα, περιόρισε τα τελευταία χρόνια τις ποδηλατικές του εξόδους έχοντας το ποδήλατο μονίμως μονταρισμένο στο προπονητήριο. Η συχνή ροή του ιδρώτα στο ποδήλατο προκάλεσε, αργά μεν αλλά σταθερά, ένα οξειδωτικό σοκ στο καθαρόαιμο το άτι. Το λυπήθηκε η ψυχούλα μου το δύσμοιρο. Ορκίστηκα να του ξαναδώσω την ελευθερία του. Να το ξαναβγάλω έξω, να καλπάσει ελεύθερο έξω στους δρόμους.


Το άτι πριν την ανακαίνισή του:










Χάλια πράγματα δηλαδή... Το πρώτο βήμα ήταν να έρθει στα χέρια μου. Το δεύτερο, να γίνει φύλλο και φτερό. Λύσιμο των πάντων, για να μείνει σκέτος ο σκελετός. Με την ευκαιρία, ένα ζύγισμα του σκελετού έδωσε το καταπληκτικό νούμερο των 1300 γραμμαρίων - με άλλα λόγια, όταν με αυτό κατεβαίνεις χύμα στα στροφιλίκια με τα αφτιά στην άσφαλτο, αυτά τα 1300 γραμμάρια είναι το νήμα της ζωής σου.

Ακολούθησε το γυαλοχάρτισμα του σκελετού. Και έπειτα η βαφή του, με 3 φιάλες σπρέυ χρώματος αυτοκινήτου, διαφορετικού χρώματος (να μην παίξουμε λίγο και με το χρώμα;). Το καθάρισμα και η συντήρηση των ανταλλακτικών (κάποια χρειάστηκαν αντικατάσταση). Και τέλος, η συναρμολόγηση. Ο συνολικός χρόνος για όλα αυτά ήταν 2-3 χαλαρές ημέρες (τίποτα σπουδαίο δηλ. ως όγκος δουλειάς).


Το άτι μετά την ανακαίνισή του:














Έλα άτι, πάμε. Πάμε εκεί όπου ανήκεις.

Ο σκελετός έχει μια εκπληκτική εκρηκτικότητα, αμέσως μόλις σκεφτείς με το μυαλό να βάλεις δύναμη στο πετάλι η δύναμη από το πόδι σου έχει ήδη αρχίσει να μεταφράζεται σε κίνηση. Σε αφήνει να συγκεντρωθείς στην πορεία σου, χώνεσαι κατευθείαν στο δρόμο κοιτώντας μπροστά χωρίς να σκας για τις ανωμαλίες του οδοστρώματος: εσένα σε νοιάζει η δύναμή σου και τα όποια "εμπόδια" τα αναλαμβάνει αυτό. Στην ανάβαση το νιώθεις εντελώς άκαμπτο και νιώθεις ότι δεν αφήνει ούτε σταγονίτσα δύναμης δεν πάει χαμένη. Στην κατάβαση, με τη βοήθεια του καλού λάστιχου, σού δίνει την αίσθηση ότι είσαι ένα με το δρόμο, ότι το ποδήλατο είναι κολλημένο στην άσφαλτο και δεν σε αφήνει να φύγεις έξω από το δρόμο (εκτός εάν εσύ το θελήσεις).

Παλιά αγάπη, μεγάλη αγάπη. Πραγματικά, ένα καλό ποδήλατο δρόμου είναι μια αίσθηση μοναδική. Ένας έρωτας που σε κρατάει νέο.

Σε δράση

Παρακαλώ το παρακάτω βίντεο να κριθεί ως concept μόνο και όχι ως εκτέλεση, γιατί τραβήχτηκε με μία φτηνή φωτογραφική στερεωμένη στο κράνος και επίσης οι τεχνικές μου γνώσεις στο βίντεο είναι ελάχιστες.