Ανέκδοτο (ποδηλατικό)

Θυμήθηκα μια ιστορία. Πραγματικό γεγονός. Ήταν η εποχή που πρωτοβγήκανε οι κάρμπον σκελετοί, και διάφοροι ποδηλάτες τρέχανε να πάρουν τη νέα τεχνολογία πληρώνοντας τα μαλιοκέφαλά τους. Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα και η παρέα βγήκε βόλτα. Σε γερή ανάβαση, ανεβαίναμε σιωπηλοί και συγκεντρωμένοι, ξεφυσώντας σαν άλογα, μόνο οι ανάσες ακούγονταν (εκτός από τα πουλάκια).

Ο Κώστας είχε μια μόνιμη διαφωνία με τον Λάκη: ο πρώτος υπέρμαχος του κλασικού ατσαλιού (είχε ένα κλασικό ιταλικό chromoly), ο δεύτερος κάρμπον που το γυάλιζε και το πρόσεχε περισσότερο από τα μάτια του. Σε μια στιγμή όπως αρχίζει ένα ζόρικο κομμάτι, ο Κώστας (κλασικός ανηφορίστας) σηκώνεται και φεύγει άνετος και όπως περνάει δίπλα από το Λάκη πετάει το φοβερό:
-Κατάλαβέ το Λάκη, τα καρβουνάκια είναι για τα καντήλια.
Κόκκαλο ο Λάκης.