Αχ παλιόσκυλο...

Δεν με κυνηγούσανε πρώτη φορά σκυλιά, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα τρόμπα (γιατί, δεν ξέρω, μυστήριο) και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το χέρι μου. Κατέβασα μια πολύ γερή γροθιά στο κεφάλι του μεγάλου σκύλου που με πλησίασε επικίνδυνα από τα δεξιά. Πόνεσα πολύ. Στον ξύπνιο μου όμως.

Δυο μέρες πέρασαν και το χέρι ακόμα είναι μελανό και με πονάει. Το χτύπημα στην κόψη του καναπέ ήταν δυνατό.

Ηθικό δίδαγμα: ο ποδηλάτης ποτέ να μη μαλώνει με τη γυναίκα του για να μην κοιμάται στον καναπέ.
Ηθικό δίδαγμα ΙΙ: ο ποδηλάτης να κοιμάται σε φαρδύ κρεβάτι και χωρίς επικίνδυνες προεξοχές για να μπορεί να χτυπάει τα σκυλιά χωρίς να χτυπιέται ο ίδιος.

Αχ βρε παλιόσκυλο, δεν θα σε πετύχω σε άλλο όνειρο; Θα σού δείξω εγώ... Την τρόμπα να μη ξεχάσω μόνο...

Το Ταξίδι του Ιάσονα

6.100 χλμ. στους δρόμους της Ανατολής
στα χνάρια του μύθου της ιστορίας και του πολιτισμού


Η διαδρομή



Ενημέρωση 16 Ιουλίου 2010:
Το Ταξίδι του Ιάσονα στη δική του σελίδα: https://iason2009.blogspot.com/.
Καλό σου ταξίδι...

Φτιάξτο μόνος σου: EasyTrailer

Ένα ακόμη εργαλείο ελευθερίας Όταν έφτιαχνα το ExtremeTrailer, προσπαθούσα να καλύψω την ανάγκη της μεταφοράς μεγάλου όγκου πραγμάτων με το ποδήλατο. Όπως έδειξε η πράξη, το πέτυχα. Πρόκειται για ένα εργαλείο για "βασιλιάδες", αφού μπορώ να μεταφέρω πολλά πράγματα - αλλά δύσκολα πάει σε άγριους δρόμους. Φέτος όμως, καθώς έχω στα σχέδιά μου ταξίδια σε άγριες ορεινές διαδρομές, αναζήτησα μια λύση με επίσης σημαντικό όγκο αλλά και με τη δυνατότητα για δύσκολο τεραίν. Η καλύτερη περιγραφή είναι όμως η κατασκευή: Ο πρώτος στόχος ήταν να βρω ένα παλιό σκελετό α) σιδερένιο (για εύκολες κολλήσεις), β) με μέγεθος ρόδας 26 (όσο και του ποδηλάτου μου, για ίδιο μέγεθος ρόδας), γ) προς θυσίαν. Το τελευταίο πάει να πει ότι ο σκελετός αυτός θα... τεμαχιστεί καταλλήλως. Τι να κάνουμε, μερικά πράγματα θέλουν θυσίες. Το ψάξιμο για εύρεση σκελετού πήρε αρκετές μέρες. Τελικά βρήκα ένα ποδήλατο με τις παραπάνω προϋποθέσεις... πεταμένο σε ένα οικόπεδο και παραδομένο στα ανελέητα στοιχεία της φύσης για ουκ ολίγο χρονικό διάστημα - όπως συνέβη να διαπιστώσω. Αφού το "ποδήλατο" εκείνο απογυμνώθηκε (όχι ιδιαίτερα εύκολο, λόγω της σκουριάς κάποια μέρη είχαν κολλήσει κλπ.), ήρθε η επώδυνη στιγμή της σφαγής. Θα μπορούσε ακόμα και εκείνος ο παλιοσκελετός με κάποια προσπάθεια να γίνει ένα λειτουργικό ποδήλατο! Ένιωσα άσχημα "σκοτώνοντάς" τον, παρηγορήθηκα όμως με τη σκέψη ότι σε τελική ανάλυση απλά θα σάπιζε μόνος του στη βροχή... έτσι τουλάχιστον έπιανε τόπο. Ο καημένος ο σκελετούλης μετά το γδύσιμό του. Με σιδεροπρίονο έκανα 4 τομές: κράτησα το κούτελο (σωλήνας πηρουνιού) με περίπου 5-6 εκ. στους σωλήνες, και το πίσω τρίγωνο (άνω και κάτω ψαλίδια και κάθετος σωλήνας). Πρώτα βεβαιώθηκα ότι το μέταλλο όλων των μερών είναι σιδηρούχο και εξασφάλισα κάποιον τεχνίτη καλό στις κολλήσεις μετάλλων, που με διαβεβαίωσε ότι οι κολλήσεις θα γίνουν γερές χωρίς πρόβλημα αντοχής. Παλιοσκελετός, αλλά για τη δουλειά που τον θέλω ήταν μια χαρά. Το κούτελο κολλήθηκε όπως φαίνεται στις εικόνες.. Μετά τις 4 τομές, το κούτελο στη θέση που πρόκειται να κολληθεί (ο πάνω σωλήνας θα διαμορφωθεί με τροχό σε κούρμπα). Επίσης στο πηρούνι έγινε μια αλλαγή: κόπηκε το άνω κομμάτι και ξανακολλήθηκε, αλλά κάθετα: Το πάνω κομμάτι του πηρουνιού κόπηκε και κολλήθηκε κάθετα. Φαίνεται το κάτω ποτήρι ξαναφορεμένο. Ανακουφιστικές τρύπες έγιναν σε όλους τους σωλήνες στο κάτω μέρος τους. Ο κολλητής έκανε τις κολλήσεις άψογες. Αφού κατασκεύασα τις βίδες που θα βιδώσουν στον πίσω άξονα (κολλώντας σε κανονικές βίδες ένα κομμάτι ατσάλι 10mm δηλ. όσο το άνοιγμα την υποδοχής του πηρουνιού), δούλεψα το πηρούνι στραβώνοντάς το έτσι ώστε να κάθεται στις βίδες και να δουλεύει πάνω-κάτω καθώς το τρέιλερ θα παίζει ανάλογα με τις ανωμαλίες του δρόμου χωρίς να βρίσκει στο ντεραγιέ. Το ατσάλι αποδείχτηκε σκληρό καρύδι, αλλά με δυνατό χτύπημα ήρθε όπως έπρεπε. Χρησιμοποιώντας ένα παλιό κέντρο που είχε ξεμείνει στα εργαλεία μου, και με μια φτηνή μονόπατη ζάντα (δεν υπάρχει μεγάλη απαίτηση αντοχής) και απλές ακτίνες έπλεξα μια ρόδα. Έδεσα και μια σχάρα στο ψαλίδι, την οποία έπρεπε να αγοράσω. Έδεσα το πηρούνι ανάποδα στο κούτελο με τα ίδια τα ποτήρια που είχε το σαράβαλο (και εδ'ω δεν υπάρχει ιδιαίτερη απαίτηση ποιότητας, και στο κάτω κάτω πρόκειται για φτήνια, εάν χαλάσουν ποτέ θα τα αλλάξω). Η πρώτη δοκιμή: ναι, το σύστημα δουλεύει. Η οδική συμπεριφορά άψογη. Το τρέιλερ πρέπει να εκτελεί 2 κινήσεις: περί τον κάθετο άξονα ώστε το σύστημα να ισορροπεί και να στρίβει και περί τον άξονα της πίσω ρόδας ώστε να προσαρμόζεται στο δρόμο. Το σύστημα δοκιμάστηκε αγρίως. Συμπεράσματα: - Το ποδήλατο είχε 2 συστήματα στήριξης: μπροστά και πίσω (4 σακκίδια και 2 σχάρες). Τώρα απέκτησε και ένα 3ο. Δηλ. + 2 σακκίδια και 1 σχάρα επιπλέον. Ο όγκος αυτός κρίνεται αρκετός για να κουβαλήσεις ένα ταξιδιωτικό νοικοκυριό. - Η ρόδα του τρέιλερ έχει το ίδιο μέγεθος με αυτές του ποδηλάτου. Μπορείς λοιπόν να έχεις μια κανονική ρόδα ρεζέρβα. Αν συμβεί ατύχημα με ρόδα (μάλλον θα είναι με πισινή) αντικαθιστάς την προβληματική (ή το λάστιχο) και συνεχίζεις. - Η ρόδα του τρέιλερ είναι μεγάλη και περνάει καλύτερα τις ανωμαλίες του δρόμου. Αυτό έχει σημασία στους δύσκολους χωματόδρομους. - Είναι μια απλή κατασκευή που γίνεται εύκολα και με ελάχιστο κόστος. Δε φοβάσαι μη γρατσουνιστεί μη σκιστεί μη χαλάσει μη πάθει τίποτα. - Ακόμα και στον πιο άσχημο δρόμο, το τρέιλερ απλά ακολουθεί. Εσύ οδηγάς κανονικά κι αυτό πίσω ας πηδάει ας χορεύει ας πάει "όπου θέλει". Πού θα πάει; - όπου και να πάει σε σένα θα γυρίσει... Το σύστημα σε πλήρη άποψη. Το μήκος δεν αυξάνεται πολύ. Υπάρχει διαθέσιμος χώρος για 2 παγουροθήκες. Ας τον εκμεταλλευτούμε: με 2 αυτοσχέδιες από αλουμίνιο αμέσως αποκτάμε τη δυνατότητα για μεταφορά 3 ακόμα κιλών νερού (τρυπάμε τον κάθετο σωλήνα). Επειδή η αναμονή του παλουκόσελου είναι ισχυρή, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε και αυτή για προσθήκη π.χ. ενός κουτιού εργαλείων, σάκκου, σημαίας κλπ. Η λεπτομέρεια στο νύχι του πηρουνιού που πιάνει στον πίσω άξονα. Με δυο λαμάκια φτιάχνουμε μια ασφάλεια εκμεταλλευόμενοι τις υποδοχές braze-ons και με χρήση απλών safety-pins (ανοιχτή και κλειστή θέση). [Ενημέρωση: το σύστημα αυτό δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα καλό, κάποια στιγμή θα ασχοληθώ με μια καλύτερη "πατέντα".] Ιδού το εξάρτημα, που ζυγίζει γύρω στα 5 κιλά αλλά μπορεί άνετα να κουβαλήσει 30, ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.

Δυτικό Πήλιο: ο (ξε)χα(σ)μένος παράδεισος

Τόσο μακριά, τόσο κοντά

Είναι παροιμιώδης η άγνοια του Έλληνα για τον τόπο του. Έχει το προνόμιο να ζει σε έναν τόπο με πλούσιο οικολογικό απόθεμα, αλλά ο πλούτος αυτός τού είναι άγνωστος κι ας βρίσκεται μόλις έξω από την πόρτα του. Στη χώρα "της αραχτής και της αρπαχτής" οι μόνοι γνωστοί τόποι είναι αυτοί στους οποίους υπάρχει εύκολη πρόσβαση με το IX αυτοκίνητο. Το "εινοσίφυλλο" Πήλιο, λόγω των ιστορικών και κοινωνικών συνθηκών του παρελθόντος, έχει μείνει ανεπηρέαστο σε μεγάλο βαθμό από έντονες ανθρώπινες επεμβάσεις. Τα δάση του στο παρελθόν δεν βοσκήθηκαν έντονα, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι σε καλή κατάσταση. Τα δάση οξυάς που σκεπάζουν τις κορυφές του βουνού δίνουν εξαιρετικό νερό (το δάσος οξυάς είναι γνωστό στην παγκόσμια βιβλιογραφία ότι δίνει το καλύτερο νερό), ενώ παράλληλα προστατεύουν όλο το βουνό μέχρι κάτω τη θάλασσα από τη διάβρωση, και με τις υγιεινές τους ιδιότητες προσφέρουν εξαιρετικές ευκαιρίες για άσκηση αναψυχή και δημιουργική ενασχόληση, αποτελώντας επί της ουσίας σημαντικό κίνητρο για τους επισκέπτες που κάθε χρόνο δίνουν ώθηση στον ντόπιο τουρισμό.

Η περιοχή που έχει μείνει περισσότερο αλώβητη, και κυριολεκτικά μπορούμε να την αποκαλέσουμε "παρθένα περιοχή", είναι το βορειοδυτικό Πήλιο. Πρόκειται για το μισό της προστατευόμενης περιοχής "Όρος Πήλιο και Παράκτια Θαλάσσια Ζώνη". Την περιοχή αυτή την αναγνωρίζει κανείς εύκολα με την πρώτη ματιά στους χάρτες: απλά γιατί δεν έχει δρόμους. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε μια μεγάλη περιοχή που εκτείνεται περίπου από τα μέρη της Άνω Κερασιάς και του Βένετου μέχρι το Πουρί και τις κορυφές (Πουριανός Σταυρός), δεν υπάρχει ούτε ένας, μα ούτε ένας, ασφάλτινος δρόμος. Δεν υπάρχει δρόμος διότι δεν υπάρχει κανένας οικισμός, δεν υπάρχει κανένα σπίτι, δεν υπάρχει κανένα κτήμα, και (ευτυχώς για το μέρος) κοπάδια υπάρχουν ελάχιστα μόνο, κυριολεκτικά μετρημένα στα δάχτυλα.

Από παλιά κυκλοφορούσε η φήμη, ότι το ΒΔ Πήλιο είναι η τελευταία απομείνασα παρθένα φύση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη. Υπήρχαν ανέκαθεν μαρτυρίες από όσους αγαπούσαμε την ορεινή πεζοπορία και επισκεπτόμασταν την περιοχή αυτή, για συναντήσεις επί του πεδίου με πεζοπόρους από ευρωπαϊκές χώρες, που δήλωναν... ρητώς και ανεπιφυλάκτως και με γνώση των συνεπειών του νόμου ότι έρχονταν κάθε χρόνο εδώ ειδικά για να περπατήσουν την τελευταία παρθένα φύση που γνώριζαν, δηλ. τη διαδρομή από τον Αγιόκαμπο μέχρι το Πουρί.

Όμως, τι κρίμα, δυστυχώς κάποιοι άλλοι παίρνουν κάποια πράγματα τόσο δεδομένα, κι ενώ αυτός ο πλούτος βρίσκεται τόσο κοντά τους τον έχουν πολύ μακριά τους. Εμείς κι αυτή τη φορά θα πάμε εκεί, όπως κάθε χρόνο, αυτό το Μάιο με το ποδήλατό μας. Η συνταγή για ένα θαυμάσιο σαββατοκύριακο είναι άλλωστε δοκιμασμένη: ξεκινάμε από Βόλο Σάββατο μεσημέρι, φτάνουμε για το βράδυ στην Άνω Κερασιά, Κυριακή πρωί ξεκινάμε για τη χωμάτινη περιπέτεια και μετά από 30 χιλιόμετρα στους δασικούς δρόμους το απόγευμα θα έχουμε επιστρέψει στη βάση. Α ναι, δεν ξεχνάμε και τη φωτογραφική μηχανή, τον αδιάψευστο "μάρτυρα" όσων θα δούμε. Διψάμε για το νερό των πηγών εκείνων που είναι εξαιρετικά υγεινό και διουρητικό, ανυπομονούμε να ρουφήξουμε τον αναζωογονητικό αέρα που φρεσκάρει τα πνευμόνια, να ακούσουμε τη βαθιά ησυχία του δάσους, να ατενίσουμε το βαθύ πράσινο που ξεκουράζει τα μάτια.

Είναι εκπληκτικό να σκεφτείς, γιατί ενώ στην περιοχή αυτή δεν υπάρχει τίποτε απολύτως το ανθρώπινο κάποιοι κάνουν λόγο για κατασκευή δρόμου. Ποια η σκοπιμότητα; Βέβαια η μόνη εξήγηση στο μυστήριο είναι η πάγια συνταγή της ανάπτυξης: πρώτα ο δρόμος, και σιγά σιγά θα έρθουν οι φέτες του σαλαμιού... οι αποχαρακτηρισμοί γης (οι γνωστοί "δασωθέντες αγροί" κλπ.), θα ξεφυτρώσουν οι βιλίτσες (τα γνωστά "κωλόσπιτα" κλπ.), τσουπ τα ξενοδοχειάκια, τσουπ οι επενδύσεις, και πάει λέγοντας. Έτσι κατάντησαν τα μέρη κοντά στον Αγιόκαμπο, μέσα σε δυο μόλις δεκαετίες, από ελεύθερη γη και φύση σε τσιμεντένιο συνονθύλευμα. Μια τυπική περίπτωση εφαρμογής της νεοελλαδικής αναρχίας, που έχει καταντήσει τη χώρα από τις δορυφορικές εικόνες όπως τη βλέπουμε στο διαδίκτυο στο μεγαλύτερο μέρος της να δίνει μια θλιβερή εικόνα ψωροφαγωμένου σκύλου. Όπου μυρίζει χρήμα οι συνένοχοι εύκολα συνευρίσκονται σαν τις μύγες στο μέλι: έμποροι γης, επενδυτές, χωριάτες να πουλήσουν χωράφια, δημαρχίσκοι που προσβλέπουν στα ψηφαλάκια τους, και το λοιπό καλό συναπάντημα, ένα σύστημα καλοδουλεμένο και εξόχως αποτελεσματικό.

Το ερώτημα είναι δραματικά απλό: θέλουμε να διαφυλάξουμε τον τόπο μας ή όχι; Το πρώτο αντίδοτο στην ισοπέδωση είναι η γνώση: όσο καλύτερα γνωρίσουμε τον τόπο μας τόσο δυνατότερα θα ακουστεί το "κάτω τα χέρια" στους διακορευτές του περιβάλλοντος όταν έρθει η αποφράδα ώρα της μπουλντόζας. Ευχόμαστε αυτός ο τόπος να μείνει αλώβητος από την ανθρώπινη απληστία και αχορτασιά, κληρονομιά για τα παιδιά μας στα οποία και θα τον αφήσουμε σαν μια φυσική παρακαταθήκη για να τους θυμίζει τον χαμένο παράδεισο. Ας μη την κάνουν επιτέλους εκεί τη ρημάδα την ανάπτυξη, ας την κάνουν αλλού (σιγά μη νοιαστούν για τις τσέπες μας, σιγά μη την κάνουν, μήπως την είδατε ποτέ πουθενά;). Ελπίζουμε περισσότεροι να γνωρίσουν και αυτόν τον τόπο από πρώτο χέρι, για να τον προστατέψουμε καλύτερα όταν χρειαστεί. Προς Θεού όμως, όχι με μηχανοκίνητα μεταφορικά μέσα, αυτά αφήστε τα απ΄ έξω!

Η διαδρομή.


Εικόνες (-)


Η λούτσα της Λυκόραχης. Εξαιρετικό μέρος για κατασκήνωση, μόνο μείνετε μακριά από το νερό. Αιτία το περίεργο ωράριο των βατράχων - το πανδαιμόνιό τους τη νύχτα θα σας ξεκουφάνει.


Η Κάρλα, όπως φαίνεται από την Άνω Κερασιά.


Ενημερωτική πινακίδα για το Μαυροβούνι. Καλό θα ήταν όμως και κάποια συντήρηση...


Η σουβάλα της Κάτω Γούρας.


Από την Κώστα Ράχη θέα στα ΒΔ. Αριστερά το Μαυροβούνι, δεξιά ο Κίσσαβος, στο βάθος ο χιονισμένος Όλυμπος.


Στην καρδιά του δάσους.


Στο Λαντοβίτο.


Στη μοναδική συστάδα με έλατα που υπάρχει στο Πήλιο.


Κοντά στο ρέμα της Καλιακούδας, με φόντο το θεσσαλικό κάμπο και την Κάρλα.


Μια νέα εκδοχή του αισώπειου μύθου με το λαγό και τη χελώνα...

Αρχείο ποδηλατοτουριστικών διαδρομών

Οι ιδέες έχουν τη συνήθεια να έρχονται, έτσι ήρθε κι αυτή μια μέρα. Έψαξα στο ελληνικό διαδίκτυο και ομολογώ ότι δεν βρήκα ελληνικές σελίδες με ποδηλατοτουριστικές διαδρομές στην Ελλάδα (μόνο λίγες ξένες και μάλλον όχι αξιόλογες). Κάποιος πρέπει να το ξεκινήσει.

Διόρθωση: Αποφάσισα να δημιουργήσω μία ιδιαίτερη σελίδα -αυτό τουλάχιστον το αξίζουμε - αυτή.

Βελτίωση ποδηλάτου - ένα παράδειγμα αυτάρκειας

Το πρώην καθημερινό ποδήλατό μου είχε παλιώσει και εδώ και καιρό σκεφτόμουνα να αγοράσω ένα καινούργιο. Μετά από μπόλικα χρόνια σκληρής χρήσης "τα είχε φάει τα ψωμιά του" το καημένο και είχε αποσβεστεί ήδη κάμποσες φορές... όμως θες από "βίτσιο" θες έτσι για πλάκα... αποφάσισα να επενδύσω λίγα χρήματα (όπως υπολόγισα όχι περισσότερα από 150Ε) για να το αναβαθμίσω, περισσότερο περίεργος να δω ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα παρά για να γλιτώσω τα επιπλέον χρήματα του καινούργιου.

Πήρε μια εβδομάδα δουλειά, στον ελεύθερο χρόνο στα απογεύματα. Και ιδού το αποτέλεσμα.


Το αναμορφωμένο "καινούργιο" ποδήλατο.

Πεταλιά την πεταλιά κάνεις χιλιόμετρα

Το πρώτο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκα ήταν οι ρόδες. Αγόρασα δυο ζάντες, που θεώρησα ικανοποιητικές. Ικανοποιητική ζάντα δεν σημαίνει ακριβή ζάντα: επειδή σκέφτομαι με κριτήριο την ασφάλεια πρώτα απ΄ όλα η ζάντα δεν πρέπει να είναι "γερή", γιατί η ρόδα του ποδηλάτου παίζει σε ένα πιθανό ατύχημα το ρόλο που παίζει στο αυτοκίνητο το μπροστινό μέρος, δηλ. θα παραμορφωθεί απορροφώντας αυτή το σοκ της σύγκρουσης, γιατί βέβαια η ζάντα κοστίζει πολύ λιγότερο από τον σκελετό και αντικαθιστάται εύκολα. Τα κέντρα δεν ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά επειδή οι φωλιές ήταν εντάξει τα κράτησα. Στο πίσω αντικατέστησα άξονα και κώνους. Άξονα (με βίδα, όχι μπλοκάζ, για έξτρα αντοχή) βρήκα σε ποδηλατά από χρωμιομολυβδαίνιο μαζί με τους κώνους, χρησιμοποίησα τον άξονα αλλά κώνους προτίμησα κάποιους που είχα ήδη της shimano και χάρηκα που ταίριαξαν (πράγμα όχι συνηθισμένο, αχ πονηρούλικα γιαπωνεζάκια). Στο μπροστινό κέντρο άλλαξα επίσης κώνους, και ο άξονας ήταν χτυπημένος και στραβός όμως με λίγο κόντρα χτύπημα με ξύλινο τάκο ήρθε εντάξει. Φυσικά μπήκαν καινούργιες μπίλλιες παντού, και μετά από γρασάρισμα και ρεγουλάρισμα τα κέντρα δούλεψαν καλά. Ακτίνες αγοράστηκαν επίσης καινούργιες, και οι 36άρες ρόδες πλέχτηκαν κανονικά.

Το σύστημα μετάδοσης δεν σήκωνε αστεία: μπήκε όλο καινούργιο (δισκομανιβέλα, κασέτα, αλυσίδα, ντεραγιέ). Επιλέχτηκαν προσεκτικά, ούτε ακριβά ούτε φτηνιάρικα. Η μεσαία τριβή δεν είχε μεγάλη φθορά, χρειάστηκε μόνο συντήρηση.

Τα ποτήρια τιμονιού δεν ήταν σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση, ωστόσο άφησα τα ίδια (μόνο έγινε συντήρηση) γιατί αυτό δεν είναι ένα μέρος του ποδηλάτου που χρειάζεται πολλή σημασία, ακόμα και με φθορά κάνουν τη δουλειά τους καλά.

Στις μεγάλες διαδρομές έχει σημασία η δυνατότητα να κουβάλάς μπόλικο νερό. Αντικατέστησα λοιπόν τις δύο παγουροθήκες με δύο αυτοσχέδιες, που κατασκεύασα από απλή αλουμινόλαμα 20άρα και απλά πριτσίνια και χωράνε μεγάλο μπουκάλι του 1,5 λίτρου. Έτσι μπορώ πλέον να κουβαλάω 3 κιλά χωρίς να απασχολώ χώρο πουθενά αλλού.

Αυτό που απέμενε, μιας και το ήθελα και ως τουριστικό ποδήλατο, ήταν η δυνατότητα να κουβαλάω αποσκευές. Μπόλικες αποσκευές. Η αρχική σκέψη ήταν λοιπόν, εάν θα μπορούσα να κουβαλώ στο μπροστινό μέρος του ποδηλάτου ότι και στο πισινό. Αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι και γι΄ αυτό.

Πρώτα για το πίσω σύστημα, βρήκα μια φτηνή μεν αλλά καλά σχεδιασμένη σχάρα 4 σημείων, την οποία θα τροποποιούσα στο κάτω μέρος ώστε να μην δένει σε braze-ons στο σκελετό αλλά κατευθείαν πάνω στην κεντρική βίδα του άξονα (αυτό φυσικά για να σηκώσει μεγάλο βάρος). Πέταξα τα λαμάκια που είχε η σχάρα κάτω και τα αντικατέστησα με δυο σιδερένια αυτοσχέδια, στο άνω μέρος με δυο τρύπες για τις κάθετες μπάρες της σχάρας και στο κάτω μέρος μια τρύπα για την εξωτερική βίδα του άξονα (περασιά ώστε να βγαίνει εύκολα η ρόδα). Η σχάρα δοκιμάστηκε, ακλόνητη.


Τροποποιημένη πισινή σχάρα.

Για το μπροστινό σύστημα χρειάστηκε κάποιος αυτοσχεδιασμός. Τροποποίησα μια παλιά αυτοσχέδια σχάρα που έιχα κατασκευάσει για κάποια άλλα σακκίδια, ώστε να μπορούν να δέσουν επάνω οι κανονικοί ποδηλατικοί σάκκοι με τα clips της Ortlieb. Το καταλληλότερο ελαφρύ και φτηνό μέταλλο είναι φυσικά το αλουμίνιο. Ήθελα να αποφύγω τις κολλήσεις, γιατί με την υψηλή θερμοκρασία το αλουμίνιο υποβαθμίζεται σημαντικά, πράγμα που θα σήμαινε πιθανό πρόβλημα αντοχής σε μεγάλα βάρη, ένα ρίσκο που δεν ήθελα. Εφάρμοσα δέσιμο με βίδα όπου ήταν εύκολο και όχι με αλουμινοκόλληση. Κόβοντας μια παλιά σχάρα 3 σημείων (όχι τεσσάρων γιατί ήθελα δέσιμο στην κεντρική βίδα του τιμονιού) και με 4 μπάρες κάθετες για στερεότερο δέσιμο, την φόρεσα στο άνω μέρος και στηρίχτηκε καλά. Έτσι το ποδήλατο απέκτησε και στο μπροστινό του μέρος ένα σύστημα στήριξης ισάξιο με το πισινό. Φυσικά ο σχεδιασμός έγινε με τα σακκίδια να έρχονται σε χαμηλή θέση (lowriders) και το σύστημα στήριξης αποδείχτηκε πολύ δυνατό, αλλά το πόσο συνολικό βάρος τελικά θα μπει μπροστά θα κριθεί από τη θέση των σάκκων (έχουν δυνατότητα ρύθμισης μπρος-πίσω) και την συμπεριφορά του τιμονιού στην οδήγηση - πράγμα που από ότι φαίνεται δεν θα είναι ιδιαίτερο πρόβλημα. Ήταν σημαντικό ότι η στήριξη των σάκκων έγινε σε σημείο που επιτρέπει το ρεγουλάρισμά τους κοντά στο σημείο όπου το κέντρο βάρους τους πέφτει πάνω στην ευθεία περιστροφής του τιμονιού, ώστε να μην επιβαρύνεται το τιμόνι στην οδήγηση - πράγμα βέβαια που είναι και το σημείο-κλειδί στο σκεπτικό των lowriders.


Το μπροστινό σύστημα στήριξης, για 2 σάκκους χαμηλής στήριξης + σχάρα κορυφής.


Μπροστινός σάκκος, ίδιος σε μέγεθος με πισινό.

Συμπέρασμα

Φτερά μπρος και πίσω συμπλήρωσαν το "νέο λουκ" του ποδηλάτου. Το ποδήλατο τσουλάει πολύ ωραία, δεν ακούγεται κανένας θόρυβος, σταθερότατο, έχει άψογη συμπεριφορά και σού δίνει την αίσθηση της σιγουριάς και ότι θα πάει οπουδήποτε εσύ θελήσεις να το πάς.

Χωρίς να αγοράσω καινούργιο ποδήλατο, αξιοποιώντας παλιά υλικά και με λιγότερο από 150 ευρώ απέκτησα ένα ποδήλατο που για τα επόμενα τουλάχιστον 4 χρόνια θα με υπηρετήσει πιστά και με ασφάλεια.

Με λίγη φαντασία και προσωπικό χρόνο και προσπάθεια μπορούμε να βελτιώσουμε ένα παλιό ποδήλατο
• χωρίς να ξεπαραδιαστούμε
• κάνοντάς το όπως το θέλουμε
• απολαμβάνοντας τη δημιουργικότητά μας
• και σε τελική ανάλυση χωρίς άγχος να μη μας το κλέψουνε, αφού ακόμα και αν γίνει αυτό (χτύπα ξύλο!) εύκολα θα μπορέσουμε να το αντικαταστήσουμε.

Ένα βίντεο για την προώθηση του ποδηλάτου

Αφιερωμένο στον μεγαλύτερο τεμπλεχανά του σύμπαντος

Μια απλή ταινιούλα για την προώθηση του ποδηλάτου στη χώρα της αρπαχτής και της αραχτής. Όποιος έχει ανάγκη από λίγη έμπνευση ας το δει. Δες το σε πλήρη οθόνη (με εγγραφή στο vimeo μπορείς να κατεβάσεις το αρχικό βίντεο). (Για το πώς γεννήθηκε... διάβασε πιο κάτω.)

Το βίντεο



Το χρονικό

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου σήμερα. Μετά από πολλές μέρες με χειμωνιάτικο καιρό, ο καιρός έφτιαξε. Επιτέλους καλός καιρός! Πήρε το ποδήλατό του για την καθιερωμένη βόλτα στα εξώτερα της κωμόπολής του.

Περνώντας από το κέντρο της μικρής επαρχιακής πόλης, στην παραλία έπρεπε να περάσει από τα "περιδρομιάδικα". Έτσι αποκαλούσε τον παραλιακό δρόμο τον γεμάτο (ούτε τετραγωνικό μέτρο δεν έμεινε ανεκμετάλλευτο) με τις ταβέρνες ουζερί και τα λοιπά φαγάδικα. Κάθε μέρα που θα σκάσει καλός καιρός, αργίες κυρίως, τίγκα όλη η παραλία στους πελάτες, δε θα έβρισκες ούτε τραπέζι ούτε καρέκλα να καθίσεις, καρφίτσα δεν πέφτει. Τα γκαρσόνια πηγαινοέρχονται με ρυθμό πανικού, περνώντας συνεχώς το δρόμο με τα αυτοκίνητα -και τα παρκαρισμένα και τα διερχόμενα από το δρόμο- για να εξυπηρετήσουν τους περιδρομιάζοντες. Και βέβαια οι περιδρομιάζοντες, εν μέσω του άκρως χαρακτηριστικού μόνιμου θορύβου της περιδρομιάσεως και μαχαιροπηρουνοεργασίας, εργάζονται πυρετωδώς, εκτιμώντες δεόντως τα εκπληκτικής ποιότητος νεοελληνικά ταβερνοεδέσματα. Μόνο τα σαγόνια εργάζονται. "Μια τζατζίκι!" ακούγεται περιστασιακά καμιά φωνάρα ανάμεσα στα τσάνγκα-τσούνγκα από τα μαχαιροπήρουνα, και το γκαρσόνι τσακίζεται να το φέρει χαϊδεύοντας ξυστά το διερχόμενο ΙΧ στο δρόμο.

Τα σαγόνια είναι το μόνο καλά γυμνασμένο μέρος του σώματος του Νεοέλληνα. Οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του ο Νεοέλληνας αρνείται μετα βδελυγμίας να το γυμνάσει. Κάθε σωματική προσπάθεια θεωρείται από τον Νεοέλληνα μία απαράδεκτη προσωπική προσβολή. Α πα πα! Μη του ζητήσεις να κάνει κάτι που απαιτεί οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια, σε παρακαλώ τον προσβάλλεις. Κάθεται στο αραχτάδικο και το ΙΧ του το έχει παρκάρει λίγα μέτρα πιο κει. Τι, να περπατήσει από το πάρκινγκ μέχρι το φαγάδικο; Ο δήμαρχος αν δεν τού εξασφαλίσει μια απόσταση μικρότερη των 30 μέτρων από το παρκινγκ μέχρι τη μάσα, δεν θα δει ψήφο στον αιώνα. Τα σαγόνια πάντα να δουλεύουν, αλλά οι κάλτσες να μην ιδρώνουν ποτέ. Ο Νεοέλληνας τρέφει ένα ιδιάζον συνδυασμό συναισθημάτων για το σώμα του: το αγαπά υπερβολικά όταν τρώει και το μισεί υπερβολικά όταν εργάζεται.

Πέρασε από τα περιδρομιάδικα, μέσα από την τσίκνα τα αρώματα των κυριών και άλλες ευωδίες, και κατευθύνθηκε προς τα περίχωρα. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά της ώρας, ήταν στον παράδεισό του. Σε έναν από τους πολλούς. Ο καιρός υπέροχος, ο ήλιος υπέροχος, η ατμόσφαιρα υπέροχη, χαρά θεού όλος ο τόπος. Το καθιερωμένο "κύκλωμα εφιδρώσεως" διήρκεσε γύρω στη μιάμιση ώρα, όπως συνήθως. Επέστρεψε σπίτι, απόλαυσε έναν υπέροχο χυμό από τα πορτοκάλια που βρήκε στη διαδρομή του, και, απόλυτα χαλαρός γεμάτος και ευτυχισμένος, σκέφτηκε να φτιάξει αυτό το βιντεάκι, και να το αφιερώσει στο μεγαλύτερο τεμπλεχανά του σύμπαντος. Έπαιρνε μια τρελή χαρά από μια τρελή χαιρεκακία που ξεπηδούσε από μέσα του: μια αυτοδίκαιη εκδίκηση απέναντι σε αυτούς που δεν ξέρουν τι χάνουν ενώ ξέρουν τι θα έπρεπε να κάνουν.