Πριν 13 χρόνια κατασκεύασα ένα μονόροδο τρέιλερ "βαρέος τύπου", για να με βοηθήσει στα ταξίδια, αλλά και στην καθημερινή ζωή να μεταφέρω πράγματα με το ποδήλατο (βλ. αυτή τη σελίδα). Μέχρι σήμερα είχα την εντύπωση ότι ένα τρέιλερ μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο στην άσφαλτο και σε επίπεδες διαδρομές. Όμως έχω καλά νέα σήμερα! Αλλά ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά.
Καθώς είμαι ένας καλοπερασάκιας ποδηλάτης -το κίνητρό μου δεν είναι η επίτευξη της διαδρομής όσο είναι η ποιότητα του ταξιδιωτικού μου χρόνου- έχω την τάση να παίρνω μαζί μου πολλά. Προφανώς, το μεν όφελος είναι η άνετη ζωή, το δε κόστος το μεγαλύτερο βάρος. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που κατασκεύασα το τρέιλερ: για να μπορώ να παίρνω περισσότερα πράγματα. Με δεδομένο το βάρος, δεν είχα ποτέ σκεφτεί να το βγάλω σε δύσκολες ορεινές διαδρομές και εκτός δρόμου. Τον επόμενο μήνα σχεδιάζω ένα μεγάλο ταξίδι στην ορεινή Ελλάδα και σε δύσβατα μέρη, και με την αφορμή αυτή, σκέφτηκα να δοκιμάσω στην πράξη το τρέιλερ. Επειδή το καλό το παλικάρι σκέφτεται πριν βγει στο μονοπάτι, να το δοκιμάσω σε μια μικρή διαδρομή σε πραγματικές συνθήκες, για να μην βρεθώ προ εκπλήξεων όταν δεν πρέπει. Να φορτώσω το τρέιλερ ώστε να γίνει πραγματικά βαρύ, όσο βαρύ θα ήταν σε ένα τυπικό ασφάλτινο ταξίδι, να πάω δυο-τρεις μέρες σε μια δύσβατη ορεινή διαδρομή με πλήρη την γκάμα των υλικών μου, και να βγάλω τα συμπεράσματά μου.
Το φόρτωμα του ποδηλάτου φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία. Ένα σακίδιο μπροστά για τη σκηνή, ένα σακίδιο μπροστά για τον υπνόσακκο, τα δύο πίσω σακίδια αφιερωμένα στο φαγητό (υλικά μαγειρικής και πλήρης διατροφή για 5 περίπου μέρες, με πρωινό, σαλάτες, γκάμα τροφίμων μέχρι αβγά και όσπρια), και τα υπόλοιπα πίσω στο τρέιλερ: ρούχα (πλήρης γκαρνταρόμπα για ζέστη έως κρύο), ηλεκτρικά (φωτισμός, ηλιακός συλλέκτης, κάμερα, φωτογραφική, μικρόφωνο, φορτιστές για όλα), φαρμακείο, υλικά για προστασία από βροχή για τα σακίδια και για μένα, υλικά για κατασκήνωση και διαβίωση στην ύπαιθρο (μέχρι τέντα μεγάλη για καταφύγιο σε βροχή ώστε να ανάψω και φωτιά, μέχρι πριόνι για κόψιμο ξύλων) κλπ. Με τον άφθονο χώρο του μεγάλου τρέιλερ, οι δύο σχάρες του ποδηλάτου έμειναν άδειες και διαθέσιμες για ό,τι προκύψει (π.χ. στέγνωμα ρούχων). Το τρέιλερ μάζεψε βάρος, ώστε να χρειάζεται σημαντική προσπάθεια για να το σηκώσω με τα χέρια. Πάμε λοιπόν εκεί πάνω στα δύσκολα, να δούμε τι θα γίνει.
Ως τόπο δοκιμασίας επέλεξα το αρχαιότερο ελατόδασος της Ευρώπης στην ανατολική Όθρυ. Έχω καμιά δεκαριά χρόνια να πάω εκεί πάνω και έχοντας μάθει ότι ένας συγκεκριμένος δρόμος που τραβερσάρει κάτω από την κορυφογραμμή έχει χαλάσει, θα ρισκάρω τη διαδρομή υπολογίζοντας ακριβώς στη δυσκολία της. Έχοντας στο κινητό χάρτες που πήρα με το google earth, και με πληροφορίες από βοσκούς, πράγματι διαπίστωσα τη δυσκολία του "δρόμου". Τα νερά και τα χιόνια άφησαν σε πολλά σημεία μια κανονική γελαδόστρατα. Όλα τα πέρασα, ρέματα, πέτρες, λάσπες, δέντρα πεσμένα. Για να περάσω από το δέντρο της εικόνας έκοψα κλαδί με το πριόνι.
Σε ένα σημείο, για πενήντα περίπου μέτρα ο δρόμος απλά δεν υπήρχε, το νερό τον πέταξε στο γκρεμό. Ξεφόρτωσα το ποδήλατο και μετέφερα ένα-ένα όλα τα πράγματα με τα χέρια με πατήματα στο βράχο. Πρώτα το άδειο ποδήλατο, μετά τα σακίδια, και μετά επειδή το τρέιλερ ήταν αρκετά βαρύ και δεν μπορούσα, το άδειασα και αυτό από τα πράγματά του. Η όλη διαδικασία του περάσματος κράτησε περίπου 20 λεπτά, όσο περίπου θα κρατούσε εάν είχα φορτωμένα στο ποδήλατό μου όλα αυτά χωρίς το τρέιλερ.
Με εντυπωσίασε η συμπεριφορά του τρέιλερ στο δύσκολο τεραίν. Δεν ένιωθα τίποτα να με τραβάει από πίσω ή να μού δίνει έξτρα κραδασμούς. Οι κραδασμοί που ένιωθα ήταν από τις δυο μου ρόδες. Σημειώνω εδώ ότι η σχεδίαση του συγκεκριμένου ήταν για άνετες καταστάσεις (μεγάλο, χαμηλό, πλατύ). Το διαβολάκι με ακολουθούσε πιστά και αδιαμαρτύρητα χωρίς να βγάζει κιχ. Έπιασα τον εαυτό μου να ρίχνω κλεφτές ματιές για να δω αν το τρέιλερ ήταν ακόμα πίσω μου.
Να σημειώσω ότι, πιστεύω ότι έχει σημασία η προσεκτική κατασκευή. Ο αλουμινένιος σκελετός με την κατά μήκος σχεδίαση σε συνδυασμό με την πλαστική ρόδα και την ήπια πίεση στη ρόδα, βοηθάνε στην απορρόφηση κραδασμών στο κάθετο επίπεδο, τόσο για την οδηγική συμπεριφορά όσο και για την ασφάλεια της ίδιας της κατασκευής.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι το μονόροδο τρέιλερ είναι μια πάρα πολύ χρήσιμη επινόηση, που αυξάνει πολύ την εμβέλεια και τις δυνατότητες του ποδηλάτη, γιατί μεταφέρεις περισσότερα πράγματα σε κάθε τεραίν, εντός και εκτός πόλης και ακόμη σε δύσβατες διαδρομές με μεγαλύτερη ασφάλεια, και έτσι μπορείς να απολαύσεις καλύτερα τη φύση και την υπαίθρια ζωή και τη διαδρομή σου.
Το θέμα του βάρους είναι βέβαια άλλη ιστορία, γιατί απλά αν δεν θέλεις βάρος δεν μεταφέρεις πολλά. Για το βάρος ευθύνονται τα έξτρα πράγματα, όχι το τρέιλερ. Αλλά ακόμα και σε αυτό νομίζω ότι το τρέιλερ βοηθάει σε κάποιο βαθμό, γιατί το βάρος μοιράζεται σε τρεις ρόδες αντί για δύο. Επειδή φεύγει βάρος από το ίδιο το ποδήλατο βελτιώνεται η οδήγησή του. Δηλαδή ένα μέρος του βάρους δεν το έχει ο ποδηλάτης "επάνω του", απλά το τραβά. Και η τελική συμβουλή είναι, ότι έχεις δύο επιλογές: αν δεν θέλεις βάρος δεν παίρνεις ούτε πράγματα ούτε τρέιλερ, αν ανέχεσαι το βάρος (με κόστος στην ανηφόρα) παίρνεις τρέιλερ (όχι όλα επάνω στο ποδήλατο).
Καθώς είμαι ένας καλοπερασάκιας ποδηλάτης -το κίνητρό μου δεν είναι η επίτευξη της διαδρομής όσο είναι η ποιότητα του ταξιδιωτικού μου χρόνου- έχω την τάση να παίρνω μαζί μου πολλά. Προφανώς, το μεν όφελος είναι η άνετη ζωή, το δε κόστος το μεγαλύτερο βάρος. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που κατασκεύασα το τρέιλερ: για να μπορώ να παίρνω περισσότερα πράγματα. Με δεδομένο το βάρος, δεν είχα ποτέ σκεφτεί να το βγάλω σε δύσκολες ορεινές διαδρομές και εκτός δρόμου. Τον επόμενο μήνα σχεδιάζω ένα μεγάλο ταξίδι στην ορεινή Ελλάδα και σε δύσβατα μέρη, και με την αφορμή αυτή, σκέφτηκα να δοκιμάσω στην πράξη το τρέιλερ. Επειδή το καλό το παλικάρι σκέφτεται πριν βγει στο μονοπάτι, να το δοκιμάσω σε μια μικρή διαδρομή σε πραγματικές συνθήκες, για να μην βρεθώ προ εκπλήξεων όταν δεν πρέπει. Να φορτώσω το τρέιλερ ώστε να γίνει πραγματικά βαρύ, όσο βαρύ θα ήταν σε ένα τυπικό ασφάλτινο ταξίδι, να πάω δυο-τρεις μέρες σε μια δύσβατη ορεινή διαδρομή με πλήρη την γκάμα των υλικών μου, και να βγάλω τα συμπεράσματά μου.
Το φόρτωμα του ποδηλάτου φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία. Ένα σακίδιο μπροστά για τη σκηνή, ένα σακίδιο μπροστά για τον υπνόσακκο, τα δύο πίσω σακίδια αφιερωμένα στο φαγητό (υλικά μαγειρικής και πλήρης διατροφή για 5 περίπου μέρες, με πρωινό, σαλάτες, γκάμα τροφίμων μέχρι αβγά και όσπρια), και τα υπόλοιπα πίσω στο τρέιλερ: ρούχα (πλήρης γκαρνταρόμπα για ζέστη έως κρύο), ηλεκτρικά (φωτισμός, ηλιακός συλλέκτης, κάμερα, φωτογραφική, μικρόφωνο, φορτιστές για όλα), φαρμακείο, υλικά για προστασία από βροχή για τα σακίδια και για μένα, υλικά για κατασκήνωση και διαβίωση στην ύπαιθρο (μέχρι τέντα μεγάλη για καταφύγιο σε βροχή ώστε να ανάψω και φωτιά, μέχρι πριόνι για κόψιμο ξύλων) κλπ. Με τον άφθονο χώρο του μεγάλου τρέιλερ, οι δύο σχάρες του ποδηλάτου έμειναν άδειες και διαθέσιμες για ό,τι προκύψει (π.χ. στέγνωμα ρούχων). Το τρέιλερ μάζεψε βάρος, ώστε να χρειάζεται σημαντική προσπάθεια για να το σηκώσω με τα χέρια. Πάμε λοιπόν εκεί πάνω στα δύσκολα, να δούμε τι θα γίνει.
Ως τόπο δοκιμασίας επέλεξα το αρχαιότερο ελατόδασος της Ευρώπης στην ανατολική Όθρυ. Έχω καμιά δεκαριά χρόνια να πάω εκεί πάνω και έχοντας μάθει ότι ένας συγκεκριμένος δρόμος που τραβερσάρει κάτω από την κορυφογραμμή έχει χαλάσει, θα ρισκάρω τη διαδρομή υπολογίζοντας ακριβώς στη δυσκολία της. Έχοντας στο κινητό χάρτες που πήρα με το google earth, και με πληροφορίες από βοσκούς, πράγματι διαπίστωσα τη δυσκολία του "δρόμου". Τα νερά και τα χιόνια άφησαν σε πολλά σημεία μια κανονική γελαδόστρατα. Όλα τα πέρασα, ρέματα, πέτρες, λάσπες, δέντρα πεσμένα. Για να περάσω από το δέντρο της εικόνας έκοψα κλαδί με το πριόνι.
Σε ένα σημείο, για πενήντα περίπου μέτρα ο δρόμος απλά δεν υπήρχε, το νερό τον πέταξε στο γκρεμό. Ξεφόρτωσα το ποδήλατο και μετέφερα ένα-ένα όλα τα πράγματα με τα χέρια με πατήματα στο βράχο. Πρώτα το άδειο ποδήλατο, μετά τα σακίδια, και μετά επειδή το τρέιλερ ήταν αρκετά βαρύ και δεν μπορούσα, το άδειασα και αυτό από τα πράγματά του. Η όλη διαδικασία του περάσματος κράτησε περίπου 20 λεπτά, όσο περίπου θα κρατούσε εάν είχα φορτωμένα στο ποδήλατό μου όλα αυτά χωρίς το τρέιλερ.
Με εντυπωσίασε η συμπεριφορά του τρέιλερ στο δύσκολο τεραίν. Δεν ένιωθα τίποτα να με τραβάει από πίσω ή να μού δίνει έξτρα κραδασμούς. Οι κραδασμοί που ένιωθα ήταν από τις δυο μου ρόδες. Σημειώνω εδώ ότι η σχεδίαση του συγκεκριμένου ήταν για άνετες καταστάσεις (μεγάλο, χαμηλό, πλατύ). Το διαβολάκι με ακολουθούσε πιστά και αδιαμαρτύρητα χωρίς να βγάζει κιχ. Έπιασα τον εαυτό μου να ρίχνω κλεφτές ματιές για να δω αν το τρέιλερ ήταν ακόμα πίσω μου.
Να σημειώσω ότι, πιστεύω ότι έχει σημασία η προσεκτική κατασκευή. Ο αλουμινένιος σκελετός με την κατά μήκος σχεδίαση σε συνδυασμό με την πλαστική ρόδα και την ήπια πίεση στη ρόδα, βοηθάνε στην απορρόφηση κραδασμών στο κάθετο επίπεδο, τόσο για την οδηγική συμπεριφορά όσο και για την ασφάλεια της ίδιας της κατασκευής.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι το μονόροδο τρέιλερ είναι μια πάρα πολύ χρήσιμη επινόηση, που αυξάνει πολύ την εμβέλεια και τις δυνατότητες του ποδηλάτη, γιατί μεταφέρεις περισσότερα πράγματα σε κάθε τεραίν, εντός και εκτός πόλης και ακόμη σε δύσβατες διαδρομές με μεγαλύτερη ασφάλεια, και έτσι μπορείς να απολαύσεις καλύτερα τη φύση και την υπαίθρια ζωή και τη διαδρομή σου.
Το θέμα του βάρους είναι βέβαια άλλη ιστορία, γιατί απλά αν δεν θέλεις βάρος δεν μεταφέρεις πολλά. Για το βάρος ευθύνονται τα έξτρα πράγματα, όχι το τρέιλερ. Αλλά ακόμα και σε αυτό νομίζω ότι το τρέιλερ βοηθάει σε κάποιο βαθμό, γιατί το βάρος μοιράζεται σε τρεις ρόδες αντί για δύο. Επειδή φεύγει βάρος από το ίδιο το ποδήλατο βελτιώνεται η οδήγησή του. Δηλαδή ένα μέρος του βάρους δεν το έχει ο ποδηλάτης "επάνω του", απλά το τραβά. Και η τελική συμβουλή είναι, ότι έχεις δύο επιλογές: αν δεν θέλεις βάρος δεν παίρνεις ούτε πράγματα ούτε τρέιλερ, αν ανέχεσαι το βάρος (με κόστος στην ανηφόρα) παίρνεις τρέιλερ (όχι όλα επάνω στο ποδήλατο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου