Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

Μία φωτογραφία, μία ιστορία.

Σήμερα βρέθηκε μπροστά μου, το φωτογραφικό μου αρχείο. Μερικά πανάρχαια ντοσιέ, φάκελοι με κιτρινισμένα εξώφυλλα, και επίσης μέσα τους κιτρινισμένα αρνητικά. Ο χρόνος αδυσώπητος, πάντα. Αδυσώπητος, διαψεύδει τα πάντα, ακόμα και τη φωτογραφία, την τέχνη που τον παγιδεύει.

Μια ξεχασμένη στιγμή ζωντάνεψε μπροστά μου, βλέποντας το αρνητικό. Κατευθείαν άναψα το σκάνερ. Αμέσως ανέτρεξα στο κιτρινισμένο φύλλο, που συνοδεύει τον φάκελο, σέρνοντας το δάχτυλο στη σειρά με το συγκεκριμένο νούμερο, να βρω πληροφορίες για το συγκεκριμένο κάδρο. Η φωτογραφία πάρθηκε κάπου εκεί στο 1986, σε έναν ελαιώνα έξω από το Ναύπλιο, σε κάποιο ταξίδι μου στην Πελοπόννησο, που τότε ήταν ο αγαπημένος μου προορισμός. Με αυτή την ερωμένη Ιταλίδα μου, έναν custom σκελετό φτιαγμένο από τα χέρια του ίδιου του Mauro Sannino, ήταν που όργωνα την Ελλάδα. Το τιμόνι επενδυμένο με δέρμα της καλύτερης ποιότητας, φτιαγμένο από εμένα τον ίδιο, και μια σέλλα Regal που έγραψε ιστορία πολλών ετών στον ευτυχισμένο πισινό μου, μέχρι που αναγκάστηκα να την πετάξω όταν είχε γίνει κουρέλι. Οι σχάρες και τα σακκίδια, όλα αυτοσχέδια, ραμμένα βελονιά-βελονιά από τα χέρια μου, μια εποχή που τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια στην ελληνική αγορά. Ακόμα και μια μακριά θήκη που κρεμούσα κάτω από τον οριζόντιο σωλήνα για τους πασσάλους της σκηνής - που και αυτή ήταν αυτοσχέδια! - και καμιά φλογέρα.

Για την ιστορία, η φωτογραφία τραβήχτηκε με μηχανή Lubitel (! - το θαυμαστικό για όσους θυμούνται ή γνωρίζουν), φιλμάκι Isopan, και... καλή καρδιά. Το παλιό 120 σε όλη του τη δόξα.

Κάποιος γνώστης των περί του ποδηλάτου πραγμάτων που θα δει σήμερα την φωτογραφία, είναι πιθανό ότι αυτή την εικόνα θα τη θεωρήσει μία ιεροσυλία. Το ντύσιμο με όλα αυτά τα αυτοσχέδια συμπράγκαλα μοιάζει σόλοικο σήμερα, που στην σγορά βρίσκει κανείς και του πουλιού το γάλα, επάνω σε ένα τέτοιο κομμάτι. Έλα όμως που εδώ έρχεται η μαγεία της φωτογραφίας. O tempora o mores. Άλλες εποχές, άλλα μυαλά. Και άλλες καρδιές. Γιατί όταν η καρδιά σου καίει, τίποτα δε σε σταματάει. Διάβολε, γερνάω... - έλα όμως που μια φωτογραφία με ξανάνιωσε...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

-Τι μου κάνεις τώρα.. από πέρυσι έχω τα φιλμ ανεμφάνιστα μέσα σε μια 645 Mamyia, όλα αυτά τα προβλήματα τον τελευταίο καιρό δεν με αφήνουν σε ησυχία.
-Έλεγα τώρα που έμεινα από δουλειά ότι είναι ευκαιρία για ποιο μακρινά ταξίδια, αλλά παρόλο που δεν με φοβίζει η φτώχεια (του ναντίον.. όσα λιγότερα έχω τόσο ποιο ελεύθερος νοιώθω),με φοβίζουν οι άλλοι που βλέπουν τη φτώχεια έτσι και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη..
-Όμως ευτυχώς τα λεφτά τελείωσαν και έτσι ο χειμώνας καθώς δεν θα αντέχετε εδώ στη βόρεια Ελλάδα θα ξεκινήσω το ατελείωτο ταξίδι μου, άντε με τις υγιές μας και καλή ευτυχισμένη φτωχια-λευτεριά, (δεν φαντάζομαι να μην τραβάς φίλμ?)..

MightyLegnano είπε...

Αυτοσχέδια σχάρα; Θα είχε ενδιαφέρον μια φωτογραφία που να την απεικονίζει!