Βελτίωση ποδηλάτου - ένα παράδειγμα αυτάρκειας

Το πρώην καθημερινό ποδήλατό μου είχε παλιώσει και εδώ και καιρό σκεφτόμουνα να αγοράσω ένα καινούργιο. Μετά από μπόλικα χρόνια σκληρής χρήσης "τα είχε φάει τα ψωμιά του" το καημένο και είχε αποσβεστεί ήδη κάμποσες φορές... όμως θες από "βίτσιο" θες έτσι για πλάκα... αποφάσισα να επενδύσω λίγα χρήματα (όπως υπολόγισα όχι περισσότερα από 150Ε) για να το αναβαθμίσω, περισσότερο περίεργος να δω ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα παρά για να γλιτώσω τα επιπλέον χρήματα του καινούργιου.

Πήρε μια εβδομάδα δουλειά, στον ελεύθερο χρόνο στα απογεύματα. Και ιδού το αποτέλεσμα.


Το αναμορφωμένο "καινούργιο" ποδήλατο.

Πεταλιά την πεταλιά κάνεις χιλιόμετρα

Το πρώτο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκα ήταν οι ρόδες. Αγόρασα δυο ζάντες, που θεώρησα ικανοποιητικές. Ικανοποιητική ζάντα δεν σημαίνει ακριβή ζάντα: επειδή σκέφτομαι με κριτήριο την ασφάλεια πρώτα απ΄ όλα η ζάντα δεν πρέπει να είναι "γερή", γιατί η ρόδα του ποδηλάτου παίζει σε ένα πιθανό ατύχημα το ρόλο που παίζει στο αυτοκίνητο το μπροστινό μέρος, δηλ. θα παραμορφωθεί απορροφώντας αυτή το σοκ της σύγκρουσης, γιατί βέβαια η ζάντα κοστίζει πολύ λιγότερο από τον σκελετό και αντικαθιστάται εύκολα. Τα κέντρα δεν ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά επειδή οι φωλιές ήταν εντάξει τα κράτησα. Στο πίσω αντικατέστησα άξονα και κώνους. Άξονα (με βίδα, όχι μπλοκάζ, για έξτρα αντοχή) βρήκα σε ποδηλατά από χρωμιομολυβδαίνιο μαζί με τους κώνους, χρησιμοποίησα τον άξονα αλλά κώνους προτίμησα κάποιους που είχα ήδη της shimano και χάρηκα που ταίριαξαν (πράγμα όχι συνηθισμένο, αχ πονηρούλικα γιαπωνεζάκια). Στο μπροστινό κέντρο άλλαξα επίσης κώνους, και ο άξονας ήταν χτυπημένος και στραβός όμως με λίγο κόντρα χτύπημα με ξύλινο τάκο ήρθε εντάξει. Φυσικά μπήκαν καινούργιες μπίλλιες παντού, και μετά από γρασάρισμα και ρεγουλάρισμα τα κέντρα δούλεψαν καλά. Ακτίνες αγοράστηκαν επίσης καινούργιες, και οι 36άρες ρόδες πλέχτηκαν κανονικά.

Το σύστημα μετάδοσης δεν σήκωνε αστεία: μπήκε όλο καινούργιο (δισκομανιβέλα, κασέτα, αλυσίδα, ντεραγιέ). Επιλέχτηκαν προσεκτικά, ούτε ακριβά ούτε φτηνιάρικα. Η μεσαία τριβή δεν είχε μεγάλη φθορά, χρειάστηκε μόνο συντήρηση.

Τα ποτήρια τιμονιού δεν ήταν σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση, ωστόσο άφησα τα ίδια (μόνο έγινε συντήρηση) γιατί αυτό δεν είναι ένα μέρος του ποδηλάτου που χρειάζεται πολλή σημασία, ακόμα και με φθορά κάνουν τη δουλειά τους καλά.

Στις μεγάλες διαδρομές έχει σημασία η δυνατότητα να κουβάλάς μπόλικο νερό. Αντικατέστησα λοιπόν τις δύο παγουροθήκες με δύο αυτοσχέδιες, που κατασκεύασα από απλή αλουμινόλαμα 20άρα και απλά πριτσίνια και χωράνε μεγάλο μπουκάλι του 1,5 λίτρου. Έτσι μπορώ πλέον να κουβαλάω 3 κιλά χωρίς να απασχολώ χώρο πουθενά αλλού.

Αυτό που απέμενε, μιας και το ήθελα και ως τουριστικό ποδήλατο, ήταν η δυνατότητα να κουβαλάω αποσκευές. Μπόλικες αποσκευές. Η αρχική σκέψη ήταν λοιπόν, εάν θα μπορούσα να κουβαλώ στο μπροστινό μέρος του ποδηλάτου ότι και στο πισινό. Αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι και γι΄ αυτό.

Πρώτα για το πίσω σύστημα, βρήκα μια φτηνή μεν αλλά καλά σχεδιασμένη σχάρα 4 σημείων, την οποία θα τροποποιούσα στο κάτω μέρος ώστε να μην δένει σε braze-ons στο σκελετό αλλά κατευθείαν πάνω στην κεντρική βίδα του άξονα (αυτό φυσικά για να σηκώσει μεγάλο βάρος). Πέταξα τα λαμάκια που είχε η σχάρα κάτω και τα αντικατέστησα με δυο σιδερένια αυτοσχέδια, στο άνω μέρος με δυο τρύπες για τις κάθετες μπάρες της σχάρας και στο κάτω μέρος μια τρύπα για την εξωτερική βίδα του άξονα (περασιά ώστε να βγαίνει εύκολα η ρόδα). Η σχάρα δοκιμάστηκε, ακλόνητη.


Τροποποιημένη πισινή σχάρα.

Για το μπροστινό σύστημα χρειάστηκε κάποιος αυτοσχεδιασμός. Τροποποίησα μια παλιά αυτοσχέδια σχάρα που έιχα κατασκευάσει για κάποια άλλα σακκίδια, ώστε να μπορούν να δέσουν επάνω οι κανονικοί ποδηλατικοί σάκκοι με τα clips της Ortlieb. Το καταλληλότερο ελαφρύ και φτηνό μέταλλο είναι φυσικά το αλουμίνιο. Ήθελα να αποφύγω τις κολλήσεις, γιατί με την υψηλή θερμοκρασία το αλουμίνιο υποβαθμίζεται σημαντικά, πράγμα που θα σήμαινε πιθανό πρόβλημα αντοχής σε μεγάλα βάρη, ένα ρίσκο που δεν ήθελα. Εφάρμοσα δέσιμο με βίδα όπου ήταν εύκολο και όχι με αλουμινοκόλληση. Κόβοντας μια παλιά σχάρα 3 σημείων (όχι τεσσάρων γιατί ήθελα δέσιμο στην κεντρική βίδα του τιμονιού) και με 4 μπάρες κάθετες για στερεότερο δέσιμο, την φόρεσα στο άνω μέρος και στηρίχτηκε καλά. Έτσι το ποδήλατο απέκτησε και στο μπροστινό του μέρος ένα σύστημα στήριξης ισάξιο με το πισινό. Φυσικά ο σχεδιασμός έγινε με τα σακκίδια να έρχονται σε χαμηλή θέση (lowriders) και το σύστημα στήριξης αποδείχτηκε πολύ δυνατό, αλλά το πόσο συνολικό βάρος τελικά θα μπει μπροστά θα κριθεί από τη θέση των σάκκων (έχουν δυνατότητα ρύθμισης μπρος-πίσω) και την συμπεριφορά του τιμονιού στην οδήγηση - πράγμα που από ότι φαίνεται δεν θα είναι ιδιαίτερο πρόβλημα. Ήταν σημαντικό ότι η στήριξη των σάκκων έγινε σε σημείο που επιτρέπει το ρεγουλάρισμά τους κοντά στο σημείο όπου το κέντρο βάρους τους πέφτει πάνω στην ευθεία περιστροφής του τιμονιού, ώστε να μην επιβαρύνεται το τιμόνι στην οδήγηση - πράγμα βέβαια που είναι και το σημείο-κλειδί στο σκεπτικό των lowriders.


Το μπροστινό σύστημα στήριξης, για 2 σάκκους χαμηλής στήριξης + σχάρα κορυφής.


Μπροστινός σάκκος, ίδιος σε μέγεθος με πισινό.

Συμπέρασμα

Φτερά μπρος και πίσω συμπλήρωσαν το "νέο λουκ" του ποδηλάτου. Το ποδήλατο τσουλάει πολύ ωραία, δεν ακούγεται κανένας θόρυβος, σταθερότατο, έχει άψογη συμπεριφορά και σού δίνει την αίσθηση της σιγουριάς και ότι θα πάει οπουδήποτε εσύ θελήσεις να το πάς.

Χωρίς να αγοράσω καινούργιο ποδήλατο, αξιοποιώντας παλιά υλικά και με λιγότερο από 150 ευρώ απέκτησα ένα ποδήλατο που για τα επόμενα τουλάχιστον 4 χρόνια θα με υπηρετήσει πιστά και με ασφάλεια.

Με λίγη φαντασία και προσωπικό χρόνο και προσπάθεια μπορούμε να βελτιώσουμε ένα παλιό ποδήλατο
• χωρίς να ξεπαραδιαστούμε
• κάνοντάς το όπως το θέλουμε
• απολαμβάνοντας τη δημιουργικότητά μας
• και σε τελική ανάλυση χωρίς άγχος να μη μας το κλέψουνε, αφού ακόμα και αν γίνει αυτό (χτύπα ξύλο!) εύκολα θα μπορέσουμε να το αντικαταστήσουμε.