Εντυπώσεις από την Οίτη

Η Οίτη είναι βουνό ασυνήθιστο. Το όρος του Ηρακλή και της Εθνικής Αντίστασης, το όρος με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στην Ευρώπη, τα φαράγγια, τις ιαματικές πηγές, το αγριοκάτσικο, έχει άγριο ανάγλυφο με βαθιές χαράδρες και νερά, αλλά στις κορφές του το τοπίο είναι ήρεμο και φιλικό. Τα αλπικά λιβάδια απαρτίζουν ένα μοναδικό οικοσύστημα, με πολλά ενδημικά είδη φυτών που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Η ευρύτερη περιοχή έχει τη δική της μυθολογία και ιστορία και μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και την ξεχωριστή αισθητική αξία του χώρου επάξια κέρδισε τον τίτλο ενός από τους Εθνικούς Δρυμούς της χώρας μας - χωρίς ωστόσο να αποτελεί εξαίρεση στο γεγονός ότι παρά το ότι ιδρύθηκε από το 1966 είναι Εθνικός Δρυμός μάλλον στα χαρτιά παρά στην πράξη με όλα αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται εκεί...

Αποφάσισα να επισκεφθώ την Οίτη με το πιο πρόσφορο μέσο για να την απολαύσει κανείς: το ποδήλατο. Ξεκίνησα το πρωί της Παρασκευής 18 Ιουλίου και το σούρουπο, έχοντας χορτάσει μια ποδηλατική μέρα μετά από 170 χιλιόμετρα, έφτασα στα Λουτρά Υπάτης, στους πρόποδες του βουνού. Και η επόμενη μέρα αφιερώθηκε στη μεγάλη ανάβαση. Περνώντας από τα χωριά των βόρειων υπωρειών τα βυθισμένα στο πράσινο, βιώνεις όλη την εναλλαγή των τοπίων από τους πουρναρότοπους στα χαμηλά μέχρι τα ψηλά ελατοδάση.

Καθώς ανεβαίνω μέσα στην κάψα του μεσημεριού με προσπερνά ένα θηριώδες τζιποειδές – το κλασικό δείγμα του νεοπλουτισμού «SUV». Βρε συ αυτό βογγάει στην ανηφόρα περισσότερο από μένα... βογγάει όχι λόγω του κινητήρα (με τα κυβικά που έχει τι να καταλάβει;) αλλά λόγω του αιρ-κοντίσιον! Τη στιγμή της προσπέρασης είναι σα να περνάει από δίπλα μου ένας πυρωμένος φούρνος! Αυτά βέβαια γίνονται «έξω» ενώ μέσα οι επιβάτες απολαμβάνουν την τεχνητή δροσούλα τους - και άσε κατά μέρος ρύπανση φαινόμενα θερμοκηπίου και άλλες τέτοιες «υπερευαισθησίες»...

Το σαββατοκύριακο αυτό έγινε στην Οίτη η φετινή πανελλήνια ορειβατική συνάντηση, στην οποία συναντώνται ορειβάτες από όλη την Ελλάδα. Δυο χιλιόμετρα μετά την Καστανιά άρχισε ο χωματόδρομος - και βέβαια το πιο όμορφο αλπικό κομμάτι προς τον πυρήνα του δρυμού. Πέντε χιλιόμετρα πριν τις Λιβαδιές τα αυτοκίνητα... στοπ: κατόπιν απαγόρευσης του δασαρχείου απαγορεύεται η διάβαση μηχανοκίνητων τροχοφόρων στον εσώτερο πυρήνα του δρυμού. Μπράβο! τι ανακούφιση όχι μόνο για μένα αλλά για το βουνό. Οι χωρατατζήδες Λαμιώτες θα επιτρέψουν με νόημα τη διάβαση στο δικό μου μεταφορικό μέσο σηκώνοντας πανηγυρικά την κόκκινη ταινία για να περάσω. Οι επιβάτες του SUV πολύχρωμοι και αρωματισμένοι ετοιμάζονται να ιδρώσουν τις κάλτσες τους για πέντε ολόκληρα χιλιόμετρα οι φουκαράδες. Γενικά οι ορειβάτες είναι απλοί άνθρωποι, όμως θα βρεις και νεόπλουτους που ανάμεσα στα άλλα αποφάσισαν να καταναλώσουν και «ορειβασία». Χαρακτηριστικό κι αυτό σημείο των καιρών.


Το καταφύγιο του ΕΟΣ στο βάθος

Στο τέλος της ανάβασης, στις Λιβαδιές σε υψόμ. 1810 μ., η Βρύση του Καλόγερου σε ξεδιψά με το υπέροχο νερό της. Το αφράτο λιβάδι υποδέχεται το ζεστό σου σώμα, και ένας υπέροχος ουρανός το βλέμμα σου. Σήμερα σιγά σιγά τα λιβάδια αποκτούν εκατοντάδες σκηνές. Ευκαιρία να συναντηθείς με φίλους από τις άκρες της Ελλάδας. Παρεούλα, κοινό φαγητό, και έπειτα όλοι θα περιμένουν την πανσέληνο. Τα χρώματα, οι σκιές και οι εικόνες της νύχτας στα φεγγαρόφωτα αλπικά λιβάδια της Οίτης δεν μπορούν να συλληφθούν από φωτογραφική μηχανή. Ο κόσμος σε παρέες τραγουδά σκόρπιος στο οροπέδιο. Ένας κρητίκαρος πιο πάνω μεράκλωσε και έπιασε ένα ριζίτικο. Το αγέρι σκορπά το προϊόν του λαρυγγιού του εις επήκοον απάντων. Ήτανε σα να έβγαινε αυτό το τραγούδι από την ψυχή της ολόγιομης Σελήνης.


Στο οροπέδιο πάνω από τις Λιβαδιές

Η Οίτη προσφέρεται κατ΄ εξοχήν για ποδήλατο. Υπάρχουν πολλοί δασικοί δρόμοι και με ήπιες κλίσεις, που δικτυώνουν σχεδόν όλο το βουνό. Είτε από τα βόρεια, είτε από τα νότια, αφήστε το αυτοκίνητο στους πρόποδες και απολαύστε την Οίτη όπως πραγματικά της αξίζει. Και όπως λένε στα εθνικά πάρκα «take nothing but pictures, leave nothing but footprints» - δηλ. πάρτε μόνο εικόνες και αφήστε μόνο τις πατημασιές σας. Άντε και τις ροδιές του ποδηλάτου σας.

Και εμείς χρειαζόμαστε την Οίτη, αλλά κι αυτή μας χρειάζεται. Γιατί παρ΄ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι κύριοι που δεν καταλαβαίνουν από περιβάλλον εθνικούς δρυμούς προστατευόμενες περιοχές και τέτοια, παρά μόνο βλέπουν το χρήμα μπροστά από τη μύτη τους και τίποτε άλλο. Και ονειρεύονται να κάνουν την Οίτη μια δεύτερη Γκιώνα. Με τις απαραίτητες υπουργικές ευλογίες, μεταλλευτικές εταιρείες έχουν βάλει στο μάτι το βουνό. Για πληροφόρηση και συλλογή υπογραφών για τη σωτηρία της Οίτης δείτε εδώ.


Σχεδιάγραμμα - γενικός χάρτης Οίτης. Η κλασική διαδρομή είναι από την Καστανιά στην Παύλιανη.