Η σφενδόνα είναι ένα απλό όπλο, με χαρακτηριστικά αμυντικού όπλου:
-Είναι αγχέμαχο όπλο (λειτουργεί σε μικρή απόσταση).
-Δεν είναι καταστροφικό, ωστόσο είναι ικανοποιητικά αποτελεσματικό.
-Είναι μικρή, δεν φαίνεται, κρύβεται εύκολα, δίνοντας πλεονέκτημα αιφνιδιασμού.
Αυτά είναι τα τακτικά πλεονεκτήματα. Εκτός από αυτά, έχει και πρακτικά πλεονεκτήματα:
-Κατασκευάζεται και επισκευάζεται πανεύκολα, με απλά υλικά, με σχεδόν μηδέν κόστος.
-Έχει απλά πυρομαχικά.
-Είναι μικρή και ελαφριά και μεταφέρεται εύκολα (κυριολεκτικά στην τσέπη).
Έχει ένα μειονέκτημα, τον σχετικά μεγάλο (για αγχέμαχο) χρόνο επαναφοράς. Να το οπλίσεις δηλ. με βλήμα δεν είναι κάτι που γίνεται γρήγορα. Χρειάζεται με άλλον τρόπο να κρατηθεί σε κάποια απόσταση ο αντίπαλος μεταξύ των βολών.
Η χρήση
Γιατί ασχολούμαστε με ένα όπλο, επειδή είμαστε πολεμοχαρείς; Όχι, το αντίθετο, επειδή θέλουμε ως αμυνόμενοι να σταματήσουμε τον πόλεμο του επιτιθέμενου. Με βάση τα τακτικά πλεονεκτήματα που αναφέραμε, η σφεντόνα μπορεί να είναι αποτελεσματική ως αμυντικό όπλο. Το ισχυρό της σημείο είναι ο αιφνιδιασμός. Ο επιτιθέμενος δεν βλέπει όπλο όσο είναι μακριά, αλλά όταν έρθει αρκετά κοντά τότε αιφνιδιάζεται. Και τότε πρέπει να βάλεις, όταν ο αντίπαλος πλησιάσει, με ασφάλεια ακρίβειας στόχου, και ει δυνατόν σε σημείο πόνου. Στην ελληνική ύπαιθρο το πιο επικίνδυνο ζώο είναι το τσομπανόσκυλο. Τα σκυλιά προστασίας είναι εκπαιδευμένοι ανθρωποφονιάδες και σύμφωνα με το νόμο σε άλλες χώρες τουλάχιστον, απαγορεύεται να βρίσκονται εκτός του ιδιωτικού χώρου που προστατεύουν, με ευθύνη του ιδιοκτήτη. Τα τσομπανόσκυλα δεν είναι το ίδιο, δεν επιτίθενται με τη λογική του φονιά όπως τα εκπαιδευμένα "σκυλιά προστασίας" που τους έχουν αφαιρέσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αλλά έχουν λογική αυτοπροστασίας, δηλαδή προσεγγίζουν τον εισβολέα, και στη συνέχεια τον γυροφέρνουν προσπαθώντας να βρουν ευκαιρία για προσβολή. Με βάση λοιπόν τα χαρακτηριστικά της η σφεντόνα ως όπλο είναι κατάλληλη για τις επιθέσεις των τσομπανόσκυλων, γιατί λειτουργεί σε μικρή απόσταση, έχεις ευκαιρίες επανάληψης βολής γιατί η επίθεση δεν είναι άμεση, και δεν είναι καταστροφικό για το ζώο. Ο σκοπός μας είναι να αποτρέψουμε, όχι να καταστρέψουμε. Στον κόσμο που ζούμε όλα τα πράγματα, όλα από τον πόλεμο μέχρι τον έρωτα, θέλουν τον τρόπο τους.
Επειδή η κατασκευή μιας σφεντόνας είναι δουλειά απλή με φυσικά υλικά, το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα ιδιαίτερο και προσωπικό και έχει τη σφραγίδα και δείχνει το μεράκι και την επινοητικότητα αυτού που την έφτιαξε. Στο παράδειγμά μας θα δούμε την κατασκευή μια σφεντόνας που έγινε για πλάκα ένα απόγευμα μέσα σε μια-δυο ώρες από το κόψιμο του ξύλου μέχρι την πρώτη βολή.
Τα πυρομαχικά
Το καταλληλότερο βλήμα της σφεντόνας είναι το στρογγυλό (κατά το δυνατόν, συμμετρικό τουλάχιστον) μεταλλικό, από μόλυβδο ή σίδερο. Επειδή όμως το μέταλλο, ιδίως ο μόλυβδος, κοστίζει αλλά και ρυπαίνει, το απλούστερο πυρομαχικό είναι πέτρες που βρίσκουμε στις παραλίες της θάλασσας, με κατά το δυνατόν στρογγυλό σχήμα. Αυτές έχουν σίγουρα μικρότερο ειδικό βάρος από το μέταλλο, αλλά για το λόγο που εμείς θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το όπλο μάς κάνουν τη δουλειά. Εύκολα μεταφέρεις τη σφεντόνα και 10-20 πετρούλες, μέσα σε ένα νάυλον σακουλάκι.
Γιατί νάυλον σακουλάκι; Εδώ υπάρχει ένα άλλο μειονέκτημα, που έχει να κάνει με τα λάστιχα. Το ιατρικό λάστιχο (και τα λαστιχάκια στα δεσίματα όπως θα δούμε παρακάτω) είναι από καουτσούκ λατέξ, το οποίο υποβαθμίζεται με τον καιρό με την επαφή με το ατμοσφαιρικό οξυγόνο. Καλύτερα λοιπόν είναι να έχεις τη σφεντόνα μέσα σε νάυλον σακουλάκι, καλά διπλωμένο για να περιορίζεται η επαφή με φρέσκο οξυγόνο. Αυτό βέβαια ισχύει για την αποθήκευση για σχετικά μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά για σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα δεν υπάρχει θέμα (αυτό σε συνδυασμό με την ευκολία της επιδιόρθωσης). Καλό θα ήταν να έχεις όχι μία αλλά δύο σφενδόνες μαζί σου, για ασφάλεια.
Και πάμε στην κατασκευή
Η σφεντόνα, αυτή η απλή κατασκευή, αποτελείται από 3 μέρη, τη λαβή, τη θήκη βλήματος, και τα λάστιχα.
Η λαβή μπορεί να κατασκευαστεί από διάφορα υλικά και σε διάφορα σχήματα. Η πιο απλή περίπτωση είναι μια διχάλα από κλαδί δέντρου με σκληρό ξύλο. Η (αγρι)ελιά είναι ένα πολύ κατάλληλο ξύλο. Εντοπίζεις το κομμάτι σε σχήμα Υ, το κόβεις στο περίπου, το αφήνεις να ξεραθεί καναδυό μέρες με το φλοιό αν είναι χλωρό (για να μην ξεραθεί απότομα και σκιστεί), το ξεφλουδίζεις, το ξεραίνεις καλά (ίσως σε φούρνο, σε χαμηλή θερμοκρασία). Του δίνεις με ακρίβεια το τελικό σχήμα. Δεν χρειάζεται να είναι το σχήμα απόλυτα συμμετρικό, αλλά αν είναι στραβό όπως στην εικόνα μάλλον θα δίνει καλύτερο πιάσιμο (προσοχή όμως στη φορά).
Στην κορυφή της καθεμιάς κεφαλής κάνεις μια πριονιά, από όπου θα περάσει το(τα) λάστιχο(α).
Σκαλίζεις μια εντομή που θα βοηθήσει να μη φεύγει το λάστιχο από τη θέση του.
Μετά δένουμε καλά την κορυφή της κεφαλής με την υφασματοταινία έτσι ώστε να μη φεύγουν τα λάστιχα από τη θέση τους.
Τελειώσαμε με τη λαβή, πάμε στη θήκη βλήματος. Θέλουμε ένα κομματάκι δέρμα, λεπτό και εύκαμπτο και γερό. Καθαρό φυσικό δέρμα είναι το καλύτερο υλικό. Κάνουμε δύο τρύπες στην κάθε πλευρά, αφού κάνουμε σφεντόνα με διπλό λάστιχο. Προσοχή, όχι τρύπα με τσίμπημα για να μη σκιστεί εκεί το δέρμα αργότερα, αλλά με ειδικό εργαλειάκι περφορατέρ δέρματος, π.χ. όπως αυτό στην εικόνα. Μέγεθος τρύπας 4 χιλιοστά. Κάνουμε και μια τρύπα στη μέση, ώστε να οπλίζουμε γρηγορότερα εντοπίζοντας πιο εύκολα το κέντρο.
Το τελευταίο ενδιαφέρον σημείο είναι το δέσιμο των λάστιχων. Πρόκειται για έναν χρήσιμο τρόπο δεσίματος, που καλό είναι να τον ξέρεις για τις περιπτώσεις όταν χρειάζεσαι *ελαστικό δέσιμο*. Γίνεται με ένα απλό ελαστικό λαστιχάκι μόνο και χωρίς κόμπους. Η συνέχεια στο βίντεο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου