Η αλάνθαστη συνταγή της ποδηλατικής ευτυχίας

Ό,τι δεν χαρίζεται κερδίζεται



Βομβαρδίζεται ο μέσος άνθρωπος από τα ινστιτούτα αδυνατίσματος, τα περιοδικά, τις εκπομπές της τηλεόρασης και τις διαφημίσεις με τις κορμάρες των μοντέλων να παρελαύνουν μπροστά του, που έχει σηκώσει τα χέρια, δεν δίνει σημασία σε τίποτα, συνεχίζει να καπνίζει ένα πακέτο τη μέρα, τρώει στο πόδι στο φαστφουντάδικο, κι όταν γυρίζει κουρασμένος από τη δουλειά (αν γυρίζει νωρίς θα είναι από τους τυχερούς!) τεντώνεται μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά και εκεί καραδοκούν οι κορμάρες, ενώ έξω ένας υπέροχος καιρός θα έβαζε σε πειρασμό ακόμα και το διάβολο για μια βόλτα με ποδήλατο.

Κάποιοι τού σφύριξαν στο αυτί ότι είναι ωφέλιμο το τρέξιμο, η κωπηλασία, ή οποιοδήποτε άθλημα. Όταν όμως έρχεται η ώρα να βγεις έξω και να αρχίσεις επιτέλους τη νέα δραστηριότητα, τότε έρχεται και η ώρα του μεγάλου πειρασμού. Η μάχη να ξεπεράσεις τη δύναμη της συνήθειας. Για να αλλάξουν οι συνήθειες πρέπει να προκύψει μια εξωτερική δύναμη. Ένας φίλος που θα κατορθώσει να σε παρασύρει, ένα βιβλίο που θα κατορθώσει να σε πείσει ή ο ειλικρινής γιατρός που θα σου το πει κατάμουτρα ότι τα ψωμιά σου είναι μετρημένα αν δεν ασκηθείς, ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος παχυσαρκίας ή ενός καρδιακού επεισοδίου. (Φυσικά η εμπορική ιατρική ασχολείται στην πράξη με τη θεραπεία και όχι με την πρόληψη, πώς αλλιώς θα βγούνε τα λεφτά;)

Το κάθε θύμα του συνδρόμου παχυσαρκία-αδράνεια-υποκινητικότητα έχει το δικό του λόγο γι΄ αυτό που κάνει - πιο σωστά γι΄ αυτό που δεν κάνει. Για τους περισσότερους, η στιγμή της κρίσης μπορεί να έρθει ένα πρωί που κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη ή ρίχνοντας μια ματιά στην πρώιμη κοιλίτσα θα διαπιστώσουν ότι η νεότητα δεν είναι παντοτινή - οπότε αν θέλουν να λένε ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να την διατηρήσουν όσο μπορούν, πρέπει να περάσουν στη δράση. Για τους περισσότερους το πρόβλημα είναι η συνεχής χρήση του ΙΧ. Πώς να βγάλεις το ποδήλατο από το υπόγειο όταν το ΙΧ σε περιμένει στο πεζοδρόμιο να γυρίσεις τη μίζα και να εξαφανιστείς στο λεπτό; Το ΙΧ είναι η μάστιγα της δημόσιας υγείας. Η κίνηση είναι η βάση της υγείας σου, αλλά το αυτοκίνητο σε καταδικάζει σε ακινησία. Ξέρεις πόσο υποφέρει το σώμα σου στο κάθισμα του αυτοκινήτου; Εσύ λες αχ τι καλά που σε μικρό χρόνο πας μακριά, αλλά αν το σώμα σου είχε στόμα ξέρεις τι θα άκουγες; Πράγματα βέβαια που δεν θα ακούσεις από τις εταιρείες αυτοκινήτων, ούτε από την κυβέρνηση. Το σώμα δεν γνωρίζει από χρόνο, το σώμα υποφέρει χωρίς να μιλάει.

Σε μένα, η στιγμή της κρίσης ήρθε ένα πρωί στα 16 μου χρόνια. Ήμουν ένα παιδί με κακή υγεία, υποκινητικό, ευαίσθητο, έντονα συναισθηματικό και παχύσαρκο. Έβλεπα άλλους νέους της ηλικίας μου αλλά και μεγαλύτερους να τρέχουν, να πηδούν, να έχουν μια σωματική ικανότητα και συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να είμαι «κορόιδο» - γιατί οι άλλοι να μπορούν να κάνουν κάτι που δεν μπορώ εγώ; Κατάλαβα λοιπόν ότι έπρεπε να κατακτήσω με την προσπάθεια το ζητούμενο. Σε ένα βιβλίο διάβασα ότι μια εύκολη σωματική άσκηση είναι η ποδηλασία. Δεν είχα ποτέ μου ασκηθεί σε τίποτα και οι πρώτες πεταλιές ήταν πολύ δύσκολες - αγκομαχούσα για να βγάλω την ανηφόρα έξω από το σπίτι. Είχα όμως τέτοια χαρά που μπορούσα να πηγαίνω όπου ήθελα στη γειτονιά και για όλες τις δουλειές και βόλτες, που ένοιωθα πολύ ανεξάρτητος κι αυτό μού έδινε φτερά.

Το ποδήλατο ήταν ο ευκολότερος τρόπος να πάω οπουδήποτε. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, για ψώνια, για βόλτα, στο ραντεβού, για μπάνιο, στα μαγαζιά, οπουδήποτε. Αφού κατάφερα τους γονείς μου να μού αγοράσουνε το ποδήλατο, αφού «όλα τα παιδιά είχαν ποδήλατο», το χρησιμοποιούσα για τις μετακινήσεις και μού περίσσευε τώρα περισσότερο από το χαρτζηλίκι γιατί δεν πλήρωνα εισιτήρια. Ακόμα και η βόλτα του σαββατοκύριακου έφτασε να είναι μια ποδηλατική έξοδος. Ακόμα και το διάλειμμα από το διάβασμα ήταν μια βόλτα με το ποδήλατο.

Αυτό που με εντυπωσίαζε ήταν που τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν κάποια προσπάθεια για «γύμναση» ή για «φυσική κατάσταση» ή τίποτα τέτοιο. Το πράγμα ήρθε τόσο ανεπαίσθητα, που δεν το κατάλαβα ποτέ μου πώς άρχισαν σιγά-σιγά τα κιλά μου να λιγοστεύουν, τα πνευμόνια μου να γεμίζουν, η προβληματική καρδιά μου να συνέρχεται, οι ώμοι μου να ανοίγουν, ή όρεξή μου να έρχεται στα σωστά της, το κορμί μου να δένει, τα πόδια μου να με κρατούν με λιγότερη προσπάθεια. Όχι μόνο ήμουν σε θέση να τα βγάζω πέρα καλά στη γυμναστική και τα παιχνίδια του σχολείου, αλλά και το μυαλό μου δούλευε καλύτερα, έδινα λιγότερο χρόνο στο διάβασμα, περισσότερο χρόνο για να εκείνα που έκανα κέφι. Μάλιστα, παρατήρησα ότι είχα μια όρεξη με το πρωινό ξύπνημα να βγαίνω έστω για λίγο χρόνο για τρέξιμο ή για μια γρήγορη βόλτα. Αυτό μού έδινε ένα κέφι χωρίς προηγούμενο - άνοιγε με μια κίνηση τα πνευμόνια μου, όπως και την όρεξή μου. Γυρίζοντας σπίτι, έτρωγα ένα γερό πρωινό και άρχιζα με τον καλύτερο τρόπο την καινούργια μέρα. Μερικές φορές ένα κρύο μπάνιο έστελνε τη διάθεσή μου στα ύψη.

Το ξαναλέω: κανένα από όλα αυτά δεν ήταν κάποια προσπάθεια για «γύμναση» ή για «φυσική κατάσταση» ή τίποτα τέτοιο.

Θέλεις να βγεις από τον φαύλο κύκλο της απραξίας; Φρόντισε αυτό να το κάνεις με μια δραστηριότητα που δεν θα κρατά το μυαλό σου σε αυτό που κάνεις αλλά σε αυτά που κερδίζεις με αυτό που κάνεις. Όταν παίρνεις το ποδήλατό σου να πάς κάπου, κάνε το όχι γιατί θέλεις να κάνεις ποδήλατο αλλά γιατί θέλεις να κάνεις τις δουλειές σου. Χωρίς να το καταλάβεις, θα μπει το ποδήλατο στη ζωή σου και μαζί με αυτό θα ανοίξει και ένας καινούργιος δρόμος για την υγεία σου.

Χρόνια αργότερα, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο για τη σωστή διατροφή. Συνειδητοποίησα ότι διατροφή σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από πρόσληψη θερμίδων. Με μια φυσική και καλύτερη ποιοτικά τροφή, η άσκηση έγινε ακόμα πιο εύκολη. Τον πρώτο καιρό έχασα βάρος, αλλά αυτό ήταν καλό σημάδι, το σώμα απαλλάσσονταν από τα περιττά υλικά. Μια σωστή διατροφή βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος κι αυτό έχει αλυσιδωτές συνέπειες: βελτιώνεται η απόδοση του αναπνευστικού, μειώνεται η προσπάθεια για το ίδιο αποτέλεσμα, αυξάνεται η δύναμη, όλες οι καθημερινές δουλειές γίνονται με μικρότερη προσπάθεια, βελτιώνονται οι δεξιότητες, οι ψυχοσωματικές ικανότητες και η αυτοπεποίθηση. Η πλήρης τροφή δίνει στον οργανισμό όλα τα συστατικά που χρειάζεται (μέταλλα, βιταμίνες κλπ.) και δεν χρειάζεται αυτός να καταφεύγει στις αποθήκες του (δόντια, εσωτερικά όργανα κλπ.) οπότε η υγεία βελτιώνεται συνολικά. Το σώμα αποκτά την ικανότητα να αυτοθεραπεύεται, σε ειδοποιεί για τις ανάγκες του (ύπνος, φαγητό, άσκηση κλπ.), σε ειδοποιεί να κάνεις αυτό που πρέπει τη στιγμή που πρέπει.

Σιγά-σιγά, είδα ότι ήμουν ικανός για μεγάλες ποδηλατικές διαδρομές, ακόμα και ημερήσιες. Η ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων είναι μια δραστηριότητα πολύ απαιτητική σε ενέργεια και ζωτικότητα. Έχει αποδειχτεί ότι πρόκειται για το πιο ενεργοβόρο σπορ, με διαφορά από τον μαραθώνιο και το σκι αντοχής. Κατάλαβα ότι για να μπορείς να πηγαίνεις με τις ώρες με το ποδήλατό σου, πρέπει να ελέγχεις πολύ καλά το ρυθμό και να ξέρεις να χειρίζεσαι τις δυνάμεις σου. Όλα είναι ζήτημα ενέργειας - αν ξέρεις να κάνεις οικονομία δυνάμεων, μπορείς να πάς οπουδήποτε!

Η ποδηλασία είναι άριστη μορφή άσκησης για την καρδιά και τα πνευμόνια. Είναι άσκηση καθαρά αεροβική. Έτσι και ξέρεις το ρυθμό σου, μπορείς να πάς κυριολεκτικά όσο μακριά θέλεις. Με έναν συνδυασμό διατροφής και άσκησης, τα πράγματα στη ζωή μας μπορούν να γίνουν πολύ καλύτερα. Αν θέλεις να έχεις τη μέγιστη ωφέλεια, πρέπει να ξέρεις ότι η διατροφή και η άσκηση είναι συμπληρωματικά. Όταν προσέξεις το ένα από τα δυο, το άλλο γίνεται ευκολότερο.

Όπως η διατροφή σου πρέπει να συμβαδίζει με όλες σου τις δραστηριότητες και τον τρόπο ζωής γενικά, έτσι και η ποδηλασία ως άσκηση πρέπει να είναι ενσωματωμένη μέσα στον τρόπο της ζωής σου, να συμπληρώνει τις άλλες μορφές καθημερινής δραστηριότητας, μέσα στον καθημερινό κύκλο της ζωής. Αυτό είναι κάτι που αυτός που αγαπά την ποδηλασία πρέπει να έχει στο νου του, γιατί δεν είναι καθόλου απαραίτητο και στην πραγματικότητα ούτε και ενδεδειγμένο να κάνει κανείς ποδηλασία και να αποκλείει όλα τα άλλα. Για παράδειγμα, υπάρχουν αθλητές όπως οι σκιέρ αντοχής που την καλοκαιρινή περίοδο κάνουν συστηματικά ποδήλατο, όχι μόνο για τα πόδια αλλά και για το καρδιοαναπνευστικό σύστημα. Και πέρα απ΄ αυτό, η ποδηλασία είναι και θεραπευτική.

Αυτό το τελευταίο είναι ένα από μεγάλα πλεονεκτήματα αυτής της άσκησης. Κάποτε στο τρέξιμο στραμπούληξα σοβαρά τον αστραγαλό μου. Τόσο σοβαρά, ώστε με πολύ κόπο κατάφερα να γυρίσω σπίτι από το ερημικό σημείο στο βουνό όπου ήμουνα. Για δυο περίπου βδομάδες, με το ζόρι μόλις που μπορούσα να περπατήσω! Και όμως: δυο μέρες μετά από το ατύχημα, μπορούσα να κάνω ποδήλατο κανονικά. Στο σημείο του πονεμένου αστραγάλου η άρθρωση δεν είχε την κινητικότητα που έπρεπε, αλλά μπορούσα να κάνω ποδήλατο κανονικά! Αυτό με κράτησε σε καλή κατάσταση και με την έντονη κυκλοφορία του αίματος, επιτάχυνε τη θεραπευτική διαδικασία. Καθώς κάθεσαι στο ποδήλατό σου, αυτό παίρνει το βάρος από τα πόδια και αυτό σημαίνει ότι, πέρα από το γεγονός ότι τα πόδια δεν σηκώνουν βάρος, αυτά έχουν να κάνουν μια πολύ ευκολότερη δουλειά, να παράγουν δηλαδή περιστροφικό έργο και όχι έργο αντίστασης. Αυτό επίσης σημαίνει ότι μπορείς να επιλέξεις οποιονδήποτε ρυθμό προσπάθειας, από τη μεγαλύτερη ένταση μέχρι ένα χαλαρό πεταλάρισμα που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια βόλτα - αυτό το καταπληκτικό πλεονέκτημα ελάχιστες μορφές άσκησης το έχουν. Τρία είναι τα σημεία της επαφής: η σέλλα, το τιμόνι και τα πηδάλια. Το περισσότερο βάρος το σηκώνουν ο κορμός και τα χέρια.

Έχω παρατηρήσει - και είναι σίγουρα αδιαμφισβήτητο - ότι η συστηματική άσκηση με το ποδήλατο σε χαλαρώνει τόσο στο σώμα όσο και στο μυαλό. Ίσως η καλύτερη στιγμή για να κάνεις πράξη αυτή την αναγνωρισμένη θεωρία είναι όταν γυρίζεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς. Όταν έχεις ένα κεφάλι σπασμένο από όλες τις έννοιες και τις καθημερινές φασαρίες και τα προβλήματα, τότε μπορείς να δοκιμάσει και να επιβεβαιώσεις αυτή την αλήθεια. Σε ένα τέταρτο, μπορείς να πιείς ένα χυμό ή ένα ποτήρι νερό, να βάλεις το ποδηλατικό σορτσάκι, να βγάλεις το ποδήλατο από τη θέση του και να βγεις στο δρόμο - αυτό ήταν! Ο Γόρδιος δεσμός έσπασε! Βέβαια αν ζεις στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, τα πράγματα γίνονται λιγάκι δυσκολότερα. Αλλά πάντα μπορείς κάτι να κάνεις. Και πάντα θα προτιμάς τα ήσυχα δρομάκια, όσο μπορείς βέβαια, μακριά από τους πολυσύχναστους δρόμους. Θα έχεις στο μυαλό σου τις διαδρομές στην περιοχή σου που προτιμάς, και με λίγη καλή προσπάθεια θα μπορέσεις ίσως σε λίγο να βρεθείς στο αγαπημένο σου δασάκι και να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με φρέσκο οξυγόνο.

Χωρίς βιασύνη, θα νοιώσεις το αεράκι να σού δροσίζει το πρόσωπο. Θ΄ ακούσεις πουλιά, θα δεις διάφορα πράγματα, άψυχα και έμψυχα, θα μυρίσεις το χορτάρι, τη γη, τη φύση, ιδίως αν είναι άνοιξη. Όλα αυτά θα ηρεμήσουν το σώμα και το μυαλό σου. Ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε μια κορεσμένη αστική περιοχή και το περιβάλλον δεν έχει ενδιαφέρον, μπορείς να συγκεντρώνεσαι στο ποδήλατό σου και σε σένα. Είναι οι καλύτερες στιγμές για να μάθεις το σώμα σου και τον εαυτό σου.

Παρατηρείς την ανάσα σου, τα πόδια σου κλπ. Επίσης μαθαίνεις να οδηγείς το ποδήλατό σου καλύτερα. Αλλάζεις τις ταχύτητες όταν πρέπει, πηγαίνεις κοντά στους φράχτες για να περιορίσεις την επίδραση πλευρικών ανέμων, εκμεταλλεύεσαι το ρεύμα αέρα που δημιουργεί μια νταλίκα ή ποδηλατείς γρήγορα σε μια κατηφόρα εκμεταλλευόμενος στο μέγιστο τον ευνοϊκό άνεμο. Με την εξάσκηση, οι ενέργειες γίνονται ενστικτώδεις και δεν σε απασχολούν, δεν ξοδεύεις ενέργεια ή σκέψη γι΄ αυτές. Και πέρα από το ότι προστατεύεις τον εαυτό σου καλύτερα μέσα στην κίνηση, μαθαίνεις να χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου και έτσι να μετακινείσαι με το μικρότερο ενεργειακό κόστος.

Με τον καιρό, παρατηρείς ότι όλο και συχνότερα και όλο και πιο εύκολα βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ηρεμίας, όπου είσαι τυλιγμένος από τις σκέψεις σου, όση φασαρία και να υπάρχει γύρω σου. Τότε ακριβώς οι καθημερινές έννοιες χάνουν τη δύναμή τους, παύουν να σε τυραννούν και σε αυτή τη χαλάρωση ανακαλύπτεις λύσεις σε προβλήματα που πριν από λίγο έσπαζες το κεφάλι σου γι΄ αυτά και δεν μπορούσες τίποτα να σκεφτείς.

Οι ειδικοί λένε ότι εκείνες τις στιγμές απελευθερώνονται μέσα στον εγκέφαλο οι ενδορφίνες. Κάτι θαυματουργές ουσίες, με χημική μορφή ανάλογη με αυτή των μορφινών. Μόνο φυσικά που πρόκειται για φυσικές ουσίες, τόσο φυσικές που ο ίδιος οργανισμός ξέρει καλά πότε που και πώς να τις δημιουργήσει. Εκεί λένε ότι οφείλεται η χαλάρωση και η ευχαρίστηση που αισθάνεται αυτός που ασκείται αεροβικά. Αυτές οι στιγμές μπορούν να γίνουν οι πιο πολύτιμες στιγμές ή ώρες της ημέρας. Είναι η ώρα της αναπνοής, της χαλάρωσης, είναι το γέμισμα των μπαταριών.

Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι: ο νόμος του «λίγο λίγο»



Υγιής δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Η υγεία δεν χαρίζεται, κερδίζεται. Κερδίζεται λίγο λίγο κάθε μέρα. Είναι σαν ένα κεφάλαιο στην τράπεζα: αν κάθε μέρα παίρνεις έστω και ένα ελάχιστο ποσό κάποια μέρα θα τη χάσεις, αν κάθε μέρα προσθέτεις και λίγο, κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, κάποια μέρα θα ανακαλύψεις ότι είσαι πλούσιος.

Πώς να κόψεις το κάπνισμα



Καπνιστής δεν γεννήθηκες, έγινες. Όπως έγινες, έτσι μπορεί και να ξεγίνεις. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις; Πολλά; 20 τη μέρα; 30 τη μέρα; Λοιπόν, αριθμητική ξέρεις; Πάρε χαρτί και μολύβι, αρχίζουμε. Αν για 10 μέρες αντί για 30 τη μέρα καπνίσεις 29, θα εμφανιστεί κανένα σύνδρομο στέρησης; - Όχι. Αν συνεχίσεις τις επόμενες 10 μέρες με 28, θα εμφανιστεί κανένα σύνδρομο στέρησης; - Όχι. Αν συνεχίσεις τις επόμενες 10 μέρες με 27, θα εμφανιστεί κανένα σύνδρομο στέρησης;- Όχι. Συμπεράσματα: σε 300 μέρες μπορείς να κόψεις το κάπνισμα.

Θα μου πεις, και τι σχέση έχει το κάπνισμα με το ποδήλατο; Ίσως να έχεις ακούσει ότι ο αθλητισμός έχει κάποια σχέση με το τσιγάρο (αρνητική σχέση μάλλον, έτσι δεν είναι;) αλλά δεν έχεις την άμεση εμπειρία. Εδώ δεν θα μιλήσω ούτε εγώ! Ας δώσουμε το λόγο α) σε πρώην καπνιστές που το έκοψαν με τη βοήθεια του αθλητισμού και β) στους γιατρούς. Λένε λοιπόν αυτοί, ότι η άθληση βοηθάει στην νοητική απεξάρτηση. Ο εθισμός έχει δύο πλευρές, τη σωματική εξάρτηση και τη νοητική εξάρτηση. Όπως είδαμε η σωματική εξάρτηση είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοητική εξάρτηση. Εδώ βοηθάει η συστηματική άθληση, συγκεκριμένα με δύο τρόπους: απομακρύνει τη σκέψη από το τσιγάρο (επειδή δεν είναι πρακτικό να κάνεις και τα δυο ταυτόχρονα) και επίσης καθαρίζοντας το σώμα το κάνει να ανέχεται λιγότερο το "μπούκωμα". Βλέπεις δηλ. σιγά σιγά ότι έτσι νιώθεις καλύτερα και σου αρέσει.

Πώς να γίνεις δυνατός ποδηλάτης



Ερώτημα: «μπορώ να ταξιδέψω με ποδήλατο; Πόσο μακριά μπορώ να πάω, αφού είμαι ανάθλητος;»

Απάντηση: πάρε πάλι χαρτί και μολύβι, θα κάνουμε πάλι λίγη αριθμητική

Είσαι άσχετος λοιπόν με το ποδήλατο. Θαυμάσια. Βέβαια 5 χιλιόμετρα μπορείς να κάνεις με το ποδήλατο. Οπωσδήποτε μπορείς! Η μόνη περίπτωση να μη μπορείς είναι να έχεις κάποια συγκεκριμένη μορφή αναπηρίας (ξέρεις, ακόμα και ανάπηροι κάνουν ποδήλατο...). Όσο αγύμναστος κι αν είσαι, και όσο σιγά κι αν πηγαίνεις, με το ποδήλατο 5 χιλιόμετρα θα τα κάνεις σε είκοσι λεπτά. Εύκολο να το κάνεις. Πάρε σήμερα το ποδήλατό σου και πήγαινε για 5 χιλιόμετρα. Τώρα! Όπου θέλεις.

Το επόμενο βήμα είναι αυτά τα 5 χιλιόμετρα να τα κάνεις και αύριο. Μη μου πεις ότι θα κουραστείς τόσο που αύριο δεν θα μπορέσεις να το ξανακάνεις! Και αύριο, και μεθαύριο, και την άλλη, σίγουρα μπορείς. Αν δεν μπορείς για οποιουσδήποτε πρακτικούς λόγους, δεν θα σου πω να το ξανακάνεις κάθε μέρα, αρκεί να το κάνεις 3 φορές την εβδομάδα. Σίγουρα μπορείς. Αυτό το πρόγραμμα τήρησέ το για 2 εβδομάδες.

Μετά από 2 εβδομάδες, αύξησε τη διαδρομή για 5 χιλιόμετρα. Μόνο 5 χιλιόμετρα, δηλαδή είκοσι λεπτά της ώρας παραπάνω. Μη μου πεις πως δεν μπορείς! Ντροπή! Σίγουρα μπορείς. Όχι μόνο μπορείς, αλλά θα αρχίσεις να το ευχαριστιέσαι περισσότερο. Τα 20 λεπτά απόλαυσης θα γίνουν 40.

Μάλλον καταλαβαίνεις τώρα πού το πάω... έτσι δεν είναι; Αν κάθε 2 εβδομάδες κερδίζεις 5 χιλιόμετρα, σε ένα χρόνο θα μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις το ποδήλατό σου και να κάνεις 52εβδομάδες/2=26, και 26Χ5=130 χιλιόμετρα.

Πρόσεξε όμως! Το σπουδαίο δεν είναι το ότι μπορείς να κάνεις 130 χιλιόμετρα (λίγα είναι, 130 χλμ. δεν είναι τίποτα). Το σπουδαίο είναι ότι το κατόρθωσες αυτό χωρίς να κουραστείς.

Το μεγάλο μυστικό



Το μεγαλύτερο μυστικό του ποδηλάτη που ξέρει, η καλύτερη συνταγή της υγείας είναι μία: Πρώτα μαθαίνεις να ποδηλατείς σωστά, και μετά το γρήγορα θα έρθει μόνο του. Μην σε ενδιαφέρει η ταχύτητα!

Μάθε να πηγαίνεις σωστά, μάθε τις δυνάμεις σου και σεβάσου τες.

Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Τόσο φυσικά, τόσο υπέροχα, που θα απορήσεις με τον εαυτό σου.

Μερικά γεγονότα

· 30.000 άνθρωποι κάθε μέρα πεθαίνουν από την χαμηλή ατμοσφαιρική ρύπανση, για την οποία ο υπεύθυνος είναι το ΙΧ.
· Το 1989 ο ΟΗΕ εκτίμησε ότι στα μισά κέντρα των πόλεων του κόσμου ο αέρας περιείχε υπερβολικές συγκεντρώσεις τοξικών.
· Τα παιδιά που μεγαλώνουν κοντά σε αυτοκινητόδρομους έχουν 6 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν καρκίνο.
· Για έναν περίπατο 3 χιλιομέτρων, χρειάζεσαι ενέργεια όση το μισό μιας μικρής σοκολάτας. Για την ίδια απόσταση με αυτοκίνητο, χρειάζεσαι 10 φορές περισσότερη και από λάθος πηγή. Σοκολάτες έχουμε πολλές, αποθέματα πετρελαίου όχι.
· Ένα ποδήλατο καταναλώνει το 2% της ενέργειας που καταναλώνει ένα αυτοκίνητο ανά επιβάτη και ανά χιλιόμετρο. Η αγορά του κοστίζει το 3%.
· Τα αυτοκίνητα καταναλώνουν το ένα τρίτο του παραγόμενου πετρελαίου.
· Κάθε μέρα 3.000 άνθρωποι σκοτώνονται και 30.000 σακατεύονται στις ασφάλτους του πλανήτη μας. Το 75% από αυτούς δεν είχαν ποτέ αυτοκίνητο.
· Στο δυτικό κόσμο η πρώτη αιτία θανάτου για τα παιδιά είναι τα τροχαία.
· Την περίοδο 1974-1989 στις ΗΠΑ, οι θάνατοι από τροχαία ήταν 775.257, περισσότεροι από όλους τους νεκρούς αμερικανούς των πολέμων των ΗΠΑ από το 1775.
· Στη Διάσκεψη του Κιότο για την κλιματική αλλαγή, οι πετροχημικές βιομηχανίες ξόδεψαν 15 εκατ. δολάρια, με το σλόγκαν «οι αμερικανοί εργάζονται σκληρά, κ. πρόεδρε, μη διακινδυνεύετε το οικονομικό μας μέλλον».
· Στο δυτικό κόσμο η ετήσια αύξηση των ΙΧ είναι μεγαλύτερη από την αύξηση του πληθυσμού.
· Η συνολική απόσταση που διήνυσαν τα αυτοκίνητα στις δυτικές χώρες το 1985 ήταν 2,5 τρισεκ. μίλια, δηλ. μισό έτος φωτός.
· Αυτή τη στιγμή 50.000.000 αυτοκίνητα είναι σταματημένα μπροστά από κάποιο φωτεινό σηματοδότη με τη μηχανή τους να δουλεύει. Αυτό ισοδυναμεί με 4.000.000.000 άλογα να χοροπηδούν χωρίς να πηγαίνουν πουθενά.
· Ο κάθε φωτεινός σηματοδότης προκαλεί έκλυση 20 τόνων διοξειδίου του άνθρακα κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα, λόγω της καθυστέρησης των οχημάτων. Το μέσο αυτοκίνητο εκλύει το βάρος του σε διοξείδιο του άνθρακα κάθε χρόνο.
· Αν ο ένας στους τέσσερις κατόχους ΙΧ έκανε 8 χιλιόμετρα τη βδομάδα με ποδήλατο, 7.000.000 τόνοι διοξειδίου του άνθρακα λιγότεροι θα κατέληγαν στη γήινη ατμόσφαιρα κάθε χρόνο.
· Το ΙΧ συμβάλλει στην όξινη βροχή (έκλυση οξειδίων αζώτου) κατά 35%.
· Υπολογίστηκε ότι οι εκπομπές των αυτοκινήτων στις ΗΠΑ προκαλούν, όσον αφορά στη υποβάθμιση των εδαφών, απώλειες 4 δισεκ. δολαρίων για το σιτάρι, καλαμπόκι, σόγια και φυστίκι μόνο.
· Τα κλιματιστικά των αυτοκινήτων είναι η βασική πηγή έκλυσης των χλωροφθορανθράκων, που καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος.
· Η βελτίωση των αντιρρυπαντικών τεχνολογιών καλύπτεται κατά πολύ από την αύξηση των οχημάτων.
· Ο μέσος δυτικός άνθρωπος ξοδεύει 4 από τις ώρες του 24ώρου μέσα στο αυτοκίνητό του είτε δουλεύοντας γι΄ αυτό.
· Αν διαιρέσουμε την απόσταση που διανύει ο μέσος οδηγός κάθε χρόνο με τον χρόνο που δουλεύει για να πληρώνει το ΙΧ και για το συνολικό χρόνο που ξοδεύει οδηγώντας, η ταχύτητα που «κινείται» είναι 4 φορές μικρότερη από την ταχύτητα του μέσου ποδηλάτη.
· Η παραγωγή 4 λάστιχων για ένα ΙΧ απαιτεί 2 βαρέλια αργού πετρελαίου. Με την ενέργεια και τα υλικά που χρειάζονται για ένα μέσο αυτοκίνητο, φτιάχνονται 100 ποδήλατα.
· Το 35% των λιπαντικών για αυτοκίνητα καταλήγουν στο περιβάλλον.
· Το 50% όλων των διαδρομών με ΙΧ είναι μικρότερες των 8 χιλιομέτρων.
· Για αποστάσεις μικρότερες των 8 χιλιομέτρων στις πόλεις (30 λεπτά σε χρόνο), το ποδήλατο είναι ταχύτερο.
· Η μετακίνηση με ποδήλατο μπορεί να εξυπηρετήσει 10 φορές περισσότερους ανθρώπους σε σχέση με το ΙΧ για τον ίδιο χώρο.
· Το 70% των οδηγών κινούνται μόνοι.
· Αν αθροίσουμε το χώρο για παρκάρισμα και κίνηση (δρόμους), το ΙΧ αφαιρεί από τον ιστό μιας πόλης το 40% του χώρου.
· Στη σύγχρονη πόλη, ο κύριος παράγοντας κοινωνικής αποδιοργάνωσης, οικολογικής υποβάθμισης, σπατάλης ενέργειας και ανθρωποκτονίας (στις περιπτώσεις ενός προς πολλούς) είναι το ΙΧ.
· Η κατασκευή δρόμων για τα αυξανόμενα ΙΧ διασπά τον κοινωνικό ιστό όσο τίποτε άλλο, υποβαθμίζει το αστικό τοπίο, αυξάνει τα ατυχήματα και την εγκληματικότητα.
· Ψυχολογικές μελέτες έδειξαν, ότι το κυκλοφοριακό προκαλεί αύξηση της αρτηριακής πίεσης, μείωση της ψυχικής αντοχής (frustration tolerance), αρνητική διάθεση και αύξηση της επιθετικότητας.
· Μελέτες έδειξαν, ότι η οδήγηση του αυτοκινήτου προκαλεί αρνητικό αίσθημα απραξίας, αποτρέπει την απελευθέρωση των εντάσεων, δημιουργεί ένταση λόγω του αισθήματος της βιασύνης και προκαλεί μια ιδιάζουσα σύγχυση: το πάτημα του γκαζιού προκαλεί έκκριση αδρεναλίνης, ενώ με το πάτημα του φρένου η ενέργεια που δεν μπορεί να απελευθερωθεί επιστρέφει στο υποκείμενο.
· Στις ΗΠΑ το 1989 υπολόγισαν, ότι οι καθυστερήσεις στο κυκλοφοριακό κόστιζαν στη χώρα περισσότερα από 10 δισεκ. δολάρια το χρόνο σε χαμένο χρόνο εργασίας.
· Αν στο κόστος ενός ΙΧ προσθέταμε το κόστος των δρόμων, το κόστος στην υγεία και των ατυχημάτων και το κόστος στο περιβάλλον, το ΙΧ θα έπρεπε να κοστίζει 10 φορές περισσότερο.
· Αν αυτοί που οδηγούν μόνοι άφηναν το ΙΧ μια μέρα τη βδομάδα στο σπίτι, η συμφόρηση στους δρόμους θα μειώνονταν κατά 14%.
· 50 εκατ. αυτοκίνητα και 120 εκατ. ποδήλατα προστίθενται κάθε χρόνο στον πλανήτη.
· Στην Ασία συνολικά, τα ποδήλατα μεταφέρουν περισσότερους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα όλου του κόσμου.
· Το κλείσιμο του κέντρου της Μπολόνια στο ΙΧ ελάττωσε την κυκλοφορία του ΙΧ στην πόλη κατά 70%. (Όχι όμως την κυκλοφορία των ανθρώπων βέβαια.)
· Στη Δανία, η αγορά και η κατοχή ΙΧ φορολογούνται, με χρήματα που πηγαίνουν για την κατασκευή ποδηλατοδρόμων και για τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Το 35% του πληθυσμού πηγαίνει στη δουλειά με ποδήλατο.
· Στην Ολλανδία, το 1986 υπήρχαν 13.500 χιλιόμετρα ποδηλατόδρομοι και το ένα τρίτο των ανθρώπων πηγαίνουν με ποδήλατο στη δουλειά τους. Η φορολογία του ΙΧ θεωρείται «υπερβολική» και υπάρχει ο στόχος να μειωθούν τα αυτοκίνητα στη χώρα από τα 5 στα 3,5 εκατομμύρια.
· Στην Μπογκοτά της Κολομβίας, έχουν ένα πρόγραμμα, «η Πόλη για τους Πολίτες»: κάθε Κυριακή 56 χιλιόμετρα δρόμων κλείνουν για το ΙΧ.
· Στη Νέα Υόρκη, το 10% του εργατικού δυναμικού χρησιμοποιεί ποδήλατο.
· Στο Palo Alto της California, στις εγκαταστάσεις της Xerox δόθηκε ντους και πετσέτα για τους εργαζόμενους. Αμέσως το 20% των υπαλλήλων άρχισαν να πηγαίνουν στη δουλειά με ποδήλατο.
· Στις ΗΠΑ, μερικές εταιρείες προσφέρουν στους υπαλλήλους καινούργιο ποδήλατο, με την προϋπόθεση ότι θα το χρησιμοποιούν το λιγότερο 3 μέρες την εβδομάδα για να έρχονται στη δουλειά. Παρατήρησαν ότι οι εργαζόμενοι αποδίδουν περισσότερο.
· Ο πρόεδρος της Αργεντινής πρότεινε στους πολίτες να χρησιμοποιούν ποδήλατο, με την αύξηση των τιμών στα καύσιμα. Ο ίδιος είναι ποδηλάτης.
· Στην Ελλάδα του 2003 -και των μελλούμενων "πράσινων" Ολυμπιακών του 2004 κλπ. κλπ.- με το λεγόμενο "κοινωνικό πακέτο" το αυτοκίνητο άνω των 2000 κυβικών επιδοτείται...

Το ποδήλατό σου:


· Αποτελεί την καλύτερη συνταγή υγείας. Η καθημερινή χρήση του για μεταφορά είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος ενσωμάτωσης στoν τρόπο ζωής μια άσκησης που θα σε συνοδεύει για όλη σου τη ζωή.
· Σε κάνει να νοιαστείς για τον εαυτό σου.
· Απομακρύνει το στρες.
· Παρέχει κινητική ανεξαρτησία όσο κανένα άλλο μέσο.
· Δεν αδειάζει την τσέπη σου.
· Σε μαθαίνει να χαίρεσαι τα καθημερινά πράγματα.
· Φέρνει το χαμόγελο στο πρόσωπό σου.
· Σε βοηθάει να σκέφτεσαι.
· Σε αφήνει να συμμετέχεις στον κόσμο.
· Να ακούς, να μυρίζεις, να πιάνεις, να νιώθεις.
· Να επικοινωνείς με τους συνανθρώπους σου.
· Σου αφήνει περισσότερο χρόνο για την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τα χόμπι σου.

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το ποδήλατό τους… όχι δεν είναι προφήτες. Σκέφτονται απλά, πρακτικά, λογικά. Αυτά που άλλοι σε άλλες χώρες τα κατάλαβαν και τα εφαρμόζουν, εμείς φαίνεται ότι δεν τα καταλάβαμε. Σε κάποια χρόνια στο μέλλον, κι εμείς με τη σειρά μας θα τα κάνουμε, απορώντας πώς οι προηγούμενοι από μας δεν τα σκέφτηκαν...

Friendship Ride - Φθινόπωρο του ΄87

Άνθρωποι και ποδήλατα



19 Οκτωβρίου - 2 Νοεμβρίου 1987 (αποσπάσματα)

Friendship Ride - πορεία φιλίας. Δώδεκα Αυστραλοί ξεκίνησαν από την Αγγλία, από εκεί όπου ξεκίνησαν λέει οι πρώτοι άποικοι για την Αυστραλία πριν από δυο αιώνες, και μετά από 12.000 χιλιόμετρα στη σέλλα του ποδηλάτου τους θα καταλήξουν έπειτα από 5 μήνες στη χώρα τους. Η Αυστραλία το 1988 γιορτάζει τα 200 χρόνια - «the Bicentennial». Έφτασε κάποιο πρωί στην Ομοσπονδία Ποδηλασίας ένα έγγραφο από Αυστραλία, που εξηγούσε τα σχετικά. Όμως αυτά δεν είναι πράγματα για νεοέλληνες γραφειοκράτες, και μαζί με κάποιο φίλο τσιμπήσαμε την υπόθεση.

Σκοποί της πορείας: να μεταφέρει το μήνυμα της τριπλής φιλίας, το μήνυμα των τριών Φ - Φιλία για τους λαούς, Φιλία για την υγεία, Φιλία για το περιβάλλον. Να διαδώσει την αναγκαιότητα για καλή θέληση. Να συναντηθούν και να πορευτούν μαζί με ποδηλάτες από τη Δυτική και Νότια Ευρώπη, την Νοτιοανατολική Ασία και την Αυστραλία, να μεταφέρουν με αυτόν τον τρόπο ένα άμεσο μήνυμα φιλίας από το Περθ, την Αδελαΐδα και την Μελβούρνη σε 20 μεγάλες πόλεις. Να καλέσουν τους πολίτες του κόσμου να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και ν΄ αρχίσουν να ενδιαφέρονται για την υγεία τους, την απαλλαγή από το στρες και την επιστροφή σε έναν τρόπο ζωής απλούστερο, ανεπιτήδευτο και φυσικότερο. Να συνεισφέρουν στον προβληματισμό και τη δράση για την αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος. «Ως Αυστραλοί, γιορτάζουμε τα διακοσάχρονα της πατρίδας μας και μεταφέρουμε μήνυμα φιλίας. Θέλουμε να μάθουμε για τον τρόπο ζωής σας, τους φόβους σας, τα όνειρα και τις ελπίδες σας. Ατενίζουμε το 21ο αιώνα με αισιοδοξία για έναν κόσμο ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών, χωρίς τείχη, χωρίς εχθρότητες, με κατοχυρωμένο το δικαίωμα στη διαφορά. Είμαστε μέλη του ανθρώπινου γένους και η γη είναι το σπίτι μας, ας προστατέψουμε λοιπόν το γένος και την κατοικία μας.»

Ηλικίες: από 21 μέχρι 72. Ασχολίες: φοιτητές, εργάτες, γιατροί, υπάλληλοι, καθηγητές, δημοσιογράφοι κλπ.. Η μεγαλύτερη γυναίκα είναι 62, ο μεγαλύτερος άνδρας 72 χρονών. Ο Stan δηλώνει λάτρης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Κάτι που με φέρνει σε δύσκολη θέση – πώς να τον δικαιώσεις;

Η πορεία θα αποτελέσει νέο ρεκόρ απόστασης από γκρουπ ποδηλατών. Τα έξοδα καλύπτονται αποκλειστικά από τους συμμετέχοντες ή πιθανούς βοηθούς καθ΄ οδόν. Τους άλλαξα τη διαδρομή, σχεδίαζαν το βασικό άξονα από Ηγουμενίτσα μέχρι Αθήνα μέσω Πάτρας αλλά τους αντιπρότεινα μια διαδρομή ασφαλώς πιο ενδιαφέρουσα. Θα καταφέρουν να βγάλουν σήμερα τα 100 χιλιόμετρα μέχρι τα Γιάννενα; Αν είναι τίποτα αργοτεμπέληδες εδώ θα πληρώσουν, την Ελλάδα θα τη θυμούνται και θα φτύνουν το γιακά τους. Μάλλον όμως όχι... έχοντας έρθει από το Λονδίνο θα έχουν ψηθεί. Χθες είχε εδώ ψιλόβροχο. Το τελευταίο πράγμα που θέλω στον κόσμο είναι τις επόμενες μέρες να έχει βροχερό καιρό. Οι Ινδιάνοι ήξεραν τον χορό της βροχής - εγώ που δεν ξέρω τον χορό της μη-βροχής τι να κάνω; Να το φέρρυ από Ιταλία, στην ώρα του. Η προκυμαία της Ηγουμενίτσας γεμίζει ποδήλατα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο Σταν. Έφτασε χθες εδώ, για να αποφύγει ένα κομμάτι στην Ιταλία, επειδή σε ατύχημα τον χτύπησε αυτοκίνητο κι έσπασε πλευρό και είναι φρέσκο και πονάει! Δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους που βρέθηκαν κάποιοι στη χώρα αυτή να ενδιαφερθούν και να τους βοηθήσουν. Πάμε στο Ξενία της πόλης για πρόγευμα με τον δήμαρχο. Τέτοια υποδοχή πουθενά δεν συνάντησαν. Εύχομαι να γίνουν και καλύτερα πριν φύγουν από αυτή τη χώρα…

...

Στην κατηφόρα ο Λάρρυ οδηγεί σα δαίμονας. Αδύνατο να τον ακολουθήσω, παρόλο που το ποδήλατό μου είναι καλό ενώ το δικό του ένα σαράβαλο που δε θα καταδεχόταν να κλέψει ούτε γύφτος αν το έβρισκε πεταμένο στην ερημιά. Και είναι παραφορτωμένο, τι δεν έχει μαζί του...

...

Στις μεγάλες ανηφόρες κάποιος μένει μαζί με τη Μάργκαρετ. Η Μ. είναι 62 χρονών. Δεν ξέρω ελληνίδα που θα έκανε ποτέ κάτι ανάλογο.

...

Μετά το Βοτονόσι παίρνουμε τα ύψη, αρχίζει η μεγάλη ανηφόρα. Το απόγευμα έχει προχωρήσει. Ένας-ένας κινούμαστε στα βουνά, μακρινές φιγούρες. Φτάνω πίσω από τον Σταν. Ντρέπομαι να τον περάσω. Το απολαμβάνει. Θέλει να μάθει για αυτά τα βουνά. Στα δεξιά μας χάσκει η χαράδρα κάτω από το τεράστιο Περιστέρι με τους απρόσιτους δασωμένους όγκους. Τα αεικίνητα πόδια του Σταν, τα πόδια των 72 χρόνων, νευρώδη και σίγουρα παλινδρομούν. Ο Σταν ποτέ του δεν ήταν αθλητής, η δουλειά του καθηγητής πανεπιστημίου παρακαλώ. Έτσι και μού βρεις στην Ελλάδα ακαδημαϊκό με τη δυναμικότητα αυτού του εβδομηνταδυάχρονου, εμένα να με κάνεις με τα κρεμμυδάκια. Ο Τέρρυ μου είπε ότι ο Σταν έχει και girlfriend. Θα μου αρκούσε να γνωρίζω ότι στην ηλικία σου θα έχω το κουράγιο σου Σταν, κι ας μην έχω τις φιλενάδες σου.

Μετά από μια επίσκεψη στο Μέτσοβο, θα συναντηθούμε για κατασκήνωση στα λιβάδια. Ο Σταν έμεινε στο Μέτσοβο, γιατί το πλευρό του πονάει αν κοιμηθεί σε σκληρή επιφάνεια. Το βράδυ είναι πολύ όμορφο. Είμαστε κατασκηνωμένοι κοντά στο δάσος, στο φως των κεριών.

...

Κατάρα. Σύννεφα μαζεύονται. Εδώ ο καιρός αλλάζει γρήγορα και πρέπει να φύγουμε. Με τον Τζιμ και τον Gerard ανεβαίνουμε σε ένα λόφο. Προς τα ανατολικά, υπάρχει μια θέα υπέροχη, κάτω στο χάος φαίνεται ο δρόμος, εκεί κάτω θα είμαστε σε λίγο. Ο Τέρρυ ξεκινά και γυρίζει πανικόβλητος. Πρέπει να ντυθούμε καλά - «absolutely freezing». Έχω αρκετές φορές ποδηλατήσει αυτή την ανηφόρα, αλλά ποτέ στην κατηφόρα. Ξεχύνομαι προς τα κάτω, αφήνω το ποδήλατο ασυγκράτητο.

Σταματάμε σ΄ ένα χάνι. Ενθουσιάζονται με την φασολάδα, έχει και γίγαντες στο φούρνο πραγματικά πεντανόστιμους. Τα πιάτα πηγαινοέρχονται άδεια προς τη μια κατεύθυνση και γεμάτα προς την άλλη. Ο Σταν γλείφεται. Και η υπόλοιπη κουζίνα συγκινεί τα μέγιστα μια ντουζίνα πεινασμένων Αυστραλών συν ένα. Επίσης και τα φρούτα που πουλούν στην άκρη του δρόμου για να βγάζουν το ψωμί τους από τους διερχόμενους γριές βλάχες. Είναι φιλικές και περίεργες με δαύτους τους ξένους.

...

Περιμένουμε στην Καλαμπάκα, ξαφνικά τι τρέχει; Πανζουρλισμός, αυτοκίνητα, φωνές, κλάξον, ποδηλάτες, στο πρώτο αυτοκίνητο κάποιος κραδαίνει δυο σημαίες, μια ελληνική και μια αυστραλιανή. Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Ξεκινάμε όλοι, τα αυτοκίνητα εμπρός και πίσω και οι ποδηλάτες στη μέση για τα Τρίκαλα. Υπάρχει ατμόσφαιρα φιέστας. Ο Τζιμ βγαίνει στη μέση του δρόμου, παίρνει τις δυο σημαίες, τις στηρίζει στο σακίδιο του τιμονιού, βγάζει από το σακίδιο τα μήλα που πήρε από το χάνι (τουλάχιστον πέντε, διάολε δεν προλαβαίνω να τα μετρήσω) κι ενώ οδηγεί χωρίς χέρια το βαρυφορτωμένο ποδήλατό του παίζει στον αέρα τα μήλα στη μέση του δρόμου. Τι ζογκλέρ! Εισπράττει χειροκροτήματα. Φτάνουμε στην Ασκληπιού, τον κεντρικό δρόμο των Τρικάλων που είναι κλειστός στην κυκλοφορία! Ένα τεράστιο πανώ γράφει: «καλώς ήρθατε φίλοι μας Αυστραλοί, Welcome Friendship Riders». Το αποκορύφωμα είναι ένα καταπληκτικό δείπνο, όπου ήρθε και ο δήμαρχος με την γυναίκα του. Σα να μην έφταναν αυτά, μας βόλεψαν για το βράδυ όλους στο καλύτερο ξενοδοχείο. Οι Τρικαλινοί λάτρες της ποδηλασίας είναι εντυπωσιακοί!

Μένω σε ένα δωμάτιο με τον Λάρρυ. Μου διηγείται πού έχει ταξιδέψει. Έχει πάει σ΄ όλον τον κόσμο, έχει ανέβει ακόμα και στα Ιμαλάια με ορειβατική αποστολή. Έφτασε μέχρι ένα σημείο εκεί ψηλά και αυτό που κράτησε ήταν οι μνήμες, αλλά και η επιβίωση: «frightening experience».

...

Στη Λάρισα σταματάμε για ψώνια. Αυτοί που έχουν το μαγαζί είναι από τη Μελβούρνη. Ξέρετε, έχουμε και Αυστραλούς από τη Μελβούρνη εδώ.

...

Μετά την Θήβα, πρέπει να βγούμε δυστυχώς στην Εθνική. Ο μισός δρόμος φτιάχνεται και είναι κλεισμένος με κόκκινη ταινία. Είναι πραγματικά επικίνδυνο. Μερικοί από μας πηγαίνουν μέσα στην ταινία. Η Εθνική μάς ταλαιπωρεί. Μπαίνουμε στο Σχηματάρι για ψώνια. Σκοτεινιάζει, πού θα κατασκηνώσουμε; Παίρνουμε ένα μικρό δρόμο στα νότια, στους αγρούς. Μας συνταράζει ολόκληρους ένας τρομερός θόρυβος που κάνει τη γη να τρέμει. Ακριβώς μπροστά στα μάτια μας απογειώνεται ένα μαχητικό. Είναι η βάση της Τανάγρας! Βγαίνουμε από την άλλη μεριά του χωριού, περνώντας κάτω από την εθνική, στήνουμε τις σκηνές στο μισοσκόταδο μέσα σε ένα βρωμοχώραφο. Είμαστε κοντά σε ένα εργοστάσιο. Τι βρωμερός χώρος! Χώρος κατεστραμμένος, χώρος Αποκάλυψης. Αναπολούμε τα ωραία λεύτερα βουνά της Βόρειας Ελλάδας.

...

Σα να μην έφτανε η φρίκη της «εθνικής οδού» για τον ποδηλάτη, όλες τις μέρες του χρόνου, τυχαίνει να εκτελούνται και έργα. Πάντα έργα εκτελούνται σ΄ αυτή τη χώρα και τίποτα δεν ολοκληρώνεται. Η Ελλάδα είναι που εκτελείται με τα έργα. Το πλάτος του δρόμου είναι μειωμένο και πραγματικά κινδυνεύουμε. Οι νταλίκες γλείφουν τους ώμους μας. Προτιμώ να μπω σε μια μηχανή του κιμά παρά κάτω από τις ρόδες τους.

Σταματώ στα διόδια στο Σχηματάρι, διάβολε κάτι πρέπει να κάνω. Μπαίνω στο σταθμό της τροχαίας με καταπληκτική ψυχραιμία και τους... διατάζω να μάς διαθέσουν ένα περιπολικό.

Στο μεταξύ ο Jim μου προσφέρει γλυκό. Μα πού το βρήκε εδώ; Χθες πήρανε τούρτα για τα γενέθλια του Σταν, μπήκε στα 73! Εδώ πραγματικά ταιριάζει η ευχή των γενεθλίων όπως ακριβώς τη λένε στα αγγλικά: «many happy returns of the day, Stan!» Σου το εύχομαι ολόψυχα αυτό, δηλ. εύχομαι να γλιτώσεις σήμερα, ώστε να γλιτώσουμε και όλοι εμείς μαζί σου!

Η Carmel άλλαξε μπλουζάκι. Γράφει «Cocoda Trail». Δηλαδή; Ένα σκαρίφημα, ένα σχέδιο, μοιάζει με χάρτη. Δούλευε στη Νέα Γουινέα. Εκεί γίνεται κάθε χρόνο το Cocoda Trail, μια διάσχιση της Νέας Γουινέας από τη μια πλευρά στην άλλη με τα πόδια (με χέρια, πόδια, νύχια, ξύλα, σκοινιά) στη ζούγκλα, πολλές μέρες, η διαδρομή περνάει λέει από δυο τεράστια βουνά, δυο τεράστιες χαράδρες, υγρασία και άλλους κινδύνους. Οι λευκοί τη διαβεβαίωσαν ότι είναι επικίνδυνο μέρος για γυναίκα. Θυμάται και λίγα απ΄ τη γλώσσα των Παπούα, όπως «me like kisim sumpella kai kai», όλο αυτό πάει να πει «θέλω να φάω». Αυτό λέγανε οι Παπούα όταν έβλεπαν λευκό. Έρχεται πίσω μας ένα περιπολικό. Μας ακολουθεί και μας προστατεύει από τα μετόπισθεν, από εκεί είναι ο κίνδυνος. Όμως στα όρια του νομού μάς εγκαταλείπει, φωνάζω του αστυνομικού να ειδοποιήσει για άλλο. Τα έργα επιτέλους σταματούν κάποτε. Είμαστε μπροστά τρεις ποδηλάτες, και ένας ταξιτζής μάς κόβει απότομα το δρόμο: «να γυρίσετε, μια κοπέλα από την παρέα σας έπαθε ατύχημα». Γυρνάμε γρήγορα, μας κάνουν νόημα οι άλλοι σε ένα βενζινάδικο. Στη μέση κάθεται η Carmel ευτυχώς σε φυσιολογική θέση, δεν είναι σοβαρό, το μηρό έχει γδάρει και το χέρι. Ο Τζιμ που είναι γιατρός δεν ανησυχεί. Το πέσιμο ήταν άσχημο, το ποδήλατο θέλει σοβαρή δουλειά. Το κυριότερο πρόβλημά της είναι ότι δημιουργεί στους άλλους πρόβλημα... Θα βρεθεί τρόπος να την πάρω, στο στάδιο θα περιμένουν. Να περιμένεις εδώ μερικές ώρες θα είναι ευκολότερο από το Cocoda Trail, έτσι δεν είναι;

Άλλο περιπολικό ήρθε πίσω μας! Όταν οι αστυνομικοί κάνουν δουλειά είναι καταπληκτικοί. Κάπου στην Κηφησιά μπαίνει ξαφνικά ακόμα ένα περιπολικό μπροστά μας και ένας μοτοσυκλετιστής! Μας ανοίγουν δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο Παναθηναϊκό. Ε μα την πίστη μου ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφόρησα στην Αθήνα τόσο άνετα!!!

Ενδιαφέρουσα η υποδοχή στο στάδιο, αλλά ο νους μου είναι και μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Με κάποιον ευγενέστατο κύριο από την πρεσβεία και τον οδηγό του, με μια μεγάλη μαύρη διπλωματική μερσεντές, θα φέρουμε την Carmel από την κόλαση της εθνικής στο ολυμπιακό χωριό στην Καλογρέζα. Εκεί θα μείνουν για πέντε μέρες, μέχρι να φύγουν από την Ελλάδα.

...

Ο πρέσβυς κ. Peacock έδωσε ένα πάρτυ στην πρεσβεία, στο «Digeridoo Club». Το καλύτερο που ακούσαμε οι Έλληνες της παρέας εκείνο το βράδυ ήταν ότι σε καμιά άλλη χώρα δεν πέρασαν τόσο καλά.

...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου: Πριν ξημερώσει - πολύ πριν ξημερώσει! - τους συνέβη η τελευταία τρελή περιπέτειά τους σε ελληνικό έδαφος. Η μεταφορά όλων (άνθρωποι, πράγματα, ποδήλατα κλπ.) παστωμένοι όλοι στην καρότσα ενός μικρού φορτηγού και κλεισμένοι ερμητικά με την τέντα για να μη μας δει μάτι τροχονόμου, μέσα στη μαύρη νύχτα στην κοιμισμένη Αθήνα, από το Ολυμπιακό μέχρι το αεροδρόμιο.