Περί πνευματικότητας του ποδηλάτου

ή πώς ένα μυστήριο περιμένει λύση


"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" κατά την ποιητική έλαμψη του Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος κάποια ωραία πρωία εμπνεύστηκε από την ανάπτυξη του ποδηλάτου - το κεντρικό γρανάζι με τα δόντια που προκάλεσε την κίνηση προς την εμπειρίκια εκδρομή - εγώ ένα ωραίο απόγευμα από τη σαμπρέλα. Πειράζει; Μη με κατηγορήσετε γι΄ αυτό. Άλλοι φταίνε, αυτοί που προέκτειναν την έννοια της πνευματικότητας σε νέα πεδία αλλά ασφαλώς όχι ποδηλατικά. Γιατί όμως, τι έφταιξε το καημένο το ποδήλατο;

Στη μηχανική, πνευματικό καλείται ό,τι λειτουργεί με αέρα. Από αυτή την άποψη, το ποδήλατο είναι πνευματικό. Ρωτήστε τον πισινό σας τι θα τραβούσε αν το ποδήλατό σας δεν είχε σαμπρέλες. Έτσι κι αλλιώς και τώρα πολλά τραβάει, κι εδώ που τα λέμε κάτι ξέρει κι αυτός από πνευματικές λειτουργίες, αλλά αν έχετε ποτέ καβαλήσει Penny Farthing - εκείνο το αρχαίο είδος ποδηλάτου με τη μεγάλη ρόδα χωρίς ούτε ανάπτυξη ούτε σαμπρέλα - τότε σίγουρα ο πισινός σας θα ξέρει καλύτερα από σας τι πάει να πει μαρτύριο: ο δικός μου πάντως δεν άντεξε παραπάνω από μισή ώρα ψηλά σε εκείνο το πράγμα και εμμέσως πλην αμέσως μού συνέστησε ο δύσμοιρος να επανέλθω σε περισσότερο πνευματικές λύσεις. Η ιστορία του ποδηλάτου λένε ότι ξεκίνησε από τον εκρηκτικό Leonardo da Vinci που από το 1490 είχε συλλάβει το concept του ποδηλάτου, αλλά η πνευματική ιστορία του ποδηλάτου κρατάει από εκεί γύρω στο 1800 που ο John Boyd Dunlop τού έβαλε εξωτερικά ελαστικά με εσωτερικό αεροθάλαμο αντικαθιστώντας τα μέχρι τότε συμπαγή για την καλύτερη απορρόφηση των κραδασμών.

Ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ δεν υπήρχα το 1800, άρχισα το ποδήλατο εδώ και λίγες δεκαετίες, αλλά αυτό το μέγα μυστήριο ακόμα δεν έχει λυθεί. Το μυστήριο ξαναχτύπησε αυτή την εβδομάδα. Αλλά ας παρουσιάσω τα γεγονότα, και από αυτά ο καθείς ας προτείνει τη δική του εξήγηση στο μυστήριο - αν έχει καμία. Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει... όλοι οι ποδηλάτες κάποτε παθαίνουν τέτοια ανεξήγητα συμβάντα.

Δευτέρα: το λάστιχο τρυπάει. Κανένα πρόβλημα, δεν είναι φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Η τρύπα είναι μικρή, χάνει λίγο, ξεφουσκώνει σε 3-4 ώρες. Φουσκώνω με την τρόμπα, κάνω τις δουλειές μου, και όταν θα επιστρέψω σπίτι με την ησυχία μου θα το κολλήσω. Έτσι και γίνεται: το απόγευμα βγάζω τη σαμπρέλα, τρύπα δεν βρίσκω όμως. Ξαναψάχνω, ξαναψάχνω, βάζω σε νερό, ξαναψάχνω, ζουλάω ξαναζουλάω, ελέγχω και τη βαλβίδα, όμως τρύπα πουθενά. Ελέγχω φυσικά και το εξωτερικό λάστιχο, καρφίτσα ή άλλο μυτερό εμπόδιο κανένα και τίποτα. Ξαναφοράω, φουσκώνω, φεύγω. Σε 3 ώρες πάλι ξεφούσκωτο το λάστιχο.

Τρίτη: η ιστορία επαναλβάνεται. Ψάξιμο σαμπρέλας και λάστιχου με την απόλυτη επιμέλεια και πάλι. Τρύπα πουθενά δεν βρίσκω. Φοράω. Σε 3 ώρες ξεφούσκωτο.

Τετάρτη: η ιστορία σήμερα δεν επαλαμβάνεται. (Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις φυσικά δε χολοσκάω, καθώς το κόστος της λύσης του προβλήματος ισούται ακριβώς με 2 ευρώ - όσο δηλ. το κόστος μια καινούργιας σαμπρέλας, απλά τώρα να βρε παιδάκι μου μιλάμε για το μυστήριο.) Με εμφανή διάθεση για παιχνίδι, λύνω ρόδα, βγάζω το εξωτερικό λάστιχο, το αντικαθιστώ και ξαναμοντάρω με άλλο εξωτερικό λάστιχο... ό-μως... με την ί-δι-α σα-μπρέ-λα. Φουσκώνω και συνεχίζω.

Θέλετε να μάθετε τι συνέβη; Από τότε (πέρασαν πολλές μέρες) το λάστιχο δεν έχει ξεφουσκώσει καθόλου. (Και νά ΄τανε η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια.)

Προειδοποίηση: κάθε θεωρία θρησκευτικού τύπου (επειδή είσαι αμαρτωλός ο θεός σε τιμωρεί), μεταφυσικού τύπου (επειδή κρύφτηκε κατά λάθος ένα διαολάκι μέσα στη σαμπρέλα όταν τη φτιάχνανε στο εργοστάσιο), αστρολογικού τύπου (επειδή ο Άρης διέρχεται από τον τρίτο οίκο του ωροσκοπίου σου σε τρίγωνο με τα βυζιά της Ανδρομέδας και σε τετράγωνο με τα αχαμνά του Ωρίωνα) και τα όμοια θα παταχθεί πάραυτα και αρκούντως και με τη μέγιστη σφοδρότητα.

Η Ιθάκη και το Ταξίδι

Ο Βασίλης και η Δανάη ταξίδεψαν μέχρι την Κίνα. Ας ταξιδέψουμε και εμείς.

Το κείμενο αντιγράφηκε από εδώ.


Ένα ταξίδι με ποδήλατο μεταμορφώνει τη ζωή μας...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Το παιδί γεννιέται σαν ένα στεγνό σφουγγαράκι γεμάτο πόρους. Έτοιμο να ρουφήξει για να ικανοποιήσει τη δίψα του. Είναι ανοιχτό στο να νιώσει με όλες τις αισθήσεις του αυτά που υπάρχουν γύρω του.
Σιγά σιγά βαραίνει το σφουγγάρι με αυτοματισμούς της καθημερινής ζωής. Της επανάληψης. Με αυτοματισμούς και δεδομένα. Κι αυτό είναι εως ένα βαθμό αναγκαίο. Τα δεδομένα είναι μια αγκαλιά προστασίας για το παιδί που μεγαλώνει.

Μια υλική ασφάλεια : ξέρω πως όταν ανοίξω το ψυγείο θα βρω νερό και φαγητό. Ξέρω πως με περιμένει το κρεβάτι και μια στέγη όταν γυρίσω κουρασμένος στο σπίτι...
Μια ψυχολογική σιγουριά : ξέρω πως πάντοτε θα έχω δίπλα μου την οικογένεια και τους φίλους, οι οποίοι θα με στηρίξουν όταν δυσκολευτώ.

Αυτή η προστατευτική αγκαλιά είναι αναγκαία. Για όλους μας.
Η καθημερινότητα – η ρουτίνα, η μονότονη διαδοχή καταστάσεων - έχει όμως τη δύναμη να βουλώσει τους πόρους του σφουγγαριού. Τα δεδομένα έχουν τη δυνατότητα να με πείσουν πως είναι μοναδικά και ανεξίτηλα. Μπορώ να παρασυρθώ πολύ εύκολα και να καλυφθώ με ένα αδιαφανές κουβούκλιο παγιωμένων αντιλήψεων ξεχνώντας πως υπάρχουν αμέτρητες δυνατότητες λίγο παραπέρα.
Ταξιδεύω δε σημαίνει παίρνω το ποδήλατο και φεύγω. Δε σημαίνει αποφεύγω την καθημερινότητα και τα προβλήματά μου. Δε μιλάω για μια μόδα : δοκιμάζω ένα έξαλλο ρούχο ή ένα ασυνήθιστο φαγητό. Δε μιλάω για μια στιγμιαία αποφυγή από την κουραστική μου ρουτίνα. Μιλαώ για ένα ταξίδι που γίνεται τρόπος ζωής.
Ένα ταξίδι με εγγενείς δυσκολίες, όπου είμαι εκτεθειμένος σε διαφορετικά δεδομένα. Ζω και εγώ μια απρόσμενη καθημερινότητα που αλλάζει διαρκώς. Πρέπει να ψάξω ένα σκέπαστρο για να προστατευτώ από τα σκαμπανεβάσματα του καιρού, τροφή και νερό εκεί που η φύση δυσκολεύεται να προσφέρει. Πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι. Έτσι μαθαίνω να εκτιμώ.
Από την άλλη επιλέγω μια γλυκιά δυσκολία. Να δείξω το πόσο όμορφα μπορώ να επικοινωνήσω με ανθρώπους οι οποίοι «μοιάζουν τόσο διαφορετικοί». Εγώ είμαι ο ηθοποιός που αποφασίζει να βιώσει και να ενσωματωθεί στο νέο σκηνικό, να μάθει τη διάλεκτό του, να ντυθεί στα χρώματά του και να χαμογελάσει στο ίδιο χαμόγελο που δέχεται.
Χωρίς τους ανθρώπους που γνωρίσαμε δε θα είχαμε φτάσει πουθενά. Ταξιδεύοντας γινόμαστε ένα πολύχρωμο σφουγγάρι με πολύμορφους πόρους.

ΟΝΕΙΡΑ

Ο άνθρωπος είναι περισσότερο αποδοτικός όταν είναι ικανοποιημένος... Είναι δημιουργικός και ανοιχτός απέναντι στους άλλους. Όλοι κερδίζουν με αυτό τον τρόπο. Όλοι μεγαλώνουμε με την τάση να προσεγγίζουμε για να ρωτήσουμε και να μάθουμε – το στοιχείο της περιέργειας – και συχνά νιώθουμε ότι ταυτιζόμαστε με ιδέες και δράσεις ίσως και στο βαθμό που τις ασπαζόμαστε και τις κάνουμε κομμάτι μας. Όλοι μας έχουμε μια φλόγα μέσα μας που άλλοτε σιγοκαίει και άλλοτε φουντώνει. Η καθημερινότητα συχνά δρά ενάντια στα πηγαία ένστικτά μας και τα καταπιέζει. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ανθρώπινη έκφραση, όταν αυτή εκδηλώνεται αβίαστα, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος και τις θυσίες που χρειάζονται. Ένας άνθρωπος γεμάτος είναι βέβαιο πως μπορεί να συμβάλει στο κοινό καλό.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν πως ένα τέτοιο ταξίδι είναι κατόρθωμα που μόνο ένας υπεραθλητής με ιδιαίτερες σωματικές και ψυχικές ικανότητες μπορεί να επιτύχει. Αντιθέτως, το ταξίδι με ποδήλατο είναι ο πλέον ιδανικός τρόπος να προσεγγίσουμε το περιβάλλον και να μοιραστούμε εμπειρίες με τους συνανθρώπους μας. Χρησιμοποιούμε τα ελάχιστα δυνατά τεχνητά μέσα για να διασχίσουμε το χώρο και κινούμαστε με σχετικά αργούς ρυθμούς, γεγονός που μας βοηθάει να συμμετέχουμε στα γύρω δρώμενα και να βιώνουμε έντονα εμπειρίες. Ένα ποδήλατο γεμάτο αποσκευές και εξοπλισμό αναμφίβολα τραβάει την προσοχή των ντόπιων, ενώ η προφανής απουσία πλούτου δεν παρουσιάζει καμία απειλή. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται εύκολα η αρχική προσέγγιση και μια ολόκληρη διαδικασία ανταλλαγής ιδεών, πληροφοριών και συναισθημάτων μπορεί να ακολουθήσει εφόσον την επιζητήσουμε. Γνωρίσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οι οποίοι μας φέρθηκαν ανοιχτόκαρδα προσφέροντάς μας αξέχαστη φιλοξενία. Κύριος στόχος μας υπήρξε η ενδυνάμωση των ανθρώπων μέσω της προτροπής να αγωνιστούν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως εμείς καταφέραμε να ζήσουμε το δικό μας όνειρο μέσα από την περιήγηση με ποδήλατο: ένα ταξίδι στον κόσμο ανταλλάσοντας εμπειρίες με τους ανθρώπους που γνωρίζαμε. Υποστηρίζουμε πως «τα πάντα είναι δυνατά» εφόσον πιστεύουμε σε κάτι και αγωνιζόμαστε να το πετύχουμε. Το σλόγκαν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου ξεχώριζε: “One World, One Dream” Είμασταν τυχεροί που καταφέραμε να βιώσουμε την αδερφικότητα στην παγκόσμια διάστασή της και θα συνεχίσουμε να την αναζητούμε!

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ

Ο άνθρωπος βυθισμένος στην καθημερινότητα, στη συνήθεια, απομονώνεται συναισθηματικά και νοητικά από τα θορυβώδη ερεθίσματα για να αντέξει. Με αυτή του την προστατευτική στάση στερείται κάθε ευκαιρίας που παρουσιάζεται γύρω του για προσωπική καλλιέργεια και εξέλιξη. Συχνά μπορούμε να φτάσουμε και στα άκρα θεωρώντας δεδομένα και παγιωμένα αυτά που έχουμε συνηθήσει.

Η καθημερινότητα μεταμορφώνει τη διαδρομή σ’έναν αόρατο δρόμο. Ένας δρόμος που δεν έχει άλλο λόγο να υπάρχει εκτός από τη συνήθεια. Ένας δρόμος που απλά ακολουθεί κάποιος. Το μόνο που παροτρύνει έναν άνθρωπο να ανέβει σ’αυτό το τρένο είναι το μέρος στο οποίο θα φτάσει. Είναι αυτό που θα αγοράσει το Σαββατοκύριακο. Είναι η βραδιά που θα περάσει στην ταβέρνα με τους φίλους του μετά από μια δύσκολη εβδομάδα δουλειάς. Τελικά ζούμε για το αύριο, για το «σε μια βδομάδα, σε 10 χρόνια όταν ξεπληρώσω το δάνειο μου, θα ζήσω». «Όταν πάρω τη σύνταξή μου θα κάνω αυτό που θέλω».

Όλοι σκεφτόμαστε μονάχα το πού θα φτάσουμε. Κι ο δρόμος αόρατος, ασήμαντος. Περνάμε από το διάδρομο χωρίς να παρατηρήσουμε το τί καινούργιο μπορεί να βρίσκεται στους τοίχους. Πώς τα περάσατε στην Κίνα; Ποια Κίνα; Και το ταξίδι; Η διαδρομή; Εμείς πάντως τη ζήσαμε, τη νιώσαμε βαθιά μέσα στο πετσί μας...

Δικαίωμα στην Ελεύθερη Φύση τώρα!

Ποιοι θέλουν το ξεπούλημα της ελληνικής φύσης

Στο πνεύμα της "τουριστικής ανάπτυξης" που υπηρετούν τα κοράκια της πολιτικής τα τελευταία χρόνια, κατά το δυτικό πρότυπο της αγοράς, ονειρεύονται μια Ελλάδα όπου ο κόσμος δεν θα έχει πρόσβαση στη φύση, ώστε να αναγκάζεται να πληρώνει ακόμα και για αυτό!
Πριν είναι αργά πρέπει όλοι μας να ξυπνήσουμε, γιατί ήδη έχει γίνει ζημιά σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, και αν αυτό προχωρήσει θα έρθει η στιγμή που η "φύση" μας θα γίνει ιδιωτική.
Το κείμενο που ακολουθεί το αντέγραψα από εδώ.


η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Εδώ και χιλιετίες η διαβίωση στη φύση είναι μια πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Μπορεί για τον περισσότερο κόσμο να θεωρείται δεδομένο πως κάποιος μπορεί – ελεύθερα – να επιλέξει να περάσει κάποιες στιγμές στη φύση, να κοιμηθεί στην αγκαλιά της Μάνας Γης κάτω απ' τα αστέρια. Όμως ο νόμος Ν.2160/93 (παρ.12, άρθ. 4) (ΦΕΚ 18/Α/19.7.93) "Ρυθμίσεις για τον τουρισμό και άλλες διατάξεις" απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση σε κοινόχρηστους χώρους, δάση, αιγιαλούς, ακόμη και σε ιδιωτικά οικόπεδα (!), επιφυλάσσοντας στους παραβάτες αυτόφωρη σύλληψη, ποινή φυλάκισης και χρηματική ποινή μέχρι 150 ευρώ. Αντίστοιχα, όσοι κτίζουν αυθαίρετα σε δάση, αιγιαλούς και κοινόχρηστους χώρους συνήθως κερδίζουν και έπαθλο-επιβράβευση της καταπάτησης, τη νομιμοποίηση.

Ο σχετικός νόμος – που βασίστηκε σε ένα μεταχουντικό νόμο του 1974, που σκοπό είχε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στους τσιγγάνους και στους χίππυς της εποχής – απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση μέσα από διατάξεις που μετατρέπουν τους κοινόχρηστους ελεύθερους χώρους σε δημόσια περιουσία η οποία "αξιοποιείται" μέσα από τη μίσθωσή της σε ιδιώτες για τη δημιουργία οργανωμένων χώρων κατασκήνωσης και ενοικιαζόμενων δωματίων. Είναι προφανές ότι αυτή η απαγόρευση είναι παράλογη και επιβάλλεται καθαρά για εισπρακτικούς λόγους, για να εγκλωβίσει τους παραθεριστές σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο τουρισμού και να προασπίσει το οικονομικό συμφέρον των επιχειρηματιών αφού πλέον δεν θα μπορεί κανείς να κάνει διακοπές στη φύση αν δεν πληρώσει το αντίτιμο στην ιδιωτική επιχείρηση.

Η ελεύθερη κατασκήνωση όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα παρουσιάζει θετικές και αρνητικές πτυχές. Η επαφή με τη φύση, η δημιουργία κοινοτήτων μέσα στους χώρους κατασκήνωσης και οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους κατασκηνωτές είναι από τις βασικές αιτίες επιλογής διαμονής σε τέτοιους χώρους. Η έλλειψη οργανωμένων υπηρεσιών (αποκομιδή σκουπιδιών, χώροι υγιεινής κ.τ.λ.) προάγει την συνυπευθυνότητα, την αυτορύθμιση και την αυτοοργάνωση.

Όπως και σε κάθε άλλη κοινότητα έτσι και σε αυτές των κατασκηνώσεων υπάρχουν προβληματικά μέλη. Η συναίσθηση, όμως, της υπευθυνότητας που υπάρχει στους υπόλοιπους για την προστασία του χώρου που τους φιλοξενεί (και λόγω περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αλλά και – κυρίως – για λόγους πρακτικούς) έτσι ώστε να τον βρουν στην ίδια κατάσταση τον επόμενο χρόνο, οδηγεί στην απομόνωση ή ακόμα και την απομάκρυνση τέτοιων κατασκηνωτών και στην κατά το δυνατόν αποκατάσταση της καθαριότητας.

Η απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης έχει συνέπειες κοινωνικές, οικονομικές και οικολογικές. Στερεί σε αυτόν που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ή επιλέγει να ζει με χαμηλό επίπεδο καταναλωτικών αναγκών το αναφαίρετο δικαίωμα να χαίρεται τις φυσικές ομορφιές της χώρας του, να απειλείται με κοινωνικό αποκλεισμό που τον μεταβάλλει σε μετανάστη και απόβλητο μέσα στην ίδια του τη χώρα. Η βιομηχανοποίηση του περιβάλλοντος πλήττει πρώτα απ' όλα το ίδιο το αγαθό που φιλοδοξεί να πουλήσει. Αυτό ήδη φαίνεται στην κάμψη που παρουσιάζει ο τουρισμός στην Ελλάδα που δεν έχει πλέον να προσφέρει αμόλυντη παρθένα φύση ή στο παράδειγμα της Ισπανίας όπου ξεκίνησαν να κατεδαφίζουν ξενοδοχεία από τη ζώνη παραλίας. Σε οικολογικό επίπεδο οι συνέπειες είναι ολέθριες. Παραδεισένιοι κολπίσκοι μετατρέπονται σε μαρίνες πετρελαιοκίνητων γιωτ, μονοπάτια μετατρέπονται σε δρόμους που φέρνουν τα αυτοκινούμενα και το καυσαέριό τους σε δάση και ακτές, το πράσινο ξεριζώνεται και καλύπτεται από γκρι, ρέματα μπαζώνονται, κ.α. Είναι γεγονός πως τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλεί η οικονομική εκμετάλλευση μιας παραλίας (καταστροφή χλωρίδας και τοπίου, συρρίκνωση ελεύθερων χώρων κλπ.) δεν προκαλούν ούτε όλοι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές της χώρας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στον τόπο μας είναι η "αξιοποίηση" της παραλίας Παρίσαινας στο Χορευτό Πηλίου (προστατεύεται από το νόμο NATURA 2000 -Κωδικός GR1430001). Η παρουσία ελεύθερων κατασκηνωτών εκτός απ' την οικονομική τους συμβολή στα καταστήματα της ευρύτερης περιοχής, βοήθησε και στη διατήρηση της μοναδικής φυσικής κληρονομιάς. Από παλιά με το μάζεμα των σκουπιδιών που ξέβραζε η θάλασσα αλλά και τα σκουπίδια που άφηνε πίσω του ο μικροαστισμός του σαβ/κου. Σήμερα με τους αγώνες ενάντια στα καταστροφικά σχέδια "αξιοποίησης" της παραλίας και μετατροπής του φυσικού τοπίου σε τσιμέντο.

Πιο συγκεκριμένα, έχει καταστραφεί το δασάκι της παραλίας (έχουν απομείνει μόλις 3 δέντρα) που είχε αναπτυχθεί πέριξ μιας πηγής που βρίσκεται εντός ορίων αιγιαλού και έμπροσθεν του κτήματος τους τέως δημάρχου Ζαγοράς. Ως δήμαρχος, διάνοιξε δρόμο μέσα σε ρέμα, τσιμεντόστρωσε μέρος του, δημιουργώντας πρόσβαση αυτοκινήτων στην αμμουδιά όπου πλέον παρκάρουν. Φυτεύτηκαν στύλοι ΔΕΗ στην αμμουδιά, με κονδύλια της δημαρχίας, προς ηλεκτροδότηση της υπό κατασκευή καντίνας του. Επιχείρησε την ανάπτυξη ομπρελοκαθισμάτων στην αμμουδιά αλλά η απόφαση του δήμαρχου να εκχωρήσει την παραλία στον υιό του απορρίφθηκε στην περιφέρεια. Ως ιδιώτης πλέον, κατασκεύασε δρόμο πρόσβασης αυτοκινήτων από την αμμουδιά προς την καντίνα του στη θέση του κατεστραμμένου δασυλλίου. Παρά τις καταγγελίες και τις κινητοποιήσεις, οι αρχές αδιαφόρησαν και ευνόησαν να βρει ο τέως δήμαρχος μιμητές από ιδιοκτήτες παρακείμενων κτημάτων, τα οποία μετατρέπονται σε οικόπεδα με πρόσβαση από τον "δρόμο"-αμμουδιά, συνέχεια του δρόμου μέσα στο ρέμα…

Κάνοντας υπεύθυνα ελεύθερη κατασκήνωση θα μας επιτρέψει να απολαύσουμε περισσότερο αυτή την εμπειρία χωρίς να υποθηκεύουμε το δικαίωμα επερχόμενων γενεών σε αυτή την απόλαυση, αλλά και θα ενδυναμώσει τα δικαιώματά μας και τις διεκδικήσεις μας ως ενεργοί πολίτες που θέλουν ελεύθερη πρόσβαση στις φυσικές ομορφιές αυτής της χώρας.

Ως ενεργοί και ελεύθεροι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την κατάργηση των παράλογων διατάξεων του Ν.2160/93 που απαγορεύουν την ελεύθερη κατασκήνωση αλλά και να βρούμε τρόπους να αυτορυθμίσουμε της περιοχές ελεύθερης κατασκήνωσης προάγοντας ένα "ηθικό" κώδικα ελεύθερης κατασκήνωσης.

Τα παρακάτω είναι μερικές μόνο ιδέες για να απολαύσουμε την ελεύθερη διαβίωση στη φύση πιο υπεύθυνα:

1. Όταν ταξιδεύετε προς την περιοχή ελεύθερης διαβίωσης προτιμήστε τη δίοδο από ήδη υπάρχοντα μονοπάτια για να μην καταστρέψετε τη χλωρίδα και συμβάλετε έτσι στη διάβρωση του εδάφους. Αποφεύγετε τη χρήση αυτοκινούμενων στον αιγιαλό, ιδίως σε περιοχές με ιδιαίτερη βλάστηση αλλά και σε αμμόλοφους.
2. Έχετε πάντα μαζί σας σακούλες απορριμμάτων για να παίρνετε μαζί σας φεύγοντας όχι μόνο τα δικά σας σκουπίδια και ότι πλαστικό ξεβράζει η θάλασσα αλλά και προηγούμενων κατασκηνωτών-λουόμενων όποτε είναι εφικτό. Προσπαθήστε να αφήνετε το χώρο σε καλύτερη κατάσταση από ότι τον βρήκατε. Καλό θα είναι να φτιάξετε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τα σκουπίδια σας αν θα μείνετε ημέρες για να μαζεύετε τις σακούλες απορριμμάτων, ενώ τα οργανικά απορρίμματα (π.χ. αποφάγια, φλούδες) μπορείτε να τα θάβετε σε άλλο ειδικά διαμορφωμένο χώρο, σε απόσταση τουλάχιστον 20 μέτρα από τη σκηνή σας.
3. Για τα ανθρώπινα περιττώματα να σκάβετε μικρούς λάκκους (τουλάχιστον 15 εκ. βάθος) και να τους σκεπάζετε όταν κάνετε την "ανάγκη" σας. Προσοχή δεν θάβουμε τα χαρτιά τουαλέτας γιατί τα ζώα τα ξεθάβουν, προτιμήστε να τα βάζετε σε μια σακούλα απορριμμάτων και να τα πετάτε στους κάδους.
4. Αποφεύγετε τις συσκευασίες μίας χρήσης (π.χ. πλαστικά ποτήρια, πιατάκια, σακούλες) και προτιμήστε υλικά-σύνεργα που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν (π.χ. πάνινες σακούλες, ανοξείδωτες κούπες, πιάτα και μαχαιροπίρουνα).
5. Όταν μαγειρεύετε προτιμήστε τη χρήση συσκευής με γκάζι αντί να ανάψετε φωτιά, κυρίως αν έχετε κατασκηνώσει στο δάσος ή σε περιοχή με ξερή βλάστηση. Σε καμία περίπτωση μην κόβετε δέντρα για καύσιμη ύλη και προτιμήστε ξερά πεσμένα κλαριά, έτσι ώστε να καθαριστεί το δάσος από οτιδήποτε ξερό που θα συμβάλλει στην εξάπλωση μιας πυρκαγιάς, πάντα όμως με πολύ προσοχή. Μην αφήνετε τη φωτιά από το οπτικό σας πεδίο και όταν τη σβήνετε να προσέχετε να έχει γίνει σκόνη χωρίς αποκαΐδια. Αποφεύγετε τη καύση πλαστικών και άλλων τοξικών απορριμμάτων. Καλό θα είναι να έχετε πάντα δίπλα στη φωτιά μπουκάλια με νερό.
6. Αποφεύγετε να πλένεστε στα ποτάμια, τις λίμνες και τη θάλασσα χρησιμοποιώντας απορρυπαντικά, σαμπουάν και οδοντόβουρτσες καθώς θα προκαλέσουν βλάβες στα ψάρια και το οικοσύστημα.
7. Αν θελήσετε να μαζέψετε ρίγανη, θυμάρι, κρίταμα και άλλα αρωματικά φυτά, προσπαθήστε να μαζέψετε μόνο όσο χρειάζεστε και ποτέ μην τα κόβετε από τη ρίζα για να ξαναφυτρώσουν. Καλό είναι πάντως να μην απομακρύνετε βλάστηση και άλλα ενδημικά είδη (π.χ. βότσαλα, κοχύλια) από τον τόπο τους.
8. Διατηρήστε τα επίπεδα θορύβου στο ελάχιστο όχι μόνο για να μην ενοχλείτε τους υπόλοιπους κατασκηνωτές αλλά και τους μόνιμους θαμώνες, τη πανίδα της περιοχής.
9. Ενημερωθείτε για τις ομορφιές της περιοχής αλλά και τους κανόνες που τη διέπουν, ιδίως αν είναι προστατευόμενη. Μεγάλη προσοχή σε περιοχές που είναι προστατευόμενες γιατί φιλοξενούν είδη χλωρίδας και πανίδας που απειλούνται με εξαφάνιση.
10. Επικοινωνήστε με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές της περιοχής, ενημερώστε τους για τις αρχές του κώδικα και ανταλλάξτε απόψεις για το πως μπορείτε να διαφυλάξετε την περιοχή και να προασπίσετε το δικαίωμά σας για ελεύθερη διαβίωση σε αυτή.

Και μερικές νομικές συμβουλές...

Το πλημμέλημα είναι αυτόφωρο, δηλαδή σημαίνει σύλληψη κατευθείαν, αν οι μπάτσοι θέλουν να το τραβήξουν. Μόνη νόμιμη αντίσταση που μπορείτε να κάνετε είναι να μη βγείτε από τη σκηνή και να τους αφήσετε να μπουν μέσα. Η σκηνή θεωρείται κατοικία, καλύπτεται από άσυλο (άρθρο 9 παρ. 1 εδ. α του Συντάγματος) και η είσοδος αστυνομικού οργάνου επιτρέπεται μόνο με ένταλμα.
Η κατασκήνωση απαγορεύεται από την ανατολή ως τη δύση του Ηλίου... οπότε απλά ξεστήστε γρήγορα τη σκηνή σας αν αντιληφθείτε την παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών και πάρτε φωτογραφία τα "όργανα" με φόντο την ξεστημένη σκηνή για το δικαστήριο. Το νου σας όμως γιατί το άγρυπνο μάτι της καταστολής ξεκινάει από πολύ νωρίς και τα περισσότερα "πεσίματα" γίνονται το διάστημα 6.30 με 8 το πρωί.

Φίλοι της Παρίσαινας / Ηλιόσποροι

Το λιονταρίσιο πήδημα του βάτραχου

Μια ανορθόδοξη ανάλυση κόστους-οφέλους

Ιστορία Ι: Τα λιοντάρια

Μια φορά κι έναν καιρό στο ζωολογικό κήπο σε ένα κλουβί ζούσαν μια ομάδα λιοντάρια. Ένα ωραίο πρωί το ένα λιοντάρι ξυπνάει τα άλλα λέγοντας ότι η πόρτα του κλουβιού είναι ανοιχτή παιδιά πάμε να φύγουμε... Κι όμως. Τα περισσότερα λιοντάρια αρνήθηκαν να φύγουν - προτίμησαν την "ασφάλεια" του κλουβιού.

Ιστορία ΙΙ: Ο βάτραχος

Κάποιος περιέγραψε το πείραμα (αποτρόπαιο αλλά αληθινό): Βάλανε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα που σιγά σιγά θερμαινότανε. Ο βάτραχος, μένοντας μέσα στο νερό, πέθανε όταν το νερό έφτασε σε ψηλή θερμοκρασία. Όταν το νερό ήταν στους 40-50 βαθμούς ο βάτραχος θα μπορούσε να πηδήξει έξω, όμως δεν το έκανε γιατί η θερμοκρασία ανέβαινε σιγά σιγά, ενώ εάν τον πετούσαν ξαφνικά μέσα σε νερό αυτής της θερμοκρασίας θα πηδούσε έξω αμέσως. Δηλαδή κάποιος μπορεί να ανέχεται μια αφύσικη κατάσταση όταν την συνηθίσει.

Στην κοινωνία της καταστολής

Οι δυτικές κοινωνίες είναι κοινωνίες της καταστολής. Η καταστολή εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα:
-Εργασιακό επίπεδο: ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανασφάλεια, υποβιβασμός της εργασίας σε απασχόληση.
-Οικονομικό επίπεδο: ύφεση, φτώχεια, άνοιγμα ψαλίδας πλούτου-φτώχειας.
-Πολιτικό επίπεδο: ανενεργός πολίτης, διαφθορά, διαπλοκή, καθεστωτικές πολιτικές αντιλήψεις.
-Ψυχολογικό επίπεδο: διαφήμιση, προπαγάνδα, φόβος και τρόμος και "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα" (τηλεόραση και ΜΜΕ).
-Συλλογικό επίπεδο: ατομικισμός, πλουτοκρατία, διασκέδαση, αδιαφορία, μη-συμμετοχή κλπ.
-Ατομικό επίπεδο: αλκοόλ, καπνός, ουσίες, χημική ρύπανση.

Με τη διατροφή τα φάρμακα την τεχνολογία μέσα στους εργασιακούς και οικιακούς χώρους το αλκοόλ τον καπνό τα εξαρτησιογόνα και τη γενική ρύπανση του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα σώματα προσροφούν χημικά που επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση δρώντας κατασταλτικά. Η ρύπανση ήταν γνωστό από παλιά ότι δρα με οιστρομιμητικό τρόπο, δηλ. μιμείται τις θηλυκές ορμόνες και το πρόβλημα ονομάζεται "εκθήλυνση του περιβάλλοντος". Τα αμφίβια είναι οι πλέον ευαίσθητοι οργανισμοί και σε αυτά παρατηρείται ήδη εδώ και χρόνια ολοένα και μεγαλύτερη μετατόπιση των αρσενικών χαρακτηριστικών σε θηλυκά (γίνεται δυσκολότερη η αναπαραγωγή). Φυσικά η εκθήλυνση του περιβάλλοντος αφορά όλους τους ζωικούς οργανισμούς, και ο άνθρωπος δεν εξαιρείται. Από το 1995 οι Γερμανοί μελέτησαν και ήξεραν ότι στις μεγαλουπόλεις το ανδρικό σπέρμα με δεδομένα της εποχής μειώνονταν κατά 2% κάθε χρόνο (σήμερα είναι χειρότερα). Στο αστικό φαινόμενο οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο απαθείς, παθητικοί, αδρανείς, καταναλωτικοί, καλοπερασάκηδες, απαιτητικοί, επιζητώντας όλο και περισσότερες ανέσεις, ευκολίες, καταλωτισμό κλπ. Ανενεργοί πολίτες και όχι ενεργοί πολίτες. Το νευρικό σύστημα μιας κοινωνίας της καταστολής είναι η προπαγάνδα που ασκείται ανελέητα μέρα νύχτα.

Η προπαγάνδα της καταστολής είναι πολύ δουλεμένη και πολύ αποτελεσματική. Παράδειγμα η χρήση του αυτοκινήτου. Εάν βάλει κάποιος τα πράγματα κάτω με την απλή λογική, θα έπρεπε να προωθείται η χρήση του ποδηλάτου και των μαζικών μέσων μεταφοράς. Αυτό θα ήταν ό,τι πιο λογικό να συμβαίνει, σύμφωνα όχι με καμία περίπλοκη θεωρία ή μελέτη αλλά με την πιο απλή λογική. Βλέπουμε όμως ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν το ιδιωτικό μεταφορικό μέσο. Η εξήγηση είναι απλή και εξίσου λογική: αυτοί που έχουν συμφέρον από αυτή την κατάσταση βάζουν τα πράγματα κάτω με την απλή λογική και δρουν αναλόγως: α) υπονομεύουν τα μαζικά μέσα μεταφοράς, β) απαξιώνουν και δεν ευκολύνουν τη μετακίνηση με ποδήλατο και γ) ασκούν μια ανελέητη και συνεχή προπαγάνδα υπέρ του αυτοκινήτου με τη διαφήμιση στα μαζικά μέσα, με κόλπα χρηματοδοτικά φοροαπαλλαγές "αποσύρσεις" κλπ. Αυτά δεν είναι τυχαία, γίνονται πολύ καλά μελετημένα και με όλες τις εξειδικευμένες τεχνικές της προπαγάνδας όπως είναι γνωστές από καταβολής κόσμου. Το πνεύμα τους είναι να προσφέρουν σε όλα την αρχή της "ευκολίας σε τιμή ευκαιρίας".

Τι θέλεις κοσμάκη; Ό,τι θέλεις πάρτο σε "τιμή ευκαιρίας". Χωρίς να κοπιάσεις, αρκεί να πληρώνεις. Ο σημερινός αστός είναι ένας καλομαθημένος που θέλει να τα αποκτά όλα αμέσως χωρίς να κάνει τίποτα. Θέλεις φαγητό; Τσακ ανοίγεις το ψυγείο. Θέλεις νερό; Τσακ τη βρύση ή πάλι στο ψυγείο και δροσερό κιόλας. Θέλεις φως; Τσακ το διακόπτη. Θέλεις ύπνο; Τσακ έτοιμο το κρεβάτι. Θέλεις ξεκούραση; Δίπλα σου ο καναπές. Θέλεις μπάνιο; Τσακ τη συσκευή του ζεστού νερού και στο πολυτελέστατο μπάνιο θα απολαύσεις το τζακούζι. Κάνει κρύο; Τσακ τη θέρμανση και άραξε. Κάνει ζέστη; Τσακ το κλιματιστικό. Θέλεις διασκέδαση; Τσακ το τηλεκοντρόλ (ούτε καν να σηκωθείς να βαδίσεις μέχρι την τηλεόραση). Θέλεις βόλτα; Τσακ τη μίζα του ΙΧ και πας όπου γουστάρεις (με ζεστούλα το χειμώνα, με δροσούλα το καλοκαίρι) χωρίς να ιδρώσεις τις κάλτσες σου. Μην μπεις στον κόπο ούτε καν να σκεφτείς με ποιους τρόπους όλα αυτά αποκτιούνται. Μη σε νοιάζει ακόμα κι αν άλλοι τα στερούνται για να τα απολαμβάνεις εσύ μη σε νοιάζει μόνο δούλευε σκλάβε κάνοντας ότι σού λέμε για να έχεις να πληρώνεις. (Όσο έχεις, ακόμα κι αν δεν έχεις κανένα πρόβλημα, θα συμβάλεις στην περαιτέρω μείωση των εργατικών (δουλικών) χεριών.)

Και τι είναι "τιμή ευκαιρίας"; Η οικονομία δρα με την εξωτερίκευση του κόστους: κερδίζεις αν αγοράζουν, άρα πουλάς φτηνά, άρα αποφεύγεις το πραγματικό κόστος πουλώντας με ονομαστικό κόστος. Παράδειγμα: ένα αυτοκίνητο κοστίζει σε πόρους και ρύπανση πολλαπλάσιες φορές περισσότερο στην κατασκευή από τη χρήση, άρα θα έπρεπε να πουλιέται σε τιμή πολλαπλάσια λόγω των συνεπειών της χρήσης του. Ένα ποδήλατο αντιθέτως δημιουργεί ελάχιστο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος, άρα γιατί να μην πουληθεί φτηνότερο. Έτσι να δεις πόσοι θα κυκλοφορούσαν με ποδήλατο!

Όλα τα πράγματα έχουν κόστος, απαιτούν θυσίες, και το κόστος εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. Το κόστος της ευκολίας και των ανέσεων της σύγχρονης κοινωνίας είναι η καταστολή. Ο σύγχρονος άνθρωπος τελεί υπό καταστολή. Είναι ένα λιοντάρι σε ένα κλουβί. Ένα θηρίο φυλακισμένο. Ένας βάτραχος στην κατσαρόλα της ανοχής.

Η μαγεία του ανοίγματος

Όταν πας με ποδήλατο ζεις στη χώρα της ελευθερίας. Εκτίθεσαι: στα στοιχεία, στους ανθρώπους, στη φύση, στον κόσμο. Τίποτα δεν το έχεις έτοιμο, αλλά για όλα πρέπει να φροντίσεις, ακόμα και για τα πιο βασική αγαθά της επιβίωσης: πώς θα μετακινηθείς, τι θα φας, τι θα πιεις, πού και πώς θα κοιμηθείς, πώς θα προστατευτείς από το κρύο τη ζέστη τον ήλιο τη βροχή, πώς θα αντιμετωπίσεις τεχνικά προβλήματα, όλα, τα πάντα. Εσύ όλα, όχι κάποιος άλλος. Τα χρήματα ακόμα και αν θα σού είναι χρήσιμα πριν ξεκινήσεις, όταν βρίσκεσαι εκεί έξω δεν θα σού χρησιμεύουν πια.

Μόλις βρεθείς εκεί καινούργιες δυνάμεις που δεν είχες ποτέ υποψιαστεί ότι υπάρχουν μέσα σου αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκπλήσσεσαι. Απορείς. Μπορεί να σού είπαν ή να άφησαν να εννοηθεί ότι είσαι κορόιδο ή ανόητος που αφήνεις τις "ανέσεις του πολιτισμού", όμως εσύ απορείς με το πόσο διαφορετικά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την έννοια της "άνεσης" όπως και τόσες άλλες βασικές έννοιες και αντιλήψεις. Αρχίζεις να βλέπεις με λιονταρίσιο βλέμμα. Και απορείς που αισθάνεσαι με λιγότερα πράγματα πολύ περισσότερο άνεση και ασφάλεια. Ζεις μια μεταμόρφωση, ένα πραγματικό θαύμα που δεν θα μπορέσεις να το εξηγήσεις. Θα μπορούσε κάποιος, χρησιμοποιώντας ίσως γνώσεις ψυχολογίας ή κοινωνιολογίας, να το αναλύσει και να το εξηγήσει. Όταν όμως το ζήσεις, δεν θα θελήσεις καν να μπεις στον κόπο να το εξηγήσεις, γιατί αυτό που θα ζεις θα είναι τόσο υπέροχο που θα σού αρκεί το ότι το ζεις. Θεωρίες και αναλύσεις περιττεύουν. Θα έχεις αφήσει πίσω σου την πόρτα του κλουβιού και όταν χρειαστεί να ξαναγυρίσεις εκεί μέσα, στην γνωστή καθημερινότητα, και η έννοια του κλουβιού ακόμα κι αυτή θα έχει πάρει καινούργιο νόημα. Το εάν και πώς και σε ποια από τα άλλα λιοντάρια και τα άλλα βατράχια θα μιλήσεις γι΄ αυτή σου την εμπειρία, είναι δική σου υπόθεση. Το ποδήλατο θα σταθεί απλώς μια αφορμή, μια άσκηση ελευθερίας.

Πίνακας ανακοινώσεων

- Πρόταση για ποδηλατική αποστολή τον Μάιο του 2013 

Τίτλος: Αλιάκμωνας 2013.
Τόπος και σκοπός: γνωριμία με τον μεγαλύτερο ποταμό της Ελλάδας, που είναι ελληνικός από τις πηγές μέχρι τις εκβολές, τον γιο του Ωκεανού και της Τιθύος, τον ευρύτερο χώρο του με το περιβάλλον, ιστορία, πολιτισμό.
Χρόνος: κάπου ανάμεσα μέσα Μαίου με τέλη Ιουνίου 2013. Τέλος άνοιξης προς αρχή καλοκαιριού.
Διάρκεια: 10 μέρες το λιγότερο, 15 ημέρες πρέπει να είναι ικανοποιητικές για την παρακάτω διαδρομή.
Ρυθμός και στυλ: Χαλαρά και περιηγητικά (καθημερινή απόσταση το πολύ 80χλμ.). Θα έχουμε υπολογιστή με λεπτομερή χάρτη, και τα απαραίτητα για φαγητό και ύπνο. Γνωριμία με τους ανθρώπους, φωτογράφιση, καταγραφή, κέφι και ξεγνοιασιά απαραιτήτως.
Διαδρομή γενικά: Η διαδρομή θα ξεκινήσει από την προστατευόμενη (στα χαρτιά) περιοχή Natura του Γράμμου, όπου πηγάζει ο Αλιάκμωνας, και θα καταλήξει στο εθνικό πάρκο (στα χαρτιά είπαμε...) των εκβολών Αξιού-Λουδία-Αλιάκμωνα. Ξεκινάμε από Κόνιτσα, σε 2 μέρες φτάνουμε στο χωριό Γράμμος (Γράμμουστα) σε υψόμ. 1440 μέσω Αετομηλίτσας από δασική διαδρομή. Αφιερώνουμε 1 ημέρα σε ανάβαση στο Γράμμο (περπάτημα) για εγκλιματισμό/φόρτωση οξυγόνου. Ξεκινάμε από εκεί να ακολουθούμε τον ποταμό προς τα κάτω μέχρι τη θάλασσα. Γράμμος, Νεστόριο, Πεντάβρυσο. Μία μέρα επίσκεψη στην Καστοριά, όπου κάνουμε τον γύρο της λίμνης και τα παραλίμνια χωριά. Μανιάκοι, Άργος Ορεστικό, Νεάπολη, χωριό Αλιάκμωνας, Τσοτίλι (μέσα από τα χωριά πάντα). Αφιερώνουμε 2-3 μέρες στην επαρχία Βοΐου ν. Κοζάνης, κοντά στον ρου του Μπίστριτσα, παραπόταμου του Αλιάκμονα, με τα παραδοσιακά γεφύρια. Αξιόκαστρο, Μηλιά και μουσείο φυσικής ιστορίας, Άγ. Γεώργιος, Γρεβενά, ποτ. Βενέτικος, Αγ. Θεόδωροι, Καρπερό, Παλιουριά, μονή Νικάνορος, Χρώμιο και μουσείο μακεδονικού αγώνα στο Βούρινο, Αιανή, Ρύμνιο, Σέρβια, Νεράιδα, Βελβεντός, Πολύφυτο, Ριζώματα, Σφηκιά, στενά Αλιάκμωνα και φράγματα, Αγ. Βαρβάρα. Από τη Βέροια, όπου τα παλιά χρόνια ήταν μέχρι εκεί πλωτός ο Αλιάκμωνας από θαλάσσης, ακολουθεί το τελευταίο πεδινό κομμάτι μέσα από τα χωριά του κάμπου μέχρι το Αιγίνιο. Για τις εκβολές δεν υπάρχουν πληροφορίες για δρόμους, συνεπώς ρωτάμε επιτόπου.

Αυτό είναι ένα γενικό πλαίσιο. Όσοι ενδιαφερόμαστε καλό είναι να επικοινωνήσουμε και να γνωριστούμε αρκετά πριν την εξόρμηση για να είμαστε προετοιμασμένοι και να περάσουμε καλά. (Πολύ καλά, το απλώς καλά δεν είναι επιτρεπτό.)

Παρά την κρίση χρόνου που όλοι λίγο πολύ έχουν, ένας μακροπρόθεσμος προγραμματισμός για εξορμήσεις, πέρα από τα "εύκολα" μονοήμερα ή διήμερα, μάς βοηθάει ή μι τι άλλο... να ονειρευόμαστε. Ακόμα κι αν τελικά κάποιος δεν μπορέσει να έρθει ας χαρεί που άλλοι θα το κάνουν, και τελικά από τη χαρά αυτών που καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν κάτι παίρνουν λίγο και οι υπόλοιποι, κι εκείνοι που δεν μπόρεσαν. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της χαράς της επικοινωνίας.........
Πληροφορίες: σελ 1, σελ 2, σελ 3, σελ 4.



- Το Ταξίδι του Ιάσονα

Σεπτέμβριος 2009 - Το ταξίδι ολοκληρώθηκε.

Άποψη: Το ποδήλατο δεν είναι "αθλητισμός"

Η γλωσσολογία είναι μια ενοχλητική και παρεξηγημένη επιστήμη. Διδάσκει ότι η λειτουργική πολυπλοκότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου εκφράζεται στην εννοιολογική του πολυπλοκότητα, και συγκεκριμένα στον τρόπο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τις λέξεις. Μια λέξη παρεξηγημένη σήμερα (ανάμεσα στις τόσες άλλες) είναι και η λέξη "αθλητισμός".

Η παρεξήγηση των εννοιών έρχεται κυρίως με τις κοινωνικές τους διαστάσεις και προεκτάσεις, και σε αυτό σήμερα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης διεκδικούν ένα πρώτο λόγο. Η έννοια του "αθλητισμού" όπως την περνούν τα ΜΜΕ σήμερα στο κεφάλι του μέσου τηλεθεατή είναι η εξής εικόνα του αθλητή: ένα ανθρώπινο πλάσμα που ξεσκίζεται για να πάει όλο και πιο γρήγορα και όλο και πιο ψηλά και όλο πιο δυνατά ενσαρκώνοντας το δόγμα "VITIUS ALTIUS FORTIUS". Ένας υπεράνθρωπος των μήντια που υπάρχει για να θυμίζει στον αποβλακωμένο μέσο τηλεθεατή που τον παρατηρεί αραγμένος στην πολυθρόνα ή καθώς μπουκώνει βιαστικά το φαί στο στόμα βλέποντας το χαιβάν-ντουλάπ, ότι "φάε το φαί σου και βολέψου στην άνεσή σου και άσε τα κορόιδα να ξεσκίζονται για να μπορείς εσύ να τη βγάζεις άνετα και μονάχα να τον χειροκροτάς αν και όταν φέρει κάνα μετάλιο". Στο πνεύμα του καταιγισμού των τηλεορασοποιημένων ειδήσεων η τηλεόραση δεν αφήνει χρόνο στον θεατή να σκεφτεί ποιο το κέρδος από όλα αυτά.

Ποιο το κέρδος; Υπάρχουν κάποια οφέλη που έχουν να κάνουν με τα μετάλλια και τη δόξα (όταν συμβεί η πρωτιά, κάτι που έτσι κι αλλιώς θα γίνει σπάνια). Όμως για την υγεία υπάρχει μόνο ζημιά. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι μια μηχανή που αποτελείται από ανταλλακτικά, που έτσι και χαλάσει κάποιο και αντικατασταθεί δεν τρέχει τίποτα, είναι ένα βιολογικό σύστημα εξαιρετικά πολύπλοκο και με τα μέρη του οργανικά και λειτουργικά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όταν το ένα πάθει κάτι, ο εγκέφαλος πληροφορείται και επηρεάζει όλα τα υπόλοιπα μέρη προσπαθώντας να ισορροπήσει το συνολικό σύστημα στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Στο σώμα μας δεν υπάρχει κανένα "ανταλλακτικό", κάθε λειτουργία σχετίζεται με όλες τις υπόλοιπες (και κατά κανόνα με άγνωστους τρόπους) και κάθε ζημία κοστίζει σε όλο το σύστημα. Κάθε σώμα έχει μνήμη: έχει τη δική του μοναδική ιστορία και αυτή η ιστορία μένει συνήθως άγνωστη σε όλη μας τη ζωή καθώς η συνειδητή μνήμη του εγκεφάλου μας αποτελεί ένα μικρό μέρος της συνολικής μνήμης μας.

Η άσκηση είναι λειτουργικά απαραίτητη στο σώμα μας για τη διατήρηση της υγείας μας. Προκαλεί σημαντικές αλλαγές στη φυσιολογία του οργανισμού και επιταχύνει τη θρέψη και την οξυγόνωση όλου του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Στην εξέλιξη του είδους μας η σωματική δραστηριότητα ήταν πάντα μια αδιάκοπη διαδικασία ασυνείδητα ενσωματωμένη μέσα στην καθημερινότητα της σκληρής επιβίωσης. Αυτό το "ασυνείδητα" έχει τη σημασία του: για τα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξής του ο άνθρωπος δεν έδινε καμία προσοχή στην άσκηση - ίσα ίσα που στις δύσκολες συνθήκες εκείνες την "είχε" πάντα με το παραπάνω και γι΄ αυτό αντιθέτως προσπαθούσε να την αποφύγει. Η σωματική δραστηριότητα ήταν κάτι αυτόματο, όπως η ανάσα, ο ύπνος, η απέκκριση και οι άλλες σωματικές λειτουργίες - και ήταν μάλιστα κάτι άσχετο με την υγεία καθώς ο θάνατος κατά κανόνα επέρχονταν από ένα σωρό άλλους λόγους παρά από την έλλειψη υγείας λόγω του μικρού προσδόκιμου επιβίωσης (π.χ. στη νεολιθική Θεσσαλία μόλις 3.500 χρόνια πριν από σήμερα ο μέσος όρος ζωής ήταν 27 χρόνια). Όμως με την ηθελημένη (για διάφορους λόγους) εκτροπή από τη φυσική εξέλιξη και την επικράτηση του πολιτιστικού και συγκεκριμένα του αστικού φαινομένου, ο άνθρωπος ολοένα και περισσότερο στερείται την άσκηση. Αυτό έχει κόστος στην υγεία του, και επειδή ακριβώς μέχρι τώρα ήταν μια ασυνείδητη διαδικασία η έλλειψη άσκησης είναι ένα πρόβλημα αναπόδραστο που δεν μπορεί με κανένα άλλο τρόπο να λυθεί: πρέπει οπωσδήποτε να ασκούμαστε με απόλυτα ελεγχόμενο και συνειδητό τρόπο, τελεία. Υποκατάστατο δεν υπάρχει. Και βέβαια το κόστος στην υγεία δεν φαίνεται στις νέες ηλικίες, επειδή βάσει του εξελικτικού ιστορικού μας όπως είδαμε στο άμεσο παρελθόν δεν ζούσαμε όσο ζούμε σήμερα, αλλά συνήθως μετά τα τριάντα με κούραση, αδιαθεσία, νωθρότητα κλπ. - και σε μεγαλύτερες ηλικίες με τα γνωστά προβλήματα των "πολιτισμένων κοινωνιών" παχυσαρκία διαβήτης υπέρταση έμφραγμα και δε συμμαζεύεται. Ο άνθρωπος που δεν ασκείται διαρκώς απο νέος απλά υπονομεύει το μέλλον του.

Έρχεται ο αθλητής, και ασκείται ναι, αλλά με ποιον τρόπο; Ελεγχόμενα και συνειδητά, με στόχο την υγεία; Όχι, με στόχο την απόδοση. Το βιολογικό σύστημα έρχεται τώρα αντιμέτωπο με μια κατάσταση πρωτόγνωρη, που ουδέποτε ήρθε αντιμέτωπο μέσα στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης του είδους ώστε να την αντιμετωπίσει και να προσαρμοστεί σ' αυτή: ο άνθρωπος της φυσικής εξέλιξης έρχονταν μεν αντιμέτωπος με ακραίες καταστάσεις κινδύνου που απαιτούσαν τη μέγιστη προσπάθεια αλλά για λίγο χρόνο την κάθε φορά και όχι συνεχώς όπως κάνει συστηματικά ο σημερινός αθλητής. Το βιολογικό του σύστημα ταλαιπωρείται υπό συνθήκες μέγιστης φόρτισης συνεχώς και χωρίς να τού δίνεται η ευκαιρία να ξεκουράζεται και να αναλαμβάνει πλήρως, όπως συνέβαινε τότε. Ο αθλητής αντιμετωπίζεται ως κάτι δεδομένο, ένα γραμμάτιο με ημερομηνία λήξης, κάτι που θα αποδώσει στο μέγιστο για κάποια χρόνια, και μετά θα πεταχτεί στον κάλαθο για να έρθουν τα επόμενα γραμμάτια. Σίγουρα ακούγεται σκληρό, αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα, αυτή είναι η πραγματικότητα, και είναι τραγικό ο ίδιος ο αθλητής να αποδέχεται αυτή την πραγματικότητα.

Το πρόβλημα επιτείνεται σημαντικά από το γεγονός ότι εκτός από το "συλλογικό εξελικτικό υπόβαθρο" που επηρεάζει τις ατομικές δυνατότητες, η συνήθης περίπτωση είναι να απουσιάζει και το "ατομικό εξελικτικό υπόβαθρο". Όπως η εξέλιξη επηρεάζει ένα είδος στην πορεία από γενιά σε γενιά, έτσι και η ατομική εξέλιξη επηρεάζει το άτομο στα στάδια της ζωής του, κατά τα οποία το βιολογικό σύστημα του όντος μεταβάλλεται και γράφει τη δική του ιστορία - η μνήμη που λέγαμε πιο πάνω. Ένα παιδί που μεγαλώνει από μικρό σε ένα χωριό τρέχοντας και πηδώντας από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζώντας καθημερινά όλες τις φυσικές δοκιμασίες και το καθημερινό φυσικό στρες που συνεπάγεται η ζωή στην ύπαιθρο, αποκτά ένα σώμα με ένα υπόβαθρο για να φέρει σε πέρας άνετα μια φυσική δοκιμασία οποιουδήποτε είδους στη μετέπειτα ζωή χωρίς σημαντικό κόστος στην υγεία. Όμως ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει από παιδί σε αστικό περιβάλλον, που έχει ξοδέψει πολλές ώρες καθισμένος είτε στην καρέκλα του θρανίου είτε του γραφείου της μελέτης ή της εργασίας, όταν κάποια στιγμή αποφασίσει (ακόμα και σε σχετικά πρώιμο στάδιο ηλικίας π.χ. στα 20 του) να αρχίσει να ασκείται (με οποιοδήποτε τρόπο), φέρνει χωρίς να το καταλαβαίνει το σώμα του σε μια νέα κατάσταση μεγάλου στρες. Μπορεί το μυαλό να θέλει πολύ, αλλά το σώμα έχει τη δική του γλώσσα, έχει τη δική του μνήμη, και τα σημάδια του δεν είναι εύκολο πάντα να τα αναγνωρίσουμε.

Η λέξη "αθλητισμός" όπως γράφεται στις εφημερίδες τα περιοδικά και τα άλλα ΜΜΕ, είναι μια λάθος λέξη. Καλύτερα να ήταν "ατομική εξόντωση" ή κάτι τέτοιο. Για να είναι ωφέλιμη η άσκηση θέλει μέτρο και έλεγχο. Από αυτή την άποψη, το ποδήλατο (όχι η "ποδηλασία"!) έχει ένα καταπληκτικό πλεονέκτημα: όπως η ιστορική εξελικτική σωματική δραστηριότητα του ανθρώπινου γένους έφερε ασυνείδητα τον άνθρωπο στη θέση που είναι σήμερα και με τις σωματικές ικανότητες που έχει, έτσι και το ποδήλατο μπορούμε να το εντάξουμε ως καθημερινό μέσο μετακίνησης μέσα στη φυσιολογική καθημερινή μας ζωή, και να απολαμβάνουμε στο διηνεκές τα οφέλη στην υγεία μας, ασυνείδητα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, με μια φυσιολογική ασυνείδητη διαδικασία.

Σε αυτό, το ποδήλατο δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Μην αναλώνεσαι σε "αθλητισμούς", πάρε ένα ποδήλατο, και ξέχνα τα πάντα. Χωρίς να το καταλάβεις, θα βλέπεις την υγεία σου να βελτιώνεται, το κέφι σου να ανεβαίνει, την τσέπη σου να αδειάζει λιγότερο, τη γειτονιά σου να ομορφαίνει, τους φίλους σου να σε θέλουν περισσότερο, τις ικανότητές σου να βελτιώνονται κλπ. κλπ. κλπ. Χωρίς να το καταλάβεις. Ασυνείδητα.

Το άκρον άωτον του Ταξιδιού: η Μαγεία της Περιήγησης

Το ταξίδι με ποδήλατο δεν είναι μια περιπέτεια σαν τις άλλες...

Κατ΄ αρχήν, δεν έχει κίνδυνο. Ο ποδηλάτης είναι η πιο αθώα παρουσία στο δρόμο: δεν προκαλεί, ενοχλεί τους άλλους οδηγούς στον ελάχιστο βαθμό, και γι΄ αυτό απολαμβάνει τη μεγαλύτερη ασφάλεια. Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο, θα κινδυνέψεις σε κάποια περίσταση μόνο εάν εσύ "πας γυρεύοντας". Κανείς δεν νιώθει ότι ενοχλείται από έναν ποδηλάτη: εύκολα κάποιος θα σε αφήσει να κατασκηνώσεις στην αυλή του -- κι αυτό ισχύει κατ΄ εξοχήν για έναν ποδηλάτη. Ο ποδηλάτης αυτοδίκαια προκαλεί τη συμπάθεια και τη φιλικότητα των ανθρώπων. Ως ποδηλάτες μπορούμε να απολαμβάνουμε τη μέγιστη ασφάλεια και στους δρόμους και με τους ανθρώπους.

Όλοι οι ποδηλάτες ξέρουν από πρώτο χέρι, ότι το να ταξιδεύουν με ποδήλατο είναι η πιο πλούσια ταξιδιωτική περιπέτεια που μπορεί κάποιος να ζήσει. Το ποδήλατο είναι ένα μεταφορικό μέσο, που από τη μια πλευρά δεν ενοχλεί το χώρο στον οποίο εισέρχεται και από την άλλη πλευρά σε αφήνει να απολαύσεις το χώρο στον οποίο εισέρχεσαι χωρίς εμπόδια. Σε αυτό κανένα άλλο μεταφορικό μέσο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό.

Το ποδήλατό σου δεν αποσπά την προσοχή σου και την ενέργειά σου. Με ένα ΙΧ έχεις ένα σωρό σκοτούρες: από ποιο δρόμο θα πας, μπορεί να χαλάσει για ένα σωρό λόγους, να μη μείνεις από καύσιμο, από νερά, από υγρά, πρέπει να βρεις πού θα το παρκάρεις, να μη σού το διαρρήξουν, κλπ. Αντιθέτως το ποδήλατο εύκολα το έχεις πάντα και παντού μαζί σου και δεν χολοσκάς και πολύ.

Αν θέλεις να γνωρίσεις έναν τόπο ή ένα χώρο στο μέγιστο βαθμό, το καλύτερο μεταφορικό μέσο είναι το πιο απλό μεταφορικό μέσο: το ποδήλατο. Θα σε πάει σε τόπους που κανένα άλλο μέσο δεν θα σε πάει. Θα φύγεις από την "πεπατημένη" και θα ανακαλύψεις γωνιές όπου λίγοι άνθρωποι πηγαίνουν, ή που οι άλλοι μπορεί να περνούν δίπλα τους και να μην τις προσέχουν. Το ταξίδι οφείλει να είναι όχι μόνο πρωτογενής ηδονή, είναι κάτι βαθύτερο: μια ολοκληρωμένη και συναρπαστική γνωστική διαδικασία. Ακόμα και αν θες να πας σε ένα μέρος όπου έχεις ήδη βρεθεί, κάθε φορά που θα πηγαίνεις εκεί με ποδήλατο θα ανακαλύπτεις έκπληκτος καινούργιες "λεπτομέρειες". Πραγματικά υπάρχουν υπέροχοι προορισμοί για ποδήλατο στον κόσμο που ζούμε, όπως υπάρχουν υπέροχοι προορισμοί και στη χώρα αυτή που ζούμε, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της αξίας αυτής δεν είναι μόνο κάποιο ή κάποια χαρακτηριστικά που κάνουν τους τόπους μοναδικούς όσο και το γεγονός ότι "κάθε ταξίδι είναι κι ένας καινούργιος προορισμός". Οι άνθρωποι έχουν τη φυσική τάση να εντυπωσιάζονται από τις γνωστές και διαφημισμένες ατραξιόν, όμως ο ποδηλάτης έχει την ευκαιρία να ανακαλύπτει διαρκώς καινούργια και μοναδικά πράγματα, πλουτίζοντας τον εαυτό του με ανεπανάληπτες εμπειρίες.

Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο, κι ακόμα κι αν πηγαίνεις σε τόπους όπου έχεις ξαναπάει, η κάθε εποχή, η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, το κάθε λεπτό της ημέρας γίνεται και μια καινούργια εμπειρία. Συχνά στους ποδηλάτες παρατηρείται ένα φαινόμενο: ξεκινάς ένα ταξίδι για κάποιο γνωστό μέρος και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου να γοητεύεται από αυτό το μέρος για μέρες ολόκληρες... χωρίς να το εξηγείς... ανακαλύπτεις τη μαγεία της περιήγησης...

Ταξιδεύοντας με ποδήλατο συνδέεσαι άμεσα με το περιβάλλον, με τη φύση, με τη ζωή. Ανακαλύπτεις ένα από τα μυστικά της ζωής: το ρυθμό. Όλα στη ζωή είναι ρυθμοί, τα πάντα στηρίζονται σε ρυθμούς. Οι υπάρξεις μας κινούνται μέσα στους φυσικούς "ενιαυτούς". Όταν βρεθείς έξω εκεί αφημένος στην απόλυτη ελευθερία, θα νιώσεις στο πετσί σου πως οι ρυθμοί της φύσης ελέγχουν το ταξίδι σου, και πως εσύ συγχρονιζόμενος με τους φυσικούς ρυθμούς μπορείς να πας τόσο μακριά, να απολαύσεις αυτό που κάνεις τόσο πολύ, να γνωρίσεις τόσα καινούργια πράγματα, να αποκτήσεις τόσο πολύτιμες εμπειρίες. Το ταξίδι με το ποδήλατο δεν είναι κάτι δύσκολο: αυτό που έχει κάποιος να μάθει είναι αυτός ο φυσικός συγχρονισμός. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, από κει και πέρα ανοίγουν νέοι ορίζοντες στην αντίληψή του. Θα μπορεί να κάνει πολλά και καινούργια πράγματα, χωρίς να κουράζεται, χωρίς να ξοδεύεται, χωρίς να φθείρεται.

Μη φοβάσαι κανένα δρόμο. Άνοιξε τα αισθητήριά σου και περίμενε για νέα μηνύματα. Αυτά που θα βρεις δεν θα τα περιμένεις. Γίνε δεκτικός, άφησε το ποδήλατό σου να σε πάει σε νέους προορισμούς. Εσύ διάλεξε το ΠΟΥ, αυτό θα σού μάθει το ΠΩΣ. Αφέσου στη μαγεία του κόσμου που αυτό το μέσο θα σού αποκαλύψει. Το ποδήλατό σου θα σού μάθει πολλά. Ακόμα και αυτά που ήδη ξέρεις, θα σού τα κάνει καινούργια. Θα σού δείξει φανταστικά μέρη, θα σού φέρει φανταστικούς ανθρώπους.

Εντυπώσεις από την Οίτη

Η Οίτη είναι βουνό ασυνήθιστο. Το όρος του Ηρακλή και της Εθνικής Αντίστασης, το όρος με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στην Ευρώπη, τα φαράγγια, τις ιαματικές πηγές, το αγριοκάτσικο, έχει άγριο ανάγλυφο με βαθιές χαράδρες και νερά, αλλά στις κορφές του το τοπίο είναι ήρεμο και φιλικό. Τα αλπικά λιβάδια απαρτίζουν ένα μοναδικό οικοσύστημα, με πολλά ενδημικά είδη φυτών που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Η ευρύτερη περιοχή έχει τη δική της μυθολογία και ιστορία και μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και την ξεχωριστή αισθητική αξία του χώρου επάξια κέρδισε τον τίτλο ενός από τους Εθνικούς Δρυμούς της χώρας μας - χωρίς ωστόσο να αποτελεί εξαίρεση στο γεγονός ότι παρά το ότι ιδρύθηκε από το 1966 είναι Εθνικός Δρυμός μάλλον στα χαρτιά παρά στην πράξη με όλα αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται εκεί...

Αποφάσισα να επισκεφθώ την Οίτη με το πιο πρόσφορο μέσο για να την απολαύσει κανείς: το ποδήλατο. Ξεκίνησα το πρωί της Παρασκευής 18 Ιουλίου και το σούρουπο, έχοντας χορτάσει μια ποδηλατική μέρα μετά από 170 χιλιόμετρα, έφτασα στα Λουτρά Υπάτης, στους πρόποδες του βουνού. Και η επόμενη μέρα αφιερώθηκε στη μεγάλη ανάβαση. Περνώντας από τα χωριά των βόρειων υπωρειών τα βυθισμένα στο πράσινο, βιώνεις όλη την εναλλαγή των τοπίων από τους πουρναρότοπους στα χαμηλά μέχρι τα ψηλά ελατοδάση.

Καθώς ανεβαίνω μέσα στην κάψα του μεσημεριού με προσπερνά ένα θηριώδες τζιποειδές – το κλασικό δείγμα του νεοπλουτισμού «SUV». Βρε συ αυτό βογγάει στην ανηφόρα περισσότερο από μένα... βογγάει όχι λόγω του κινητήρα (με τα κυβικά που έχει τι να καταλάβει;) αλλά λόγω του αιρ-κοντίσιον! Τη στιγμή της προσπέρασης είναι σα να περνάει από δίπλα μου ένας πυρωμένος φούρνος! Αυτά βέβαια γίνονται «έξω» ενώ μέσα οι επιβάτες απολαμβάνουν την τεχνητή δροσούλα τους - και άσε κατά μέρος ρύπανση φαινόμενα θερμοκηπίου και άλλες τέτοιες «υπερευαισθησίες»...

Το σαββατοκύριακο αυτό έγινε στην Οίτη η φετινή πανελλήνια ορειβατική συνάντηση, στην οποία συναντώνται ορειβάτες από όλη την Ελλάδα. Δυο χιλιόμετρα μετά την Καστανιά άρχισε ο χωματόδρομος - και βέβαια το πιο όμορφο αλπικό κομμάτι προς τον πυρήνα του δρυμού. Πέντε χιλιόμετρα πριν τις Λιβαδιές τα αυτοκίνητα... στοπ: κατόπιν απαγόρευσης του δασαρχείου απαγορεύεται η διάβαση μηχανοκίνητων τροχοφόρων στον εσώτερο πυρήνα του δρυμού. Μπράβο! τι ανακούφιση όχι μόνο για μένα αλλά για το βουνό. Οι χωρατατζήδες Λαμιώτες θα επιτρέψουν με νόημα τη διάβαση στο δικό μου μεταφορικό μέσο σηκώνοντας πανηγυρικά την κόκκινη ταινία για να περάσω. Οι επιβάτες του SUV πολύχρωμοι και αρωματισμένοι ετοιμάζονται να ιδρώσουν τις κάλτσες τους για πέντε ολόκληρα χιλιόμετρα οι φουκαράδες. Γενικά οι ορειβάτες είναι απλοί άνθρωποι, όμως θα βρεις και νεόπλουτους που ανάμεσα στα άλλα αποφάσισαν να καταναλώσουν και «ορειβασία». Χαρακτηριστικό κι αυτό σημείο των καιρών.


Το καταφύγιο του ΕΟΣ στο βάθος

Στο τέλος της ανάβασης, στις Λιβαδιές σε υψόμ. 1810 μ., η Βρύση του Καλόγερου σε ξεδιψά με το υπέροχο νερό της. Το αφράτο λιβάδι υποδέχεται το ζεστό σου σώμα, και ένας υπέροχος ουρανός το βλέμμα σου. Σήμερα σιγά σιγά τα λιβάδια αποκτούν εκατοντάδες σκηνές. Ευκαιρία να συναντηθείς με φίλους από τις άκρες της Ελλάδας. Παρεούλα, κοινό φαγητό, και έπειτα όλοι θα περιμένουν την πανσέληνο. Τα χρώματα, οι σκιές και οι εικόνες της νύχτας στα φεγγαρόφωτα αλπικά λιβάδια της Οίτης δεν μπορούν να συλληφθούν από φωτογραφική μηχανή. Ο κόσμος σε παρέες τραγουδά σκόρπιος στο οροπέδιο. Ένας κρητίκαρος πιο πάνω μεράκλωσε και έπιασε ένα ριζίτικο. Το αγέρι σκορπά το προϊόν του λαρυγγιού του εις επήκοον απάντων. Ήτανε σα να έβγαινε αυτό το τραγούδι από την ψυχή της ολόγιομης Σελήνης.


Στο οροπέδιο πάνω από τις Λιβαδιές

Η Οίτη προσφέρεται κατ΄ εξοχήν για ποδήλατο. Υπάρχουν πολλοί δασικοί δρόμοι και με ήπιες κλίσεις, που δικτυώνουν σχεδόν όλο το βουνό. Είτε από τα βόρεια, είτε από τα νότια, αφήστε το αυτοκίνητο στους πρόποδες και απολαύστε την Οίτη όπως πραγματικά της αξίζει. Και όπως λένε στα εθνικά πάρκα «take nothing but pictures, leave nothing but footprints» - δηλ. πάρτε μόνο εικόνες και αφήστε μόνο τις πατημασιές σας. Άντε και τις ροδιές του ποδηλάτου σας.

Και εμείς χρειαζόμαστε την Οίτη, αλλά κι αυτή μας χρειάζεται. Γιατί παρ΄ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι κύριοι που δεν καταλαβαίνουν από περιβάλλον εθνικούς δρυμούς προστατευόμενες περιοχές και τέτοια, παρά μόνο βλέπουν το χρήμα μπροστά από τη μύτη τους και τίποτε άλλο. Και ονειρεύονται να κάνουν την Οίτη μια δεύτερη Γκιώνα. Με τις απαραίτητες υπουργικές ευλογίες, μεταλλευτικές εταιρείες έχουν βάλει στο μάτι το βουνό. Για πληροφόρηση και συλλογή υπογραφών για τη σωτηρία της Οίτης δείτε εδώ.


Σχεδιάγραμμα - γενικός χάρτης Οίτης. Η κλασική διαδρομή είναι από την Καστανιά στην Παύλιανη.

Εφόδια

Δίνεται εδώ ένας γενικός κατάλογος εξοπλισμού που μπορούμε να έχουμε μαζί μας σε ταξίδι και διαβίωση στην ύπαιθρο με ποδήλατο. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να έχει όλα αυτά τα πράγματα μαζί του, ο καθένας ας επιλέξει. Πάντως αν θέλει κανείς να τα έχει όλα αυτά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, το μυστικό είναι στη σωστή οργάνωση και στην επινοητικότητα να αποκτάμε πράγματα με μικρό όγκο και βάρος.

Το τι σημαίνει μικρό βάρος είναι προφανές: κάθε αντικείμενο να είναι όσο ελαφρύ γίνεται αλλά χωρίς μεγάλη θυσία στην ποιότητά του. Μικρός όγκος σημαίνει δύο πράγματα: το κάθε αντικείμενο να έχει μικρό όγκο καθεαυτό, και επίσης τα αντικείμενα να πακετάρονται το ένα μέσα στο άλλο χωρίς να μένει κενός χώρος μέσα στα σακκίδια. Αν υπάρχει πρόβλημα όγκου, ίσως καταφύγουμε στη λύση ενός τρέιλερ που θα μας δώσει έξτρα όγκο, λαμβάνοντας όμως υπόψιν σε αυτή την περίπτωση και το επιπρόσθετο βάρος (βλ. εδώ). Έχει σημασία και η συνολική κατανομή του βάρους: μέσα σε κάθε σακκίδιο τα βαρύτερα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στο κάτω μέρος και τα ελαφρύτερα πάνω, γιατί έτσι κατεβαίνει χαμηλότερα το κέντρο βάρος με αποτέλεσμα την καλύτερη οδική συμπεριφορά του φορτωμένου ποδηλάτου. Επίσης έχει σημασία η κατανομή του βάρους τόσο στην έννοια δεξιά-αριστερά (στο αριστερό και στο δεξιό σακίδιο) όσο και στην έννοια μπρος-πίσω (στα δύο μπροστινά και στα δύο πισινά). Συνήθως βάζουμε πιο ελαφριά πράγματα στα μπροστινά σακίδια (π.χ. ρούχα) ώστε να μην επιβαρύνουμε πολύ το τιμόνι.

Ποδήλατο
-Σαμπρέλες ρεζέρβες (3). Ρεζέρβα λάστιχο εξωτερικό: δεν είναι απαραίτητο, καθώς όταν πάμε ταξίδι έχουμε λάστιχα που δεν είναι ευπαθή και τα παρακολουθούμε ώστε αν φθαρούν να τα αντικαταστήσουμε εγκαίρως.
-Σετ κολλητικά για τρύπιες σαμπρέλες
-Τακάκια φρένων (2 ζεύγη)
-Μεταβλητό κλειδί (αν έχουμε διάφορα παξιμάδια στο ποδήλατο)
-Κατσαβίδια, σταυροκατσάβιδο, αλενόκλειδα


Να είσαι πρακτικός. Με μια απλή κόλληση του κάτω μισού (μύτης) ενός πολυκατσαβιδιού χειρός και του άνω μισού (κεφαλής) ενός άλλου παλιού εργαλείου, κατασκεύασα ένα δυνατό κατσαβίδι που λύνεται για να μη πιάνει χώρο, και με ένα σετ μύτες... έχω μια πλήρη σειρά από κατσαβίδια σταυροκατσάβιδα τορξ και άλλεν.

-Κωνόκλειδο (διπλό, αναλόγως μεγέθους κώνων μπροστά & πίσω): εύκολο να φτιάξεις ένα από σκληρή λαμαρίνα 2mm
-Ακτινολόγος
-Λάδι αλυσίδας και πανί για σκούπισμα
-Εξολκείς κασέτας και πεταλιέρας
-Ακτίνες ρεζέρβα (2)
-Ντίζες ρεζέρβα (για φρένο και αλλαγή)
-Κλειδαριά ποδηλάτου

Ρουχισμός
-Ρούχα για το άνω μέρος του σώματος (αναλόγως εποχής ή του τόπου που πηγαίνουμε)
-Ρούχα για το κάτω μέρος του σώματος (αναλόγως εποχής ή του τόπου που πηγαίνουμε)
-Κάλτσες (2 ζευγ.)
-Πετσέτα μικρή
-Αντιανεμικό
-Μανίκια φορετά για προστασία των χεριών από τον ήλιο (τα φτιάχνουμε εύκολα κόβοντας κάποια λεπτή μπλούζα lycra)
-Γάντια για κρύο
-Σκουφί για κρύο
-Καπέλο
-Γυαλιά ηλίου
-Φουλάρι (πολύ χρήσιμο, καλύπτει το σβέρκο από τον ήλιο, και για γρήγορο σκούπισμα του ιδρώτα)

Είδη δια(επι)βίωσης
-Σκηνή
-Υπνόσακος
-Υπόθεμα ύπνου
-Χάρτες
-Ελαφριές σαγιονάρες
-Δοχεία νερού
-Δοχείο μεταφοράς νερού (χρησιμεύει και ως ντουζιέρα)
-Φωτισμός: φακός κεφαλής (που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε περίπτωση ανάγκης για νυκτερική ποδηλασία), φως "ψείρα" κόκκινο για πίσω, μικρή λάμπα θυέλλης (και παραφινέλαιο σε μίξη 1/2 με λάδι σιτρονέλλας για τα κουνούπια)
-Μικρό φαρμακείο
-Σκοινί, μερικά μανταλάκια
-Αδιάβροχο
-Σουγιάς
-Τσαγκαροσούβλι (για ράψιμο-επιδιορθώσεις)
-Σφυρίχτρα για σκυλιά (υπερήχου)
-Γρήγορο πριόνι ανάγκης ("φονιάς"): ένα κομμάτι περ. 75 εκατοστά από παλιά ντίζα αλλαγής (παλιό συρματόσχοινο για να έχει σκουριάσει, να κόβει περισσότερο) δεμένο γερά σε δύο ξυλάκια (με τρύπα 2χιλ και δεμένο κόμπο) (μπορεί να κατασκευαστεί και επιτόπου αν το χρειαστείς)

Τροφή
-Καμινέτο για μαγείρεμα, και καύσιμο
-Σκεύη (2 διαφορετικού μεγέθους)
-Σετ μαχαιροπήρουνα
-Αναπτήρας (+ 1 ρεζέρβα)
-Πλαστική αβγοθήκη μικρή (για 4 αβγά)
-Τρόφιμα (ανανεώνονται διαρκώς...)

Προσωπικά είδη
-Σαπούνι
-Είδη προσωπικής υγιεινής
-Οδοντόνημα (χρησιμεύει και ως νήμα ανάγκης)
-Καθρεφτάκι
-Μερικές βελόνες και κλωστές
-Χαρτί υγείας
-Φωτογραφική μηχανή

Η ρόδα του ποδηλάτου

Πρώτα θα δούμε πώς είναι φτιαγμένη η ρόδα του ποδηλάτου, σε μια προσπάθεια να μελετήσουμε ώστε να καταλάβουμε την κατασκευή της, για να μπορέσουμε να τη διορθώσουμε και να τη συντηρήσουμε σωστά.

Αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά η ρόδα του ποδηλάτου είναι μια καταπληκτική κατασκευή. Η βασικότερη λειτουργία της είναι η ελαστικότητα: πρέπει να λειτουργεί ως ανάρτηση για να απορροφά τους κραδασμούς - και έτσι να καταπονείται λιγότερο και ο αναβάτης και ο σκελετός. Η καταπόνηση του αναβάτη σημαίνει κούραση (νευρική και μυική) και η καταπόνηση του σκελετού σημαίνει μικρότερη ζωή ιδίως για τους σύγχρονους σκελετούς από υλικά όπως το αλουμίνιο τα ανθρακονήματα κλπ.. Παλιότερα οι σκελετοί κατασκευάζονταν συνήθως από ειδικό ατσάλι (χρωμιομολυβδαίνιο), το οποίο ως ατσάλι μπορεί να καταπονείται "επ΄ άπειρον" εάν τα φορτία που δέχεται είναι κάτω από κάποιο θεωρητικό όριο. Όμως τα σύγχρονα υλικά γενικά "έχουν μνήμη" δηλ. οι καταπονήσεις δρουν αθροιστικά, το υλικό διαρκώς υποβαθμίζεται, και θεωρητικά θα έρθει μία στιγμή κατά την οποία το υλικό θα καταρρεύσει σε κάποιο σημείο μέγιστης καταπόνησης. Για τον σκελετό το σημείο αυτό είναι συνήθως τα πίσω και κάτω ψαλίδια. Η αναγκαιότητα της απορρόφησης των κραδασμών για την προστασία του σκελετού είναι ο βασικός λόγος που έχει γενικεύσει τη χρήση της μπροστινής ανάρτησης, επειδή όμως η πισινή ανάρτηση δεν είναι επιθυμητή (χάνεται δύναμη του αναβάτη και το ποδήλατο "πάει σαν βάρκα") το πισινό μέρος του σκελετού μένει έκθετο και δέχεται τα ισχυρότερα σοκ.

Έχει σημασία λοιπόν η ρόδα και να είναι κατασκευασμένη σωστά και να συντηρείται σωστά, ώστε να βοηθά στην απορρόφηση των κραδασμών.

Η ζάντα της ρόδας συνήθως είναι από αλουμίνιο, γιατί το βάρος της ζάντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Οι παλιοί ποδηλάτες λέγανε ότι 10 γραμμάρια στη ζάντα χρειάζονται 1 κιλό δύναμη στο πετάλ. Η ζάντα κινείται συνέχεια και με μεγάλη ταχύτητα, δέχεται δηλαδή μεγάλα δυναμικά φορτία, και έχει πολύ σπουδαία δουλειά να κάνει καθώς σηκώνει όλα τα βάρη και όλοι οι κραδασμοί περνάνε από αυτή από το δρόμο στον σκελετό και τον αναβάτη. Η δε πισινή ρόδα ακόμα περισσότερο, γιατί σηκώνει και περισσότερο βάρος και επίσης έχει και την κίνηση (πετάλ).

Οι ακτίνες πρέπει να είναι από μέταλλο άριστης ποιότητας, τυπικά από ατσάλι που έχει μεγάλη ελαστικότητα. Στο μέγιστο πρέπει να αντέχουν δύναμη μέχρι και 150 κιλά η καθεμιά σε έναν βαρύ και δυνατό ποδηλάτη. Το σύστημα "λάστιχα + ζάντες + ακτίνες" λειτουργεί ως "αναρτήσεις" του ποδηλάτου. Οι ακτίνες τραβάνε τη ζάντα στο κέντρο και έτσι η ρόδα κρατιέται "με τη δική της δύναμη". Το αλγεβρικό άθροισμα των συνολικών στατικών θετικών και αρνητικών δυνάμεων στη ρόδα είναι μηδέν. Όταν το ποδήλατο κινείται όμως προστίθενται εκτός από τα στατικά φορτία και δυναμικά φορτία, και στη ρόδα γίνεται ένα πανηγύρι δυνάμεων. Τα δυναμικά φορτία είναι σε όλα τα επίπεδα: ακτινικά (κατά τη διεύθυνση κέντρο περιστροφής-σημείο επαφής με το δρόμο) πλευρικά (κατά τη διεύθυνση αριστερά-δεξιά) και στρεπτικά (στις στροφές ως ροπές κατά τον κάθετο άξονα). Τα ατυχήματα με σπασμένες ζάντες και ακτίνες οφείλονται γενικά στα δυναμικά φορτία, ενώ τα στατικά φορτία βοηθάνε να μένει η ρόδα στη θέση της. Τα δυναμικά φορτία οφείλονται στο πεταλάρισμα, το φρενάρισμα και τις ανωμαλίες του δρόμου. Τα φορτία αυτά είναι πολύ ισχυρά και πραγματικά κάθε ρόδα σταδιακά υφίσταται κόπωση και χειροτερεύει.


Στατικά φορτία

Δυνάμεις μεταφέρονται διαρκώς από το έδαφος στο κέντρο, συμπιέζοντας τις ακτίνες στο κάτω μέρος. Οι κάτω ακτίνες λοιπόν κονταίνουν και χάνουν δύναμη, ενώ οι υπόλοιπες γύρω μοιράζονται τις μεγαλύτερες δυνάμεις. Δηλ. λίγες ακτίνες στη βάση στην επαφή με το έδαφος σηκώνουν το βάρος. Το πόσες είναι αυτές έχει να κάνει με τη σκληρότητα της ζάντας. Για να το καταλάβεις αυτό κάνε το εξής πείραμα. Βάλε κάποιον να καθίσει στο ποδήλατο, και να κινείται μπρος-πίσω, και εσύ τσίμπησε με το νύχι μία ακτίνα κατά τη διάρκεια αυτής της κίνησης, για να διαπιστώσεις την διαφορά στον ήχο: όταν η ακτίνα φτάνει κάτω ο ήχος της πέφτει γιατί χάνει σε δύναμη. Η ακτίνα είναι μία χορδή, που όταν αυξάνει η δύναμη ανεβαίνει η συχνότητα του ήχου, ενώ όταν μειώνεται η δύναμη η συχνότητα πέφτει. Τη σημασία αυτού του ήχου θα τη δούμε παρακάτω. Η κανονική τάση μιας ακτίνας της πισινής ρόδας και της δεξιάς πλευράς χωρίς φορτίο είναι περίπου 50 κιλά, ενώ όταν εσύ ασκείς ένα γερό πεταλάρισμα οι ακτίνες της πισινής ρόδας που επιφορτίζεται και με την μετάδοση της κίνησης μπορεί να έχουν σημειακή τάση μέχρι 100 κιλά.


Δυναμικά φορτία

Μια τυπική ρόδα έχει συνήθως 36 ακτίνες. Υπάρχουν και περιπτώσεις 40 ακτίνων (πχ. σε διπλά ποδήλατα όπου οι δυνάμεις και οι απαιτούμενες αντοχές είναι μεγαλύτερες), όπως και με λιγότερες ακτίνες (μέχρι και 8 σήμερα με τη χρησιμοποίηση ισχυρότατων κραμάτων στις ζάντες και ακτίνες) σε αγωνιστικά ποδήλατα όπου η μείωση του βάρους και η αεροδυναμική έχουν μεγαλύτερη σημασία από την μακροπρόθεσμη αντοχή της ρόδας.

Με αυτά η αντοχή της ρόδας του ποδηλάτου είναι εκπληκτική σε σχέση με το βάρος της!

Η γεωμετρία της ρόδας

Οι ακτίνες συνδέουν το κέντρο με τη ζάντα. Ξεκινούν από δύο επίπεδα του κέντρου, γιατί η ρόδα πρέπει να έχει σταθερότητα και στις πλευρικές δυνάμεις - χωρίζονται επομένως στις ακτίνες της δεξιάς πλευράς και αυτές της αριστερής πλευράς.


Η ανάγκη για αντοχή και πλευρικά απαιτεί ακτίνες στις 2 πλευρές

Για να έχει η ρόδα σταθερότητα στις δυνάμεις περί τον άξονα περιστροφής (η δύναμη του ποδηλάτη για την πίσω ρόδα και επίσης φρενάρισμα και στις δυο), οι ακτίνες της κάθε πλευράς δεν ξεκινούν ακτινικά από το κέντρο αλλά φάλτσα σε ζευγάρια που διασταυρώνονται μεταξύ τους. Από τις δυο προηγούμενες συνθήκες, συνάγεται ότι ο αριθμός των ακτίνων είναι πάντα πολλαπλάσιος του 4 (2Χ2).



Σε μια ρόδα πλεγμένη σωστά, το κάθε ζευγάρι μαζί με το κοντινότερο ζευγάρι της απέναντι πλευράς σχηματίζει μια τετράδα ακτίνων (η κάθε ακτίνα από την ομόλογή της της απέναντι πλευράς διαφέρει γωνιακά «μισή τρύπα») και η κάθε τετράδα αφήνει ένα κενό από την προηγούμενη και από την επόμενη - σε ένα τέτοιο κενό πρέπει να βρίσκεται η βαλβίδα ώστε να μπορεί εύκολα να τοποθετηθεί η τρόμπα για το φούσκωμα της ρόδας.



Για να μπορούν οι ακτίνες της κάθε πλευράς να απομακρύνονται από το κέντρο χωρίς να εμποδίζει η μια την άλλη στο σημείο που σταυρώνουν, οι μισές ξεκινούν από την εσωτερική πλευρά προς τα έξω και οι μισές από την εξωτερική πλευρά προς τα μέσα. Δηλ. σε μια ρόδα 36 ακτίνων, από τις 18 της μιας πλευράς οι 9 περνούν από μέσα προς τα έξω (και προς τα μπρός / πίσω) και οι άλλες 9 από έξω προς τα μέσα (και προς την άλλη κατεύθυνση ως προς πίσω ή εμπρός). Οι 2 ακτίνες που σχηματίζουν το κάθε ζευγάρι δεν διασταυρώνονται "κανονικά" χωρίς να ακουμπούν, αλλά τις βάζουμε "ανάποδα" χτυπώντας δηλαδή η μια πάνω στην άλλη. Έτσι "συγκρούονται" για να στραβώνουν και να αποκτούν μια έξτρα ελαστικότητα (και η ρόδα συνολικά συνεπώς), ώστε και οι ακτίνες να μην σπάνε εύκολα από τις δυνάμεις και η ρόδα να συμπεριφέρεται κατά περισσότερο σαν ανάρτηση.

Στην πισινή ρόδα, πρέπει να υπάρξει έξτρα χώρος για τα γρανάζια. Αυτό σημαίνει ότι οι ακτίνες της δεξιάς πλευράς είναι λίγο μικρότερες από αυτές της αριστερής πλευράς (στην πράξη δεν χρησιμοποιούνται διαφορετικού μήκους ακτίνες) και η πίσω ρόδα είναι "φακοειδής". Οι της δεξιάς πλευράς σηκώνουν τις μεγαλύτερες τάσεις, γιατί το επίπεδο της ζάντας δεν περνά ακριβώς από το κέντρο περιστροφής του κέντρου αλλά από το κέντρο του άξονα της ρόδας. Αυτή η τελευταία απαίτηση δημιουργεί μεγάλες τάσεις στις ακτίνες της δεξιάς πλευράς και γι΄ αυτό η ακτινολόγηση μιας πισινής ρόδας θέλει μεγαλύτερη προσοχή (στην πράξη συνήθως δεν φέρνουμε τη ζάντα ακριβώς στο κέντρο αλλά δίνουμε μια μικρή απόκλιση για να περιορίσουμε το πρόβλημα). Συνήθως αν σπάσει ακτίνα, θα είναι στη δεξιά πλευρά της πίσω ρόδας.



Ειδικά στην πισινή ρόδα, η πισινή ακτίνα σε κάθε ζευγάρι σταυρωμένο πρέπει να ξεκινά από μέσα προς τα έξω (και η άλλη μπροστινή ακτίνα από έξω προς τα μέσα), επειδή οι μπροστινές ακτίνες των ζευγαριών σηκώνουν τις ισχυρές δυνάμεις στο πεταλάρισμα (ροπή προς τα εμπρός) οπότε στα σταυρώματα η μπροστινή ακτίνα που δέχεται την τάση αυτή θα πιέζει το σταύρωμα προς τα μέσα ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος να χτυπήσει το σανζμάν στις ακτίνες όταν ο αναβάτης θα χρησιμοποιεί την 1η ταχύτητα στις ανηφόρες και στις ορθοπεταλιές.


Όταν ο αναβάτης πεταλάρει δυνατά στην πρώτη ταχύτητα το σανζμάν πλησιάζει επικίνδυνα τις ακτίνες. Πρέπει λοιπόν το πλέξιμο της ρόδας να έχει γίνει ώστε η ακτίνα του ζευγαριού που τραβάει να σπρώχνει την άλλη προς τα μέσα.

Όπως βλέπεις η ρόδα του ποδηλάτου είναι μια πραγματικά έξυπνη κατασκευή! Για να καταλάβεις τα προηγούμενα, πάρε στα χέρια σου μια ρόδα και διαβάζοντας ξανά αυτά, προσπάθησε να τα δεις στην πράξη. Θα εκπλαγείς με την εξυπνάδα της κατασκευής της ρόδας σου.

Ακτινολόγηση

Είναι πιο απλό απ΄ ότι φαντάζεσαι, αρκεί να ακολουθήσεις μερικούς κανόνες. Μετά από την περιγραφή της κατασκευής που προηγήθηκε, είναι εύκολο να κατανοήσεις τη διαδικασία. Για κάποιον που έχει εμπειρία, η ακτινολόγηση απ΄ ευθείας στο ανεστραμμένο ποδήλατο είναι εύκολη υπόθεση, αλλά στην αρχή θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιήσεις μια βάση ακτινολόγησης ή να κατασκευάσεις μία αυτοσχέδια.

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις: ελέγχεις τις τάσεις των ακτίνων. Πιάνεις τα ζευγάρια των ακτίνων και τα σφίγγεις για να νοιώσεις τις δυνάμεις. Αυτή την ενέργεια πρέπει να την κάνεις συνεχώς και πάντα στις ρόδες σου.



Ο ακτινολόγος είναι ένα μικρό φτηνό εργαλείο, που πρέπει να έχεις μαζί σου πάντα στο σακκουλάκι με τα εργαλεία. Τις πιο χαλαρές ακτίνες τις σφίγγεις με τον ακτινολόγο και τις πιο σφιχτές τις χαλαρώνεις, όχι περισσότερο από 1 στροφή την κάθε φορά και πάντα επεμβαίνοντας στις πιο χαλαρές ή τις πιο σφιχτές της ρόδας. (Για να αποκτήσεις μια εικόνα, να νοιώσεις πόση περίπου πρέπει να είναι η κανονική τάση, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις με το χέρι τις ρόδες μιας κανονικής ρόδας.) Το ζητούμενο είναι να φέρεις τις ακτίνες περίπου στην ίδια τάση. Αν τα κεφαλάκια των ακτίνων έχουν σκουριάσει και δε γυρνάνε, ρίξε λάδι και στα 36 και άφησε λίγη ώρα να εισχωρήσει το λάδι.

Έχεις να διορθώσεις τη ρόδα στις εξής δύο κατευθύνσεις: πλευρικά (αριστερά-δεξιά) και κάθετα (πάνω-κάτω). Οι μεν πλευρικές αποκλίσεις κάνουν το φρενάρισμα και τις στροφές επικίνδυνες, οι δε κάθετες αποκλίσεις σε κάνουν να χορεύεις όταν δεν το θέλεις.



Στρίβοντας το κεφαλάκι της ακτίνας με τον ακτινολόγο σφίγγουμε/ξεσφίγγουμε την ακτίνα. Τα κεφαλάκια πρέπει πάντα να είναι λαδωμένα για να μη σκουριάζουν και να περιστρέφονται όταν χρειαστεί. Εάν μία ρόδα χρειάζεται συχνά ακτινολόγηση, αυτό θα συμβαίνει γιατί οι τάσεις των ακτίνων δεν είναι ομοιόμορφες. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε στο ότι η ακτινολόγηση δεν έχει γίνει σωστά, είτε στο ότι η ζάντα είναι χτυπημένη και απαιτεί ανομοιόμορφες τάσεις ακτίνων.

Προσοχή: και πριν αρχίσεις την ακτονολόγηση αλλά και όταν τελειώσεις πρέπει η τάση όλων των ακτίνων να είναι περίπου η ίδια. Αν παρατηρήσεις μεγάλη παραμόρφωση της ζάντας και αν οι ακτίνες είσαι σίγουρος ότι είναι του ίδιου μήκους, αυτό σημαίνει ότι η ζάντα είναι στραβή και καλύτερα να αντικατασταθεί (αν είναι σοβαρά χτυπημένη). Ειδικά στην πίσω ρόδα δεν ξεχνάμε ότι το επίπεδο της ζάντας δεν διέρχεται ακριβώς από τη μέση του κέντρου αλλά λίγο προς τη δεξιά πλευρά, επειδή θέλουμε χώρο για τις ταχύτητες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό στην αντοχή της ρόδας: οι ομοιόμορφες τάσεις των ακτίνων.

Βρίσκεις κάθε φορά το σημείο της μέγιστης απόκλισης και διορθώνεις το πολύ τις 2-3 ακτίνες πριν και τις 2-3 μετά από το σημείο αυτό προς την κατεύθυνση που πρέπει (σφίγγεις / χαλαρώνεις). Σε μια σωστά ακτινολογημένη ρόδα, δεν είναι μόνο η ζάντα που δεν έχει με την περιστροφή αποκλίσεις, αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: οι ακτίνες έχουν ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΣΗ ώστε οι δυνάμεις στη ρόδα να κατανέμονται ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΑ και έτσι η ρόδα να έχει τη μεγαλύτερη αντοχή.

Η μεγάλη ακρίβεια δεν έχει σημασία. Μπορείς να δοκιμάζεις την τάση των ακτίνων με το αυτί: χτυπώντας τις ακτίνες με ο νύχι ακούς τον ήχο. Προχωρώντας σιγά-σιγά και πάντοτε ελέγχοντας όλη τη ρόδα πριν προχωρήσεις στην επόμενη επέμβαση, σε 20 λεπτά θα έχεις κερδίσει δυο σημαντικά πράγματα: θα έχεις αποκτήσει μια σωστή ρόδα και θα απορείς πόσο καλός μάστορας είσαι και δεν το ήξερες.

Επείγουσα κατάσταση: επιδιόρθωση χτυπημένης ζάντας

Αν μετά από πτώση ή δυνατό χτύπημα η ζάντα στράβωσε, μην πανικοβάλεσαι. Ίσως μπορέσεις να τη διορθώσεις. Η ακόλουθη μέθοδος μπορεί κάποτε να αποβεί σωτήρια στη μέση του πουθενά.

Βρίσκεις ένα κομμάτι λεπτό σκοινί ή σύρμα γύρω στο 1,5 μέτρο, δένεις (δεν χρειάζεται κόμπος, δυο γυρίσματα αρκούν) με το σκοινί τεντωμένο τα σταυρώματα των ζευγαριών των ακτίνων της κάθε πλευράς, πρώτα στη μια πλευρά και έπειτα συνεχίζεις στην άλλη. Αφού συμπληρώσεις τους δύο κύκλους και των δύο πλευρών, ξεβιδώνεις τα κεφαλάκια των ακτίνων και ελευθερώνεις τη ζάντα. Το σκοινί συγκρατεί τις ακτίνες στη θέση τους. (Βέβαια η δουλειά μπορεί να γίνει και χωρίς το σκοινί από κάποιον που ξέρει το πλέξιμο της ρόδας, απλώς θα χάσεις χρόνο στη συναρμολόγηση). Χτυπάς τη ζάντα με ό,τι βρεις - σφυρί πέτρα κλπ. - και τη φέρνεις στα ίσια της (περίπου). Για τον έλεγχο της επιπεδότητας την ακουμπάς σε μια επίπεδη επιφάνεια (πχ. άσφαλτο) ή χρησιμοποιείς το μάτι απλώς αφού τα στραβώματα στο κάθετο επίπεδο δεν θέλουν μεγάλη λεπτομέρεια. Όμως τα στραβώματα στο κάθετο επίπεδο (πάνω-κάτω) είναι πιο δύσκολα και ενοχλητικά και κάνεις το εξής τέχνασμα: τοποθετείς ένα κομμάτι της ζάντας που ΔΕΝ έχει χτυπηθεί (που έχει τη σωστή καμπύλη) σε μια επίπεδη επιφάνεια και με ένα μολύβι (ή πετραδάκι ή καρφί κλπ.) χαράζεις ένα κομμάτι σωστής καμπύλης, και στη συνέχεια το χρησιμοποιείς αυτό ως οδηγό για το ίσιασμα του χτυπημένου σημείου. Αφού ισιάσεις τη ζάντα, συναρμολογείς τη ρόδα και ακτινολογείς. Όλη αυτή τη διαδικασία χρειάστηκε κάποτε να τη δοκιμάσω. Κατεβαίνοντας ένα απόγευμα στο έρημο Βέρμιο με την προσοχή στραμμένη σε ένα κοπάδι σκυλιά έπεσα με δύναμη σε μια πολύ άσχημη λακκούβα. Πρόλαβα με ένα πήδημα να προστατέψω την μπροστινή ρόδα, αλλά η πισινή χτυπήθηκε πολύ άσχημα. Αδιαφορώντας για τα σκυλιά (με το θυμό που είχα ούτε αρκούδα δεν θα τα έβγαζε πέρα μαζί μου), βγάζω τον ακτινολόγο και ξεσφίγγω ακτίνες. Χτυπώ τη ζάντα με δυο πέτρες και σε μια ώρα ήμουνα στο δρόμο του γυρισμού. Την επόμενη μέρα και στην άνεση του σπιτιού, έβγαλα πάλι τη ζάντα και την ίσιωσα με επιμέλεια. Αυτή τη ρόδα τη φορούσα χρόνια μετά.

Τουρισμός και πάσης Ελλάδος

Ο τουρισμός έχει εξελιχθεί σε κανονική θρησκεία. Μια θρησκεία με τα όλα της.

Το ιερατείο της θρησκείας αυτής είναι το υπουργείο τουρισμού. Από κει αφορμώνται οι "τουριστικές πολιτικές". Αυτές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοεπενδυτών και μεγαλοεπιχειρηματιών, που ποτέ δεν θεωρούν ότι έχουν τσέπες αρκετά γεμάτες, διότι ως γνωστόν ο πλούσιος όσο περισσότερο τρώει τόσο περισσότερο πεινάει.

Οι ιερείς της θρησκείας είναι οι υπουργοί, παραϋπουργοί, κάθε λογής παρατρεχάμενοι και καλοπληρωμένοι απολογητές. Ανεβαίνουν κάθε λίγο στον άμβωνα των ΜΜΕ και επιδίδονται στα κηρύγματα περί "ανάπτυξης" πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης σε κάθε ευκαιρία. Αλήθεια, για ποια ανάπτυξη μιλάνε; Διότι αυτή την ανάπτυξη ποτέ κανείς δεν την έχει δει. Όλο μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε γι΄ αυτή, αλλά ποτέ δεν την είδε κανείς. Είναι σαν το θεό η ανάπτυξη: όλο κόπτονται για την ύπαρξή του αλλά ουδείς αυτόν εώρακε πώποτε.

Οι ναοί της θρησκείας αυτής είναι τα "φιλέτα" της (ελληνικής) γης, που τόσο πολύ τα ορέγονται οι απανταχού μπίζνεσμεν και τζέντελμεν - τουτέστιν οι ακτές πρώτα και έπειτα τα δάση δηλ. όποιος ωραίος τόπος έχει μείνει ακόμα άχτιστος. Βάλτε στον λογαριασμό τις απόπειρες όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών για τις συνταγματικές τροποποιήσεις για τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων, βάλτε την διείσδυση των μεγάλων εταιρειών στην Ελλάδα στον κύκλο γκολφ και real estate που αγοράζουν γη, βάλτε τις φωτιές του 2007 και το ξεπούλημα της Πελοποννήσου και όχι μόνο, βάλτε την παγκοσμιοποίηση και στον τομέα των τουριστικών επενδύσεων και εταιρειών, βάλτε το πρόσφατο χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό, και αμέσως σχηματίζεται το παζλ της μεγαλόπνοης τουριστικής πολιτικής που έχει ένα και μόνο στόχο: το ξεπούλημα της Ελλάδας στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Οι αρχιμανδρίτες (αρχι + μαντρί) της θρησκείας είναι το ενδημικό είδος που μόνο σε αυτή τη χώρα υπάρχει και λέγεται "ελληνάρας μπίζνεσμαν της αρπαχτής". Φοβερό είδος. Στήνει το μαντρί του όπου νάναι (τι θα πει νομιμότητα, άδειες και τέτοιες βλακείες;) σε παραλίες συνήθως δίπλα στο κύμα, εκεί δηλαδή όπου υποτίθεται ότι απαγορεύεται, και πασχίζει να μαντρώσει πρόβατα για να τα αρμέξει, πουλώντας διάφορες διατροφικές βόμβες στους αδαείς και τουριστικές υπηρεσίες μιας ανεκδιήγητης ποιότητας (ποιος έλεγχος, από τους υπάλληλους που λαδώνονται;) και τα κονομάει για 3-4 μήνες, και εξαφανίζεται τον υπόλοιπο χρόνο. Με την ανοχή των τοπικών αρχών (να βγάλει κάνα φράγκο ο κοσμάκης) και την κάλυψη κάποιου τοπικού βο(υ)λευτή. Το σύστημα της αρπαχτής είναι πολύ καλά ιεραρχημένο, περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα λαδώματα και μίζες, από τις ειδικές εταιρείες που κάνουν τα χαρτιά μέχρι τους κράχτες που βγαίνουν στην πιάτσα προς άγραν πελατών. Οι καλύτεροι του είδους συνδυάζουν κατάλυμα και φαγάδικο. Άριστα οργανωμένα κυκλώματα για την ροή των επιδοτήσεων σχετικών "προγραμμάτων τουριστικής ανάπτυξης" (όπως τα γνωστά ευρωπαϊκά Leader κλπ.), με πλήρη οργάνωση και ιεραρχία: οι υπάλληλοι που θα προωθήσουν τα χαρτιά, οι δικηγόροι που ξέρουν τα κόλπα, οι εταιρείες από παρατρεχάμενους που θα πάρουν τις μίζες, όλα άριστα στημένα με τον καθένα να αρπάζει το μερίδιό του από το χρήμα που ρέει από πάνω.

Οι πιστοί της θρησκείας που γεμίζουν τους ναούς (και έτσι γεμίζουν τις τσέπες των αρχιμανδριτών) είναι ο τελικός αποδέκτης του τουριστικού προϊόντος: ο "τουρίστας". Κάποτε ήταν συνήθως ξένος. Σήμερα είναι συνήθως Έλληνας. Άλλο φοβερό ενδημικό είδος. Κατά κανόνα γιωταχής, καλοπερασάκιας, καλοφαγάς, με κοιλίτσα, σουλατσάρει ανά τας Ελλάδας καμαρωτός και όπου βρει φαγάδικο στη στροφή του δρόμου θα κάτσει να περιδρομιάσει έναν αγλέορα. Πλέον ο ξένος (δυτικός) τουρίστας τι να ρθει να κάνει σε αυτή τη χώρα της διάλυσης και της ανοργανωσιάς; Θα προτιμήσει άλλη χώρα, όπου θα βρει καλύτερο πακέτο προσφοράς, με καλύτερες υπηρεσίες και φτηνότερο. (Διότι εκεί έχει πέσει οργάνωση όχι αστεία.) Κάποτε ο αρχιμανδρίτης ψάρευε το ξένο πρόβατο να το αρμέξει, σήμερα κατάντησε να κυνηγάει τον Έλληνα με το πιστόλι να ξεγυρίσει.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ακόμα χειρότερη εξέλιξη. Οι μεγάλες ξένες τουριστικές επιχειρήσεις ανακάλυψαν ότι πλέον στο Γκρις έχει ψωμί. Αφού εκμεταλλεύτηκαν αγρίως τον υπόλοιπο κόσμο, έφτασε η σειρά των μεσογειακών χωρών. Η Ισπανία την έπαθε πριν από μας, αλλά εμείς δεν φαίνεται ότι παραδειγματιζόμαστε. Ξεπούλησαν τις ακτές τους στο τουριστικό κύκλωμα, και σήμερα ακούγονται φωνές που θέλουν το γκρέμισμα των ακινήτων για να ελευθερώσουν τις ακτές τους. Διότι απλά αυτά δεν είναι δικά τους, ανήκουν σε ξένες εταιρείες... Αν δηλαδή τα όνειρα των αναπτυξιομανών στον τομέα του τουρισμού γίνουν πραγματικότητα, σε κάποια χρόνια οι Έλληνες θα ψάχνουμε να βρούμε να πατήσουμε Ελλάδα.

Επίσης, οι μπίζνες αυτές δουλεύουν με το σκεπτικό του "all inclusive", δηλ. πουλάνε στον πελάτη ολόκληρα τουριστικά πακέτα που περιλαμβάνουν τα πάντα (μετακινήσεις, διαμονή, διατροφή, επισκέψεις, και λοιπές δραστηριότητες για όλη την περίοδο των διακοπών που αγοράζεται). Όλα αυτά φυσικά πληρώνονται από τον πελάτη εκεί όπου αγοράζονται, δηλ. εκτός Ελλάδος. Με άλλα λόγια, εμείς προσφέρουμε την πλάτη μας για να παίζουν άλλοι το μπιλιάρδο τους, και ενώ άλλοι κερδίζουν εμείς κερδίζουμε μόνο το σκατό το σκουπίδι και την καταστροφή του περιβάλλοντός μας. Αυτοί θέλουν να έρθουν για πηδήματα πολυτελείας και μεις να τους κρατήσουμε το φανάρι. Αυτή την πολιτική τη διαφημίζουν οι ξεπουλημένοι και απολίτιστοι πολιτικοί ως "τουριστική ανάπτυξη". Πόσα παίρνουν όμως κάτω από το τραπέζι δεν λένε.

Πέρα όμως από τα γεγονότα αυτά, αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ τι είδους "ανάπτυξη" επί της ουσίας είναι ο τουρισμός; Ας πούμε (υπόθεση εργασίας...) ότι υπήρχε μία "σωστή τουριστική πολιτική": τι θα έπρεπε να προσφέρει στον τόπο; Ο τουρισμός είναι καθαρά τριτογενής τομέας, είναι καθαρή υπηρεσία, δηλ. μια οικονομική δραστηριότητα που δεν σχετίζεται με τη δημιουργία συντελεστών παραγωγής αλλά με την ανάλωσή τους: καταναλώνει φυσικούς πόρους, ανθρώπινους πόρους και ανθρώπινη εργασία με προφανή σκοπό την οικονομικότητα, το κέρδος. Όμως η οικονομικότητα είναι μία λογιστική έννοια, δεν είναι πραγματική έννοια. Οι τουριστικές "υποδομές" είναι υποδομές με την στενή οικονομική έννοια και όχι με πραγματικό αντίκρυσμα. Με άλλα λόγια, και με την ευρεία έννοια, ο τουρισμός καταναλώνει πόρους χωρίς να δημιουργεί καινούργιους. Συνεπώς, η τουριστική ανάπτυξη απαιτεί πολύ προσεκτικό σχεδιασμό, ώστε να δημιουργεί προϋποθέσεις για οικονομία αλλά με ελεγχόμενα κόστη και επιπτώσεις. Εδώ ακριβώς ταιριάζει ο ήπιος τουρισμός, γιατί ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις. Αλλά σε αυτή τη χώρα σε ποιον τομέα υπήρξε ποτέ σχεδιασμός; Ο νόμος της αρπαχτής κυβερνάει τα πάντα...

Αυτός είναι ο μαζικός τουρισμός. Αυτό είναι το τουριστικό μοντέλο του κονσερβαρισμένου τουρισμού που καταστρέφει (και) αυτή τη χώρα. Και το οποίο προσκυνάνε με ευλάβεια όλοι από πάνω μέχρι κάτω, από τους πολιτικούς που λαϊκίζουν για ψήφους μέχρι τους πολίτες που ψηφίζουν μόλις χώσουν στην τσέπη μερικά φράγκα.


Φωτο: ελληνική μπίζνα


Φωτο: ελληνική μπίζνα


Ορίστε κατάντια. Πινακίδα που ξέμεινε από την εποχή πριν έρθει το ευρώ, δίπλα σε δύο γιαπιά παρατημένα στη μέση του πουθενά από κομπιναδόρους που θέλανε και "εναλλακτικές επιχειρήσεις". Αυτή είναι η Ελλάδα του τουρισμού και της ανάπτυξης.

Τα διήμερα και τα τριήμερα και τα καλοκαίρια η Ελλάδα αναστενάζει. Αναστενάζει κάτω από τα λάστιχα των γιωταχήδων. Ατελείωτες ορδές ξεχύνονται από τα αστικά κέντρα στην ύπαιθρο. Βγαίνουν σαν τα ποντίκια από τα μπουντρούμια των πόλεων και ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Η αγορά λανσάρει το τουριστικό παραμύθι, οι πρόσφατες γενιές το θεωρούν αυτονόητο να αρπάξουν το ΙΧ και να βγουν στο δρόμο με το παραμικρό. Με το ΙΧ για μπάνιο, με το ΙΧ στην εξοχή, με το ΙΧ για φαγητό στο τάδε εξοχικό ψηλά στο βουνό. Η τουριστική βιομηχανία ανθεί πάνω στο ιδιωτικό μεταφορικό μέσο. Τώρα, αν αυτό σημαίνει δρόμους, καταστροφή της υπαίθρου, τσιμέντωμα της γης, διάλυση των κωμοπόλεων και χωριών λόγω της ανάγκης για χώρους για παρκάρισμα, ρύπανση, ατυχήματα, χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους κάθε χρόνο, περιβαλλοντική καταστροφή, ε αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρεις. Το χρήμα να τρέχει και όλα καλά.

Η άλλη πρόταση (φωνή βοώντος εν τη ερήμω)


Ο ποδηλάτης είναι ο υγιέστερος τουρίστας. Σέβεται το περιβάλλον, σέβεται τον τόπο που επισκέπτεται, σέβεται την τοπική κοινωνία. Έχει όμως ένα "μειονέκτημα": δεν αφήνει πολλά λεφτά... αλλά σε ποιους; Σε αυτούς που έχουν συνδυάσει τα πολλά λεφτά με τη νοοτροπία της αρπαχτής. Με τα γρήγορα λεφτά. Αν υπήρχε μια ορθολογική και συνετή πολιτική στον τουρισμό ο ποδηλάτης θα ήταν επιθυμητός. Αν υπήρχε ένας στοιχειώδης σχεδιασμός, θα δημιουργούνταν προϋποθέσεις και ευκαιρίες για νέες δουλειές και νέα εισοδήματα. Το πρόβλημα είναι όμως το ποιος κινάει τα νήματα, ποιος επιβάλλει τα δικά του συμφέροντα.

Η προώθηση του ποδηλατικού τουρισμού θα είχε μόνο πλεονεκτήματα. Θα συνέβαλε στην εξυγίανση πολλών πραγμάτων. Ας πάρουμε παράδειγμα το περιβάλλον. Στην Ελλάδα έχουμε ακόμα ένα περιβάλλον αρκετά άθικτο από την ανάπτυξη. Δεν αναπτύξαμε βαριά βιομηχανία, τα βουνά μας είναι ακόμα αρκετά άθικτα, έχουμε καταπληκτικούς βιότοπους, ενδημικά είδη, οικοσυστήματα που υποτίθεται προστατεύονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (μεγάλο εμπόδιο αυτό για τον κλασικό τουρισμό!) κλπ. Έχουμε επίσης ένα πολύ ευχάριστο εύκρατο κλίμα, κατάλληλο για τουρισμό σχεδόν όλο το χρόνο, τουλάχιστον στα νότια. Με άλλα λόγια, έχουμε ένα ιδανικό περιβάλλον για τουρισμό με ποδήλατο. Θα μπορούσαμε δηλαδή με καταλληλο σχεδιασμό, να κάνουμε τη χώρα μας περιζήτητο προορισμό για ποδηλάτες. Και πάνω εκεί να στηθούν υποδομές για δουλειές και ευκαιρίες. Ας αφήσουμε τα οφέλη για τη δημόσια υγεία κλπ. Ήδη όσοι ποδηλάτες έρχονται στην Ελλάδα μένουν έκπληκτοι από το καταπληκτικό περιβάλλον, όμως από τίποτα άλλο αφού απουσιάζουν εντελώς οι σχετικές υποδομές. Αλλά είπαμε, όλα είναι θέμα συμφερόντων.

Το τελευταίο που μπορούμε να πούμε, είναι να ευχηθούμε οι Έλληνες να καταλάβουμε τη δυναμική του ποδηλάτου και σε αυτόν τον τομέα, και να αγωνιστούμε για λίγη περισσότερη εξυγίανση. Ας βοήσωμεν αδελφοί σε αυτό τον τόπο της αρπαχτής και της μαζικής βλακείας: αμήν.

Πού είναι ο χρόνος;

Ζούμε υπό διαρκή έλλειψη χρόνου. Όλοι τρέχουν, και ποτέ δεν φτάνουν. Συναντάς ένα φίλο σου στο δρόμο, γεια σου, τι κάνεις, καλά, εσύ, καλά, πολύ καλά, όλα ωραία και καλά, όλα τέλεια, αχ τι ωραία που τα λέμε. Όμως, το στόμα τα λέει καλά, αλλά τα μάτια προδίδουν το άγχος: είναι σα να σου λένε "τελείωνε, μη με καθυστερείς, βιάζομαι, έχω δουλειά να κάνω". Όλοι τρέχουν. Και ποτέ δε φτάνουν. Και πουθενά δε φτάνουν. Διότι ο άνθρωπος ζει όχι απλά στο χώρο, ούτε απλά στο χρόνο, αλλά στο χωροχρόνο. Η έλλειψη χρόνου πάει αντάμα με την έλλειψη χώρου.

Η ανθρώπινη ζωή κατάντησε ουτοπία. Ου-τόπος. Κατάντησε μη-χρόνος. Απουσία. Χάνοντας το χρόνο σου, χάνεις το χωροχρόνο. Χάνεις τη ζωή σου. Χάνεις τα πάντα. Και πού πάνε αυτά; Σε κάποιους άλλους. Τα καρπώνονται άλλοι, όχι εσύ. Κλασικό παράδειγμα ο εργαζόμενος: ο εργοδότης του παίρνει το χρόνο, ο εργαζόμενος εξαγοράζει τον προσωπικό του χρόνο για χρήματα.

Η αμείλικτη αγορά ψάχνει διαρκώς ευκαιρίες να πουλάει. Να πουλάει οτιδήποτε, χώρο, χρόνο, τα πάντα. Κατά την κλασική οικονομική θεωρία, ότι υπάρχει σε έλλειψη μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Να μια ευκαιρία για τις μπίζνες των διακοπών: αφού οι άνθρωποι τρέχουν πακινόβλητοι όλο το χρόνο, θα τους πουλήσουμε τις διακοπές ένα μήνα το χρόνο (μακάρι να ήταν κι ένας μήνας!) - επειδή το έχουν ανάγκη (η ανάγκη του προσωπικού χρόνου!) θα τους το πουλήσουμε κι αυτό.

Κι εδώ πάνω αρχίζει ένα τρομερό πανηγύρι χρήματος. Χτίζεται ο απύθμενος τουριστικός μύθος. Αλλά πού να ξεφύγει το θύμα; Απο τη στιγμή που πρέπει να πληρώσει ακόμα και για τις διακοπές, πάλι είναι χωμένο στο ίδιο κυνήγι του χρόνου που ποτέ δεν έχει. Μια χίμαιρα, ένα παραμύθι, μια ψευτιά χωρίς τέλος.

Το σπάσιμο του φαύλου κύκλου


Και έρχεται ο ποδηλάτης, και κάνει την κρίσιμη κίνηση. Κάνει πέρα όλα αυτά και λέει "ευχαριστώ δεν θα πάρω". Και πάει με ποδήλατο. Πάει αργά ο αθεόφοβος!

Δε δίνει δεκάρα για τον χρόνο. Γιατί; Απλά, τον έχει κερδίσει. Τον έχει κάνει πάλι δικό του. Δεν χάνει χρόνο. Δεν έχει χρόνο να χάσει. Ξέρει να τον απολαμβάνει το χρόνο.

Ο χρόνος ως έννοια της φυσικής είναι διαφορετικό πράγμα από τον χρόνο ως ανθρώπινη έννοια. Ο ανθρώπινος χρόνος δεν υπάρχει ως πραγματική και αντικειμενική έννοια, είναι μία έννοια υποκειμενική φιλοσοφική και ψυχολογική. Τον αντιλαμβανόμαστε επειδή και όταν τον μετράμε, και το πώς θα τον αντιληφθούμε εξαρτάται από το πώς θα τον μετρήσουμε. Εάν τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ, όσο και να τρέχεις ο χρόνος σου πάντα θα σού λείπει. Αν όμως πάψεις να βιάζεσαι, όσο αργά κι αν πηγαίνεις ο χρόνος θα είναι όλος δικός σου. Αυτό έχει να κάνει και με την ταχύτητα και το μέσο μετακίνησης που κάθε φορά χρησιμοποιείς. Οι άνθρωποι αποκτούν όλο και πιο γρήγορα αυτοκίνητα επειδή προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Όταν χρησιμοποιείς αυτοκίνητο, είναι δεδομένο ότι δεν έχεις χρόνο. Αφού όμως χρησιμοποιείς ποδήλατο, έχεις χρόνο. Διαφορετικά θα επέλεγες ένα πιο γρήγορο μέσο.

Το ποδήλατο είναι ένα μεταφορικό μέσο με το οποίο μετακινείσαι προς το χαμένο σου προορισμό: στο χαμένο σου χρόνο. Όσο περισσότερο το χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο θα κερδίζεις πίσω τον χαμένο σου χρόνο. Αυτό το χρόνο που οι άλλοι διαρκώς προσπαθούν να σού κλέψουν. Αυτό το χρόνο που δεν μετράνε κάποιοι άλλοι με τα δικά τους ρολόγια, αλλά αυτόν που μετράς εσύ και όπως εσύ θέλεις.

Αν το αυτοκίνητο συμβάλλει στην ιδιωτικοποίηση, τον αποκλεισμό του ατόμου και την κλοπή του χρόνου, το ποδήλατο συμβάλλει στην επικοινωνία, στην κοινωνικότητα και στο ξανακέρδισμα του χαμένου μας χρόνου. Στο ξανακέρδισμα των κλεμένων μας ζωών.

Η ιστορία ενός αντικειμένου

ExtremeTrailer: Ένα έξυπνο εργαλείο για έξυπνους ποδηλάτες



• Τι θα φτιάξουμε
• Σε ποιους απευθύνεται
• Πώς θα το αποκτήσεις
• Το project
• Η κατασκευή
• Η χρήση του ExtremeTrailer


Τι θα φτιάξουμε [αρχή]


Το ExtremeTrailer είναι ένα εργαλείο που επεκτείνει τις δυνατότητες του ποδηλάτη εντός πόλης και εκτός πόλης.
Το ExtremeTrailer είναι ένα τρέιλερ ποδηλάτου που επινοήθηκε μελετήθηκε και κατασκευάστηκε όχι από βιομήχανο αλλά από ποδηλάτη που για δεκαετίες έκανε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα με το ποδήλατό του κάτω από όλες τις πιθανές συνθήκες και ξέρει από πρώτο χέρι ποιες είναι οι ανάγκες του ποδηλάτη: ασφάλεια άνεση και λειτουργικότητα..



Σε ποιους απευθύνεται [αρχή]


Το ExtremeTrailer απευθύνεται σε δύο ειδών χρήστες ποδηλάτου:
· Στον ποδηλάτη της πόλης που θέλει να χρησιμοποιεί το ποδήλατο για περισσότερες δουλειές χωρίς να βάλει μπροστά το ΙΧ. Π.χ. θέλεις να πάς για τα σαββατιάτικα ψώνια στο σουπερμάρκετ και η διαδικασία είναι: ξεπαρκάρισμα, παρκάρισμα, κουβάλημα στο ΙΧ, πάλι ξεπαρκάρισμα, πάλι παρκάρισμα, κουβάλημα από το ΙΧ στο σπίτι. Μπορείς λοιπόν να βάλεις τα ψώνια από το καλάθι στο τρέιλερ και φτάνοντας σπίτι φέρνεις ολόκληρο το τρέιλερ στην κουζίνα ή την αποθήκη.
· Στον ποδηλάτη που θέλει να πάει πιο μακριά. Το ExtremeTrailer φτιάχτηκε ως το απόλυτο εργαλείο για να απολαύσεις την εκδρομή και το ταξίδι ανεξάρτητος και ελεύθερος.

Πώς θα το αποκτήσεις [αρχή]


Δημιουργώντας πράγματα «από το μηδέν» αξιοποιείς τη δημιουργικότητά σου, πρωτοτυπείς, γίνεσαι περισσότερο ανεξάρτητος και δημιουργικός. Και επίσης δεν αδειάζεις την τσέπη σου.
Είναι εύκολο να κατασκευάσεις το τρέιλερ αυτό αξιοποιώντας τις οδηγίες. Αν δεν «πιάνει το χέρι σου» στα τεχνικά μπορείς να το κάνεις με ένα φίλο. Φυσικά αν δεν θέλεις να προσπαθήσεις να το φτιάξεις μόνος σου αλλά θέλεις κάποιος άλλος να το φτιάξει για σένα, στην περίπτωση αυτή να είσαι έτοιμος να πληρώσεις. Και ας ξέρεις ότι το μεγαλύτερο κόστος δεν είναι τα υλικά αλλά η ανθρώπινη εργασία. Ένα τέτοιο δημιουργικό αντικείμενο δεν θα μπορούσε ποτέ να κατασκευαστεί μαζικά από μια βιομηχανία για να πουλιέται φτηνά. Ποιος βιομήχανος θα πουλούσε ένα ποδηλατικό τρέιλερ με πανί, που μπορεί εύκολα να σκιστεί; Κανείς. Όμως εμείς κάνουμε τη δουλειά μας θαυμάσια, γιατί έχουμε μικρό βάρος και ξέρουμε να το φτιάχνουμε αμέσως όποτε χρειαστεί.
Αν θέλεις συμβουλές, ή αν έχεις κάποια ερώτηση, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου.

Το project [αρχή]


Το ExtremeTrailer έχει τη δική του ιστορία. Χρόνια ταξιδεύοντας με ποδήλατο, έφτασε και η στιγμή των μεγαλύτερων απαιτήσεων. Καθένας θέλει άνεση – και δεν είμαι εξαίρεση στον κανόνα. Άνεση όμως σημαίνει χώρος: στη μέση του πουθενά με ένα ποδήλατο δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να κουβαλάς τα πράγματά σου εσύ ο ίδιος. Συνεπώς, ήθελα περισσότερο χώρο. Η μόνη επιλογή: ένα τρέιλερ ποδηλάτου.
Έψαξα όλο το internet, βρήκα πολλά μοντέλα. Κανένα δεν με ικανοποίησε απόλυτα. Ο γνωστός νόμος της αγοράς: ένα σωρό παραλλαγές ενός προϊόντος αλλά κανένα να μη ξεχωρίζει ώστε ο αγοραστής να μένει διαρκώς ανικανοποίητος και να αγοράζει συνέχεια μια το ένα και μια το άλλο. Ε όχι δε «μασάμε», θα το φτιάξω μόνος μου. Η απόφαση πάρθηκε. Δύσκολο; Ε και; Και η τουαλέτα είναι δύσκολη, όμως κάθε μέρα πηγαίνουμε όλοι μας. Το project: 1 μήνας έρευνα, 1 μήνας σχεδιασμός, και έπειτα όσο πάρει η κατασκευή. Χαλαρά. Για ένα μήνα θα ψάξω, θα δω όλες τις ιδέες των άλλων, θα τις συνδυάσω σε ένα καλό concept. Στην πορεία θα γίνουν διορθώσεις, με τη κλασική μεθοδολογία «δοκιμάζω και διορθώνω».
Για ένα μήνα (περίπου, ίσως, δε θυμάμαι) ερεύνησα τι υλικά μπορώ να βρω, και σχεδίασα στον Η/Υ προσεκτικά τη φέρουσα κατασκευή. Είδαμε το αρχείο του AutoCad μαζί με ένα φίλο μηχανικό στον Η/Υ του, που προθυμοποιήθηκε να κάνει τις παρατηρήσεις του για το σχεδιασμό ώστε οι δυνάμεις να κατανέμονται σωστά στο σκελετό, μιας και τα τινάγματα στις λακούβες θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Και ακολούθησε το τελευταίο στάδιο, η κατασκευή. Το εργαστήριο έπαιρνε φωτιά τα απογεύματα στον ελεύθερο χρόνο. Η διαδικασία κράτησε 3 περίπου μήνες. Τρεις απολαυστικούς μήνες. Όλη η διαδικασία ήταν ακόμα μία απόλαυση. Η μεγαλύτερη απόλαυση δεν είναι μόνο να έχεις κάτι πραγματικά καλό αλλά να το έχεις δημιουργήσει μόνος σου.
Ακριβώς όπως εσύ το θέλεις.

Η κατασκευή [αρχή]




Ο σκελετός είναι φτιαγμένος από αλουμινοσωλήνα καρέ 20Χ20 που συνδυάζει μεγάλη αντοχή και μικρό βάρος. Οι σωλήνες δένονται με πριτσίνια αλουμινίου. Εάν αναρωτήθηκες κατά πόσο τα πριτσίνια αντέχουν το βάρος και τους κραδασμούς, μόλις έκανες μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η απάντηση θα είναι σημαντική:
Το τρέιλερ κατασκευάστηκε έτσι ώστε ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΙΜΟ ΜΕ ΑΠΛΑ ΜΕΣΑ. Το ExtremeTrailer φτιάχτηκε για μικρό βάρος, ανεξαρτησία και αξιοπιστία όπου κι αν πηγαίνεις. Μπορεί ενώ είσαι στη μέση του πουθενά να πάθεις οποιαδήποτε ζημιά, και θέλεις αμέσως να επιδιορθώσεις και να συνεχίσεις χωρίς η ζημιά να χαλάσει τη μέρα σου ή να ακυρώσει την εκδρομή σου.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μετά από χρόνια και σκληρή χρήση ή από ένα ατύχημα κάποιοι σύνδεσμοι χαλαρώσουν. Τα πριτσίνια αλουμινίου και το πριτσινοψάλιδο είναι πάμφθηνα και τα βρίσκεις σε οποιοδήποτε εργαλειάδικο. Με ένα απλό τρυπάνι διώχνεις τα παλιά πριτσίνια και περνάς τα καινούργια αμέσως.
Τι έδειξε η πράξη: το ExtremeTrailer χρησιμοποιήθηκε ανελέητα φορτωμένο και τα πριτσίνια δεν χαλάρωσαν καθόλου. Βοηθά φυσικά ο σχεδιασμός, που συμβάλλει στη σωστή κατανομή των δυνάμεων. Ούτε παρατηρήθηκε άλλο πρόβλημα. Εξάλλου αν ποτέ χρειαστεί συντήρηση δεν θα γίνει η ζημιά ξαφνικά, αλλά θα την παρατηρήσεις έγκαιρα και θα τη φτιάξεις με την ησυχία σου.

Η ίδια αρχή ισχύει για όλα τα κατασκευαστικά μέρη. Τα διαμερίσματα σχηματίζονται με απλό τεντόπανο που δένεται στους σωλήνες με τα ίδια πριτσίνια. Αν λοιπόν σκιστεί ένα πανί, απλά το αφαιρείς, βάζεις ένα καινούργιο κομμάτι (από οτιδήποτε ύφασμα βρεθεί στη μέση του πουθενά) και είσαι έτοιμος. (Το τεντόπανο προτιμότερο να είναι συνθετικό για να μη τραβάει υγρασία.)

Η 16άρα ρόδα του τρέιλερ βγαίνει και μπαίνει εύκολα (με αυτόματο μπλοκάζ). Είναι πλαστική και όχι με ακτίνες, γιατί το πλαστικό προσθέτει ελαστικότητα λειτουργώντας ως «ανάρτηση». Για τον ίδιο λόγο η ρόδα είναι εντελώς πίσω (απορροφητικότητα των κραδασμών στον επιμήκη άξονα). Αν ποτέ φθαρεί η ρόδα, εύκολα βρίσκεις μία σε οποιοδήποτε ποδηλατάδικο.

Στο πάνω μέρος του τρέιλερ μπορείς να πιάσεις επιπλέον πράγματα με λάστιχα («χταπόδια»). Ένα καπάκι από λακαρισμένο κόντρα-πλακέ (λακαρισμένο για να έχει καλή επιφάνεια γιατί χρησιμεύει και σαν τραπέζι, βλ. παρακάτω) ανοιγοκλείνει με βέλκρο, και αποκαλύπτει άλλους 3 χώρους (2 πλαϊνούς και έναν μικρότερο) όπου οργανώνεις πράγματα (εργαλεία, τρόφιμα κλπ.). Το ύψος των πλαϊνών χώρων χωράει όρθια εναμισόλιτρα μπουκάλια νερού. Το κάθε πλαϊνό χωράει 3+ μπουκάλια, μπορείς δηλαδή να μεταφέρεις το λιγότερο 6 μπουκάλια (μόνο για αυτό το σημείο, φυσικά υπάρχουν και οι άλλοι 2 χώροι).



Στο μπροστινό μέρος υπάρχει ένας τριγωνικός χώρος με γρήγορη πρόσβαση, όπου βάζεις πράγματα που θέλεις να φτάνεις γρήγορα (αδιάβροχο, μπουκάλι νερού κλπ.).
Το ψαλίδι δένει το τρέιλερ στο ποδήλατο στο σημείο του πίσω άξονα. Το ψαλίδι είναι κατασκευασμένο από δυνατό σίδερο. Το σώμα αρθρώνεται στο ψαλίδι με 2 κοινούς μεντεσέδες αλουμινίου βιδωτούς. Αν ποτέ φθαρούν, τους βρίσκεις εύκολα, ξεβιδώνεις και αντικαθιστάς.



Το ψαλίδι κοτσάρεται και ξεκοτσάρεται στο ποδήλατο γρήγορα.
Ο άξονας της πισινής ρόδας θα πρέπει να έχει συμπαγή άξονα με βίδες και όχι αυτόματο μπλοκάζ. Αν το ποδήλατο δεν έχει συμπαγή άξονα η αλλαγή εύκολα γίνεται στον ποδηλατά ή την κάνεις μόνος. Το έκανα μόνος και η ρόδα μου δουλεύει άψογα. Δεν θα αισθανόμουν ασφαλής ρίχνοντας επιπλέον 20 κιλά* που τινάζονται στις λακούβες στον πίσω άξονα αν αυτός είχε αυτόματο μπλοκάζ, ενώ τώρα που ξέρω ότι έχω έναν συμπαγή άξονα από χρωμιομολυβδαίνιο έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
*Γιατί 20 κιλά; Αν το συνολικό βάρος (τρέιλερ + πράγματα) είναι 40 κιλά στο μέγιστο (υπερβολικό, διότι κανείς δεν θέλει να κουβαλά τόσο βάρος!) το βάρος μοιράζεται στα δύο ακραία σημεία οπότε το μπροστινό σημείο φέρει το μισό. Στην πραγματικότητα φέρει λιγότερο από το μισό, γιατί λόγω της γεωμετρίας του τρέιλερ το κέντρο βάρους είναι πλησιέστερα προς τη ρόδα του τρέιλερ.
Αντικαθιστάς λοιπόν τις εξωτερικές βίδες και το ψαλίδι πιάνει σε αυτές. Φυσικά υπάρχει και ασφάλεια για να μη φεύγει το ψαλίδι από τις βίδες. Όλα αυτά τα μεταλλικά μέρη είναι πολύ εύκολο να φτιαχτούν και να αντικατασταθούν αν ποτέ φθαρούν (μπορείς μάλιστα να έχεις μαζί σου ρεζέρβες). Π.χ. οι βίδες που μπαίνουν στον άξονα γίνονται εύκολα με κόλληση μιας απλής βίδας ποδηλάτου με μια απλή βίδα Μ8Χ15 (ή ένα κομμάτι σίδερο πάχους 8χιλ.).



Η χρήση του ExtremeTrailer [αρχή]


Όταν βγει το ExtremeTrailer στο δρόμο αρχίζει το πανηγύρι.

Μεγάλος όγκος


Το ExtremeTrailer έχει 5 χώρους με συνολικό όγκο 112 λίτρα. Ο ωφέλιμος όγκος αυξάνεται αν δέσουμε πάνω του αποσκευές με χταπόδια. Ο όγκος είναι αρκετός για να ταξιδέψεις χωρίς να χρειάζεσαι άλλα σακίδια. Με τέτοιο όγκο μπορείς να έχεις πράγματα που θα δώσουν τη δυνατότητα να λείπεις για μέρες μακριά από τον πολιτισμό, και να φτάσεις σε μακρινά μέρη όπου δεν θα μπορούσες να πας χωρίς αρκετά τρόφιμα ρούχα κλπ.
Το ExtremeTrailer δίνει την αξιόλογη δυνατότητα να μπορείς να ταξιδέψεις μόνο με ένα ποδήλατο και ένα τρέιλερ.
Ένα ενδιαφέρον σενάριο είναι το εξής: μπορείς να έχεις ένα αναδιπλούμενο ποδήλατο και το ExtremeTrailer και με αυτές τις δύο αποσκευές να χρησιμοποιείς άνετα το τραίνο και άλλα μαζικά μέσα μεταφοράς.

Μικρό βάρος, αλλά μεταφορά μεγάλου βάρους


Μη ρωτήσεις πόσο βάρος μπορεί να μεταφέρει το ExtremeTrailer. Να ρωτήσεις «εγώ πόσο βάρος μπορώ να μεταφέρω;»

Το ExtremeTrailer δοκιμάστηκε και μεταφέρει άνετα μέχρι 25 κιλά, αλλά από κει και πέρα γίνεται πραγματικά βαρύ! Το συνολικό βάρος του τρέιλερ είναι 9,6 κιλά. Αυτό είναι το κόστος σε βάρος που ο αναβάτης θα κουβαλήσει. Μπορούμε όμως να έχουμε μόνο το τρέιλερ χωρίς σακίδια (αφού το τρέιλερ δίνει μεγάλο όγκο όπως είδαμε), αφαιρούμε λοιπόν το βάρος που γλιτώνουμε από τα σακίδια (συν τη μπροστινή σχάρα), οπότε τελικά το κόστος σε βάρος του τρέιλερ γίνεται ανεκτό αν συγκριθεί με το συνολικό βάρος.
Ένα παράδειγμα: ένας αναβάτης 70 κιλών κουβαλά βάρος 25 κιλών στο τρέιλερ με ένα ποδήλατο 12 κιλών. Το συνολικό βάρος λοιπόν είναι 70+25+9,5+12 = περίπου 117 κιλά από τα οποία τα 9,6 είναι το τρέιλερ.

Η επιβάρυνση στο πετάλι: στο ισάδι είναι πρακτικά ασήμαντη. Φυσικά επηρεάζεται η επιτάχυνση και το ξεκίνημα. Από τη στιγμή όμως που θα αποκτήσεις ταχύτητα δεν παρατηρείς σημαντική διαφορά στο πετάλι.
Εκεί φυσικά που αρχίζει το πρόβλημα είναι η ανηφόρα... όμως γι΄ αυτό δεν φταίει το τρέιλερ αλλά τα πράγματα που κουβαλάς. Οποιοδήποτε τρέιλερ αν είχες θα συνέβαινε το ίδιο!
Φυσικά είναι αυτονόητο, ότι το να κουβαλάς πολλά πράγματα έχει το πλεονέκτημα της άνεσης και το μειονέκτημα του βάρους στην ανηφόρα. Δηλαδή πριν αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις τρέιλερ, πρέπει να ξέρεις ότι στην ανηφόρα θα σού κοστίσει. Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις, πρέπει λοιπόν να σκεφτείς τι πραγματικά χρειάζεσαι να μεταφέρεις, για να μη κουβαλάς περιττά πράγματα.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας οπουδήποτε - απλά θα χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο και θα ταξιδεύεις με μια πιο άνετη φιλοσοφία. Το βουνό που θα ανέβαινες χωρίς πράγματα σε 2 ώρες τώρα ίσως το ανεβείς σε 3 ή παραπάνω (θα εξαρτηθεί από το βάρος). Όμως όταν έρθει η ώρα για στάση ή για κατασκήνωση, θα αποζημιωθείς με το παραπάνω...

Μικρό πλάτος


Με 45 εκατοστά πλάτος, ο ποδηλάτης κινείται άνετα στην πόλη (ανάμεσα στα αυτοκίνητα) και σε στενούς χώρους.

Χαμηλό κέντρο βάρους


Το κέντρο βάρους κατεβαίνει προς το έδαφος, έτσι βελτιώνεται η οδική ασφάλεια. Αυτός ο κανόνας ισχύει σε όλα τα κινούμενα οχήματα.

Βελτιώνεται το φρενάρισμα


Το βάρος κατεβαίνει στο ύψος του πίσω άξονα (σε σύγκριση με τα κλασικά σακίδια), έτσι η πισινή ρόδα έχει κράτημα γιατί χάνει αργότερα την επαφή με το δρόμο (κρατιέται προς τα κάτω).

Άριστη οδική συμπεριφορά


Το ExtremeTrailer είναι ένα μονόροδο τρέιλερ και ο ποδηλάτης συχνά ξεχνάει ότι το έχει πίσω του. Το τρέιλερ απλά ακολουθεί και δεν ενοχλεί το τιμόνι (μπορείς να κάνεις και ποδήλατο χωρίς χέρια). Βέβαια υπάρχει διαφορά όταν μεταφέρουμε μεγάλο βάρος, αλλά κι αυτό συνηθίζεται σχετικά εύκολα.
Δεν επηρεάζεται η οδήγηση στις μεγάλες ταχύτητες. Κατεβαίνεις κατηφόρα με 70χλμ/ώρα και ξεχνάς ότι το έχεις πίσω σου. Το βάρος είναι στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσε να είναι.

Το βάρος μοιράζεται σε 3 ρόδες αντί για 2


Το ποδήλατο είναι πιο ελαφρύ και συμπεριφέρεται καλύτερα στις λακούβες. Όσοι έχουμε φορτώσει πολύ ένα ποδήλατο ξέρουμε καλά πόσο επικίνδυνοι είναι οι κραδασμοί για το ποδήλατο.

Φεύγει το πολύ βάρος από την πισινή ρόδα


Όπως ξέρουμε η πισινή ρόδα είναι αυτή που σηκώνει το μεγαλύτερο στρες αν φορτώσουμε μεγάλα σακίδια στην πισινή σχάρα (βάρος + κίνηση). Τώρα το βάρος φεύγει πιο πίσω.

Φεύγει το βάρος από τη μπροστινή ρόδα


Όπως ξέρουμε τα μπροστινά σακίδια κάνουν το τιμόνι βαρύ. Τώρα φεύγει το βάρος και από μπροστά, και η οδήγηση γίνεται πιο ασφαλής.

Το ανέβασμα και κατέβασμα στο ποδήλατο γίνεται ευκολότερο


Λιγότερα πράγματα προεξέχουν στην πίσω σχάρα, τώρα τα έχουμε στο τρέιλερ.

Γρήγορο και ασφαλές στήσιμο του ποδηλάτου


Στο μπροστινό μέρος το τρέιλερ έχει δύο ποδαράκια, που κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν στο επιθυμητό ύψος και πιάνονται με μπλοκάζ. Όλο το ποδήλατο στήνεται γρήγορα όρθιο, ακόμα και σε έδαφος με κλίση (το κάθε ποδαράκι είναι ανεξάρτητο). Χάρη στο βάρος του τρέιλερ και τη μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα δύο ποδαράκια (42 εκ.) το ποδήλατο στήνεται καλά (δεν πέφτει εύκολα με τον αέρα).





Καρέκλα και τραπέζι


Σε ελάχιστο χρόνο, βγάζεις τη ρόδα, βγάζεις τον πάτο και τον τοποθετείς στο πάνω μέρος, και έχεις καρέκλα και τραπέζι. Αν κατασκηνώνεις στη φύση συχνά ξέρεις τι σημαίνει αυτή η άνεση!





Κουζίνα


Σε ελάχιστο χρόνο, βγάζεις τις 2 ασφάλειες που κρατούν το καπάκι, το τοποθετείς στον πάτο, και έχεις ένα χώρο καλά προστατευμένο από τον αέρα για να ετοιμάσεις τσάι ή να μαγειρέψεις το φαγητό σου στη μέση του πουθενά.





Προστασία από τη βροχή, τη λάσπη, τη σκόνη


Το ξέρουμε καλά, ότι το νερό είναι μεγάλο πρόβλημα. Είναι μεγάλη ταλαιπωρία να μουσκευτούν τα πράγματά σου από τη βροχή. Υπάρχουν σακίδια αδιάβροχα, αλλά κοστίζουν ακριβά και έχουν μεγάλο βάρος γιατί είναι φτιαγμένα από χοντρά υλικά. Επίσης είναι δύσκολο να βρεις τα πράγματά σου γιατί βρίσκονται καταχωνιασμένα στο βάθος.
Η λύση στο ExtremeTrailer είναι απλούστατη: το τυλίγεις όλο με ένα νάυλον που πιάνεται με λάστιχο στο πλάι. Το νερό κυλάει στο εξωτερικό και έχεις τα πράγματά σου στεγνά και καθαρά, ενώ το ξεσκεπάζεις γρήγορα για να πάρεις κάτι.
Γέμισε λάσπες το ExtremeTrailer; Κανένα πρόβλημα. Το ξεπλένεις με μία μάνικα, ή όπου βρεις νερό, και είσαι έτοιμος.




Πρακτικότητα στη μεταφορά


Πίσω το ExtremeTrailer έχει 2 ροδάκια. Βγάζοντας τη ρόδα μετατρέπεται σε φορητή «βαλίτσα με ρόδες». Αν ξεδιβώσεις το ψαλίδι και βγάλεις και τη ρόδα και τα πιάσεις όλα στο πάνω μέρος με χταπόδια, έχεις μία αποσκευή που μπορείς να τη χειριστείς εύκολα, και να τη στήσεις όρθια ή στο πλάι, σε σταθμούς, αεροδρόμια, οχήματα, στην αποθήκη, και οπουδήποτε αλλού.