Στην κεντρική Ελλάδα - Ιούλης του ´86
Η Ελλάδα των βουνών

Πέμπτη 3 Ιουλίου 1986

Ξεκίνησα το ταξίδι μου πριν από 3 μέρες από τη Θεσσαλονίκη. Βρίσκομαι στη ραχοκοκαλιά της Πίνδου, στο ήσυχο Περτούλι με τα λιβάδια του. Απόψε το βράδυ, θα μείνω στο ελατόδασος. Έφτασα στο σκοπό του ταξιδιού αυτού, έφτασα στη Μέκκα μου. Από προηγούμενες επισκέψεις σε αυτό το μέρος, γνωρίζω τα μέρη αρκετά καλά. Ήρθα για να θυμηθώ και να εξερευνήσω λίγο περισσότερο τα ελατοδάση. Για μερικές ημέρες θα γεμίζω τις μπαταρίες μου.

Κυριακή 6

Μετά από 4 μέρες περιπλάνησης στα μυστικά της Πίνδου, δεν φεύγω από αυτό το μέρος εάν δεν επισκεφθώ και ένα άλλο αγαπημένο σημείο του δάσους. Είναι ένα μικρό ξέφωτο με φτέρες, που περιστοιχίζεται από έλατα ψηλά ίσαμε 25-30 μέτρα. Το αγαπημένο αυτό μέρος έχει τις νοστιμότερες φράουλες του κόσμου!

Είναι ένα ήσυχο απόγευμα. Έχει μια ελαφριά διάχυτη συννεφιά. Φτάνω στο ήσυχο ξέφωτο. Στα ρουθούνια μου φέρνει ο αέρας για μια στιγμή μια συναρπαστική ευωδιά άγριου ρόδου.

Στέκομαι ακίνητος. Δεν κουνιέται ούτε φυλλαράκι. Διάχυτο φως πέφτει κάθετα προς το έδαφος μέσα στο ξέφωτο που ορίζεται από τους κάθετους τοίχους που σχηματίζουν τα έλατα με το βαθυπράσινο φύλλωμα, τα σύνορα του σκοτεινού δάσους.

Αφουγκράζομαι. Υπάρχει μια τέλεια, μια άκρα σιγή. Η σιωπή που υπάρχει αποτελεί τον ορισμό της σιωπής. Η παραμικρή σου κίνηση καταγράφεται από τα ξωτικά του δάσους.

Το πόδι μου σηκώνεται σιγά σιγά για το επόμενο βήμα του. Το πέλμα ακουμπά απαλά στα χορταράκια. Μπροστά μου στην άκρη του ξέφωτου μέσα από τις φτέρες πετάγονται 5 ή 6 κεφάλια ζαρκαδιών. Τα μάτια τους με καρφώνουν για ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τινάζονται ακαριαία σαν ελατήρια και εξαφανίζονται μέσα στο πυκνό δάσος με ένα-δυο πηδήματα.

Όλο το γεγονός δεν κράτησε περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο. Η λάμψη των ματιών τους με μάγεψε.

Το σάλτο που έκαναν από στάση ήταν ασύλληπτο. Κάποτε οδηγούσαμε με έναν φίλο τα ποδήλατά μας στις ερημιές του Πηλίου και βγαίνοντας από μια στροφή πέσαμε μπροστά σε ένα αγριογούρουνο. Το ζώο κατατρόμαξε και εξαφανίστηκε φυσικά, αλλά εκείνο που μάς εντυπωσίασε ήταν τα ίχνη που άφησε ο τεράστιος όγκος πάνω στο χωματόδρομο. Ήταν τέτοια η δύναμή του, που οι οπλές του στα πρώτα δυο βήματα της εκκίνησης χώθηκαν μέσα στο συμπιεσμένο χώμα του δρόμου τουλάχιστον πέντε πόντους! Αλλά αυτή η περίπτωση είναι πραγματικά ασύλληπτη! Στο σημείο όπου βοσκούσε το κοπάδι βλέπω ότι δεν υπάρχουν στη γη σημάδια απλώς αλλά τρύπες! Και η απόσταση από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο που προσγειώθηκαν μετά το πρώτο σάλτο τους είναι τουλάχιστον 8 μέτρα!

Πώς να ξεχάσεις εκείνα τα μάτια; Πώς να ξεχάσεις εκείνο το βλέμμα; Πραγματικά δικαιώνουν το όνομά τους (ζα-δέρκομαι). Γεμίζω τις χούφτες μου με τις λαχταριστές αγριοφράουλες και τις υψώνω σπονδή στους θεούς του δάσους, με την ευχή την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε να με φοβηθούν λιγότερο, να μου δώσουν περισσότερο την εμπιστοσύνη και την εύνοιά τους. Μεταλαμβάνω την τροφή και κάνω και τη δεύτερη ευχή: να πάρω λίγη από τη δύναμή τους. Ένα ελάχιστο κομμάτι της θα μου ήταν αρκετό.

Φωτο