Η διαδρομή: https://www.bikemap.net/en/r/6497494/
> Τετάρτη 17/6
-Πρωινό στο θεσσαλικό κάμπο
-Δομένικο Ελασσόνας, μνημείο εκτελεσθέντων της 16/2/1943.
> Πέμπτη 18/6
-Δεσκάτη
-Καρπερό Γρεβενών
> Παρασκευή 19/6
-Η καινούργια μέρα αρχίζει στα δρυοδάση του νομού Γρεβενών.
-Ποταμός Βενέτικος
-Τα υπέροχα εκκλησάκια της ελληνικής υπαίθρου, ιδανικοί τόποι με ησυχία, ίσκιο, νερό, για στάση ή ύπνο.
-Το πανέμορφο γεφύρι του Ζιάκα
-Ομορφιά στο τιμόνι μου.
-Το αποψινό ξενοδοχείο.
> Σάββατο 20/6
-Μέσα σε ένα εκπληκτικό δάσος, ένα από τα πάλαι ποτέ Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Η σκουριασμένη σιδερένια εξώπορτα δεμένη πρόχειρα με ένα επίσης σκουριασμένο σύρμα.
-Ψυχή ζώσα. Τα κτίρια σαπίζουν στη βροχή.
-Ειδικά διαμορφωμένοι χώροι μέσα στο δάσος όπου γινόταν η διδασκαλία, δίπλα σε νερό πηγής.
-Στο μακρινό 1950, ένας βουλευτής πλήρωσε για να γίνει η βρύση.
-Και σε ένα πιο κοντινό αναπτυξιακό πρόγραμμα της τοπικής αυτοδιοίκησης, μια αξιοποίηση γεώτρησης κόστισε 44 εκατομμύρια ευρώ.
Το υψόμετρο ανεβαίνει. Το δάσος γίνεται βαθύτερο.
Απέραντα δάση χάνονται στα βάθη των οριζόντων. Ο δρόμος προς το Περιβόλι ανεβαίνει μέχρι ένα διάσελο στα 1430 μέτρα ψηλά.
-Εργοτάξιο Δασαρχείου; Φυσικά, θα περίμενε κανείς να γίνονται πολλές εργασίες σε αυτά τα απέραντα βουνά. Αλλά είναι Ιούνιος και δεν έχω συναντήσει καμία εργασία πουθενά απολύτως! Για να δω λοιπόν, τι εργασίες γίνονται;
Ψυχή ζώσα κι εδώ. Τα κτίρια έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Το γνωστό υποζύγιο, το κορόιδο ο ελληνικός λαός, πάντα έχει λεφτά να πληρώνει για υποδομές που θα σαπίσουν στη βροχή εμπλουτίζοντας το δασικό οικοσύστημα με οργανική ουσία.
Μερικά χιλιόμετρα πριν το Περιβόλι υπάρχει ένα εκκλησάκι, ο Άγιος Νικόλαος Περιβολίου. Το κτίσμα χαρακτηρίζεται ως μοναδική "βασιλική με δύο τρούλλους". Το κτίριο, έτσι όπως τοποθετείται στον περιβάλλοντα δασικό χώρο, συνιστά ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Για καλή μου τύχη η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, πράγμα που θα μου δώσει την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι αυτό το κτίριο είναι ένα αριστούργημα όχι μόνο από έξω αλλά και από μέσα.
-Μια βρύση με λευκή πέτρα, εξαιρετικό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής.
-Πλησιάζοντας το Περιβόλι.
Έχοντας αφήσει το Περιβόλι, ο δρόμος για τη Βωβούσα ανεβαίνει μέχρι ένα διάσελο ψηλότερο αυτή τη φορά, στα 1530 μέτρα, σε ένα μέρος που παίρνει το όνομά του από μια στάνη, Στάνη Τίζα. Τα απέραντα δάση συνεχίζονται.
Στη Βωβούσα έρχομαι για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν πριν δύο χρόνια. Και αυτή τη φορά η εγκατάλειψη με προϋπαντεί από τα πρώτα σπίτια του χωριού. Αλλά λίγο περισσότερη.
-Εδώ και χρόνια εγκαταλελειμένο το κτίριο. Δεν υπάρχει κανείς. Μόνο σκόνη, σκουριά, σκουπίδια, χαλάσματα.
Τα σπίτια που κατοικούνται λίγα. Λίγοι και οι άνθρωποι στην πλατεία του χωριού, πλάι στο γνωστό γεφύρι.
Τρομαγμένος από την εγκατάλειψη, κι επειδή είναι σχετικά νωρίς, αποφασίζω να συνεχίσω σήμερα προς το Φλαμπουράρι. Υπάρχει σημαντική ανηφόρα, κι αν δεν μπορέσω να φτάσω μέχρι να νυχτώσει είμαι αποφασισμένος να διανυκτευρεύσω κάπου στο δάσος, με προσοχή για τις αρκούδες. Το δάσος είναι συγκλονιστικό. Μέσα σε μια απέραντη ερημία, με πλήρη απουσία αυτοκινήτων ή ανθρώπων ή ζώων, σε μία υποβλητική σιγή το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι η βαθιά μου ανάσα που ακολουθεί τις αργές ανηφορικές πεταλιές. Άπειρες μυρωδιές ξεπηδούν από τη γη και τα φυτά. Η κρύα δροσιά του υψομέτρου μου σηκώνει τις τρίχες. Κάποια στιγμή η ανηφόρα τελειώνει. Και το τρίτο σημερινό πέρασμα ήταν πάνω από τα 1500 μέτρα. Ο δρόμος ελίσσεται μέσα σε ένα σκοτεινό βαθυπράσινο δάσος, κατηφορίζοντας ανάμεσα σε πανύψηλους κορμούς πεύκων και άλλων δέντρων. Σε μια στιγμή ανεβαίνουν τρεις μοτοσυκλετιστές που με χαιρετούν συμβολικά με τον τρόπο τους. Πλησιάζοντας στο Φλαμπουράρι, αποφασίζω να περάσω τη νύχτα στις παρυφές του συνοικισμού της Σέσας, όπως βλέπω στο χάρτη.
> Κυριακή 21/6
Μέσα στο πρώτο φως του ήλιου, πλησιάζω στο Φλαμπουράρι.
-Κάτι δεν κατάλαβα, υποθέτω. Παιδιά; Πού είναι τα παιδιά; Ούτε βλέπω ούτε ακούω κανένα παιδί!
Λιγοστοί κάτοικοι και σε αυτό το χωριό, κάθονται σε μερικές καρέκλες στη μικρή πλατεία. Ακούγονται ανθρώπινες ομιλίες από την κυριακάτικη εκκλησία. Δυο γιαγιάδες ανηφορίζουν προς τα εκεί στο καλντερίμι αργά-αργά βοηθώντας η μία την άλλη στην ανηφόρα.
-Το μόνο άφθονο που απομένει σε αυτά τα χωριά είναι το νερό. Κι όμως ακόμη κι αυτό λιγοστεύει χρόνο με το χρόνο.
-Η νεροτριβή στην άκρη του χωριού, κι αυτή στάσιμη και αδούλευτη, με λιγοστό νερό.
Μετά το Φλαμπουράρι αφήνω στα δεξιά τη διασταύρωση για Γρεβενίτι και πιάνω την ανηφόρα προς το φράγμα του Αώου. Η επόμενη στάση θα είναι στη θρυλική "λίμνη με τα νούφαρα".
Περνώντας πάνω από το φράγμα της λίμνης του Αώου, ένας καινούργιος κόσμος αρχίζει να ξετυλίγει τις εικόνες του μπροστά από τα μάτια μου.
-Ένα υπόστεγο κατάλληλο για προστασία από την απογευματινή βροχή θα γίνει το αποψινό ξενοδοχείο, με θέα προς το οροπέδιο της λίμνης του Αώου.
Ένα κοπάδι έρχεται προς το μέρος μου, ταυτόχρονα με την επόμενη βροχή που ορμά από το βάθος του ορίζοντα.
-Το τελευταίο φως της ημέρας στο οροπέδιο της λίμνης, μέσα στην απόλυτη σιγή μετά την καταιγίδα.
... Επίλογος ...
Ξεκινώ με το πρώτο φως, για να κερδίσω χρόνο χωρίς βροχή την καινούργια μέρα. Με την ψυχή γεμάτη εικόνες και εμπειρίες, νιώθω πως και αυτό το ταξίδι μπορεί να τελειώσει, σε συνδυασμό με τις πληροφορίες για τον καιρό που προβλέπεται άστατος τις επόμενες μέρες. Στον Προφήτη Ηλία του Μετσόβου θα βρω καταφύγιο από την καινούργια βροχή, και την επόμενη μέρα θα κατηφορίσω προς την Καλαμπάκα.
-Η πρωινή υγρασία ταξιδεύει προς τις Πολιτσές του Μετσόβου.
-Κρητικοί εθελοντές που έπεσαν στη μάχη του Προφήτη Ηλία για την ελευθερία του Μετσόβου το 1912. Ναι βεβαίως, αν ζεις σε τέτοια πατρίδα όσο αξίζει να ζεις σε αυτή τόσο αξίζει να πεθαίνεις για αυτή.
-Ανεβαίνοντας προς Κατάρα, το Μέτσοβο δέχεται το πρώτο φως του ήλιου με φόντο την επιβλητική κορυφογραμμή του Λάκμου.
-Τα τσομπανόσκυλα είναι τα μοναδικά επικίνδυνα άγρια θηρία της ελληνικής φύσης. Μια αγέλη από αυτά πάντα απαιτεί προσεκτικό χειρισμό.
-Μια εικόνα δυτικά από τον αυχένα της Κατάρας, πριν αρχίσει η μεγάλη κατηφόρα προς τον θεσσαλικό κάμπο.
Στον Κάμπο του Δεσπότη, κι άλλες οδυνηρές εικόνες εγκατάλειψης. Μόλις κατασκευάστηκε ο αυτοκινητόδρομος Α1, οι ανθρώπινες δραστηριότητες που σχετίζονταν με τον δρόμο Τρικάλων-Ιωαννίνων έπαψαν. Ακόμη όμως και οι εγκαταστάσεις του Δασαρχείου που αφορούσαν στο Δάσος Μαλακασίου κι αυτές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπονται ήδη πιο πριν. Όλη η ελληνική ύπαιθρος μαραζώνει, χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο. Όλα εγκαταλείπονται, οι άνθρωποι φεύγουν, πάνε στις πόλεις, να γίνουν αστοί, να ζήσουν το αστικό όνειρο, να βγάζουν λεφτά χωρίς να κοπιάζουν, για το έξυπνο χρήμα, για το εύκολο χρήμα. Όλα για τα λεφτά, και μόνο για τα λεφτά, για την εύκολη ζωή, για τις ανέσεις, όλα για την ευκολία.
Η Ελλάδα επιβίωσε μέχρι σήμερα γιατί είχε, και έχει ακόμα, ένα εκπληκτικό περιβάλλον, που όπως ξέρουμε απαρτίζεται από τρία βασικά πράγματα: την φύση, την κοινωνία και τον πολιτισμό. Από αυτά τα τρία, τα δύο τελευταία πάσχουν πολύ σοβαρά εδώ και πολλές δεκαετίες, κυρίως μετά τον εμφύλιο τα μετακατοχικά χρόνια που ερήμωσε την ύπαιθρο. Η φύση είναι η βάση των υπολοίπων, είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ανέκαθεν στηρίζονταν η ελληνική κοινωνία και ο πολιτισμός, από αρχαιοτάτων χρόνων, για αυτό και ο ελληνικός πολιτισμός στην ουσία του ήταν πάντα ένας φυσικός πολιτισμός. Στα σύγχρονα χρόνια της αστυφιλίας όμως, λείπει όλο και περισσότερο το στοιχείο εκείνο που μπορεί να εξασφαλίσει την ελληνική φύση, που δεν είναι άλλο από τους ανθρώπους. Εάν οι άνθρωποι λείψουν από έναν τόπο, ο τόπος αυτός θα πάει κατά διαβόλου, τελεία. Αυτό είναι που συμβαίνει στη σύγχρονη Ελλάδα, και χρόνο με το χρόνο χειροτερεύει και μαραζώνει όλο και περισσότερο. Δεν υπάρχουν αυτοί που θα προστατεύσουν αυτόν τον τεράστιο πλούτο, αυτό το μοναδικό περιβάλλον, από την ανελέητη επίθεση του αστικού χρήματος. Από τους αστούς που δεν έχουν καμία σχέση με τη φύση, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η μπίζνα, το κέρδος, το τσέπωμα ζεστού χρήματος. Κι ας τα ξεσκίσουν όλα. Δεκάρα δε δίνουν για τίποτα άλλο εκτός από το χρήμα. Το μόνο που βλέπουν μπροστά τους είναι νούμερα σε βιβλιάρια καταθέσεων. Είναι οι αστοί που έχουν συμφέρον στην καταστροφή της τοπικής παραγωγής, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας και της αλιείας, γιατί η μπίζνα τους είναι στο εμπόριο και τις εισαγωγές των σκουπιδιών της υφηλίου.
Που να με πάρει ο διάβολος, όλο και πιο έντονη μένει μία αίσθηση σύγκρουσης που βιώνω στα ταξίδια μου στην Ελλάδα στο πέρασμα των χρόνων. Από τη μια, ένας απέραντος θαυμασμός για αυτή την εκπληκτική ελληνική φύση, για αυτόν τον απέραντο φυσικό πλούτο που σε αναζωογονεί, που σε ξανανιώνει, που σού δίνει μια τεράστια δύναμη. Κι από την άλλη, μια απέραντη θλίψη για την εγκατάλειψη και την ερήμωση. Αυτό που προσπαθώ να κρατήσω από όλη αυτή την ιστορία τελικά είναι αυτή η αναζωογόνηση, η θεραπεία, μια τεράστια δύναμη που σε κάνει να χαίρεσαι που ζεις και να απολαμβάνεις τη μαγεία να ζεις σε αυτό τον υπέροχο τόπο.
-Τα κτίρια του δασαρχείου στον Κάμπο του Δεσπότη, αφημένα στο έλεος του πανδαμάτορα.
-Το θρυλικό εστιατόριο στον Κάμπο του δεσπότη. Ε ρε κάτι φασολάδες κλπ. που τρώγαμε, άλλο πράγμα.
-Τα πρόβατα απολαμβάνουν το χόρτο, ενώ ο βοσκός σε έναν ίσκιο με το κινητό στη μούρη απολαμβάνει τα likes.
-Ένα συμβολικό "τελείωμα" του ταξιδιού στο μνημείο του ολοκαυτώματος της Κουτσούφλιανης. Τότε υπήρχαν οι άνθρωποι για να υπερασπιστούν τον τόπο τους... ακόμα και φεύγοντας...
> Τετάρτη 17/6
> Πέμπτη 18/6
> Παρασκευή 19/6
> Σάββατο 20/6
Το υψόμετρο ανεβαίνει. Το δάσος γίνεται βαθύτερο.
Απέραντα δάση χάνονται στα βάθη των οριζόντων. Ο δρόμος προς το Περιβόλι ανεβαίνει μέχρι ένα διάσελο στα 1430 μέτρα ψηλά.
Ψυχή ζώσα κι εδώ. Τα κτίρια έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Το γνωστό υποζύγιο, το κορόιδο ο ελληνικός λαός, πάντα έχει λεφτά να πληρώνει για υποδομές που θα σαπίσουν στη βροχή εμπλουτίζοντας το δασικό οικοσύστημα με οργανική ουσία.
Μερικά χιλιόμετρα πριν το Περιβόλι υπάρχει ένα εκκλησάκι, ο Άγιος Νικόλαος Περιβολίου. Το κτίσμα χαρακτηρίζεται ως μοναδική "βασιλική με δύο τρούλλους". Το κτίριο, έτσι όπως τοποθετείται στον περιβάλλοντα δασικό χώρο, συνιστά ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Για καλή μου τύχη η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, πράγμα που θα μου δώσει την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι αυτό το κτίριο είναι ένα αριστούργημα όχι μόνο από έξω αλλά και από μέσα.
Έχοντας αφήσει το Περιβόλι, ο δρόμος για τη Βωβούσα ανεβαίνει μέχρι ένα διάσελο ψηλότερο αυτή τη φορά, στα 1530 μέτρα, σε ένα μέρος που παίρνει το όνομά του από μια στάνη, Στάνη Τίζα. Τα απέραντα δάση συνεχίζονται.
Στη Βωβούσα έρχομαι για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν πριν δύο χρόνια. Και αυτή τη φορά η εγκατάλειψη με προϋπαντεί από τα πρώτα σπίτια του χωριού. Αλλά λίγο περισσότερη.
Τα σπίτια που κατοικούνται λίγα. Λίγοι και οι άνθρωποι στην πλατεία του χωριού, πλάι στο γνωστό γεφύρι.
Τρομαγμένος από την εγκατάλειψη, κι επειδή είναι σχετικά νωρίς, αποφασίζω να συνεχίσω σήμερα προς το Φλαμπουράρι. Υπάρχει σημαντική ανηφόρα, κι αν δεν μπορέσω να φτάσω μέχρι να νυχτώσει είμαι αποφασισμένος να διανυκτευρεύσω κάπου στο δάσος, με προσοχή για τις αρκούδες. Το δάσος είναι συγκλονιστικό. Μέσα σε μια απέραντη ερημία, με πλήρη απουσία αυτοκινήτων ή ανθρώπων ή ζώων, σε μία υποβλητική σιγή το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι η βαθιά μου ανάσα που ακολουθεί τις αργές ανηφορικές πεταλιές. Άπειρες μυρωδιές ξεπηδούν από τη γη και τα φυτά. Η κρύα δροσιά του υψομέτρου μου σηκώνει τις τρίχες. Κάποια στιγμή η ανηφόρα τελειώνει. Και το τρίτο σημερινό πέρασμα ήταν πάνω από τα 1500 μέτρα. Ο δρόμος ελίσσεται μέσα σε ένα σκοτεινό βαθυπράσινο δάσος, κατηφορίζοντας ανάμεσα σε πανύψηλους κορμούς πεύκων και άλλων δέντρων. Σε μια στιγμή ανεβαίνουν τρεις μοτοσυκλετιστές που με χαιρετούν συμβολικά με τον τρόπο τους. Πλησιάζοντας στο Φλαμπουράρι, αποφασίζω να περάσω τη νύχτα στις παρυφές του συνοικισμού της Σέσας, όπως βλέπω στο χάρτη.
> Κυριακή 21/6
Μέσα στο πρώτο φως του ήλιου, πλησιάζω στο Φλαμπουράρι.
Λιγοστοί κάτοικοι και σε αυτό το χωριό, κάθονται σε μερικές καρέκλες στη μικρή πλατεία. Ακούγονται ανθρώπινες ομιλίες από την κυριακάτικη εκκλησία. Δυο γιαγιάδες ανηφορίζουν προς τα εκεί στο καλντερίμι αργά-αργά βοηθώντας η μία την άλλη στην ανηφόρα.
Μετά το Φλαμπουράρι αφήνω στα δεξιά τη διασταύρωση για Γρεβενίτι και πιάνω την ανηφόρα προς το φράγμα του Αώου. Η επόμενη στάση θα είναι στη θρυλική "λίμνη με τα νούφαρα".
Περνώντας πάνω από το φράγμα της λίμνης του Αώου, ένας καινούργιος κόσμος αρχίζει να ξετυλίγει τις εικόνες του μπροστά από τα μάτια μου.
Ένα κοπάδι έρχεται προς το μέρος μου, ταυτόχρονα με την επόμενη βροχή που ορμά από το βάθος του ορίζοντα.
... Επίλογος ...
Ξεκινώ με το πρώτο φως, για να κερδίσω χρόνο χωρίς βροχή την καινούργια μέρα. Με την ψυχή γεμάτη εικόνες και εμπειρίες, νιώθω πως και αυτό το ταξίδι μπορεί να τελειώσει, σε συνδυασμό με τις πληροφορίες για τον καιρό που προβλέπεται άστατος τις επόμενες μέρες. Στον Προφήτη Ηλία του Μετσόβου θα βρω καταφύγιο από την καινούργια βροχή, και την επόμενη μέρα θα κατηφορίσω προς την Καλαμπάκα.
Στον Κάμπο του Δεσπότη, κι άλλες οδυνηρές εικόνες εγκατάλειψης. Μόλις κατασκευάστηκε ο αυτοκινητόδρομος Α1, οι ανθρώπινες δραστηριότητες που σχετίζονταν με τον δρόμο Τρικάλων-Ιωαννίνων έπαψαν. Ακόμη όμως και οι εγκαταστάσεις του Δασαρχείου που αφορούσαν στο Δάσος Μαλακασίου κι αυτές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπονται ήδη πιο πριν. Όλη η ελληνική ύπαιθρος μαραζώνει, χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο. Όλα εγκαταλείπονται, οι άνθρωποι φεύγουν, πάνε στις πόλεις, να γίνουν αστοί, να ζήσουν το αστικό όνειρο, να βγάζουν λεφτά χωρίς να κοπιάζουν, για το έξυπνο χρήμα, για το εύκολο χρήμα. Όλα για τα λεφτά, και μόνο για τα λεφτά, για την εύκολη ζωή, για τις ανέσεις, όλα για την ευκολία.
Η Ελλάδα επιβίωσε μέχρι σήμερα γιατί είχε, και έχει ακόμα, ένα εκπληκτικό περιβάλλον, που όπως ξέρουμε απαρτίζεται από τρία βασικά πράγματα: την φύση, την κοινωνία και τον πολιτισμό. Από αυτά τα τρία, τα δύο τελευταία πάσχουν πολύ σοβαρά εδώ και πολλές δεκαετίες, κυρίως μετά τον εμφύλιο τα μετακατοχικά χρόνια που ερήμωσε την ύπαιθρο. Η φύση είναι η βάση των υπολοίπων, είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ανέκαθεν στηρίζονταν η ελληνική κοινωνία και ο πολιτισμός, από αρχαιοτάτων χρόνων, για αυτό και ο ελληνικός πολιτισμός στην ουσία του ήταν πάντα ένας φυσικός πολιτισμός. Στα σύγχρονα χρόνια της αστυφιλίας όμως, λείπει όλο και περισσότερο το στοιχείο εκείνο που μπορεί να εξασφαλίσει την ελληνική φύση, που δεν είναι άλλο από τους ανθρώπους. Εάν οι άνθρωποι λείψουν από έναν τόπο, ο τόπος αυτός θα πάει κατά διαβόλου, τελεία. Αυτό είναι που συμβαίνει στη σύγχρονη Ελλάδα, και χρόνο με το χρόνο χειροτερεύει και μαραζώνει όλο και περισσότερο. Δεν υπάρχουν αυτοί που θα προστατεύσουν αυτόν τον τεράστιο πλούτο, αυτό το μοναδικό περιβάλλον, από την ανελέητη επίθεση του αστικού χρήματος. Από τους αστούς που δεν έχουν καμία σχέση με τη φύση, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η μπίζνα, το κέρδος, το τσέπωμα ζεστού χρήματος. Κι ας τα ξεσκίσουν όλα. Δεκάρα δε δίνουν για τίποτα άλλο εκτός από το χρήμα. Το μόνο που βλέπουν μπροστά τους είναι νούμερα σε βιβλιάρια καταθέσεων. Είναι οι αστοί που έχουν συμφέρον στην καταστροφή της τοπικής παραγωγής, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας και της αλιείας, γιατί η μπίζνα τους είναι στο εμπόριο και τις εισαγωγές των σκουπιδιών της υφηλίου.
Που να με πάρει ο διάβολος, όλο και πιο έντονη μένει μία αίσθηση σύγκρουσης που βιώνω στα ταξίδια μου στην Ελλάδα στο πέρασμα των χρόνων. Από τη μια, ένας απέραντος θαυμασμός για αυτή την εκπληκτική ελληνική φύση, για αυτόν τον απέραντο φυσικό πλούτο που σε αναζωογονεί, που σε ξανανιώνει, που σού δίνει μια τεράστια δύναμη. Κι από την άλλη, μια απέραντη θλίψη για την εγκατάλειψη και την ερήμωση. Αυτό που προσπαθώ να κρατήσω από όλη αυτή την ιστορία τελικά είναι αυτή η αναζωογόνηση, η θεραπεία, μια τεράστια δύναμη που σε κάνει να χαίρεσαι που ζεις και να απολαμβάνεις τη μαγεία να ζεις σε αυτό τον υπέροχο τόπο.
