Πού είναι ο χρόνος;

Ζούμε υπό διαρκή έλλειψη χρόνου. Όλοι τρέχουν, και ποτέ δεν φτάνουν. Συναντάς ένα φίλο σου στο δρόμο, γεια σου, τι κάνεις, καλά, εσύ, καλά, πολύ καλά, όλα ωραία και καλά, όλα τέλεια, αχ τι ωραία που τα λέμε. Όμως, το στόμα τα λέει καλά, αλλά τα μάτια προδίδουν το άγχος: είναι σα να σου λένε "τελείωνε, μη με καθυστερείς, βιάζομαι, έχω δουλειά να κάνω". Όλοι τρέχουν. Και ποτέ δε φτάνουν. Και πουθενά δε φτάνουν. Διότι ο άνθρωπος ζει όχι απλά στο χώρο, ούτε απλά στο χρόνο, αλλά στο χωροχρόνο. Η έλλειψη χρόνου πάει αντάμα με την έλλειψη χώρου.

Η ανθρώπινη ζωή κατάντησε ουτοπία. Ου-τόπος. Κατάντησε μη-χρόνος. Απουσία. Χάνοντας το χρόνο σου, χάνεις το χωροχρόνο. Χάνεις τη ζωή σου. Χάνεις τα πάντα. Και πού πάνε αυτά; Σε κάποιους άλλους. Τα καρπώνονται άλλοι, όχι εσύ. Κλασικό παράδειγμα ο εργαζόμενος: ο εργοδότης του παίρνει το χρόνο, ο εργαζόμενος εξαγοράζει τον προσωπικό του χρόνο για χρήματα.

Η αμείλικτη αγορά ψάχνει διαρκώς ευκαιρίες να πουλάει. Να πουλάει οτιδήποτε, χώρο, χρόνο, τα πάντα. Κατά την κλασική οικονομική θεωρία, ότι υπάρχει σε έλλειψη μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Να μια ευκαιρία για τις μπίζνες των διακοπών: αφού οι άνθρωποι τρέχουν πακινόβλητοι όλο το χρόνο, θα τους πουλήσουμε τις διακοπές ένα μήνα το χρόνο (μακάρι να ήταν κι ένας μήνας!) - επειδή το έχουν ανάγκη (η ανάγκη του προσωπικού χρόνου!) θα τους το πουλήσουμε κι αυτό.

Κι εδώ πάνω αρχίζει ένα τρομερό πανηγύρι χρήματος. Χτίζεται ο απύθμενος τουριστικός μύθος. Αλλά πού να ξεφύγει το θύμα; Απο τη στιγμή που πρέπει να πληρώσει ακόμα και για τις διακοπές, πάλι είναι χωμένο στο ίδιο κυνήγι του χρόνου που ποτέ δεν έχει. Μια χίμαιρα, ένα παραμύθι, μια ψευτιά χωρίς τέλος.

Το σπάσιμο του φαύλου κύκλου

Και έρχεται ο ποδηλάτης, και κάνει την κρίσιμη κίνηση. Κάνει πέρα όλα αυτά και λέει "ευχαριστώ δεν θα πάρω". Και πάει με ποδήλατο. Πάει αργά ο αθεόφοβος!

Δε δίνει δεκάρα για τον χρόνο. Γιατί; Απλά, τον έχει κερδίσει. Τον έχει κάνει πάλι δικό του. Δεν χάνει χρόνο. Δεν έχει χρόνο να χάσει. Ξέρει να τον απολαμβάνει το χρόνο.

Ο χρόνος ως έννοια της φυσικής είναι διαφορετικό πράγμα από τον χρόνο ως ανθρώπινη έννοια. Ο ανθρώπινος χρόνος δεν υπάρχει ως πραγματική και αντικειμενική έννοια, είναι μία έννοια υποκειμενική φιλοσοφική και ψυχολογική. Τον αντιλαμβανόμαστε επειδή και όταν τον μετράμε, και το πώς θα τον αντιληφθούμε εξαρτάται από το πώς θα τον μετρήσουμε. Εάν τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ, όσο και να τρέχεις ο χρόνος σου πάντα θα σού λείπει. Αν όμως πάψεις να βιάζεσαι, όσο αργά κι αν πηγαίνεις ο χρόνος θα είναι όλος δικός σου. Αυτό έχει να κάνει και με την ταχύτητα και το μέσο μετακίνησης που κάθε φορά χρησιμοποιείς. Οι άνθρωποι αποκτούν όλο και πιο γρήγορα αυτοκίνητα επειδή προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Όταν χρησιμοποιείς αυτοκίνητο, είναι δεδομένο ότι δεν έχεις χρόνο. Αφού όμως χρησιμοποιείς ποδήλατο, έχεις χρόνο. Διαφορετικά θα επέλεγες ένα πιο γρήγορο μέσο.

Το ποδήλατο είναι ένα μεταφορικό μέσο με το οποίο μετακινείσαι προς το χαμένο σου προορισμό: στο χαμένο σου χρόνο. Όσο περισσότερο το χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο θα κερδίζεις πίσω τον χαμένο σου χρόνο. Αυτό το χρόνο που οι άλλοι διαρκώς προσπαθούν να σού κλέψουν. Αυτό το χρόνο που δεν μετράνε κάποιοι άλλοι με τα δικά τους ρολόγια, αλλά αυτόν που μετράς εσύ και όπως εσύ θέλεις.

Αν το αυτοκίνητο συμβάλλει στην ιδιωτικοποίηση, τον αποκλεισμό του ατόμου και την κλοπή του χρόνου, το ποδήλατο συμβάλλει στην επικοινωνία, στην κοινωνικότητα και στο ξανακέρδισμα του χαμένου μας χρόνου. Στο ξανακέρδισμα των κλεμένων μας ζωών.