[Φτιάξ΄ το μόνος σου] Χαρά στα σκέλια μας: Ποδηλατικό σορτσάκι

Στο παρόν άρθρο, μένοντας πιστοί στην αρχή του αντικαταναλωτισμού και του open source, θα κατασκευάσουμε ένα ποδηλατικό σορτσάκι. Ως open source, οφείλει να είναι ποιότητας τουλάχιστον εφάμιλλης με αυτής εκείνων των προϊόντων που για να τα αποκτήσεις καλείσαι να πληρώσεις ένα μέρος από τα μαλιοκέφαλά σου.

Ξεκινάμε αναζητώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Ποιες ιδιότητες πρέπει να έχει ένα καλό ποδηλατικό σορτσάκι; Ασφαλώς θέμα εμπειρίας, κατά πρώτο λόγο. Έχω καταναλώσει πάρα πολλά ποδηλατικά σορτσάκια κάτω από όλων των ειδών τις συνθήκες, ακόμα και τις πιο ακραίες δηλ. μακρινά ταξίδια με πολλές ώρες στη σέλλα καθημερινά, όπου η ενόχληση από τη σέλλα απαιτεί διαχείριση. Το σύνθετο πρόβλημα της σέλλας έχει να κάνει με 3 παράγοντες, τη σέλλα, τον αναβάτη και το σορτσάκι:
α) η σέλλα: έχει σημασία το σχήμα (γεωμετρία) και η ποιότητα της επιφάνειας. Το σχήμα πρέπει να βολεύει στο περίπου τον αναβάτη, δηλ. όταν κάθεται πάνω της να νιώθει την πίεση να μοιράζεται ομοιόμορφα. Σύμφωνα με την αρχή της τριβής στη φυσική, η τριβή αυξάνεται όσο αυξάνεται ο συντελεστής τριβής, πρέπει λοιπόν να έχει γυαλιστερή επιφάνεια ώστε να μειώνεται η τριβή κατά την κίνηση των ποδιών.
β) ο αναβάτης, το δεύτερο σημείο της επαφής: κατ΄ αρχήν για τη μείωση της πίεσης, δεν πρέπει να κουβαλάμε βάρος σε σακκίδια πλάτης. Έπειτα έχει σημασία η στάση στο ποδήλατο, γιατί επηρεάζει την θέση, και η κίνηση δηλ. ο τρόπος που ο αναβάτης ποδηλατεί (π.χ. να σηκώνεται περιοδικά για καλύτερη αιμάτωση της περιοχής). Τέλος και όσο περίεργο κι αν ακούγεται, έχει σχέση η γενικότερη υγεία και υγιεινή, καθότι σε ένα υγιέστερο άτομο ο ιδρώτας περιέχει λιγότερες τοξίνες, πράγμα που έμμεσα συνεπάγεται μικρότερο μικροβιακό φορτίο (βλ. παρακάτω).
γ) Και καταλήγουμε στο σορτσάκι. Εστιάζοντας σε αυτό, οι δύο στρεσογόνες αιτίες είναι η εφίδρωση και η εκδορά. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων μαζί με τη συνεχή υγρασία που συσσωρεύεται κυρίως από την εφίδρωση αλλά και από την περιβαλλοντική υγρασία. Η πολύωρη κίνηση των ποδιών προκαλεί τη μερική απομάκρυνση της επιφανειακής στρώσης του δέρματος, και έτσι δημιουργούνται πύλες εισόδου για τα μικρόβια που αναπτύσσονται ήδη λόγω της υγρασίας (σταφυλόκοκκοι κλπ.) και προκαλούν τα πολύ ενοχλητικά σπυριά και φουσκάλες που μπορούν να σού κάνουν τον πισινό κόλαση.

Κάθε ποδηλάτης περνά υποχρεωτικά από ένα πρώτο στάδιο "μηχανικής προσαρμογής" του πισινού, όμως από ένα σημείο και μετά η χρήση κατάλληλου σορτς είναι απαραίτητη εάν θέλει πολλά και ευχάριστα χιλιόμετρα. Ένα καλό σορτσάκι πρέπει λοιπόν να έχει:

• Ύφασμα σχετικά χοντρό, με απαλή αίσθηση και εσωτερική υφή, για μείωση του κοπανήματος.
• Ύφασμα με γυαλιστερή εξωτερική επιφάνεια, για μείωση της τριβής.
• Ύφασμα με ελαστικότητα, και αραιή πλέξη για να στεγνώνει γρήγορα.
• Ύφασμα κατά προτίμηση μαύρο, για να απορροφά την ακτινοβολία και να κρατιέται ζεστή η περιοχή και επίσης για να στεγνώνει γρηγορότερα στον ήλιο.
• Οι ραφές να γίνουν απλή μονοραφή για λιγότερη περίσσεια υλικού, και οι ραφές να μην πέφτουν στην κρίσιμη κεντρική περιοχή.

Το πρώτο βήμα είναι να βρεις το κατάλληλο ύφασμα. Η αγορά είναι γεμάτη υφάσματα, πωλούνται με το μέτρο. Έπειτα, έχοντας υπόψιν τις παραπάνω απαιτήσεις, πάμε στο πατρόν. Θέλουμε ένα σχεδιάγραμμα στο περίπου, κόβοντας από την αρχή άφοβα μπόλικα-μπόλικα τα κομμάτια, γιατί ξέρουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα εκ των υστέρων να στενέψουμε επαναλαμβάνοντας τις ραφές πιο μέσα και κόβοντας την περίσσεια. Παρομοίως, στο τέλος θα αποφασίσεις το ακριβές μήκος με ένα γύρισμα-ραφή.

Ενδεικτικό πατρόν, περιγραφικό της απλής ιδέας. Τα λάθη διορθώνονται εύκολα εκ των υστέρων, μετά από το προβάρισμα.

Το ράψιμο είναι εύκολη υπόθεση, ο τόπος είναι γεμάτος ραπτομηχανές (εκτός αν είσαι αρκετά μαζοχιστής για να ράψεις με το χέρι). Για εύκολο στένεμα, κόβεις τα πλαϊνά εκεί όπου είναι τα πράσινα σημάδια στο σκαρίφημα, καθώς εκεί μια ραφή παραπάνω δεν ενοχλεί. Είναι σημαντικό οι ραφές να γίνουν με μεγάλο βήμα βελονιού και τεντωτά για να διατηρηθεί η ελαστικότητα στο ρούχο. Στο επάνω μέρος στη μέση ήθελα να κάνω ραφή με δίπλωμα για να περάσει λάστιχο, αλλά δεν χρειάστηκε γιατί η ελαστικότητα του ρούχου το κρατά τελικά μια χαρά στη θέση του.

Ready for love. Oooh baby. Με μερικά ευρώ φτιάχνουμε σορτσάκια άνετα και πρακτικά, τα έχουμε μαζί πάντα καθαρά και έτοιμα για άλλαγμα, και δε μας νοιάζει αν χαλάσουν ή αν τα χάσουμε αφού εύκολα ξαναγίνονται.  

Κάτι δεν λείπει; Και το "μαξιλαράκι";

Μόλις έφτιαξα λοιπόν το πρώτο, ανυπόμονος να δω το αποτέλεσμα, φόρεσα το σορτσάκι κατευθείαν όπως ήταν σκέτο ύφασμα, χωρίς δέρμα ή οτιδήποτε άλλο, σε μια αρκετά ζόρικη διαδρομή, μια ανάβαση στο βουνό περίπου μιας ώρας συν την κατάβαση. Πέρασαν μήνες, και το ίδιο συνέβη και με άλλες διαδρομές από τότε, πολλές διαδρομές, πάρα πολλές, κάθε είδους και διάρκειας, μέχρι και ολοήμερες 120 χλμ. με πολύ ιδρώτα και ανηφόρες. Μετά από όλα αυτά, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι το περιβόητο δέρμα στην ευαίσθητη περιοχή του ποδηλατικού σορτς το θεωρώ απαραίτητο.

Πρέπει να πω ότι δεν είμαι πλέον ο τύπος του αναβάτη που θα ανέβει στη σέλλα και θα ξαπατήσει γη το απόγευμα. Είμαι ταξιδιωτικός, με σχετικά συχνές στάσεις, που δεν απέχουν μεταξύ τους περισσότερο από μισή ώρα ή μια ώρα το πολύ. Έχω μία χαλαρή στάση επάνω στο ποδήλατο, αποφεύγω την ακραία ένταση, και μόλις αισθανθώ οποιοδήποτε πρόβλημα δεν το έχω σε τίποτα να σταματήσω ή να πάω περίπατο με τα πόδια. Με αυτά τα δεδομένα, από τότε που δοκίμασα το πρώτο σορτς που έφτιαξα μόνος μου, δεν νιώθω καμία ανάγκη για δέρμα ανάμεσα στα σκέλια μου. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μού προσφέρει παραπάνω. Έχω πάντα δύο σορτς μαζί μου και το ένα το φορώ ενώ το άλλο μπορεί να στεγνώνει στη σχάρα μου, εάν δεν έχει στεγνώσει ήδη και βρίσκεται μέσα στο σακκίδιό μου. Σε μια βρύση που θα συναντήσω, το πλύσιμο ενός τέτοιου σορτς θέλει λίγα λεπτά μόνο. Έτσι όσα ποτάμια ιδρώτα κι αν ρίξω, πάντα θα νιώθω κάτι στεγνό και καθαρό ανάμεσα στον πισινό και στη σέλλα μου.

Θα πεις, και γιατί ο κοσμάκης τρέχει και πληρώνει για ποδηλατικά σορτς, που είναι και το πιο ακριβό ρούχο του ποδηλάτη; Καλό ερώτημα. Κατ΄ αρχήν, η Μόδα Uber Alles. Προσωπικά, εάν κατασκεύαζα και πουλούσα ποδηλατικά σορτσάκια, θα τα κατασκεύαζα με ειδικό δέρμα κλπ. επειδή έτσι θα πουλιόντουσαν ακριβότερα, και δεν βρίσκω το λόγο γιατί οι άλλοι να μην το κάνουν. Οπσωδήποτε υπάρχει τέτοια ανάγκη για έναν αθλητή π.χ. που κοπανιέται πάνω στη σέλλα μισή μέρα, να κάνει ο,τιδήποτε μπορεί για να μειώσει το κοπάνημά του με κάθε κόστος. Αυτό που μπορώ να πω είναι αυτό που γνωρίζω εκ πείρας, και εκεί μένω. Αρκεί να έχει γίνει καλή επιλογή του υφάσματος, όπως αναπτύχθηκε. Το θέμα είναι να ξέρεις τι θέλεις. Όπως σε όλα τα αθλήματα, ιστορικά τα επικρατούντα ήθη διαμορφώθηκαν σε ένα αγωνιστικό περιβάλλον, όπου, εκτός από πρακτικά ασύμφορο, θα ήταν και γελοίο να βλέπεις έναν αθλητή να σταματά στη μέση του αγώνα για να αλλάξει σώβρακο.


Και εάν εγώ θέλω και δέρμα, τι μπορώ να κάνω;

Είχα ένα παλιό σορτσάκι με δέρμα, το οποίο είχε διαλυθεί από τη χρήση και το κρατούσα για αναμνηστικούς λόγους. Το σορτσάκι είχε διαλυθεί, όχι το δέρμα. Το "δέρμα" που έχουν τα σορτσάκια, είτε αυτό είναι πραγματικό δέρμα είτε συνθετικό ή άλλο υλικό, δεν χαλάει συνήθως, το σορτσάκι είναι που χαλάει. Για να το πούμε και αλλιώς, όχι χωρίς κάποια κακία, εάν εγώ ήμουν ο κατασκευαστής των ποδηλατικών σορτς όπως παραπάνω, δεν θα έβγαζα αρκετά λεφτά εάν τα σορτς που κατασκεύαζα δεν χαλούσαν σύντομα, και το απλό μυστικό θα ήταν στην επιλογή του υφάσματος, δηλ. ένα ύφασμα που να υποβαθμίζεται γρήγορα με τα πλυσίματα και τους ιδρώτες.

Ξηλώνεις το δέρμα από το παλιό σου σορτσάκι που χάλασε, και το ράβεις στο καινούργιο. Πώς όμως θα το ταιριάξεις καλά; Φοράς το σορτσάκι αλλά ανάποδα, το μέσα-έξω, και με προσοχή καρφιτσώνεις το δέρμα στη θέση του καρφίτσα-καρφίτσα. Ευκολότερο θα ήταν εσύ να στέκεσαι όρθιος και δύο άλλα χέρια να κάνουν αυτή τη δουλειά. Στη συνέχεια βγάζεις το σορτσάκι και το γαζώνεις στη ραπτομηχανή, βγάζοντας με τη σειρά τις καρφίτσες μία-μία με τη σειρά τους.