Στο χωριό Τυμφρηστός, στις πλαγιές του όρους Τυμφρηστού, ήμουν σε υψόμετρο 880μ. νωρίς το απόγευμα, αλλά αποφάσισα να μείνω στο ωραίο μέρος για το βράδυ σε ένα φιλόξενο εκκλησάκι. Ένας ντόπιος ήρθε για να με γνωρίσει και με πληροφόρησε για μία καλή πηγή. Αργότερα πήγα με τα πόδια για νερό. Στην επιστροφή είδα μία γυναίκα να απομακρύνεται από το σημείο που είχα τα πράγματά μου, με κινήσεις λες και δεν ήθελε να τη δει κανείς, αλλά δεν ανησύχησα γιατί δεν κρατούσε τίποτε στα χέρια της. Φτάνοντας εκεί είδα μία σακούλα να κρέμεται στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Μέσα περιείχε, τρία ζεστά φρεσκοβρασμένα αυγά, μία ντομάτα, ένα κομμάτι φρέσκο τυρί και ένα κομμάτι ψωμί.
Για αυτή την Ελλάδα αξίζει να θρηνήσεις. Αυτή είναι η Ελλάδα που χάνεται. Μια Ελλάδα που δεν έχει καμιά σχέση με τη σύγχρονη αστική ψυχοπάθεια. Μια Ελλάδα που ερημώνει από τους ανθρώπους της και από την ανθρωπιά της.
Φωτογραφίες: Το χωριό Τυμφρηστός στο πρώτο φως του ήλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου