Ο νόμος της ελευθερίας

Ο ποδηλάτης είναι ο πιο ανεξάρτητος ταξιδιώτης.

Ένα αρχικό ερώτημα που είναι λογικό να απασχολεί κάποιον:
τι είδους ποδήλατο χρειάζομαι;

Μετακινούμενος με μεταφορικό μέσο το ποδήλατο, έχεις τη μεγαλύτερη ελευθερία που μπορείς να απολαύσεις.
• Δεν εξαρτάσαι από εξωτερικό καύσιμο.
• Δεν αδειάζεις την τσέπη σου.
• Έχεις τη μέγιστη ελευθερία μετακίνησης γιατί το ποδήλατο βολεύεται παντού (σε βάρκα, σε τραίνο, σε αυτοκίνητο κλπ) και μπορείς να το σηκώσεις στα χέρια να περάσεις οποιοδήποτε εμπόδιο.
• Έχεις ένα μέσο τόσο απλό που σπάνια θα πάθει βλάβη, και αν πάθει θα το διορθώσεις με απλά εργαλεία που βρίσκεις (ή φτιάχνεις) εύκολα.

Έχω κάνει περίπου 400.000 χιλιόμετρα, και ποτέ μα ποτέ δεν «έμεινα» από ποδήλατο. Αν μείνεις από ποδήλατο κάπου και αναγκαστείς να γυρίσεις με τα πόδια, μάλλον θα πρέπει να ψαχτείς γιατί το λάθος ήταν δικό σου και όχι του ποδηλάτου σου.

Αν μιλούσαμε για αγωνιστικό ποδήλατο, θα έπρεπε να ξέρουμε πολλά μα πάρα πολλά πράγματα. Τώρα που θέλουμε ένα ποδήλατο για ταξίδι, μας αρκεί μια χαρά να έχουμε ένα ποδήλατο αξιόπιστο και γερό. Με ένα τέτοιο ποδήλατο μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο ολόκληρο. Μην ακούς τους "ειδικούς" με το μεγάλο στόμα. Έτσι το ένα, έτσι το άλλο, να ο σκελετός τελευταίας τεχνολογίας, να το φρένο, να ο άξονας, να το τιμόνι έτσι, να η σέλλα αλλιώς, να η ανάρτηση, να τα υδραυλικά φρένα. Θέλουν να σου πουλήσουνε τεχνολογία για να σου πάρουν περισσότερα λεφτά. Κάνε τους πέρα, και στις αγορές σου να προτιμάς το πιο απλό και γερό.
• Τύπος ποδηλάτου: γενικά θα συνιστούσα το τυπικό «mountain». Σήμερα κυκλοφορεί περισσότερο, και μπορείς να βρεις εύκολα ότι χρειαστείς.
• Σκελετός: μάλλον να προτιμήσεις το κλασσικό και αθάνατο ατσάλι (χρωμιομολυβδένιο). Μην ακούς ιστορίες για το βάρος του σκελετού. Όταν ταξιδεύεις κουβάλας έτσι κι αλλιώς τόσα κιλά, που το ένα κιλό παραπάνω δεν κάνει διαφορά. Σημασία έχει η στιβαρή κατασκευή με καλές κολλήσεις. Γενικά οι ελαφροί σκελετοί γίνονται με υλικά που «έχουν μνήμη», δηλ. θυμούνται τους κραδασμούς, και κάποτε θα σπάσουν ξαφνικά και ίσως σε αφήσουν σύξυλο στη μέση του πουθενά. Το ατσάλι δεν έχει μνήμη, δεν θυμάται τις καταπονήσεις: αν μια καταπόνηση δεν ξεπερνά το «συμβατικό επίπεδο στρες του υλικού» μπορεί να επαναλαμβάνεται άπειρες φορές χωρίς το υλικό να υποβαθμίζεται.
• Σέλα: όχι αστεία εδώ. Θα κάθεσαι πολλές ώρες πάνω της. Δώσε μερικά χρήματα παραπάνω, και δεν θα το μετανιώσεις.
• Λάστιχα: Αν πάς περισσότερο σε χώμα πιο άγρια, αν σε άσφαλτο πιο λεία. Προσωπικά προτιμώ λεία, έχουν μικρότερες τριβές (απώλεια) κι ας μην πάνε τόσο στο χώμα, έτσι κι αλλιώς το πράγμα αποκτά σημασία στη γρήγορη οδήγηση ενώ εμείς δεν νοιαζόμαστε για την ταχύτητα. Όσον αφορά το πάχος, ας έχεις λίγο χοντρότερο στην πισινή ρόδα, αυτή που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος.

Τα υπόλοιπα μέρη του ποδηλάτου δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ακολουθούν τον γενικό κανόνα του νόμου της ελευθερίας. Να αποφεύγεις και το φτηνό και το ακριβό, αλλά αν θέλεις να δώσεις παραπάνω χρήματα κάνε το (η τσέπη σου είναι δική σου και την κάνεις ό,τι θέλεις).

Ο νόμος της ελευθερίας συμπυκνώνεται στον εξής σκληρό αφορισμό: απολαμβάνουμε θαυμαστά αποτελέσματα με απλά μέσα, γράφοντας τα ακριβά και πολύπλοκα πράγματα στα ποδηλατικά μας τα παπούτσια - που ακόμα κι αυτά δεν είναι ποδηλατικά.