Διάσχιση Λάκμου: κυνηγώντας την ποδηλατική περιπέτεια

Ο Λάκμος (Περιστέρι) είναι ψηλό βουνό πάνω από τα 2000μ., δηλ. ένας αλπικός χώρος που απαιτεί καλή οργάνωση και προετοιμασία. Εάν μπόρεσα να κάνω τη διαδρομή Συρράκο-Βερλίγκα-Χαλίκι σε μία μέρα χωρίς απώλειες και χωρίς προβλήματα, αυτό συνέβη για συγκεκριμένους λόγους.

Η διαδρομή:
https://www.bikemap.net/en/r/11438052/

Ο πρώτος λόγος ήταν, ναι, ο καιρός. Ξεκίνησα μόνο αφού βεβαιώθηκα από τις προβλέψεις ότι έχω μπροστά μου μέρες με αίθριο καιρό για όλη τη χώρα. Χρειάστηκα τρεις σοβαρές ποδηλατικές μέρες για να φτάσω στο Συρράκο -χωρίς κούραση γιατί είχε προηγηθεί καλή προετοιμασία- και ο καιρός εξακολουθούσε να είναι υπέροχος και καθαρός. Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με τη φυσική κατάσταση. Από παλιά είχα στο μυαλό μου τη διαδρομή αυτή, αποφάσισα ότι θα την κάνω φέτος, και εδώ και μήνες βρισκόμουν σε μια διαδικασία σοβαρής φυσικής προετοιμασίας, που είχε να κάνει με ποδηλασία, με ορεινό περπάτημα και τρέξιμο, και με άσκηση με βάρη για την ενδυνάμωση χεριών/ώμων/μέσης, καθώς προβλεπόταν άγριο σπρώξιμο φορτωμένου ποδηλάτου με τα χέρια σε άγριους πετρόδρομους. Για να είμαι απόλυτα σαφής, αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να τα βγάλεις πέρα εκεί πάνω και να επιστρέψεις αλώβητος - αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος για τις δυνάμεις σου μη τολμήσεις να βγεις στον πηγαιμό για μια τέτοια Ιθάκη, τελεία. Ο "δρόμος" είναι τόσο άγριος που δεν μπορούσα να πάω καβάλα ούτε στην κατηφόρα. Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με το ποδήλατο και τον εξοπλισμό. Ξεκινώντας για το βουνό εκείνο, ήξερα ότι το ποδήλατό μου, φτιαγμένο και συντηρημένο στον απόλυτο βαθμό από εμένα τον ίδιο, είναι το άκρον άωτον της στιβαρότητας και της σιγουριάς. Και όσο για τον εξοπλισμό, είχα μαζί μου υλικά για επιβίωση μερικών ημερών στις απρόβλεπτες συνθήκες των υψηλών ορέων, από τρόφιμα μέχρι εξοπλισμό προστασίας από πιθανές και απίθανες καιρικές συνθήκες. Υπήρξε όμως κι ένας τέταρτος λόγος, ήταν τα παπούτσια που μού έδωσε ένας φίλος που κάνει ορεινό μαραθώνιο - αυτό το παπούτσι με βοήθησε να περάσω το απίστευτο αλπικό κατσάβραχο χωρίς κανένα στραμπούληγμα ή άλλο πρόβλημα στα πόδια μου. Με αυτά και με εκείνα, κατάφερα μέσα σε μια μέρα να διασχίσω 35 περίπου κολασμένα χιλιόμετρα, χωρίς ζημιές, χωρίς απώλειες, χωρίς μυοσκελετικά προβλήματα και άλλα θέματα υγείας. Χωρίς εξάντληση έφτασα στο Χαλίκι εκείνο το υπέροχο απόγευμα έχοντας στα μάτια και στο μυαλό μου τις υπέροχες εικόνες και εμπειρίες της υπέροχης εκείνης ημέρας. Ήμουν τόσο δυνατός μετά από τη διαδρομή εκείνη, που την επόμενη μέρα έκανα άνετα 150 περίπου χιλιόμετρα σε μια διαδρομή, πάνω από μεγάλα βουνά από Χαλίκι, Μέτσοβο, πέρασμα αυχένα Κατάρας, κατάβαση μέχρι Καλαμπάκα, και κάμποσα ακόμα χιλιόμετρα μέσα στον θεσσαλικό κάμπο.


Ανεβαίνοντας προς το διάσελο της Κατάρας.

Η Κατάρα αλλαγμένη για πάντα από την "ανάπτυξη"... Όπως την ξέρατε... ξεχάστε την.



Κατεβαίνοντας προς το Μέτσοβο, με φόντο τον Λάκμο.




Δυο λήψεις μιας τεράστιας γέφυρας της Νέας Εγνατίας, μία από πάνω και μία από κάτω, στη χαράδρα κάτω από το Μέτσοβο. Η κλίμακα αυτών των έργων είναι τεράστια, και καταστρέφει το τοπίο μια κι έξω για πάντα.


Κλασικά βοσκοτόπια προς Χαλίκι.


Κατεβαίνοντας προς το Χαλίκι.




Μπαίνοντας στην επικράτεια του αγριοκάτσικου, ένα τέτοιο νιώθεις κι εσύ.


Ο Εθνικός Δρυμός. Στα χαρτιά βέβαια. Γιατί με το τελευταίο νομοσχέδιο ιδίως... δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στη χώρα ολόκληρη.



Πεντανόστιμα μούρα δίπλα στο δροσερό νερό της πηγής!


Σκαρφαλώνοντας τον μοναδικό Μπάρο, τον ψηλότερο ασφαλτόδρομο στην Ελλάδα, μέχρι τα 1929 μέτρα ψηλά!




Κατεβαίνοντας από τον Μπάρο προς τους Καλαρρύτες. Απέναντι τα Πράμαντα και οι Μελισσουργοί.


Έχοντας διανυκτερεύσει κοντά στο χωριό, ξεκίνησα τη μέρα σέρνοντας το ποδήλατο μέσα στα καλντερίμια του Συρράκου. Διαδικασία επίπονη σαν προπόνηση για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει, καθώς δρόμοι δεν υπάρχουν μέσα στο χωριό!

Το Συρράκο είναι ένα μέρος μιας μοναδικής αισθητικής, κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Για ένα δίωρο τουλάχιστον θα απολάμβανα αυτό τον υπέροχο χώρο της πέτρας και της ιστορίας, τις πρώτες ώρες της ημέρας με τον ήλιο να πέφτει λοξά από το βουνό της ανατολής πάνω στις πέτρινες σκεπές και τα πέτρινα φιδωτά μονοπάτια.















Ο ήλιος χτυπούσε κανονικά όταν άρχισε η μεγάλη ανηφόρα. Σύντομα θα διαπίστωνα ότι η κλίση δεν μού επέτρεπε να κάνω ποδήλατο, αλλά στο εξής θα έσπρωχνα το φορτωμένο ποδήλατο στην ανηφόρα με τα χέρια.










Δεν μπορώ να περιγράψω ικανοποιητικά τον Λάκμο, ούτε με λέξεις ούτε με εικόνες. Ο αλπικός χώρος έχει μια ιδιαίτερη γεωμετρία, που δεν μοιάζει με ό,τι οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να βλέπουν στις χαμηλές περιοχές, οι όγκοι και η κλίμακα του τοπίου και των μεγεθών είναι διαφορετική και η φωτογραφία, που περιορίζεται στις δύο διαστάσεις, αδυνατεί να αποδώσει τον χώρο του ψηλού βουνού, τουλάχιστον σε αυτόν που δεν έχει την ανάλογη εμπειρία της κίνησης και της αισθητικής.


Ένα ξωκκλήσι Αγίων Αποστόλων, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά στο άγριο βουνό.


Τα Γιάννενα με τη λίμνη τους στο βάθος.


Η μία λάκα διαδέχεται την άλλη. Σε κανένα μισάωρο φτάνεις εκεί στο δρόμο στο απέναντι βουνό για να ανακαλύψεις ότι η επόμενη λάκα σε περιμένει.








Η πρόθεσή μου ήταν η διαδρομή Συρράκο - Βερλίγκα, ανάβαση στη διπλανή κορυφή Τσουκαρέλα, και μετά στο βόρειο τμήμα του Λάκμου, Ραχούλα, Γερακάρι, Ανθοχώρι, μέχρι να βγω στο Μέτσοβο. Ήταν απόγευμα ενώ βρισκόμουν στη Βερλίγκα, όπου κάνοντας μια στάση για να απολαύσω το παγωμένο νερό της Καρβελούς, αποφάσισα να κατεβώ ανατολικά προς Χαλίκι. Παρόλο που σε όλο σχεδόν το αλπικό κομμάτι πήγαινα με τα πόδια, το χτύπημα στον αλπικό πετρόδρομο ήταν τόσο άσχημο που ανησύχησα για την υγεία του ποδηλάτου μου.

Η άφιξη στη λάκα της Βερλίγκας, σε υψόμετρο 2150μ. Αριστερά η κορφή Τσουκαρέλα στα 2295μ.





Οι μαίανδροι της Βερλίγκας.


Η Καρβελού, με ένα νερό που θαρρείς πως παραβιάζει τους νόμους της φυσικής και έχει θερμοκρασία κάτω του μηδενός.











Πραγματικά φοβήθηκα μήπως διαλύσω την πισινή ρόδα στο ανελέητο τερραίν, αυτή που σήκωνε το μεγάλο βάρος. Έτσι κι αλλιώς είχα πάρει μια γερή δόση ποδηλατικής περιπέτειας στον Λάκμο, και γεμάτος ευγνωμοσύνη απέναντι στο βουνό που μου χάρισε ένα προσωπικό επίτευγμα, έφτασα στο Χαλίκι σώος και αβλαβής, στη φιλόξενη αγκαλιά του γραφικού ξωκκλησιού του Προφήτη Ηλία.