Η Ιθάκη και το Ταξίδι

Ο Βασίλης και η Δανάη ταξίδεψαν μέχρι την Κίνα. Ας ταξιδέψουμε και εμείς.

Το κείμενο αντιγράφηκε από εδώ.


Ένα ταξίδι με ποδήλατο μεταμορφώνει τη ζωή μας...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Το παιδί γεννιέται σαν ένα στεγνό σφουγγαράκι γεμάτο πόρους. Έτοιμο να ρουφήξει για να ικανοποιήσει τη δίψα του. Είναι ανοιχτό στο να νιώσει με όλες τις αισθήσεις του αυτά που υπάρχουν γύρω του.
Σιγά σιγά βαραίνει το σφουγγάρι με αυτοματισμούς της καθημερινής ζωής. Της επανάληψης. Με αυτοματισμούς και δεδομένα. Κι αυτό είναι εως ένα βαθμό αναγκαίο. Τα δεδομένα είναι μια αγκαλιά προστασίας για το παιδί που μεγαλώνει.

Μια υλική ασφάλεια : ξέρω πως όταν ανοίξω το ψυγείο θα βρω νερό και φαγητό. Ξέρω πως με περιμένει το κρεβάτι και μια στέγη όταν γυρίσω κουρασμένος στο σπίτι...
Μια ψυχολογική σιγουριά : ξέρω πως πάντοτε θα έχω δίπλα μου την οικογένεια και τους φίλους, οι οποίοι θα με στηρίξουν όταν δυσκολευτώ.

Αυτή η προστατευτική αγκαλιά είναι αναγκαία. Για όλους μας.
Η καθημερινότητα – η ρουτίνα, η μονότονη διαδοχή καταστάσεων - έχει όμως τη δύναμη να βουλώσει τους πόρους του σφουγγαριού. Τα δεδομένα έχουν τη δυνατότητα να με πείσουν πως είναι μοναδικά και ανεξίτηλα. Μπορώ να παρασυρθώ πολύ εύκολα και να καλυφθώ με ένα αδιαφανές κουβούκλιο παγιωμένων αντιλήψεων ξεχνώντας πως υπάρχουν αμέτρητες δυνατότητες λίγο παραπέρα.
Ταξιδεύω δε σημαίνει παίρνω το ποδήλατο και φεύγω. Δε σημαίνει αποφεύγω την καθημερινότητα και τα προβλήματά μου. Δε μιλάω για μια μόδα : δοκιμάζω ένα έξαλλο ρούχο ή ένα ασυνήθιστο φαγητό. Δε μιλάω για μια στιγμιαία αποφυγή από την κουραστική μου ρουτίνα. Μιλαώ για ένα ταξίδι που γίνεται τρόπος ζωής.
Ένα ταξίδι με εγγενείς δυσκολίες, όπου είμαι εκτεθειμένος σε διαφορετικά δεδομένα. Ζω και εγώ μια απρόσμενη καθημερινότητα που αλλάζει διαρκώς. Πρέπει να ψάξω ένα σκέπαστρο για να προστατευτώ από τα σκαμπανεβάσματα του καιρού, τροφή και νερό εκεί που η φύση δυσκολεύεται να προσφέρει. Πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι. Έτσι μαθαίνω να εκτιμώ.
Από την άλλη επιλέγω μια γλυκιά δυσκολία. Να δείξω το πόσο όμορφα μπορώ να επικοινωνήσω με ανθρώπους οι οποίοι «μοιάζουν τόσο διαφορετικοί». Εγώ είμαι ο ηθοποιός που αποφασίζει να βιώσει και να ενσωματωθεί στο νέο σκηνικό, να μάθει τη διάλεκτό του, να ντυθεί στα χρώματά του και να χαμογελάσει στο ίδιο χαμόγελο που δέχεται.
Χωρίς τους ανθρώπους που γνωρίσαμε δε θα είχαμε φτάσει πουθενά. Ταξιδεύοντας γινόμαστε ένα πολύχρωμο σφουγγάρι με πολύμορφους πόρους.

ΟΝΕΙΡΑ

Ο άνθρωπος είναι περισσότερο αποδοτικός όταν είναι ικανοποιημένος... Είναι δημιουργικός και ανοιχτός απέναντι στους άλλους. Όλοι κερδίζουν με αυτό τον τρόπο. Όλοι μεγαλώνουμε με την τάση να προσεγγίζουμε για να ρωτήσουμε και να μάθουμε – το στοιχείο της περιέργειας – και συχνά νιώθουμε ότι ταυτιζόμαστε με ιδέες και δράσεις ίσως και στο βαθμό που τις ασπαζόμαστε και τις κάνουμε κομμάτι μας. Όλοι μας έχουμε μια φλόγα μέσα μας που άλλοτε σιγοκαίει και άλλοτε φουντώνει. Η καθημερινότητα συχνά δρά ενάντια στα πηγαία ένστικτά μας και τα καταπιέζει. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ανθρώπινη έκφραση, όταν αυτή εκδηλώνεται αβίαστα, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος και τις θυσίες που χρειάζονται. Ένας άνθρωπος γεμάτος είναι βέβαιο πως μπορεί να συμβάλει στο κοινό καλό.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν πως ένα τέτοιο ταξίδι είναι κατόρθωμα που μόνο ένας υπεραθλητής με ιδιαίτερες σωματικές και ψυχικές ικανότητες μπορεί να επιτύχει. Αντιθέτως, το ταξίδι με ποδήλατο είναι ο πλέον ιδανικός τρόπος να προσεγγίσουμε το περιβάλλον και να μοιραστούμε εμπειρίες με τους συνανθρώπους μας. Χρησιμοποιούμε τα ελάχιστα δυνατά τεχνητά μέσα για να διασχίσουμε το χώρο και κινούμαστε με σχετικά αργούς ρυθμούς, γεγονός που μας βοηθάει να συμμετέχουμε στα γύρω δρώμενα και να βιώνουμε έντονα εμπειρίες. Ένα ποδήλατο γεμάτο αποσκευές και εξοπλισμό αναμφίβολα τραβάει την προσοχή των ντόπιων, ενώ η προφανής απουσία πλούτου δεν παρουσιάζει καμία απειλή. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται εύκολα η αρχική προσέγγιση και μια ολόκληρη διαδικασία ανταλλαγής ιδεών, πληροφοριών και συναισθημάτων μπορεί να ακολουθήσει εφόσον την επιζητήσουμε. Γνωρίσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οι οποίοι μας φέρθηκαν ανοιχτόκαρδα προσφέροντάς μας αξέχαστη φιλοξενία. Κύριος στόχος μας υπήρξε η ενδυνάμωση των ανθρώπων μέσω της προτροπής να αγωνιστούν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως εμείς καταφέραμε να ζήσουμε το δικό μας όνειρο μέσα από την περιήγηση με ποδήλατο: ένα ταξίδι στον κόσμο ανταλλάσοντας εμπειρίες με τους ανθρώπους που γνωρίζαμε. Υποστηρίζουμε πως «τα πάντα είναι δυνατά» εφόσον πιστεύουμε σε κάτι και αγωνιζόμαστε να το πετύχουμε. Το σλόγκαν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου ξεχώριζε: “One World, One Dream” Είμασταν τυχεροί που καταφέραμε να βιώσουμε την αδερφικότητα στην παγκόσμια διάστασή της και θα συνεχίσουμε να την αναζητούμε!

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ

Ο άνθρωπος βυθισμένος στην καθημερινότητα, στη συνήθεια, απομονώνεται συναισθηματικά και νοητικά από τα θορυβώδη ερεθίσματα για να αντέξει. Με αυτή του την προστατευτική στάση στερείται κάθε ευκαιρίας που παρουσιάζεται γύρω του για προσωπική καλλιέργεια και εξέλιξη. Συχνά μπορούμε να φτάσουμε και στα άκρα θεωρώντας δεδομένα και παγιωμένα αυτά που έχουμε συνηθήσει.

Η καθημερινότητα μεταμορφώνει τη διαδρομή σ’έναν αόρατο δρόμο. Ένας δρόμος που δεν έχει άλλο λόγο να υπάρχει εκτός από τη συνήθεια. Ένας δρόμος που απλά ακολουθεί κάποιος. Το μόνο που παροτρύνει έναν άνθρωπο να ανέβει σ’αυτό το τρένο είναι το μέρος στο οποίο θα φτάσει. Είναι αυτό που θα αγοράσει το Σαββατοκύριακο. Είναι η βραδιά που θα περάσει στην ταβέρνα με τους φίλους του μετά από μια δύσκολη εβδομάδα δουλειάς. Τελικά ζούμε για το αύριο, για το «σε μια βδομάδα, σε 10 χρόνια όταν ξεπληρώσω το δάνειο μου, θα ζήσω». «Όταν πάρω τη σύνταξή μου θα κάνω αυτό που θέλω».

Όλοι σκεφτόμαστε μονάχα το πού θα φτάσουμε. Κι ο δρόμος αόρατος, ασήμαντος. Περνάμε από το διάδρομο χωρίς να παρατηρήσουμε το τί καινούργιο μπορεί να βρίσκεται στους τοίχους. Πώς τα περάσατε στην Κίνα; Ποια Κίνα; Και το ταξίδι; Η διαδρομή; Εμείς πάντως τη ζήσαμε, τη νιώσαμε βαθιά μέσα στο πετσί μας...