Λέμε συνήθως -σωστά- ότι όσον αφορά στο φυσικό περιβάλλον η Ελλάδα είναι ένας τόπος ιδιαίτερα κατάλληλος για περιήγηση δύο εποχών: άνοιξη και καλοκαίρι. Γιατί τότε η φύση είναι στα καλύτερά της, με βέλτιστο συνδυασμό καιρού και αισθητικής. Η περιήγηση με ποδήλατο ανήκει στον κανόνα προφανώς, μερικές φορές ωστόσο τολμώ και βγαίνω στη φύση και φθινόπωρο (αφήνω στην άκρη τον χειμώνα για να πω την πάσα αλήθεια, γιατί χιόνια και κρύα δεν τα συμπαθώ). 6 Νοεμβρίου, με βάση τις προβλέψεις του καιρού για τις επόμενες μέρες, αποφάσισα να εκδράμω στο ελληνικό βουνό σε μια διαδρομή λίγων ημερών σε υψόμετρα ~1400μ. Με πλήρη εξοπλισμό διαβίωσης, άρα πολλά πράγματα και μεγάλο βάρος, άρα με λογική επιβίωσης και όχι απόδοσης ούτε με χρονικό περιορισμό, γιατί κάλλιστα μπορεί να σε πιάσει ένας καιρός και να σε αποκλείσει κάπου οπότε θα πρέπει να έχεις εφόδια (υλικά, τρόφιμα) για περισσότερο χρόνο από όσο υπολόγιζες με βάση τη διαδρομή.
Θα αφήσω 10 εικόνες να μιλήσουν μόνες τους. Το μόνο που θα προσθέσω είναι μια προσωπική μαρτυρία για το τι μένει μετά από την "ταλαιπωρία". Γιατί θα μπορούσε κανείς να την πει ταλαιπωρία, αν μείνει στους φυσικούς όρους της διαδικασίας. Έλα όμως που η ερμηνεία είναι πιο σύνθετη από αυτό που δείχνει. Εμείς οι Έλληνες μαθημένοι στην ευκολία και την άνεση, ζώντας σε ιδανικό τόπο με πλούσια φύση και ιδανικό κλίμα, είμαστε πολύ καλομαθημένοι για να ανεχτούμε κάθε μορφής "ταλαιπωρία". Όμως υπάρχει και το έμμεσο όφελος, ένα κέρδος που μένει σαν αίσθηση εσωτερικής δύναμης, μια επιστροφή στον εαυτό, μια βαθιά ανανεωτική εμπιστοσύνη σε δυνάμεις που σού χάρισε η φύση και είναι κρυμμένες μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Για τρία 24ωρα χαμένος στη μέση του πουθενά μόνο 2-3 ανθρώπους συνάντησα, βοσκούς που ακόμα δεν κατέβασαν κάτω τα κοπάδια, και από ήχους άκουγα την ημέρα μόνο νερά που τρέχαν σε ρέματα και τη νύχτα νυχτοπούλια και λύκους, τίποτα άλλο. Όταν έπιανε ομίχλη έβλεπα λίγα μέτρα μπροστά, και πήγαινα με το GPS. Τη νύχτα οι θερμοκρασίες πλησίαζαν το μηδέν και η φωτιά ήταν καλοδεχούμενη, κι όμως με σωστό εξοπλισμό είχα κάτι χορταστικούς ύπνους αξέχαστους. Τη μέρα ολόκληρη, έσερνα με τα χέρια το μεγάλο βάρος του ποδηλάτου σε μεγάλες κλίσεις με πολλή δυσκολία, βήμα βήμα, βηματάκι βηματάκι, οι κλίσεις ήταν τόσο μεγάλες που το πόδι γλιστρούσε κι έπρεπε να βρεις τρόπο να πατήσεις με δύναμη για να μη πέσεις πίσω στην κατηφόρα, χρειάζονταν οριακή διαχείριση δυνάμεων και προσοχή στο φαγητό και στο καταφύγιο και στον ύπνο. Τις πρώτες 2 μέρες το σώμα ζορίζεται, αλλά μετά προσαρμόζεται στις κρύες συνθήκες καλύτερα. Η δύναμη που σού αφήνει η εμπειρία δεν περιγράφεται, πρέπει να τη ζήσεις για να την καταλάβεις. Εκτός από την αύξηση σωματικών δυνάμεων όταν επιστρέψεις, το πιο σημαντικό κομμάτι ωστόσο των δυνάμεων που ανακαλύπτεις δεν προέρχονται από το σώμα αλλά από το μυαλό, εκεί είναι η πιο συγκλονιστική ανανέωση που θα νιώσεις. Μια ήρεμη σιγουριά, μια αυτοπεποίθηση, μια καθαρή σκέψη, μια εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Κάτι με ιδιαίτερη σημασία στις περίεργες εποχές που ζούμε με τον ψυχολογικό αρνητισμό, με το κλείσιμο του κόσμου στον εαυτό του, με την κοινωνική ανοησία με τα λοκντάουν κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου