Κάτι από ελληνικό χωριό

Κυριακή 18 Ιουλίου, στο Δίλοφο, ένα χωριό έξω από τα Φάρσαλα, από τις δέκα το πρωί άρχισε η ζέστη. Ο αγώνας άρχισε κατά τις 10:30 και μέχρι να τελειώσει σε κανένα δίωρο, μεσημέριαζε και ο τόπος ψήνονταν. Ημέρα καύσωνα στο θεσσαλικό κάμπο, δεν λέμε τίποτα άλλο. Και όμως, παρά τη ζέστη, κάποιοι ήταν εκεί. "1ος ποδηλατικός αγώνας ορεινής ποδηλασίας", από τον αγροτικό σύλλογο του χωριού. Φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς συμμετοχές ολκής, ούτε καμιά κοσμοσυρροή, αλλά αυτά τα τοπικά γεγονότα έχουν πάντα το γούστο τους. Μακάρι να γίνονταν πιο συχνά, στην ελληνική ύπαιθρο, που όσο πάει ερημώνει. Μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους που νοιάζονται για τον τόπο τους. Η φιλοξενία ήταν άψογη, με εξαιρετικό φαγητό με ντόπια καλούδια, κοινώς έπεσαν μάσες ιστορικές.

Παρόλο που κατά κανόνα η ύπαιθρος ερημώνει, αντί να περιμένουν "ανάπτυξη" με μηχανοκίνητα σπορ και διάφορα άλλα βίαια, κάποιοι πιο ανοιχτόμυαλοι έπιασαν το νόημα του ποδηλάτου. Του ποδηλάτου που μπορεί να φέρει κόσμο, κυρίως νέο, στο βουνό και στην ύπαιθρο, με σεβασμό προς τον τόπο, τη φύση, το χωριό, την τοπικότητα.

Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που μού αρέσει σε αυτές τις "γραφικές" εκδηλώσεις του ελληνικού χωριού, αλλά βλέπεις μια ανθρωπιά, μια κοινωνικότητα, κάτι που σού θυμίζει παλιότερες εποχές. Τελικά μάλλον θυμίζει κάποια άλλη Ελλάδα...






Επιτέλους, να η μέθοδος για να μην παθαίνεις συνέχεια τρύπια λάστιχα. Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί.