Φτιάξτο μόνος σου... όσο δεν πάει άλλο (DIY hardcore)

Προειδοποίηση: το παρόν ανάγνωσμα απευθύνεται στους σκληρούς του "φτιάξτο μόνος σου". Εάν δεν είσαι ένας τέτοιος μην το διαβάσεις, γιατί κινδυνεύουμε και οι δύο: εσύ να χάσεις χρόνο και εγώ να εισπράξω έναν ακόμα χαρακτηρισμό του ψώνιου. :-)

Για τον ποδηλατικό νυχτερινό φωτισμό, τα τελευταία χρόνια προτιμούσα την εξής λύση: πίσω μια κόκκινη ψείρα με 2 μικρές μπαταρίες που αναβοσβήνει (μπαίνει και αφαιρείται εύκολα και οι μπαταρίες κρατάνε μέχρι που τις βαριέσαι) και για μπροστά έναν απλό φακό κεφαλής, που έχει και το πλεονέκτημα να είναι χρησιμοποιήσιμος και εκτός ποδηλάτου. Ψάχνοντας σε κάποιο συρτάρι για κάτι άλλο μια μέρα βρίσκω αυτό το πράγμα (η φωτο από το net):



Βρε αμάν, είχα ξεχάσει ότι υπάρχει στο σπίτι μου. Ένα δυναμό ποδηλάτου Dynapower NH-T6 λέει, μού το είχαν φέρει από το εξωτερικό (μάλλον Αμερική) γύρω στο 1984 το πολύ. Τότε θεωρούνταν πολύ καλό μοντέλο, μιλάμε για τεχνολογία τριών δεκαετιών πίσω και βάλε. Κανονικά φορούνταν με μια μεγάλη βίδα, κάτω από τη μεσαία τριβή, και έδινε ισχύ 6V/3W ικανή για δύο φώτα, μπρος και πίσω. Το δυναμό αυτό το είχα φορέσει αρκετά, και σε ταξίδια, και σε άγριες συνθήκες, ποτέ δεν με είχε προδώσει, και είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να δίνει φως από χαμηλές στροφές. Θυμάμαι και κάποτε που κατέβαινα από το βουνό σε νυχτερινές βόλτες και γρήγορα, να κάνει τη νύχτα μέρα, σε σημείο που είχα κάψει και λαμπάκι. Το βαρελάκι κύλισης δεν κάθεται στο πλάι του λάστιχου αλλά στο πέλμα και η απώλεια δύναμης είναι μικρότερη από τα βαρελάκια που πιάνουν στο πλάι - ωστόσο όπως διαπιστώνω πλέον δεν συγκρίνεται ούτε αυτό με τα σύγχρονα δυναμό κέντρου, για να πω την πάσα αλήθεια.

Επειδή δεν με βόλευε αρκετά ο αρχικός σχεδιασμός του, είχα κατασκευάσει μια πολύ πρακτική "πατέντα". Αντί να έχω μόνιμα το δυναμό κάτω από τη μεσαία τριβή, κοτσάρισα το φανάρι του επάνω στο δυναμό με ένα λαμάκι και είχα πλέον ένα κομμάτι, που μπορούσα με μια απλή αλενόβιδα να το φοράω στην μπροστινή ρόδα (όχι στην πισινή), είτε στην κεντρική βίδα του τιμονιού είτε στην μπροστινή σχάρα. Έτσι, το προσθαφαιρούσα όποτε το χρειαζόμουν, απαλείφοντας και τον κίνδυνο κλοπής επίσης με αυτόν τον τρόπο.

Η θέα αυτού του πράγματος με ερέθισε για νέες περιπέτειες. Ο τρελός επιστήμονας πάλι άρχισε να κατεβάζει ιδέες. Πάντα πίστευα ότι το "φτιάξτο μόνος σου" δεν είναι για φυσιολογικούς ανθρώπους, είναι ένα είδος τρέλας που πιάνει αυτούς που έχουν τη μανία να βρίσκουν απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Και το νυχτερινό φως είναι ένα σύνθετο πρόβλημα. Πριν λίγο καιρό μού συνέβη ένα βράδυ ένα περιστατικό, όπου κάποιος οδηγός ισχυρίστηκε ότι δεν με είδε επειδή "δεν είχα φώτα", και δυστυχώς για μένα πράγματι δεν είχα φως μπροστά εκείνη τη στιγμή γιατί απλά έπεσαν οι μπαταρίες του φακού κεφαλής... Αποφάσισα λοιπόν ακαριαία να βάλω το φως αυτό, που δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει ποτέ. Έχοντας όμως χρόνια να χρησιμοποιηθεί, το δυναμό έπρεπε να μπει στο τραπέζι του ανατόμου. Έτσι και έγινε.


Το Dynapower στο χειρουργικό τραπέζι.

Ποτέ δεν θυμάμαι να το είχα κάνει φύλλο και φτερό. Αρκούμουν σε λάδωμα των άκρων περιστροφής του βαρελιού, πράγμα που όπως πια διαπιστώνω δεν ήταν αρκετό καθώς το λάδι δεν έφτανε εκεί που έρπεπε, γι΄ αυτό και είχε ήδη αποκτήσει έναν σημαντικό τζόγο. Η κατασκευή εκπληκτικά απλή: ένα τριπολικό πηνίο που περιστρέφεται μέσα σε έναν κυκλικό μαγνήτη. Και όμως, αυτό το εκπληκτικά απλό πράγμα να δίνει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα! Πραγματικά έρχονται φορές που κάποια πράγματα σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι στο διάβολο χρειάζεται η μανία της υψηλής τεχνολογίας - την οποία και πάντα χρυσοπληρώνεις αλλά συχνά δεν έχει αποτέλεσμα που να την δικαιολογεί!...

Το μόνο μειονέκτημα του, ότι οι επιφάνειες τριβής στα δύο άκρα είναι γυμνό μέταλλο, χωρίς ρουλεμάν δηλαδή. Εάν εκεί υπήρχαν ρουλεμάν, η κύλιση θα ήταν σημαντικά καλύτερη και ίσως το προϊόν θα ήταν πλέον φανταστικό. Ωστόσο όμως, όταν το συναρμολόγησα και το δοκίμασα, σκέφτηκα ότι ίσως πραγματικά κάτι τέτοιο να μην είναι και απαραίτητο: το διαβολάκι έχει μεν θόρυβο (γιατί οι κραδασμοί από την τριβή ενισχύονται από τις διάφορες επιφάνειες, όπως ένα προστατευτικό πέτασμα που έβαλα για το πιτσίλισμα του νερού) αλλά τελικά η απώλεια τριβής δεν είναι και απαγορευτική. Η επίδραση είναι κυρίως ψυχολογική λόγω του θορύβου που ακούς στην ησυχία της νύχτας, αλλά εκτιμώ ότι με την ίδια προσπάθεια που πας με 26χλμ./ώρα με αυτό άντε να πας με 22 και πολύ λέω.

Φορεμένο στη μπροστινή σχάρα, έτοιμο για δράση:






Το ηθικό δίδαγμα:

Ίσως βρω κάποιο σύγχρονο φανάρι, για να αντικαταστήσω την παλιά λάμπα κρυπτού που του είχα φορέσει πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, σίγουρα θα αποδώσει περισσότερο φως. Ήδη όταν το ποδήλατο πιάσει τα 8 χλμ/ώρα έχω αρκετό φως για να βλέπω πού πάω! Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι θα το κάνω. Είναι φορές που ευχαριστιέσαι κάτι απίστευτα και γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τεχνικά δεδομένα και μετρήσεις. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. Ίσως έχει να κάνει με κάποιο είδος μαγείας. Παλιά αντικείμενα, που λειτουργούν σαν παλιές φωτογραφίες όπου πάνω τους λες και σταματάει ο χρόνος; Προσωπική τρέλα; Ψώνιο; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι παρόλες τις έρευνες που έχουν γίνει, μονάδα μέτρησης της ευχαρίστησης δεν επινοήθηκε ακόμα. Είναι κι αυτό κάτι που συνήθως μένει στα αζήτητα.