Η αντίληψη του χρόνου οφείλεται στο φυσικό κύκλο του φωτός, λόγω περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό της. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τη λογική με την οποία θεσπίστηκε η έναρξη της ημέρας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Γιατί η έλευση του φωτός συμβαίνει το ξημέρωμα. Τη στιγμή που ξυπνάς και αποκτάς συνείδηση μετά την "ανυπαρξία", μετά την απουσία του φωτός στο σκοτάδι. Τη στιγμή που το σώμα και το μυαλό ενεργοποιούνται, έχοντας ξεκουραστεί και συσσωρεύσει δυνάμεις μετά από καλό βαθύ ύπνο, διψώντας για το φως, για δράση, για ύπαρξη. Τότε χτυπάει το φυσικό ρολόι δείχνοντας την πρώτη ώρα. Τότε αρχίζει η μέρα σου. Τότε αρχίζει ο χρόνος σου. Τότε αρχίζει η καινούργια σου ζωή. Μαζί με τον χρόνο αρχίζει όμως και ο χώρος. Γιατί ο οριζόντιος ήλιος αναδεικνύει το ανάγλυφο, μαζί με άπειρα χρώματα από το βαθύ φάσμα του κόκκινου. Χωρίς εμπόδια στο φως, πολυκατοικίες ή άλλα ανθρώπινα συμβατικά κατασκευάσματα, το ξύπνημα μέσα στη φύση δεν είναι τίποτα λιγότερο από το υπέρτατο κοσμικό δώρο της δημιουργίας του χωροχρόνου.
Φωτογραφία: η καινούργια μέρα αρχίζει στην Παύλιανη στο ξωκλήσσι της Αγίας Παρασκευής.
