Περί πνευματικότητας του ποδηλάτου

ή πώς ένα μυστήριο περιμένει λύση


"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" κατά την ποιητική έλαμψη του Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος κάποια ωραία πρωία εμπνεύστηκε από την ανάπτυξη του ποδηλάτου - το κεντρικό γρανάζι με τα δόντια που προκάλεσε την κίνηση προς την εμπειρίκια εκδρομή - εγώ ένα ωραίο απόγευμα από τη σαμπρέλα. Πειράζει; Μη με κατηγορήσετε γι΄ αυτό. Άλλοι φταίνε, αυτοί που προέκτειναν την έννοια της πνευματικότητας σε νέα πεδία αλλά ασφαλώς όχι ποδηλατικά. Γιατί όμως, τι έφταιξε το καημένο το ποδήλατο;

Στη μηχανική, πνευματικό καλείται ό,τι λειτουργεί με αέρα. Από αυτή την άποψη, το ποδήλατο είναι πνευματικό. Ρωτήστε τον πισινό σας τι θα τραβούσε αν το ποδήλατό σας δεν είχε σαμπρέλες. Έτσι κι αλλιώς και τώρα πολλά τραβάει, κι εδώ που τα λέμε κάτι ξέρει κι αυτός από πνευματικές λειτουργίες, αλλά αν έχετε ποτέ καβαλήσει Penny Farthing - εκείνο το αρχαίο είδος ποδηλάτου με τη μεγάλη ρόδα χωρίς ούτε ανάπτυξη ούτε σαμπρέλα - τότε σίγουρα ο πισινός σας θα ξέρει καλύτερα από σας τι πάει να πει μαρτύριο: ο δικός μου πάντως δεν άντεξε παραπάνω από μισή ώρα ψηλά σε εκείνο το πράγμα και εμμέσως πλην αμέσως μού συνέστησε ο δύσμοιρος να επανέλθω σε περισσότερο πνευματικές λύσεις. Η ιστορία του ποδηλάτου λένε ότι ξεκίνησε από τον εκρηκτικό Leonardo da Vinci που από το 1490 είχε συλλάβει το concept του ποδηλάτου, αλλά η πνευματική ιστορία του ποδηλάτου κρατάει από εκεί γύρω στο 1800 που ο John Boyd Dunlop τού έβαλε εξωτερικά ελαστικά με εσωτερικό αεροθάλαμο αντικαθιστώντας τα μέχρι τότε συμπαγή για την καλύτερη απορρόφηση των κραδασμών.

Ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ δεν υπήρχα το 1800, άρχισα το ποδήλατο εδώ και λίγες δεκαετίες, αλλά αυτό το μέγα μυστήριο ακόμα δεν έχει λυθεί. Το μυστήριο ξαναχτύπησε αυτή την εβδομάδα. Αλλά ας παρουσιάσω τα γεγονότα, και από αυτά ο καθείς ας προτείνει τη δική του εξήγηση στο μυστήριο - αν έχει καμία. Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει... όλοι οι ποδηλάτες κάποτε παθαίνουν τέτοια ανεξήγητα συμβάντα.

Δευτέρα: το λάστιχο τρυπάει. Κανένα πρόβλημα, δεν είναι φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Η τρύπα είναι μικρή, χάνει λίγο, ξεφουσκώνει σε 3-4 ώρες. Φουσκώνω με την τρόμπα, κάνω τις δουλειές μου, και όταν θα επιστρέψω σπίτι με την ησυχία μου θα το κολλήσω. Έτσι και γίνεται: το απόγευμα βγάζω τη σαμπρέλα, τρύπα δεν βρίσκω όμως. Ξαναψάχνω, ξαναψάχνω, βάζω σε νερό, ξαναψάχνω, ζουλάω ξαναζουλάω, ελέγχω και τη βαλβίδα, όμως τρύπα πουθενά. Ελέγχω φυσικά και το εξωτερικό λάστιχο, καρφίτσα ή άλλο μυτερό εμπόδιο κανένα και τίποτα. Ξαναφοράω, φουσκώνω, φεύγω. Σε 3 ώρες πάλι ξεφούσκωτο το λάστιχο.

Τρίτη: η ιστορία επαναλβάνεται. Ψάξιμο σαμπρέλας και λάστιχου με την απόλυτη επιμέλεια και πάλι. Τρύπα πουθενά δεν βρίσκω. Φοράω. Σε 3 ώρες ξεφούσκωτο.

Τετάρτη: η ιστορία σήμερα δεν επαλαμβάνεται. (Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις φυσικά δε χολοσκάω, καθώς το κόστος της λύσης του προβλήματος ισούται ακριβώς με 2 ευρώ - όσο δηλ. το κόστος μια καινούργιας σαμπρέλας, απλά τώρα να βρε παιδάκι μου μιλάμε για το μυστήριο.) Με εμφανή διάθεση για παιχνίδι, λύνω ρόδα, βγάζω το εξωτερικό λάστιχο, το αντικαθιστώ και ξαναμοντάρω με άλλο εξωτερικό λάστιχο... ό-μως... με την ί-δι-α σα-μπρέ-λα. Φουσκώνω και συνεχίζω.

Θέλετε να μάθετε τι συνέβη; Από τότε (πέρασαν πολλές μέρες) το λάστιχο δεν έχει ξεφουσκώσει καθόλου. (Και νά ΄τανε η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια.)

Προειδοποίηση: κάθε θεωρία θρησκευτικού τύπου (επειδή είσαι αμαρτωλός ο θεός σε τιμωρεί), μεταφυσικού τύπου (επειδή κρύφτηκε κατά λάθος ένα διαολάκι μέσα στη σαμπρέλα όταν τη φτιάχνανε στο εργοστάσιο), αστρολογικού τύπου (επειδή ο Άρης διέρχεται από τον τρίτο οίκο του ωροσκοπίου σου σε τρίγωνο με τα βυζιά της Ανδρομέδας και σε τετράγωνο με τα αχαμνά του Ωρίωνα) και τα όμοια θα παταχθεί πάραυτα και αρκούντως και με τη μέγιστη σφοδρότητα.