Χρόνος: 13 ημέρες, 28/4 - 10/5/2020. Διαδρομή.
28/4/2020, νότια Θεσσαλία
29/4/2020, από τη νότια Θεσσαλία προς τη λίμνη Πλαστήρα.
Ανεβαίνοντας από τη Μητρόπολη προς τη λίμνη Πλαστήρα, τα αραχνιασμένα κτίρια της πάλαι ποτε πολιτείας του υδροηλεκτρικού σταθμού θυμίζουν ότι ο ελληνικός λαός πάντα πληρώνει σαν κορόιδο τα όνειρα των πολιτικών που εκλέγει.
Πινακίδα από τον καιρό του Νώε, να θυμίζει ποιος έκανε το δίκτυο ύδρευσης του χωριού.
Σήμερα κατάφερα να φτάσω στη λίμνη λίγο πριν βραδυάσει.
30/4/2020, από τη λίμνη Πλαστήρα προς τα μεγάλα βουνά.
Με το πρώτο φως του ήλιου προσπαθώ να ακολουθήσω έναν χωματόδρομο περιμετρικά στη λίμνη με μία υποτυπώδη σήμανση ποδηλατόδρομου.
1/5/2020, στα βουνά της Αργιθέας
Διανυκτέρευσα σε ένα πολύ φιλόξενο εκκλησάκι, στο χωριό Δρακότρυπα. Η νύχτα ήταν υπέροχη. Ξύπνησα νωρίς. Ετοιμάζω ένα δυνατό πρωινό γεύμα, σήμερα έχω μπροστά μου μία ιδιαίτερα απαιτητική διαδρομή...
Η χθεσινή ανάβαση συνεχίζεται, συνεχίζεται, η μια ανηφορική στροφή
διαδέχεται την επόμενη σε έναν δρόμο σχεδόν έρημο, να συναντιέσαι με
αυτοκίνητο ή άνθρωπο κάθε είκοσι λεπτά το λιγότερο. Περιστασιακά κάποιο
κλειστό σπίτι ή εκκλησάκι ή οικισμός διακόπτει τη μοναξιά σου.
Αρχίζει το υπέροχο καταπράσινο ελατόδασος. Μια πηγή βγάζει στον κόσμο υπέροχο κρύο νερό.
Στο διάσελο το GPS δείχνει το υψόμετρο των 1520 μέτρων. Έφτασα στον περιβόητο Τύμπανο. Είναι πρωτομαγιά και ο Τύμπανος κρατά ακόμη μερικές χιονούρες.
Σειρά έχει η κατηφόρα. Έχει ένα αλπικό κρύο, ο φρέσκος κρύος αέρας με αναγκάζει να ντυθώ καλά. Στο βάθος μιας χαράδρας κάτω, ανάμεσα στα άπειρα βουνά, βλέπω την Αργιθέα.
Ένα πέτρινο μνημείο για τους αδικοχαμένους στις χιονοστιβάδες του Τύμπανου, με 43 ονόματα από τα χωριά Ανθηρό, Αργιθέα, Βραγκιανά, Καρυά, Μάραθος, Πετρωτό και Καταφύλλι.
Γλάστρες εκ των ενόντων.
Ένα απολύτως εκπληκτικό αρχαίο ταφικό μνημείο μέσα σε αυτά τα άγρια βουνά.
Ο τόπος είναι πολύ άγριος. Δεν υπάρχει λες σημείο της γης με κλίση μικρότερη των 45 μοιρών! Και όμως μένεις άναυδος βλέποντας οικήματα γατζωμένα σαν αετοφωλιές πάνω στις κάθετες βουνοπλαγιές!
2/5/2020, στον κόσμο των μεγάλων βουνών
Η σημερινή ημέρα θα αρχίσει με την επιδιόρθωση του πρώτου σκασμένου λάστιχου του ταξιδιού.
Η μια χαράδρα διαδέχεται την άλλη. Στην απόλυτη ησυχία του βουνού, ήχος τρεχούμενου νερού φτάνει στα αυτιά μου από το χάος κάτω. Σπιτάκια γατζώνονται σαν αετοφωλιές στις απότομες κλίσεις των τεράστιων ορεινών όγκων.
Και ενώ έχω προ πολλού συνηθίσει την σχεδόν απόλυτη ερημία, με κάποια σπάνια συνάντηση αυτοκινήτου ή ανθρώπου ή ζώου, ξαφνικά μετά από μία στροφή του δρόμου συναντιέμαι με έναν βοσκό. Το αξιοσημείωτο όμως είναι η ηλικία του, καθώς φαίνεται γύρω στα 25. Νέος άνθρωπος εδώ! Ευκαιρία να μάθω πράγματα για τον τόπο. Ο νέος άνθρωπος που έχω απέναντί μου, παρόλο που σπουδάζει σε πόλη μακρινή, σκέφτεται να επιστρέψει στον τόπο και να ασχοληθεί με τα ζώα, σύμφωνα με την πατρογονική παράδοση. Τι ελπίδα αυτή! Να γυρνάς σε αυτά τα μέρη, σε αυτή την απίστευτη φύση, να βιώνεις την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου στο πετσί σου, και ξαφνικά να συναντάς νέο άνθρωπο που δεν θέλει να φύγει στην πόλη αλλά να ζήσει στον τόπο που γεννήθηκε. Θα μού λύσει την μεγάλη μου απορία, σε ποιους ανήκουν τα σπίτια-αετοφωλιές επάνω στις απότομες βουνοπλαγιές. Ανήκουν σε ανθρώπους που, απόλυτα πιστοί στον τόπο τους, θέλουν να πεθάνουν εκεί που γεννήθηκαν, που γεννήθηκαν λέφτεροι και ζουν λέφτεροι και πεθαίνουν το ίδιο λέφτεροι. Μαθαίνω για τη ζωή των ανθρώπων το χειμώνα, τα ζώα, το βουνό, κάποια σύγχρονα έργα των ανθρώπων που έρχονται και βιάζουν τον τόπο χωρίς σεβασμό στο τοπίο ή στους ανθρώπους. Μού δείχνει ένα μικρό άσπρο στίγμα πάνω στο βουνό προς τα δυτικά, εκεί έμενε κάποιος που πέθανε πριν είκοσι χρόνια, και ξέμειναν ελεύθερα στο βουνό καμία κατοσταριά γίδια παρατημένα στο έλεος της φύσης, και από τότε ζουν και αναπαράγονται ελεύθερα στην περιοχή εκείνη σε άγρια κατάσταση πλέον, σαν αγριόγιδα (όχι το είδος αγριόγιδο, αλλά πρόκειται για ήμερα που περιήλθαν σε άγρια κατάσταση, διευκρινίζει). Όταν βρεθώ εκεί πέρα στην είσοδο του πρώτου τούνελ, είναι πολύ πιθανό ότι θα συναντήσω κάποιο κοπαδάκι από αυτά, αν έχω λίγη υπομονή και περιμένω καθώς και προσεκτικό αυτί.
Μετά από την επόμενη στροφή, προβάλει η θέα του τελευταίου μέρους του ρέματος Λεσκοβίτικο πριν την τελευταία χαράδρα που συναντά τον Αχελώο. Κάτω στην κοίτη φαίνεται η σύγχρονη γέφυρα Μπέλεϋ λίγο πριν το παλιό πέτρινο γεφύρι του Πετρωτού και στο βάθος έχουν αρχίσει να διακρίνονται τα ακόμα πιο σύγχρονα τερατουργήματα των διαβόητων έργων της Συκιάς για την εκτροπή του άνω ρου του Αχελώου. Αριστερά πάνω βλέπω το δρόμο να σκαρφαλώνει στην πλαγιά της τελευταίας χαράδρας του Λεσκοβίτικου μετά τη γέφυρα Μπέλεϋ και ψηλά στο βουνό εκεί φαίνεται ένα λευκό στίγμα μέσα στο πράσινο, αυτό που ήταν η τελευταία κατοικία του βοσκού που πέθανε αφήνοντας ένα κοπάδι γίδια στο βουνό.
Η ανηφόρα μετά τη Μπέλεϋ είναι πολύ σκληρή, πράγμα που με αναγκάζει να σπρώξω το ποδήλατο με τα χέρια. Ενώ ανεβαίνω σιγά και πλησιάζω στο πρώτο τούνελ, μέσα στην απόλυτη ησυχία του βουνού ακούω ξαφνικά έναν χαρακτηριστικό ήχο τρομαγμένου γιδιού. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω πάνω από την είσοδο του τούνελ ένα κοπαδάκι από τέσσερα γίδια να με παρατηρούν ανήσυχα. Στοιχηματίζω πως ποτέ στη ζωή τους δεν είδαν ποδήλατο! Προετοιμάζω τον φακό μου και τον εαυτό μου για το κρύο υγρό σκοτάδι του τούνελ.
Μετά και το δεύτερο τούνελ, αποκαλύπτεται μπροστά μου το απερίγραπτο υπερθέαμα των φαραωνικών έργων του θρυλούμενου φράγματος της Συκιάς. Δεν μπορεί να αποδοθεί εικονικά η κλίμακα των μεγεθών, αλλά πρέπει να βρεθεί κανείς εκεί και να δει με τα φυσικά του μάτια για να αντιληφθεί τον χώρο και το μέγεθος της ανθρώπινης αλαζονείας. Και επίσης, το μέγεθος της λαμογιάς των αιμοβόρων θηρίων της αρπαχτής και του βιασμού της ελληνικής φύσης.
Μέσα στα έγκατα του βουνού σε ένα από τα τούνελ, ενώ με το φακό κεφαλής με εμβέλεια λίγα μέτρα προσεκτικά προσπαθώ μέσα στο πίσσα σκοτάδι να αποφύγω τα νερά που τρέχουν από την οροφή, ένας εντελώς περίεργος έντονος θόρυβος μού κόβει τα ήπατα. Θα ανακαλύψω στη συνέχεια ότι ήταν ένα κοπαδάκι γίδια! Τι έκαναν μέσα στο μαύρο τούνελ... μυστήριο!
Στη γέφυρα του Κοράκου μια ταβέρνα μού προκαλεί μία αίσθηση ανθρώπινης παρουσίας πολύ διαφορετική από την απομόνωση στις ερημιές των τελευταίων ημερών. Το τοπίο γίνεται πιο ήπιο. Το πέρασμα από τα άγρια μέρη της Αργιθέας ήταν μια εξαιρετική δοκιμασία και για μένα και για το ποδήλατό μου. Βρίσκομαι πλέον στο νομό Άρτας.
Αποφασίζω να μπω στο χωριό Πηγές, ένα ιστορικό κεφαλοχώρι με αξιόλογη ιστορία όπως διαβάζω στη συσκευή μου. Και εδώ, αυτό που θα εισπράξω είναι η εγκατάλειψη.
Αποφασίζω να διανυκτερεύσω στο χωριό Μηλιανά, ένα χωριουδάκι με λιγοστούς κατοίκους αλλά περισσότερα ζώα. Κάποια από αυτά πετάγονται για ένα απογευματινό ματσάκι στο γήπεδο. Ελλάδα 21ος αιώνας λοιπόν, Μηλιανά Άρτας, δήμος Γεωργίου Καραϊσκάκη, τοπικό πρωτάθλημα, αγώνας γίδια-πρόβατα με διαιτητή το τσομπανόσκυλο και επόπτη γραμμών τη γαλοπούλα. Γελάς, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει. Δεν είναι μόνο για γέλια όμως, είναι και για κλάματα η σύγχρονη Ελλάδα. Μια εκπληκτική γη αφημένη στην εγκατάλειψη. Μεγαλεπήβολα έργα του παρελθόντος για μια τάχαμου τοπική ανάπτυξη που έμεινε στα αζήτητα της ιστορίας, υφίστανται την εκδίκηση της ξεχασμένης φύσης. Ελλάδα 2020 μ.Χ. Νικητής του αγώνα αν ενδιαφέρει, ο χασάπης με σκορ 22-0.
3/5/2020, στα ορεινά του νομού Άρτας, από τα Μηλιανά στην Άνω Καλεντίνη
Ξυπνώντας στο υπόστεγο ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού όπου κατέφυγα για προστασία από τη βραδυνή βροχή, ανακαλύπτω πλάι στο προσκέφαλό μου έναν σκορπιό έτοιμο για όλα.
Η μέρα αρχίζει με μια ανάβαση, με θέα προς την κοιλάδα του Αχελώου προς τα ανατολικά.
4/5/2020, στις πεδιάδες του Αμβρακικού
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε και δική του αστυνομία;
Η Άρτα είναι μία πολύ φιλική πόλη, που σε αυτή τη συγκυρία ωστόσο για μένα αντιπροσωπεύει έναν χρήσιμο τόπο για ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, μετά την πολυήμερη περιπέτεια στις ερημιές.
Μετά την πόλη της Άρτας, έχω ως στόχο τις πεδιάδες του Αμβρακικού για ξεκούραση μετά τις ανηφόρες των μεγάλων βουνών. Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα στους επίπεδους δρόμους. Έχω δει στον χάρτη τη Νέα Κερασούντα και θέλω να δω αυτό το μέρος. Πριν 11 χρόνια βρέθηκα στην "κανονική" Κερασούντα του Πόντου, θέλω να δω και τη Νέα...
Στοιχηματίζω ότι στην πλατεία του χωριού υπάρχει μνημείο σχετικό με τον Πόντο.
Για τη μεσημεριανή στάση, ξεκούραση, φαγητό, πλύσιμο, επιλέγω το Κάστρο των Ρωγών. Το μέρος αυτό αν βγαίνει από όνειρο ή από παραμύθι, δεν ξέρω...
Περιμένοντας στη στάση.
Είναι σκέτη απόλαυση ο κάμπος, με τον υπέροχο καιρό, τα δρομάκια, τα χωριουδάκια, τις καλλιέργειες, τα ζουμερά γλυκά πορτοκάλια που ακόμη τώρα Μάη μήνα στολίζουν κατάφορτες πορτοκαλιές, τα πουλιά, την ησυχία. Ξεχνιέμαι. Το απόγευμα προχωράει, και προωθούμαι κάτω προς τα παράλια του Αμβρακικού.
Στο βάθος του κόλπου υπάρχει μία καλύβα ψαράδων χτισμένη κυριολεκτικά επάνω στο νερό. Ένας άνδρας υπάρχει εκεί που επιβλέπει την περιοχή, από τον οποίο μαθαίνω πράγματα για τον τόπο και την ψαράδικη ζωή.
Πορεύομαι προς το βάθος του κόλπου επάνω σε μια λωρίδα γης που σέρνεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες, με τον δύοντα ήλιο πίσω μου και με την ανατέλλουσα σελήνη μπροστά μου, με το φρέσκο θαλασσινό αγέρι στο πρόσωπο και στα μαλλιά, πλησιάζοντας στην Κορωνησία.
5/5/2020, από την πεδιάδα της Άρτας στα βουνά της Ακαρνανίας
Σηκώνομαι νωρίς για να απολαύσω το πρωινό φως. Αφήνω το ποδήλατο σε μια γωνιά και φεύγω με τα πόδια ακολουθώντας ένα μονοπάτι. Η σημερινή ημέρα θα αρχίσει στην καρδιά του υγροτόπου στο νότιο άκρο της Κορωνησίας.
6/5/2020, επιστροφή προς τα μεγάλα βουνά
Η τελευταία φάση του ταξιδιού θα είναι το πέρασμα από την ελληνική δύση πίσω στην ανατολή, πάνω από τον κεντρικό κορμό της Πίνδου στη διαδρομή Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία. Το κύριο μέρος της σημερινής ημέρας θα είναι η μετάβαση στο Αγρίνιο, από όπου, μετά τον εφοδιασμό σε τρόφιμα, κατά το απόγευμα θα αρχίσει η ανάβαση.
Λίγο μετά το ξημέρωμα στο πρώτο φως του ήλιου, οι επαρχιακοί δρόμοι συχνά παρουσιάζουν ένα ξαφνικό κυκλοφοριακό φόρτο. Είναι η ώρα που τα ζώα βγαίνουν για βοσκή.
Το σούρουπο με βρίσκει μέσα στα βουνά της ανατολικής Αιτωλοακαρνανίας, σε υψόμετρο 630 μέτρα, σε έναν από τους μικρούς οικισμούς που συναντά κανείς κάθε τόσο, που κατοικούνται από λιγοστούς σύγχρονους ερημίτες. Οι λιγοστοί αυτοί κάτοικοι θέλουν να γνωρίσουν τον περίεργο επισκέπτη με το ποδήλατο που η μοίρα έφερε στα μέρη τους.
7/5/2020, στο μαγικό κόσμο των βουνών
Χωρίς βιασύνη θα απολαύσω τους φιλόξενους κατοίκους των βουνών, του μικρού οικισμού που επιβιώνει μέσα στον ορεινό παράδεισο. Ζουν μια ζωή λιτή, απέριττη, φυσική, όχι από ανάγκη τόσο όσο από επιλογή. Γιατί θα μπορούσαν και αυτοί, όπως οι περισσότεροι, να καταφύγουν στις ανέσεις της σύγχρονης πόλης, όμως επιλέγουν να μείνουν εδώ, μέσα στη φύση, κάτω από έναν ήλιο που κάθε μέρα έρχεται καινούργιος. Πριν το μεσημέρι καβαλώ πάλι τη σέλα του ποδηλάτου μου για να συνεχίσω στην ανηφόρα, λίγο βαρύτερος από τα φιλέματά τους, αβγά, ελιές, ψωμί, φρούτα.
8/5/2020, κάπου στα ελληνικά βουνά ΙΙ
9/5/2020, από τον Τυμφρηστό στην Όθρυ
Χθες κατεβαίνοντας από το πέρασμα του Τυμφρηστού, φτάνοντας στο χωριό Τυμφρηστός αποφάσισα να διανυκτερεύσω εδώ. Ιδιαίτερα φιλόξενοι και φιλικοί άνθρωποι, μού επέτρεψαν με ευχαρίστηση να κοιμηθώ στο υπόστεγο της εκκλησίας και με ρώτησαν ευγενικά αν χρειάζομαι κάτι. Ξυπνώντας σήμερα το πρωί έφυγα για έναν περίπατο στο ελατόδασος για να δω την ανατολή. Γύρισα στην εκκλησία στα πράγματά μου και βρήκα στο προσκέφαλο αφημένη μια σακούλα που περιείχε ψωμί, γιαούρτι και κασέρι. Δεν υπάρχει κανείς κοντά.
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος να ταξιδεύεις στην Ελλάδα. Αφού βγεις από τις πύλες της πόλης, ζεις την επανασύνδεση ανθρώπου και φύσης. Έξω από τους αστικούς μύθους, ζεις μέσα στην πραγματικότητα. Αυτή η χώρα δεν είναι μόνο η εκπληκτική φύση, είναι το σύμπλοκο φύσης-κοινωνίας-πολιτισμού. Είναι η συνολική εμπειρία που σε κάνει να ξανανιώθεις Άνθρωπος.
Στον πρωινό ήλιο, με ζεστό σώμα και ζεστή ψυχή, αφήνω πίσω τον Τυμφρηστό και κατηφορίζω προς την Σπερχειάδα.
10/5/2020, Όθρυς
Το τελευταίο πρωινό του ταξιδιού με βρίσκει στον χώρο του περιβαλλοντικού πάρκου της Ανάβρας και των πηγών του Ενιπέα, στη δυτική Όθρυ, σε υψόμετρο 720 μέτρων. Χωρίς βιασύνη καμία, σήμερα απλά θα απολαύσω μια χαλαρή βόλτα σε αυτόν τον ειδυλλιακό τόπο - τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό.
.-
28/4/2020, νότια Θεσσαλία
29/4/2020, από τη νότια Θεσσαλία προς τη λίμνη Πλαστήρα.
Σήμερα κατάφερα να φτάσω στη λίμνη λίγο πριν βραδυάσει.
30/4/2020, από τη λίμνη Πλαστήρα προς τα μεγάλα βουνά.
Με το πρώτο φως του ήλιου προσπαθώ να ακολουθήσω έναν χωματόδρομο περιμετρικά στη λίμνη με μία υποτυπώδη σήμανση ποδηλατόδρομου.
1/5/2020, στα βουνά της Αργιθέας
Διανυκτέρευσα σε ένα πολύ φιλόξενο εκκλησάκι, στο χωριό Δρακότρυπα. Η νύχτα ήταν υπέροχη. Ξύπνησα νωρίς. Ετοιμάζω ένα δυνατό πρωινό γεύμα, σήμερα έχω μπροστά μου μία ιδιαίτερα απαιτητική διαδρομή...
Αρχίζει το υπέροχο καταπράσινο ελατόδασος. Μια πηγή βγάζει στον κόσμο υπέροχο κρύο νερό.
Στο διάσελο το GPS δείχνει το υψόμετρο των 1520 μέτρων. Έφτασα στον περιβόητο Τύμπανο. Είναι πρωτομαγιά και ο Τύμπανος κρατά ακόμη μερικές χιονούρες.
Σειρά έχει η κατηφόρα. Έχει ένα αλπικό κρύο, ο φρέσκος κρύος αέρας με αναγκάζει να ντυθώ καλά. Στο βάθος μιας χαράδρας κάτω, ανάμεσα στα άπειρα βουνά, βλέπω την Αργιθέα.
Ο τόπος είναι πολύ άγριος. Δεν υπάρχει λες σημείο της γης με κλίση μικρότερη των 45 μοιρών! Και όμως μένεις άναυδος βλέποντας οικήματα γατζωμένα σαν αετοφωλιές πάνω στις κάθετες βουνοπλαγιές!
2/5/2020, στον κόσμο των μεγάλων βουνών
Η μια χαράδρα διαδέχεται την άλλη. Στην απόλυτη ησυχία του βουνού, ήχος τρεχούμενου νερού φτάνει στα αυτιά μου από το χάος κάτω. Σπιτάκια γατζώνονται σαν αετοφωλιές στις απότομες κλίσεις των τεράστιων ορεινών όγκων.
Και ενώ έχω προ πολλού συνηθίσει την σχεδόν απόλυτη ερημία, με κάποια σπάνια συνάντηση αυτοκινήτου ή ανθρώπου ή ζώου, ξαφνικά μετά από μία στροφή του δρόμου συναντιέμαι με έναν βοσκό. Το αξιοσημείωτο όμως είναι η ηλικία του, καθώς φαίνεται γύρω στα 25. Νέος άνθρωπος εδώ! Ευκαιρία να μάθω πράγματα για τον τόπο. Ο νέος άνθρωπος που έχω απέναντί μου, παρόλο που σπουδάζει σε πόλη μακρινή, σκέφτεται να επιστρέψει στον τόπο και να ασχοληθεί με τα ζώα, σύμφωνα με την πατρογονική παράδοση. Τι ελπίδα αυτή! Να γυρνάς σε αυτά τα μέρη, σε αυτή την απίστευτη φύση, να βιώνεις την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου στο πετσί σου, και ξαφνικά να συναντάς νέο άνθρωπο που δεν θέλει να φύγει στην πόλη αλλά να ζήσει στον τόπο που γεννήθηκε. Θα μού λύσει την μεγάλη μου απορία, σε ποιους ανήκουν τα σπίτια-αετοφωλιές επάνω στις απότομες βουνοπλαγιές. Ανήκουν σε ανθρώπους που, απόλυτα πιστοί στον τόπο τους, θέλουν να πεθάνουν εκεί που γεννήθηκαν, που γεννήθηκαν λέφτεροι και ζουν λέφτεροι και πεθαίνουν το ίδιο λέφτεροι. Μαθαίνω για τη ζωή των ανθρώπων το χειμώνα, τα ζώα, το βουνό, κάποια σύγχρονα έργα των ανθρώπων που έρχονται και βιάζουν τον τόπο χωρίς σεβασμό στο τοπίο ή στους ανθρώπους. Μού δείχνει ένα μικρό άσπρο στίγμα πάνω στο βουνό προς τα δυτικά, εκεί έμενε κάποιος που πέθανε πριν είκοσι χρόνια, και ξέμειναν ελεύθερα στο βουνό καμία κατοσταριά γίδια παρατημένα στο έλεος της φύσης, και από τότε ζουν και αναπαράγονται ελεύθερα στην περιοχή εκείνη σε άγρια κατάσταση πλέον, σαν αγριόγιδα (όχι το είδος αγριόγιδο, αλλά πρόκειται για ήμερα που περιήλθαν σε άγρια κατάσταση, διευκρινίζει). Όταν βρεθώ εκεί πέρα στην είσοδο του πρώτου τούνελ, είναι πολύ πιθανό ότι θα συναντήσω κάποιο κοπαδάκι από αυτά, αν έχω λίγη υπομονή και περιμένω καθώς και προσεκτικό αυτί.
Μετά από την επόμενη στροφή, προβάλει η θέα του τελευταίου μέρους του ρέματος Λεσκοβίτικο πριν την τελευταία χαράδρα που συναντά τον Αχελώο. Κάτω στην κοίτη φαίνεται η σύγχρονη γέφυρα Μπέλεϋ λίγο πριν το παλιό πέτρινο γεφύρι του Πετρωτού και στο βάθος έχουν αρχίσει να διακρίνονται τα ακόμα πιο σύγχρονα τερατουργήματα των διαβόητων έργων της Συκιάς για την εκτροπή του άνω ρου του Αχελώου. Αριστερά πάνω βλέπω το δρόμο να σκαρφαλώνει στην πλαγιά της τελευταίας χαράδρας του Λεσκοβίτικου μετά τη γέφυρα Μπέλεϋ και ψηλά στο βουνό εκεί φαίνεται ένα λευκό στίγμα μέσα στο πράσινο, αυτό που ήταν η τελευταία κατοικία του βοσκού που πέθανε αφήνοντας ένα κοπάδι γίδια στο βουνό.
Η ανηφόρα μετά τη Μπέλεϋ είναι πολύ σκληρή, πράγμα που με αναγκάζει να σπρώξω το ποδήλατο με τα χέρια. Ενώ ανεβαίνω σιγά και πλησιάζω στο πρώτο τούνελ, μέσα στην απόλυτη ησυχία του βουνού ακούω ξαφνικά έναν χαρακτηριστικό ήχο τρομαγμένου γιδιού. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω πάνω από την είσοδο του τούνελ ένα κοπαδάκι από τέσσερα γίδια να με παρατηρούν ανήσυχα. Στοιχηματίζω πως ποτέ στη ζωή τους δεν είδαν ποδήλατο! Προετοιμάζω τον φακό μου και τον εαυτό μου για το κρύο υγρό σκοτάδι του τούνελ.
Μετά και το δεύτερο τούνελ, αποκαλύπτεται μπροστά μου το απερίγραπτο υπερθέαμα των φαραωνικών έργων του θρυλούμενου φράγματος της Συκιάς. Δεν μπορεί να αποδοθεί εικονικά η κλίμακα των μεγεθών, αλλά πρέπει να βρεθεί κανείς εκεί και να δει με τα φυσικά του μάτια για να αντιληφθεί τον χώρο και το μέγεθος της ανθρώπινης αλαζονείας. Και επίσης, το μέγεθος της λαμογιάς των αιμοβόρων θηρίων της αρπαχτής και του βιασμού της ελληνικής φύσης.
Μέσα στα έγκατα του βουνού σε ένα από τα τούνελ, ενώ με το φακό κεφαλής με εμβέλεια λίγα μέτρα προσεκτικά προσπαθώ μέσα στο πίσσα σκοτάδι να αποφύγω τα νερά που τρέχουν από την οροφή, ένας εντελώς περίεργος έντονος θόρυβος μού κόβει τα ήπατα. Θα ανακαλύψω στη συνέχεια ότι ήταν ένα κοπαδάκι γίδια! Τι έκαναν μέσα στο μαύρο τούνελ... μυστήριο!
Στη γέφυρα του Κοράκου μια ταβέρνα μού προκαλεί μία αίσθηση ανθρώπινης παρουσίας πολύ διαφορετική από την απομόνωση στις ερημιές των τελευταίων ημερών. Το τοπίο γίνεται πιο ήπιο. Το πέρασμα από τα άγρια μέρη της Αργιθέας ήταν μια εξαιρετική δοκιμασία και για μένα και για το ποδήλατό μου. Βρίσκομαι πλέον στο νομό Άρτας.
Αποφασίζω να μπω στο χωριό Πηγές, ένα ιστορικό κεφαλοχώρι με αξιόλογη ιστορία όπως διαβάζω στη συσκευή μου. Και εδώ, αυτό που θα εισπράξω είναι η εγκατάλειψη.
Αποφασίζω να διανυκτερεύσω στο χωριό Μηλιανά, ένα χωριουδάκι με λιγοστούς κατοίκους αλλά περισσότερα ζώα. Κάποια από αυτά πετάγονται για ένα απογευματινό ματσάκι στο γήπεδο. Ελλάδα 21ος αιώνας λοιπόν, Μηλιανά Άρτας, δήμος Γεωργίου Καραϊσκάκη, τοπικό πρωτάθλημα, αγώνας γίδια-πρόβατα με διαιτητή το τσομπανόσκυλο και επόπτη γραμμών τη γαλοπούλα. Γελάς, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει. Δεν είναι μόνο για γέλια όμως, είναι και για κλάματα η σύγχρονη Ελλάδα. Μια εκπληκτική γη αφημένη στην εγκατάλειψη. Μεγαλεπήβολα έργα του παρελθόντος για μια τάχαμου τοπική ανάπτυξη που έμεινε στα αζήτητα της ιστορίας, υφίστανται την εκδίκηση της ξεχασμένης φύσης. Ελλάδα 2020 μ.Χ. Νικητής του αγώνα αν ενδιαφέρει, ο χασάπης με σκορ 22-0.
3/5/2020, στα ορεινά του νομού Άρτας, από τα Μηλιανά στην Άνω Καλεντίνη
Ξυπνώντας στο υπόστεγο ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού όπου κατέφυγα για προστασία από τη βραδυνή βροχή, ανακαλύπτω πλάι στο προσκέφαλό μου έναν σκορπιό έτοιμο για όλα.
Η μέρα αρχίζει με μια ανάβαση, με θέα προς την κοιλάδα του Αχελώου προς τα ανατολικά.
4/5/2020, στις πεδιάδες του Αμβρακικού
Η Άρτα είναι μία πολύ φιλική πόλη, που σε αυτή τη συγκυρία ωστόσο για μένα αντιπροσωπεύει έναν χρήσιμο τόπο για ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, μετά την πολυήμερη περιπέτεια στις ερημιές.
Μετά την πόλη της Άρτας, έχω ως στόχο τις πεδιάδες του Αμβρακικού για ξεκούραση μετά τις ανηφόρες των μεγάλων βουνών. Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα στους επίπεδους δρόμους. Έχω δει στον χάρτη τη Νέα Κερασούντα και θέλω να δω αυτό το μέρος. Πριν 11 χρόνια βρέθηκα στην "κανονική" Κερασούντα του Πόντου, θέλω να δω και τη Νέα...
Στοιχηματίζω ότι στην πλατεία του χωριού υπάρχει μνημείο σχετικό με τον Πόντο.
Για τη μεσημεριανή στάση, ξεκούραση, φαγητό, πλύσιμο, επιλέγω το Κάστρο των Ρωγών. Το μέρος αυτό αν βγαίνει από όνειρο ή από παραμύθι, δεν ξέρω...
Είναι σκέτη απόλαυση ο κάμπος, με τον υπέροχο καιρό, τα δρομάκια, τα χωριουδάκια, τις καλλιέργειες, τα ζουμερά γλυκά πορτοκάλια που ακόμη τώρα Μάη μήνα στολίζουν κατάφορτες πορτοκαλιές, τα πουλιά, την ησυχία. Ξεχνιέμαι. Το απόγευμα προχωράει, και προωθούμαι κάτω προς τα παράλια του Αμβρακικού.
Στο βάθος του κόλπου υπάρχει μία καλύβα ψαράδων χτισμένη κυριολεκτικά επάνω στο νερό. Ένας άνδρας υπάρχει εκεί που επιβλέπει την περιοχή, από τον οποίο μαθαίνω πράγματα για τον τόπο και την ψαράδικη ζωή.
Πορεύομαι προς το βάθος του κόλπου επάνω σε μια λωρίδα γης που σέρνεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες, με τον δύοντα ήλιο πίσω μου και με την ανατέλλουσα σελήνη μπροστά μου, με το φρέσκο θαλασσινό αγέρι στο πρόσωπο και στα μαλλιά, πλησιάζοντας στην Κορωνησία.
5/5/2020, από την πεδιάδα της Άρτας στα βουνά της Ακαρνανίας
Σηκώνομαι νωρίς για να απολαύσω το πρωινό φως. Αφήνω το ποδήλατο σε μια γωνιά και φεύγω με τα πόδια ακολουθώντας ένα μονοπάτι. Η σημερινή ημέρα θα αρχίσει στην καρδιά του υγροτόπου στο νότιο άκρο της Κορωνησίας.
6/5/2020, επιστροφή προς τα μεγάλα βουνά
Η τελευταία φάση του ταξιδιού θα είναι το πέρασμα από την ελληνική δύση πίσω στην ανατολή, πάνω από τον κεντρικό κορμό της Πίνδου στη διαδρομή Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία. Το κύριο μέρος της σημερινής ημέρας θα είναι η μετάβαση στο Αγρίνιο, από όπου, μετά τον εφοδιασμό σε τρόφιμα, κατά το απόγευμα θα αρχίσει η ανάβαση.
Το σούρουπο με βρίσκει μέσα στα βουνά της ανατολικής Αιτωλοακαρνανίας, σε υψόμετρο 630 μέτρα, σε έναν από τους μικρούς οικισμούς που συναντά κανείς κάθε τόσο, που κατοικούνται από λιγοστούς σύγχρονους ερημίτες. Οι λιγοστοί αυτοί κάτοικοι θέλουν να γνωρίσουν τον περίεργο επισκέπτη με το ποδήλατο που η μοίρα έφερε στα μέρη τους.
7/5/2020, στο μαγικό κόσμο των βουνών
Χωρίς βιασύνη θα απολαύσω τους φιλόξενους κατοίκους των βουνών, του μικρού οικισμού που επιβιώνει μέσα στον ορεινό παράδεισο. Ζουν μια ζωή λιτή, απέριττη, φυσική, όχι από ανάγκη τόσο όσο από επιλογή. Γιατί θα μπορούσαν και αυτοί, όπως οι περισσότεροι, να καταφύγουν στις ανέσεις της σύγχρονης πόλης, όμως επιλέγουν να μείνουν εδώ, μέσα στη φύση, κάτω από έναν ήλιο που κάθε μέρα έρχεται καινούργιος. Πριν το μεσημέρι καβαλώ πάλι τη σέλα του ποδηλάτου μου για να συνεχίσω στην ανηφόρα, λίγο βαρύτερος από τα φιλέματά τους, αβγά, ελιές, ψωμί, φρούτα.
8/5/2020, κάπου στα ελληνικά βουνά ΙΙ
 | |
| Τα βλαμμένα του ποδοσφαίρου βρήκαν ευκαιρία να δηλώσουν το επίπεδό τους. |
9/5/2020, από τον Τυμφρηστό στην Όθρυ
Χθες κατεβαίνοντας από το πέρασμα του Τυμφρηστού, φτάνοντας στο χωριό Τυμφρηστός αποφάσισα να διανυκτερεύσω εδώ. Ιδιαίτερα φιλόξενοι και φιλικοί άνθρωποι, μού επέτρεψαν με ευχαρίστηση να κοιμηθώ στο υπόστεγο της εκκλησίας και με ρώτησαν ευγενικά αν χρειάζομαι κάτι. Ξυπνώντας σήμερα το πρωί έφυγα για έναν περίπατο στο ελατόδασος για να δω την ανατολή. Γύρισα στην εκκλησία στα πράγματά μου και βρήκα στο προσκέφαλο αφημένη μια σακούλα που περιείχε ψωμί, γιαούρτι και κασέρι. Δεν υπάρχει κανείς κοντά.
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος να ταξιδεύεις στην Ελλάδα. Αφού βγεις από τις πύλες της πόλης, ζεις την επανασύνδεση ανθρώπου και φύσης. Έξω από τους αστικούς μύθους, ζεις μέσα στην πραγματικότητα. Αυτή η χώρα δεν είναι μόνο η εκπληκτική φύση, είναι το σύμπλοκο φύσης-κοινωνίας-πολιτισμού. Είναι η συνολική εμπειρία που σε κάνει να ξανανιώθεις Άνθρωπος.
Στον πρωινό ήλιο, με ζεστό σώμα και ζεστή ψυχή, αφήνω πίσω τον Τυμφρηστό και κατηφορίζω προς την Σπερχειάδα.
10/5/2020, Όθρυς
Το τελευταίο πρωινό του ταξιδιού με βρίσκει στον χώρο του περιβαλλοντικού πάρκου της Ανάβρας και των πηγών του Ενιπέα, στη δυτική Όθρυ, σε υψόμετρο 720 μέτρων. Χωρίς βιασύνη καμία, σήμερα απλά θα απολαύσω μια χαλαρή βόλτα σε αυτόν τον ειδυλλιακό τόπο - τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό.
.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου