Όλυμπος – Φθινόπωρο 1987
Το Βουνό των Ανθρώπων

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη

Μετά τον Κοκκινοπηλό υπάρχει η γνωστή ερημία: η ερημία του Ολύμπου. Ο Όλυμπος είναι ένας κόσμος. Ξετυλίγεται δίπλα σου, πάνω, κάτω, γύρω σου σε όλο του το μεγαλείο. Ποδηλατώ σιγά στους έρημους δασικούς δρόμους, μέσα στον διακριτικό κόσμο του βουνού, μέσα σ΄ όλα τα χρώματα του δάσους, από το πράσινο του έλατου και του ρόμπολου μέχρι το ξανθό του ξερού χόρτου στα λιβάδια.

Στις ράχες σταματώ στην άκρη του δρόμου. Παρατηρώ, ακούω, αφουγκράζομαι. Οι τεράστιες χαράδρες προσφέρουν μια μοναδική θέα. Το βαθυπράσινο του έλατου ξεθωριάζει στη μεγάλη απόσταση και με το φως του ήλιου οι απέναντι πλαγιές παίρνουν ένα σωρό αποχρώσεις. Ένα δροσερό αγέρι έρχεται μέσα από αυτό το στερέωμα, τόσο κορεσμένο με οξυγόνο που μια ανάσα κάθε λεπτό της ώρας σου είναι αρκετή.

Σταματώ για να παρατηρήσω ένα σκίουρο. Πίσω μου υπάρχει ένα λιβαδάκι απλωμένο στην πλαγιά, με μια θάλασσα χορτάρι που ανταποκρίνεται πιστά στις λεπτές κινήσεις της αύρας. Τα αγριόχορτα στην άκρη του δρόμου χορεύουν κι αυτά τον ίδιο χορό και με το ίδιο κίνητρο.

Αγναντεύεις το βουνό και ταξιδεύεις. Υποψιάζεσαι γιατί οι πρόγονοί σου διάλεξαν αυτό τον τεράστιο όγκο γης για κατοικία τόσων θεών. Μέσα από το πυκνό ολύμπιο δάσος, διακρίνω από ψηλά το υποψήφιο σπιτάκι του φίλου μου, στη μέση του ξέφωτου. Εκεί θα βρίσκομαι για μερικές μέρες.

Τετάρτη 16

Χτίζουμε. Οι πέτρες δουλεύονται μία-μία, σαν τις στιγμές του χρόνου.

Το Στεφάνι, ο Μύτικας δίπλα του, οι κορφές ορθώνονται γκρίζες, γυμνές μακριά πάνω από το Φλάμπουρο.

Λικνίζομαι ελαφρότατα στο ορεινό αγέρι, βουλιαγμένος στην αιώρα με ένα ενδιαφέρον βιβλίο στο χέρι. Έχω την τέλεια διάθεση για την πιο τέλεια τεμπελιά. Πέρα από τα σύνορα του χρόνου, κλείνω τα μάτια στη θαλπωρή του εφήμερου ήλιου. Τα αυτιά μου αναπαύονται ορθάνοιχτα, μέσα στη φυσικότερη σιωπή, στους λεπτούς ήχους του βουνού, σε μια απόλυτα ερωτική γαλήνη.