Όλυμπος - Νοέμβρης του ΄88
Το βασίλειο του βουνού (αποσπάσματα)

Κοιμήθηκα σε ένα δασάκι, κάπου στα μέρη της Κατερίνης. Μόλις ξημέρωσε και η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν. Όταν αρχίζω την ανηφόρα ζεσταίνομαι, όταν κάνει κρύο η ανηφόρα σε ζεσταίνει. Να ταξιδεύεις χειμώνα σίγουρα είναι για τους έμπειρους. Το σώμα έχει τις δυνατότητές του, αλλά πρέπει να τις γνωρίζεις.

Με τέτοιο κρύο, η διαδρομή αργεί να με απορροφήσει. Αλλά αισθάνομαι λεύτερος πάλι όπως παλιά, πολύ καιρό είχα να ταξιδέψω. Η ανάσα μου πετάγεται πριν από μένα σαν ένα άσπρο φουγάρο. Στα ψηλά συναντώ και χιόνια. Στις κατηφόρες το κρύο τσούζει.

...

Απόλυτη ερημιά στο δάσος. Ο χωματόδρομος έχει λάσπη αλλά ευτυχώς δεν κολλάει, είναι υγρή και σχηματίζει ένα αργιλώδες πήγμα που δεν πιάνει στα λάστιχα. Έχει επίσης χιόνι, αλλά είναι παγωμένο και δεν δημιουργεί σημαντικό πρόβλημα στην κίνηση.

Είσαι δυνατός, ζεστός, γεμάτος όρεξη. Δουλεύεις, κόβεις ξύλα, ό,τι και να κάνεις στο βουνό ξεκουράζεσαι. Αυτά που χρειάζεσαι στο χειμωνιάτικο βουνό είναι το καλό φαγητό και η καλή διάθεση. Όταν υπάρχει και η καλή παρέα είσαι πραγματικά πλούσιος. Στις ακτίνες του ήλιου ευχαριστήθηκα ένα ντους γυμνός με το λάστιχο του νερού που έρχεται από την πηγή.

Τα φθινοπωρινά χρώματα ξεκουράζουν το μάτι, κάτω από τις χιονισμένες κορφές. Είναι προχωρημένο απόγευμα, όταν έρχεται κάποιος γνώριμος από το χωριό. Ζητά τη βοήθειά μας γιατί έχασε κατσίκια, αν μείνουν έξω θα τα φάνε οι λύκοι. Ο Β. ανέβηκε στη ράχη, εγώ κατέβηκα στη ρεματιά, όπου και εκεί το καταπληκτικό αυτί του Χ. άκουσε κουδούνια, όταν εγώ δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο από την απέραντη σιωπή του ολύμπιου δάσους. Κατηφορίζω κουτρουβαλώντας στις κακοτοπιές και μετά από μισή ώρα επιτέλους τα βρίσκω. Κυνηγώ το κοπάδι με ξύλα και πέτρες, ότι μπορώ. Η περιπλάνηση στο κακοτράχαλο δάσος, με τα πανύψηλα δέντρα και τους πυκνούς θάμνους είναι δύσκολη υπόθεση. Τελικά όταν χάνεται και το τελευταίο φως της μέρας, συναντιόμαστε όλοι στη στάνη επιτέλους.

Το κοπάδι είναι τεράστιο. Ο Χ. μάς προειδοποιεί να είμαστε αδιάκοπα δίπλα του γιατί τα σκυλιά θα μας σκίσουν. Τα θηριώδη τσομπανόσκυλα μπορούν να σε κάνουν κομμάτια σε χρόνο μηδέν. Βγάζει από το αυτοκίνητο δυο καρβέλια από πιτυρούχο ψωμί μεγάλα όσο μια αγκαλιά, τα κόβει στη μέση με ένα μαχαίρι και πετάει από ένα κομμάτι ταυτόχρονα σε όλα τα σκυλιά για να μη γίνει μάχη. Τα θηρία τα αρπάζουν και κάθονται στη γη μακριά το ένα από το άλλο. Έτσι στο μισοσκόταδο αν τα έβλεπα χωρίς να ξέρω τι ζώα είναι, θα τα περνούσα για παρδαλά γαϊδούρια.

...

Ήρθε η μέρα της αναχώρησης. Φεύγω από το δασικό δρόμο μέσω Πέτρας. Υπέροχη διαδρομή. Έχω περάσει και καλοκαίρι, αλλά τα χρώματα αυτή την εποχή δίνουν εικόνες φαντασμαγορικές. Έφυγα πρωί ώστε η λάσπη και το χιόνι να είναι παγωμένα, δεν λερώθηκα καν. Γλιστρά όμως, πέφτεις μερικές φορές, και οδηγείς αργά.

Κάπου μετά το Ξερολάκι ξεχνιέμαι στα παιχνίδια που μου κάνει ένας μικρούλης σκίουρος. Του αφήνω μερικά φουντούκια στο δέντρο του. Καθώς τον παρατηρώ, ακούω κοντά γρυλισμούς. Ψυχή δεν υπάρχει τριγύρω, ούτε άνθρωποι ούτε δρόμοι ούτε ζώα, άρα είναι λύκοι. Ας μη διακινδυνέψω μια τέτοια συνάντηση... αντίο σκίουρε!