Στον ψηλότερο δρόμο στην Ελλάδα (Όλυμπος, 2424μ.)

Το άρθρο απευθύνεται σε όσους θα ήθελαν να ταξιδέψουν με ποδήλατο, αλλά δεν το έχουν κάνει γιατί νομίζουν πως απαιτούνται ειδικά μέσα και ικανότητες. Καταρχήν για να ξεμπλέξουμε στα γρήγορα με τις ικανότητες: Στο ταξίδι με ποδήλατο σίγουρα υπάρχει η παράμετρος της σωματικής ικανότητας, απλά επειδή μετακινείσαι με την σωματική σου δύναμη, ωστόσο η σωματική ικανότητα που απαιτείται είναι στοιχειώδης σε βαθμό ώστε, κάποιος που δεν έχει αθληθεί καθόλου στη ζωή του να μπορεί να την αποκτήσει σε ελάχιστο χρόνο, το πολύ μέσα σε 2 χρόνια. Περισσότερα: http://i-alli-ellatha.blogspot.com/2021/01/blog-post.html.

Οπότε πάει αυτό, μένουν τα μέσα. (Όπως θα κατάλαβες μιλώ ευθέως, δεν μασώ τα λόγια μου.) Όπως ξέρουμε, ζούμε στην εποχή της αγοράς και της εξειδίκευσης. Συχνά με ρωτάνε στα ταξίδια μου βλέποντάς με φορτωμένο και ακούγοντας τη διαδρομή, "πόσο ακριβό είναι το ποδήλατο;", "πωπω ποδηλατάρα!", "πωπω τι υλικά θα κουβαλάς!", και διάφορα τέτοια. Νιώθω άβολα γιατί θα έπρεπε να απαντήσω με κάτι που ο άλλος είτε δεν θέλει να ακούσει είτε δεν είναι έτοιμος να ακούσει. Συνήθως δεν λέω τίποτα και πάω παρακάτω.

Το αρχικό κίνητρο ήταν κάποια ιδέα επιτεύγματος ομολογώ, μιας και από μόνο του αυτό, δηλ. το να πας στον ψηλότερο δρόμο που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και να το κάνουμε είναι "κάτι" ασυνήθιστο. Δεν είχα ποτέ μου πάει εκεί, οπότε υπήρχε και η διάθεση μιας νέας εμπειρίας. Στ΄ αλήθεια όμως, δεν με ενδιέφερε το να βρεθώ απλά εκεί με ποδήλατο. Στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω ένα πείραμα, που δεν θα είχε να κάνει με τον τόπο αλλά με τον τρόπο. Σίγουρα ένας αθλητής ποδηλάτης μπορεί να πάει εκεί πάνω με ένα ποδήλατο, αυτό είναι εφικτό ακόμα και στα πιο δύσβατα εδάφη από έναν επιδέξιο ποδηλάτη. Το στοίχημα ήταν κάτι διαφορετικό και συγκεκριμένο: σαν ταξιδιώτης που μεταφέρει όλο του το νοικοκυριό, πόσο εφικτό ή εύκολο είναι να πάω εκεί πάνω και να περάσω και καλά.

Η διαδρομή:
https://www.bikemap.net/en/r/9168040/
Απόσταση 22χλμ., ολική ανάβαση 1860μ., από τα 598μ. στα Καλύβια στα 2424μ. στο Χριστάκι.

Μπαίνω στην 7η δεκαετία της ζωής μου, ποτέ μου δεν ήμουν αθλητής, και μετά από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα περίπου με ποδήλατο έχω καταλήξει με βεβαιότητα στο συμπέρασμα, ότι η δύναμη που ωθεί τον ταξιδιώτη δεν είναι η σωματική αλλά η νοητική δύναμη. Ψυχολογία, όρεξη, διάθεση, αίσθηση σκοπού, θέληση, συγκέντρωση, απόφαση, επίγνωση, αυτά συνθέτουν την πραγματική δύναμη που σε πάει στα πιο απόμακρα μέρη, στα πιο δύσβατα σημεία, στα πιο ψηλά βουνά, στις πιο πρωτόγνωρες εμπειρίες. Έχοντας κάνει ήδη 45 χιλιόμετρα από το πρωί της ημέρας, μετά από έναν μεσημεριανό υπνάκο κάτω από μια μουριά, ξεκίνησα από το χωριό Καλύβια σε υψόμετρο 598μ. στις 16:30 το απόγευμα. Σε μερικά χιλιόμετρα η άσφαλτος τελειώνει, αρχίζει το χώμα. Η κλίση σκληρή. Ανεβαίνω σέρνοντας το βαρυφορτωμένο ποδήλατο με τα πόδια. Η πλαγιά έχει νότια έκθεση και ο ήλιος χτυπά ανελέητα. Σε περίπου 3,5 ώρες, βρίσκω το μέρος της διανυκτέρευσης. Είμαι σε υψόμετρο 1480μ. Κοντά υπάρχει μία πηγή με υπέροχο κρύο νερό. Απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα πάνω από τα μακρινά βουνά της δύσης, ετοιμάζω ένα καλό γεύμα, τρώγω νωρίς για να κοιμηθώ και νωρίς, μαζεύοντας δυνάμεις για την αυριανή μέρα. Το πρωί ξυπνώ χωρίς βιασύνη, κάνω ένα καλό πρωινό, γεμίζω όλα τα παγούρια από την πηγή ξέροντας ότι από δω και πάνω νερό δεν έχει, και έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα ξεκινώ τη μεγάλη ανηφόρα. Για καλή μου τύχη έχω τον καιρό σύμμαχο, υπάρχει η χαρακτηριστική συννεφιά που δεν αφήνει τον ήλιο να σε χτυπά. Όπως λένε οι ορειβάτες υψηλών ορέων, δεν πηγαίνεις όποτε θέλεις στο βουνό αλλά όποτε αυτό σε θέλει. Στα μεγάλα υψόμετρα ο καιρός μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό σου πρόβλημα στα καλά του καθουμένου. Ο πετρόδρομος ανελέητος. Οι κλίσεις επίσης ανελέητες. Οι αποστάσεις, το ίδιο. Στο περιβάλλον υψηλών ορέων, ο χώρος έχει μια δική του γεωμετρία, διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, βλέπεις την πλαγιά απέναντι και λες εκεί θα είμαι σε δέκα λεπτά αλλά οι γήινοι όγκοι είναι τεράστιοι και μέχρι να βρεθείς εκεί θα χρειαστείς μισή ή μία ώρα. Όσο ανεβαίνω η θερμοκρασία αλλάζει, το αλπικό κρύο γίνεται εντονότερο. Ο χρόνος κυλά, ο ανελέητος πετρόδρομος περνά τον έναν τεράστιο ορεινό όγκο μετά τον άλλον. Μεσημέριασε, μια πείνα έκανε την εμφάνισή της στο στομάχι μου. Κάθομαι σε ένα βράχο να τσιμπήσω κάτι. Ο ανελέητος πετρόδρομος συνεχίζει. Οι ώρες περνούν. Συνεχίζω να σπρώχνω το βαρυφορτωμένο ποδήλατο. Το υψόμετρο ανεβαίνει. Πρέπει να πλησιάζω. Κάποια στιγμή φαίνεται στο βάθος το καταφύγιο. Φτάνω. Ξαπλώνω στο γρασίδι να πάρω δύναμη. Από το πρωί ανέβηκα από τα 1480μ. στα 2424μ. στον ανελέητο πετρόδρομο σε 5 ώρες. Αλλά η αποστολή δεν τελείωσε, υπάρχει και η επιστροφή. Ήρθα για να μείνω το βράδυ, αλλά στο μεταξύ προέκυψε η ανάγκη να είμαι σπίτι μια ημέρα νωρίτερα. Η επιστροφή δεν είναι εύκολη ιστορία, απλά έχει διαφορετική δυσκολία. Στην ανηφόρα δοκιμάζεσαι περισσότερο εσύ, σε δύναμη και αντοχή, αλλά στην κατηφόρα δοκιμάζεται περισσότερο το ποδήλατο, σε φρένα και αντοχές σε όλα του τα μέρη. Δοκιμάζονται όμως πολύ έντονα και τα χέρια σου λόγω του συνεχούς φρεναρίσματος στις ισχυρές κλίσεις στον δύσκολο πετρόδρομο, όπως και η προσοχή σου και η αυτοσυγκέντρωση για να αποφύγεις μια πτώση που μπορεί να κοστίσει και σε σένα και στο ποδήλατο. Έπρεπε κάθε λίγο να σταματώ για να ψύχονται τα δισκόφρενα και η φθορά στα φρένα ήταν τέτοια που πρώτη φορά μού συνέβη κάτι καταπληκτικό, δυο φορές σταμάτησα για 20 λεπτά για να ξαναρυθμίσω τα φρένα! Τα φρένα μου ήταν καινούργια, αλλά μετά από αυτή τη μοναδική κατάβαση θα χρειαστώ καινούργια τακάκια φρένων! Από αυτή την περιπέτεια ακολουθούν λίγες εικόνες, δείγματα και ψήγματα μνήμης από μια μοναδική διαδρομή, στον ψηλότερο ελληνικό δρόμο, στο ψηλότερο ελληνικό βουνό, στο Χριστάκι στον Όλυμπο στα 2424 μέτρα ψηλά, με ένα ποδήλατο πλήρως εξοπλισμένο για διαβίωση στην ελληνική φύση.