Η ποδηλατική άσκηση ως δραστηριότητα αντοχής έχει χαρακτήρα φυσικού "εθισμού". Όταν η καρδιά φτάσει το 55-65% των σφυγμών κορυφής (επιτρεπτό μέγιστο), στον εγκέφαλο ελευθερώνεται ντοπαμίνη (μια από τις τέσσερις λεγόμενες ορμόνες της ευτυχίας), που δίνει μια αίσθηση ευτυχίας και κρατά μακριά τις αρνητικές σκέψεις. Όταν φτάσει το 75%, στον εγκέφαλο προστίθενται και οι ενδορφίνες. Η "ενδορφίνη" θεωρείται η κατ' εξοχήν ορμόνη της ευτυχίας και της ηδονής. Όσο για την εκτίμηση του μέγιστου σφυγμού μας όταν ασκούμαστε, ισχύει ο εξής γενικός κανόνας: από το 220 αφαιρείς την ηλικία σου - π.χ. ένας άνθρωπος 60 χρονών πρέπει να φτάνει την καρδιά του το πολύ μέχρι τους 220-60=160 σφυγμούς. Το πράγμα όμως έχει και συνέχεια. Αν είσαι σε καλή φυσική κατάσταση και η καρδιά χτυπήσει κοντά στο μέγιστο, δηλαδή κοντά στο μάξιμουμ της σωματικής έντασης -όχι δουλειά για κάθε μέρα, βλέπε παρακάτω-, στο σώμα σου ελευθερώνονται αυξητικές ορμόνες, οι οποίες αυξητικές ορμόνες λειτουργούν ανασχετικά στην απώλεια εγκεφάλου λόγω ηλικίας, με άλλα λόγια σε βοηθούν να μένεις νέος και σε όλες τις σωματικές λειτουργίες από τον εγκέφαλο μέχρι το τελευταίο δάχτυλο. Αυτός είναι ο λόγος που γενικά όσοι ασχολούνται συστηματικά με την ποδηλασία μένουν ενεργοί και με καλή σωματική κατάσταση σε μεγάλη ηλικία.
Υπάρχουν δύο διαφορετικές ωφέλιμες μορφές άσκησης για το σώμα, οι δύο καταστάσεις της χαμηλής και της υψηλής έντασης. Η χαμηλή ένταση μεγάλου χρόνου (αντοχή) πρέπει να είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της άσκησής σου, ας πούμε με σφυγμούς στο 55-70% περίπου (ιδίως όσο η ηλικία περνάει). Αυτή η μορφή άσκησης είναι η πιο σημαντική και δημιουργεί το υπόβαθρο στο σώμα για όλες τις λειτουργίες, βελτιώνει την κυκλοφορία των υγρών, το καρδιαγγειακό, το αναπνευστικό, το πεπτικό, το μεταβολισμό, το απεκκριτικό, το ανοσοποιητικό για να έχει το σώμα τη δύναμη να αντιμετωπίζει τους εξωτερικούς περιβαλλοντικούς και βιολογικούς παράγοντες. Από την άλλη όμως η υψηλή ένταση μικρού χρόνου (δύναμη), πρέπει να γίνεται και αυτή αλλά σε μικρό βαθμό (ιδίως με την ηλικία θέλει προσοχή, αλλά ευτυχώς τότε υπάρχει η εμπειρία), αλλά είναι και αυτή απαραίτητη σαν ένα "ξεβόλεμα" του σώματος που το αναγκάζει να αναπτύσσει αμυντικούς μηχανισμούς για τους εσωτερικούς παθολογικούς παράγοντες. Ο γενικός κανόνας είναι ένας και σαφής: ό,τι χρησιμοποιείται μένει ζωντανό και ισχυρό, ό,τι δεν χρησιμοποιείται εκφυλίζεται σύμφωνα με το νόμο της φυσικής φθοράς. Αυτός ο νόμος είναι μεν αδυσώπητος, αλλά όσο καλύτερα τον κατανοείς και τον αποδέχεσαι τόσο καλύτερα θα ζήσεις μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου