Η μαγεία του δρόμου - Ανακατασκευή ενός σκεύους ηδονής

Η παρούσα δημοσίευση απευθύνεται στους εραστές της ποδηλασίας δρόμου.

Λέγεται ότι οι παλιές αγάπες είναι οι μεγάλες αγάπες. Cannondale CAD3 R700, σκελετός της σειράς CAD3 με πολύ καλά χαρακτηριστικά, μοντέλο δεκαετίας 90. Χρησιμοποιήθηκε και από αθλητές. Ήταν από εκείνα τα ποδήλατα δρόμου που απευθύνονται σε όσους ξέρουν να εκτιμούν τη δύναμη της ασφάλτου. Ένας βασιλιάς του δρόμου, ένα καθαρόαιμο άτι που ψάχνει τον αναβάτη που θα το δαμάσει και θα το πάει στα όρια.

Το συγκεκριμένο ποδήλατο αγοράστηκε τότε με μια μικρή περιουσία, αλλά για μία δεκαετία και βάλε είχε την ατυχία να βρίσκεται στην αποθήκη ενός φίλου, ο οποίος εκτός του ότι δεν είναι καλός στα τεχνικά θέματα, περιόρισε τα τελευταία χρόνια τις ποδηλατικές του εξόδους έχοντας το ποδήλατο μονίμως μονταρισμένο στο προπονητήριο. Η συχνή ροή του ιδρώτα στο ποδήλατο προκάλεσε, αργά μεν αλλά σταθερά, ένα οξειδωτικό σοκ στο καθαρόαιμο το άτι. Το λυπήθηκε η ψυχούλα μου το δύσμοιρο. Ορκίστηκα να του ξαναδώσω την ελευθερία του. Να το ξαναβγάλω έξω, να καλπάσει ελεύθερο έξω στους δρόμους.


Το άτι πριν την ανακαίνισή του:










Χάλια πράγματα δηλαδή... Το πρώτο βήμα ήταν να έρθει στα χέρια μου. Το δεύτερο, να γίνει φύλλο και φτερό. Λύσιμο των πάντων, για να μείνει σκέτος ο σκελετός. Με την ευκαιρία, ένα ζύγισμα του σκελετού έδωσε το καταπληκτικό νούμερο των 1300 γραμμαρίων - με άλλα λόγια, όταν με αυτό κατεβαίνεις χύμα στα στροφιλίκια με τα αφτιά στην άσφαλτο, αυτά τα 1300 γραμμάρια είναι το νήμα της ζωής σου.

Ακολούθησε το γυαλοχάρτισμα του σκελετού. Και έπειτα η βαφή του, με 3 φιάλες σπρέυ χρώματος αυτοκινήτου, διαφορετικού χρώματος (να μην παίξουμε λίγο και με το χρώμα;). Το καθάρισμα και η συντήρηση των ανταλλακτικών (κάποια χρειάστηκαν αντικατάσταση). Και τέλος, η συναρμολόγηση. Ο συνολικός χρόνος για όλα αυτά ήταν 2-3 χαλαρές ημέρες (τίποτα σπουδαίο δηλ. ως όγκος δουλειάς).


Το άτι μετά την ανακαίνισή του:














Έλα άτι, πάμε. Πάμε εκεί όπου ανήκεις.

Ο σκελετός έχει μια εκπληκτική εκρηκτικότητα, αμέσως μόλις σκεφτείς με το μυαλό να βάλεις δύναμη στο πετάλι η δύναμη από το πόδι σου έχει ήδη αρχίσει να μεταφράζεται σε κίνηση. Σε αφήνει να συγκεντρωθείς στην πορεία σου, χώνεσαι κατευθείαν στο δρόμο κοιτώντας μπροστά χωρίς να σκας για τις ανωμαλίες του οδοστρώματος: εσένα σε νοιάζει η δύναμή σου και τα όποια "εμπόδια" τα αναλαμβάνει αυτό. Στην ανάβαση το νιώθεις εντελώς άκαμπτο και νιώθεις ότι δεν αφήνει ούτε σταγονίτσα δύναμης δεν πάει χαμένη. Στην κατάβαση, με τη βοήθεια του καλού λάστιχου, σού δίνει την αίσθηση ότι είσαι ένα με το δρόμο, ότι το ποδήλατο είναι κολλημένο στην άσφαλτο και δεν σε αφήνει να φύγεις έξω από το δρόμο (εκτός εάν εσύ το θελήσεις).

Παλιά αγάπη, μεγάλη αγάπη. Πραγματικά, ένα καλό ποδήλατο δρόμου είναι μια αίσθηση μοναδική. Ένας έρωτας που σε κρατάει νέο.

Σε δράση

Παρακαλώ το παρακάτω βίντεο να κριθεί ως concept μόνο και όχι ως εκτέλεση, γιατί τραβήχτηκε με μία φτηνή φωτογραφική στερεωμένη στο κράνος και επίσης οι τεχνικές μου γνώσεις στο βίντεο είναι ελάχιστες.

9 σχόλια:

Eaglos είπε...

Χίλιες φορές σε αποθήκη να το φάει το σκοτάδι παρά αυτός ο χρωμματικό βιασμός :)

Φαντάζομαι πόσο χειρότερο θα ήταν το βάψιμο εαν δεν ήταν καθαρόαιμο, βασιλιάς κλπ και ήταν απλά ένα σιδερένιο του κιλού....

Γιατί να καταστρέψεις έτσι ένα κλασσικό ποδήλατο;

iason είπε...

Τι λες ωρέ αγαπητέ συνάδελφε; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Και τι εννοείς "σιδερένιο του κιλού"; Δεν γνωρίζω τον όρο, μπορείς να μού τον εξηγήσεις;

Και τι εννοείς "κλασικό ποδήλατο";

Θα σε ρώταγα και τι εννοείς "καταστροφή ποδηλάτου", αλλά άσε να μη σού βάλω δύσκολα. ;-)

Eaglos είπε...

Κλασσικό είναι εκείνο που ακολουθείται από σχόλια σαν αυτά τις πρώτης παραγράφου.

Του κιλού είναι εκείνο που δεν ακολουθείται από σχόλια σαν αυτά τις πρώτης παραγράφου.

Απλά το συγκεκριμένο βάψιμο είνα το σύνηθες που κάνουν οι κλέφτες για να μην αναγνωριζέται το πολατο και μερικά πιτσιρίκια που πειραματίζονται με τα παλιά τους bmx.

Βέβαια αν δεν χαλάει τον αναβάτη δεν μας πέφτει λόγος. Απλά περίμενα ότι θα έδειχνες περισσότερο σεβασμό στο συγκεκριμένο πλαίσιο.

Καλά χιλιόμετρα πάντως :)

Panos είπε...

Κρίμα....

iason είπε...

Τι εννοείς σεβασμό στο πλαίσιο; Πάλι με αφήνεις με απορία ορισμού. Είναι σαν να απαντάς στην ερώτησή μου χωρίς να απαντάς.

Μπορείς να εξηγήσεις σε παρακαλώ απλά και συγκεκριμένα τι εννοείς; Πρέπει να εξηγήσεις, ποια είναι η ειδοποιός διαφορά των αισθητικών συνειρμών σου σχετικά με τα σχόλια της 1ης παραγράφου. Εκτός αν τα καθαρόαιμα άτια της ασφάλτου έχουν και εξαιδικευμένες χρωματικές προτιμήσεις - π.χ. τα πολεμικά άλογα πρέπει να μην είναι άσπρα για να μη φαίνεται καλά ο επιτιθέμενος.

Ίσως εγώ αγνοώ τη σχέση του φάντη με το ρετσινόλαδο. Ίσως φταίει το ότι ποτέ δεν έβαψα ποδήλατο κλεμένο (αφού ποτέ δεν έκλεψα) ή το ότι ποτέ πιτσιρίκι ποτέ δεν είχα bmx... οπότε όντως με έπιασες αδιάβαστο.

Eaglos είπε...

Το κείμενο της πρώτης παραγράφου προϊδεάζει για αναπαλαίωση καθώς αναφέρεσαι με πολύ έντονους χαρακτηρισμούς στο συγκεκριμένο πλαίσιο.

Με βάση το αποτέλεσμα το κείμενο θα μπορούσε να είναι "βρήκα ένα σκελετό στα σκουπίδια και τον έβαψα με κάτι ξεχασμένα σπρέη".

Η απορία μου ήταν πως γίνεται να αναγνωρίζεις ότι έχεις έναν ιδιαίτερο σκελετό που έχει αφήσει πίσω μια κάποια ιστορία και από την άλλη να τον βάφεις σαν να ήταν το τελευταίο ποδήλατο από μια μάντρα.

Το βασικό είναι ότι έγινε λειτουργικό και το καβαλά ο φίλος σου ή όποιος.

iason είπε...

Επιτέλους μού έδωσες ένα κλειδί να καταλάβω τι θέλεις να πεις.

Πριν τον "προϊδεασμό" που ανέφερες, ο τίτλος το λέει ξεκάθαρα: ανακατασκευή.

Όσο για το τι θα μπορούσε να είναι, σίγουρα οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε.

Η ιστορία ενός ποδηλάτου δεν γράφεται με χρώματα ή μπογιές. Γράφεται με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά! Αυτά είναι που τού δίνουν την ταυτότητά του.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ είπε...

Πραγματικά αυτό δεν ονομάζεται ανακατασκευή αλλά βιασμός του σκεύους ηδονής... Βέβαια δεν μας πέφτει λόγος αλλά θα μπορούσε να πάρει και αισθητική αξία το σκεύος..

iason είπε...

Λοιπόν, να προσπαθήσω να το πω και με άλλα λόγια:

Έχετε δίκιο, απλά γιατί είστε... φυσιολογικοί. Εγώ απλά δεν είμαι τέτοιος. Μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα (κυριολεκτώ γιατί μετά τα 500.000 κάπου εκεί σταμάτησα να μετράω) και πολλά ποδήλατα όλων των ειδών, και χουρντάδες και σκελετούς των χιλιάδων ευρώ, έχοντας δοκιμάσει τα πάντα, έφτασα στο σημείο να αντιλαμβάνομαι ως πραγματική αξία την ΧΡΗΣΤΙΚΗ αξία ενός ποδηλάτου, ασχέτως υλικού.

Δεν ξέρω ποιος μπορεί να το καταλάβει, ούτε έχω αξίωση να το καταλάβει, αλλά να θυμάστε το κλασικό ότι "πάντα υπάρχει κάποιος που σκέφτεται διαφορετικά από εμένα".

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, IMHO, κάπου εκεί κρύβεται η μεγάλη ουσία του ποδηλατείν, και η μεγάλη ηδονή, μια ηδονή που δεν πηγάζει από το ίδιο το σκεύος αλλά από ΕΣΕΝΑ. Σα να λέμε, να μπορείς να απολαμβάνεις τον έρωτα με τη γυναίκα σου, κι ας μην είναι σούπερμόντελ. ... Αυτά...