Σε όλη του την ιστορία, ο μεσογειακός κόσμος με το ισορροπημένο περιβάλλον επιβίωσε μέσα από αυτό που λέγεται σήμερα τοπικότητα. Μέσα από την στενή σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, στην κλασική του θεώρηση δηλαδή ως το οργανικό σύμπλοκο των τριών ενεργών παραγόντων φύση + κοινωνία + πολιτισμός. Για τούτο το λόγο η ελληνική κοινωνία έμεινε ζωντανή σε όλες τις αντίξοες και αφάνταστα σκληρές περιόδους της ιστορίας της. Και όμως σήμερα στον 21ο αιώνα τούτος ο τόπος οδεύει ακάθεκτος προς τον θάνατό του.
Για να το κατανοήσει κάποιος αυτό πρέπει να έχει ζήσει την ελληνική κοινωνία μέσα στο χρόνο, ώστε να δει την πορεία της και να υποψιαστεί την εξέλιξή της. Για τέσσερις δεκαετίες ταξιδεύω στην Ελλάδα με ποδήλατο, και ο ποδηλάτης εξ ορισμού είναι ο ταξιδιώτης που έχει την πιο ζωντανή επαφή με τους τόπους και με τους ανθρώπους τους. Νιώθω πως κατέχω ένα θλιβερό προνόμιο, κάτι που δεν φανταζόμουνα ότι θα μού τύχει, κάτι που θα απευχόμουνα, να ζήσω σήμερα τον αργό θάνατο αυτής της χώρας. Κάποτε γυρνούσα τη χώρα αυτή για να απολαμβάνω τις υγιείς κοινωνίες της ελληνικής υπαίθρου, σήμερα στους ίδιους τόπους συναντώ άδεια χωριά, μια εγκατάλειψη, μια ερημιά. Εκεί που οι τόποι έσφυζαν από ζωή, σήμερα συναντάς άδεια χωριά, ομάδες σπιτιών όπου δεν κυκλοφορεί ούτε γάτα.
Λαμβάνοντας υπόψιν τις κοινωνικές συνθήκες, μπορείς να βρεις εξήγηση, που δεν είναι άλλη από το κοινωνικό φαινόμενο της αστυφιλίας με όλες του τις προεκτάσεις. Η αστυφιλία σχετίζεται με τη χειραγώγηση των κοινωνιών, για να αποδυναμωθούν και να ελέγχονται αποτελεσματικότερα τα ανθρώπινα κοπάδια. Το φαινόμενο έχει την ιστορία του, και μια παθογενής και άναρχη και αρρωστημένη αστικοποίηση έχει ξεζουμίσει τη χώρα για αιώνες, σήμερα όμως το πράγμα πλέον χτυπάει κόκκινο, χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο. Οι πολυεθνικές, γενικά οι μεγάλες εταιρείες, πάντα ένα πράγμα ήθελαν και θέλουν, τη διάλυση της τοπικής παραγωγής, τον έλεγχο του εμπορίου, ώστε να φύγει από τη μέση η τοπική παραγωγή για να πουλάνε στους αδηφάγους αστούς αυτά που εισάγουν από τον υπανάπτυκτο κόσμο όπου σε συνθήκες σκλαβιάς εκμεταλλεύονται φύση και κοινωνία παράγοντας με φτηνούς πόρους και εργατικά χέρια. Σε όλη τους την ιστορία οι Έλληνες επιβίωναν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Για παράδειγμα στα λεγόμενα 400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, οι τοπικές κοινωνίες είχαν ανεξαρτησία και δύναμη μέχρι και να κάνουν επαναστάσεις. Σήμερα με την ερήμωση της γης, οι άνθρωποι που θα υπερασπιστούν την ελευθερία τους απλά δεν υπάρχουν. Μόνο τυχαίο δεν είναι που ο τόπος αυτός γέννησε την κεντρική ιδέα της ελευθερίας. Αλλά μαζί με τον άνθρωπο πεθαίνει και η ελευθερία.
Το φαινόμενο έχει μελετηθεί από την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία και δεν συμβαίνει μόνο εδώ, έχει παρατηρηθεί παντού και πάντα σε όλη την ιστορία. Εδώ απλώς έρχεται με μια χρονική υστέρηση, όπως όλα λίγο πολύ. Όλη η Ευρώπη έτσι σταδιακά έφτασε εκεί που έφτασε σήμερα, με την κυριαρχία της οικονομίας της αγοράς. Η Ελλάδα λόγω ιδιαίτερων συνθηκών μιας ιδιότυπης αυτονομίας σε κάποια απόσταση από τους δυτικούς οικονομικούς μηχανισμούς, έμεινε σχετικά αλώβητη από τις αδηφάγες μεγάλες εταιρείες, όμως αυτές τα τελευταία χρόνια με τον αχαλίνωτο οικονομικό ανταγωνισμό και την παγκοσμιοποίηση της χρηματικής οικονομίας, έχουν λυσσάξει να καταπιούν όσα τελευταία κομμάτια της παγκόσμιας πίτας ξέφυγαν αφάγωτα. Σε όλο τον δυτικό κι όχι μόνο κόσμο ισοπέδωσαν τις τοπικές οικονομίες, θα γλιτώσει μια Ελλαδίτσα; Στην απάνθρωπη σημερινή οικονομία της αγοράς, τα μερίδια του λέοντος στα κέρδη τα αρπάζουν οι έμποροι, οι μεσάζοντες, οι τραπεζίτες, οι χαραμοφάηδες, τα παράσιτα της κοινωνίας, όχι αυτοί που δουλεύουν και παράγουν. Οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι σήμερα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και τα κορόιδα που θα δουλέψουν για να κερδίζουν οι αετονύχηδες της αγοράς. Ήρθε και η ώρα της Ελλάδας, θέμα χρόνου ήταν.
Αν έχεις διαβάσει για κάποιο καιρό αυτή τη σελίδα, μάλλον θα έχεις σχηματίσει την εντύπωση κάποιου τύπου που με το ποδηλατό του γυρνάει την Ελλάδα και περνάει όμορφα κι ωραία. Κι όμως, δεν περνάει μόνο όμορφα, αλλά συμβαίνει να υποφέρει κιόλας. Υποφέρει βλέποντας την ερήμωση, την εγκατάλειψη, την ισοπέδωση, την καταστροφή της γης, την υποβάθμιση των τόπων, την εκμετάλλευση της υπαίθρου για δραστηριότητες που το μόνο που εξυπηρετούν είναι τα οικονομικά συμφέροντα μιας χούφτας αστών που το μόνο που τους νοιάζει είναι τα νούμερα των τραπεζικών τους λογαριασμών. Παράδειγμα οι ανεμογεννήτριες, καταστρέφουν τα βουνά, χωρίς κανένα πραγματικό όφελος ενεργειακό στην ουσία, απλά και μόνο συμφέρουν οικονομικά στους αετονύχηδες μπίζνεσμεν της ενέργειας γιατί αυτοί ρουφάνε επιδοτήσεις από τον κρατικό κορβανά. Όσο λιγοστεύουν οι άνθρωποι που θα υπερασπιστούν τα βουνά τους, τόσο το καλύτερο για αυτούς. Όσο μεγαλύτερη η αστυφιλία, τόσο μικρότερες αντιδράσεις θα συναντούν.
Υπάρχει μια γνωστή ιστορία με τον βάτραχο και το ζεστό νερό, που ακόμη και αν δεν είναι αλήθεια (για να είμαι ειλικρινής δεν έκανα το πείραμα) περιγράφει μια οδυνηρή ανθρώπινη πραγματικότητα, αν ρίξεις τον βάτραχο σε καυτό νερό θα πηδήξει έξω, αλλά αν τον ρίξεις σε νερό φυσιολογικής θερμοκρασίας και το ζεσταίνεις σιγά σιγά θα μείνει μέσα και θα βράσει χωρίς να το καταλάβει. Οι ανθρώπινες κοινωνίες αργοπεθαίνουν χωρίς να το αντιλαμβάνονται, υπό το βλέμμα αυτών που κερδίζουν από αυτόν τον καλοστημένο αργό θάνατο. Πριν χρόνια όταν βρέθηκα στα Μηλιανά του νομού Άρτας είδα μερικούς ανθρώπους στο χωριό, αυτή τη φορά φέτος είδα μόνο έναν. Ο οποίος και μού είπε διάφορα περίεργα για τον τόπο. Τα πολλά κοπάδια που υπήρχαν κάποτε δεν υπάρχουν πια. Η φύση αλλάζει. Οι λύκοι αλλάζουν, η φυσιολογική συμπεριφορά του λύκου ήταν να κυνηγά βράδυ ή πρωί και πλέον κυνηγά και μέρα μεσημέρι, επιτίθεται και οτιδήποτε ζωντανό ακόμη και άνθρωπο καθώς συμβαίνει γενετική επιμιξία με σκυλιά δεσποζόμενα που ξεφεύγουν από αστούς που έρχονται το καλοκαίρι, αρκούδες εισβάλλουν στις κατοικημένες περιοχές, τα αγριογούρουνα ανεξέλεγκτα ρημάζουν τα πάντα, μέχρι που μού συνέστησε να κοιμηθώ σε προστατευμένο περιφραγμένο σημείο τη νύχτα. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική ύπαιθρο πριν λίγες δεκαετίες θα ήταν αδιανόητα. Έστησα τη σκηνή μπροστά στο εγκαταλελλειμένο σχολείο του χωριού για να περάσω τη νύχτα, στην κεντρική πλατεία που κάποτε στέγαζε δεκάδες παιδιά αλλά σήμερα μένει ένα κτίριο κλειδωμένο, άδειο και αραχνιασμένο. Το φυσικό σκοτάδι ποτέ δεν με τρόμαζε, όμως το ύπουλο σκοτάδι της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας το φοβάμαι.
Ο θάνατος της Ελλάδας τον 21ο αιώνα
Κατασκευή DIY - Μονόροδο Τρέιλερ Ποδηλάτου
- Περί τίνος πρόκειται;
Στο άρθρο αυτό θα δείξω μια εύκολη κατασκευή για ένα απλό τρέιλερ ποδηλάτου. Με απλά υλικά και ανακυκλώσιμα κατά το δυνατόν, και με χρήση απλών εργαλείων. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαντηθεί είναι το γιατί. Γιατί μπορεί να είναι χρήσιμο ένα τέτοιο εξάρτημα, και σε ποιον;
Λοιπόν, δύο χρήσεις μπορεί να έχει:
1
- Για καθημερινή χρήση στην πόλη, για να μεταφέρεις πράγματα. Αυξάνει
σημαντικά τη μεταφορική ικανότητα ενός οποιουδήποτε ποδηλάτου. Με απλά
λόγια, τις λιγότερες φορές θα χρειάζεσαι αυτοκίνητο να μεταφέρεις τα
μεγαλύτερα πράγματα, ενώ τις περισσότερες φορές θα σε καλύπτει το
τρέιλερ.
2 - Ειδικά για τον ποδηλάτη που κάνει μεγαλύτερες διαδρομές,
αυξάνει σημαντικά τη μεταφορική ικανότητα του ποδηλάτη που θέλει να
έχει μαζί του περισσότερα πράγματα που δεν θα χωρέσουν εύκολα σε δυο
κλασικά σακκίδια ποδηλάτου. Και λέω δύο, γιατί γενικά οι περισσότεροι
χρήστες ποδηλάτου έχουν τα δυο κλασικά σακκίδια της πισινής σχάρας, ενώ
λιγότεροι έχουν το σύστημα "μπροστινή σχάρα + σακκίδια", που είναι πιο
δύσκολο να το βρει κανείς και να το εγκαταστήσει στο ποδήλατό του. Αν
λοιπόν έχεις ένα τρέιλερ, έχεις αρκετό επιπλέον χώρο ώστε είναι πιθανό
να μη χρειαστείς μπροστινό σύστημα σακκιδίων.
Αν λοιπόν σε ενδιαφέρει ένας τουλάχιστον από τους δύο παραπάνω λόγους, και αν "πιάνουν λιγάκι τα χέρια σου" όπως λένε, ή τέλος πάντων τα χέρια ενός καλού σου φίλου και θέλετε μαζί να μπείτε στη διαδικασία ενός τέτοιου project για να φτιάξετε ένα χρήσιμο τρέιλερ -ή και περισσότερα όπως θα δούμε- για τα ποδήλατά σας, τότε αξίζει να κάνεις κάτι που και θα σού δώσει κάτι πραγματικά χρήσιμο αλλά και θα ακονίσει το μυαλό σου για να λύνεις πρακτικά κατασκευαστικά προβλήματα.
- Πάμε λοιπόν στην κατασκευή:
Η πρόθεση είναι μια κατασκευή με τις εξής ιδιότητες:
- απλά/φτηνά/ανακυκλώσιμα κατά το δυνατόν υλικά εύκολα να βρεθούν,
- ελαφρύ,
- ευέλικτο κατασκεύασμα με πολλές κατά το δυνατόν επιλογές,
-
"modular" - Δεν έχω βρει καλή μετάφραση του όρου στα ελληνικά, αλλά
είναι μια πολύ σημαντική ιδέα στις σύνθετες κατασκευές. Αυτό που κάνεις
να αποτελείται από κομμάτια ανεξάρτητα μεταξύ τους που συνδέονται εύκολα
σε ένα συμπαγές σύνολο, έτσι ώστε να διορθώνεται και να τροποποιείται
εύκολα το κάθε κομμάτι, και με απλά εργαλεία, και μάλιστα όταν είσαι στο
δρόμο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα κρίσιμα σημεία που χαλάνε ή φθείρονται
στα σημεία τριβής.
Με αυτές τις κατασκευαστικές αρχές λοιπόν, και αφού έχεις πάρει μια γενική άποψη από τις αρχικές εικόνες, ας αρχίσω από το μπροστινό μέρος.
Το πρώτο σημαντικό μέρος ενός μονόροδου τρέιλερ είναι το "μπροστινό τρίγωνο". (Σημείωση, δεν είμαι μηχανικός οπότε δεν ξέρω ειδικούς τεχνικούς όρους, αλλά θα προσπαθήσω με απλές λέξεις να τους αποδώσω.). Αυτό είναι το κρίσιμο μέρος που συνδέει το σώμα του τρέιλερ με το ποδήλατο και συγκεκριμένα με τον σκελετό του ποδηλάτου. Δέχεται μεγάλο στρες, από το βάρος και τους κραδασμούς, και πρέπει να είναι δυνατό. Το έκανα από ανοξείδωτο ατσάλι, τετράγωνος σωλήνας 15Χ15χιλ. Έχει 5 κομμάτια που κόπηκαν, διαμορφώθηκαν, και συγκολλήθηκαν. Το σχήμα πρέπει να αφήνει αρκετό χώρο, τουλάχιστον 2 εκ. ας πούμε, για την πισινή ρόδα: 4 μπάρες κατάλληλα διαμορφωμένες, συγκολλήθηκαν σε μια κάθετη μπάρα σχηματίζοντας 2 τρίγωνα. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να τους δώσω το κατάλληλο σχήμα, χρησιμοποιώντας μέγγενη και σφυρί, παρόλο που με παίδεψε λίγο η δουλειά αυτή, καθώς πρέπει να γίνει σιγά σιγά και δοκιμάζοντας πάνω στο ποδήλατο. Δεν έχω ιδέα από κόλληση, έτσι από έναν φίλο που ξέρει από ηλεκτροκόλληση έγιναν οι κολλήσεις.
Το "μπροστινό τρίγωνο" από πάνω:
Τώρα αυτό το εξάρτημα πρέπει να συνδεθεί με το ποδήλατο στην πισινή ρόδα και συγκεκριμένα στην περιοχή του πισινού άξονα. Τα 2 κομμάτια της σύνδεσης είναι 2 κομματάκια λαμαρίνας πάχους 3χιλ. με μια "σχισμή" που θα κάτσει στον "άξονα", δεμένα στο "μπροστινό τρίγωνο" με 2 βίδες 5χιλ. το καθένα, έτσι ώστε να είναι εύκολα κατασκευάσιμα και αντικαταστάσιμα (σύμφωνα με τη λογική του modular όπως είπαμε).
Το κομματάκι από μέσα:
Θέλω
να είμαι σίγουρος για το ποδήλατό μου, επειδή το θέλω για σκληρή χρήση,
και καθημερινά αλλά και για ταξίδι μεταφέροντας μεγάλα βάρη, και έτσι
τροποποίησα την περιοχή του πίσω άξονα ώστε να σηκώνει μεγάλες δυνάμεις,
διαμορφώνοντας ένα κομμάτι λαμαρίνα 3χιλ. έτσι ώστε να δένει σε 2
σημεία στο σκελετό, πρώτα και βασικά στη βίδα του άξονα που θα δέχεται
και το μεγάλο βάρος και μετά στην κλασική υποδοχή της σχάρας των 5χιλ.
ώστε να έχει σταθερή θέση για το βάλε-βγάλε της ρόδας. (Σημείωση, το
σχήμα που βλέπεις είναι περίεργο λόγω πειραματισμών.) Στο πάνω μέρος του
ίδιου κομματιού δένει και η πισινή σχάρα.
Για το δέσιμο του τρέιλερ χρησιμοποίησα 2 βίδες Μ5 με 2 παξιμάδια η καθεμιά. Το σημείο από πίσω:
Έτσι κάθεται:
Πρέπει
να σιγουρευτώ ότι αυτό το πράγμα δεν θα φύγει από κει, γιατί αυτό
μπορεί να σημαίνει μια μικρή καταστροφή! Μια απλή λύση είναι ένα
πλαστικό δεματικό. Γελοίο ναι, όμως δουλεύει - φτηνό και ελαφρύ και έχω
πάντα μαζί μου δεματικά για ένα σωρό χρήσεις στο τσαντάκι των εργαλείων.
Η διαδικασία να φορτώσω ή ξεφορτώσω το τρέιλερ στο ποδήλατο είναι υπόθεση μισού λεπτού. Το περνάω στις δυο σχισμές, σφίγγω τα δύο δεματικά, σηκώνω τα δυο πόδια του τρέιλερ, και έτοιμος για δρόμο. Χαλαρώνω τα δυο δεματικά, χαμηλώνω τα δυο πόδια, το τραβάω προς τα πάνω, και το έχω στην άκρη. Με τα δυο πόδια του τρέιλερ, από αλουμινόμπαρα, το τρέιλερ στέκεται σε 3 σημεία, τα 2 πόδια + ρόδα.
Υπάρχει ένα σημαντικό θέμα εδώ, το μήκος του κάθετου κομματιού του "μπροστινού τριγώνου" - για την ακρίβεια είναι η κάθετη απόσταση ανάμεσα στους δύο μεντεσέδες που χρειάζονται για την περιστροφή του τρέιλερ, περί τον κάθετο άξονα ώστε να ακολουθεί την πορεία του ποδηλάτου. Πρέπει αυτή η απόσταση να είναι αρκετά μεγάλη, γιατί όσο μεγαλύτερη είναι τόσο πιο σταθερό είναι το τρέιλερ στις πλευρικές κινήσεις και στον χειρισμό του ποδηλάτου υπό φορτίο. Μετά από την σχετική εμπειρία, κατέληξα ότι αυτή η απόσταση πρέπει να είναι 30 εκατοστά. Έτσι μεταφέρω μέχρι και 20 κιλά μέσα στο τρέιλερ αν χρειαστεί με λίγη προσοχή στην οδήγηση, ωστόσο θα έλεγα ότι μέχρι τα 15 κιλά το τρέιλερ συμπεριφέρεται μια χαρά.
Οι
δυο μεντεσέδες, φτηνοί αλουμινίου που χρησιμοποιούν στα παράθυρα. Έχουν
πλαστικό άξονα, πράγμα που με προβλημάτισε αρχικά για την αντοχή τους,
αλλά σκέφτηκα ότι φτηνοί είναι και εύκολα αντικαταστάσιμοι, αλλά μετά
από 15 χρόνια ποτέ δεν τους άλλαξα.
Καλά μέχρι εδώ, πάω προς τα πίσω. Το επόμενο σημαντικό κομμάτι της κατασκευής είναι το "πισινό τρίγωνο", που κι αυτό δέχεται μεγάλο στρες από το βάρος με δύναμη μοχλού. Ειλικρινά θα ήμουν πιο ήσυχος αν το είχα κάνει και αυτό με ατσάλι, αλλά το έκανα από αλουμίνιο. Σε κάποια στιγμή ελέγχοντας την κατάσταση είδα ένα σπάσιμο σε μια κόλληση στο κάτω μέρος, και επειδή βαρέθηκα να το κάνω από την αρχή, ενίσχυσα τα σημεία με πριτσίνια αλουμινίου, όπως δείχνω στις εικόνες. Το κομμάτι αυτό αποτελείται από 6 σωλήνες, η 1 κάθετη για την περιστροφή παράλληλα με την κάθετη του μπροστινού, οι 2 ως βάση για να κάτσουν οι δυο "βασικές μπάρες" του τρέιλερ, και ακόμα 3 για σύνδεση του συνόλου.
Τα κομμάτια του τρέιλερ όπως φαίνεται από πάνω:
Το "πισινό τρίγωνο" με τους 2 μεντεσέδες:
Τα πριτσίνια που έβαλα για ενίσχυση αποδείχτηκαν ΟΚ:
Στη
συνέχεια, συνδέω τις 2 "βασικές μπάρες" που θα δέσουν τη ρόδα και την
"πλατφόρμα". Φυσικά μπορώ να τις κάνω όσο μακριές θέλω, ρυθμίζοντας έτσι
το μήκος του τρέιλερ. Τις δένω γερά στη βάση του "πισινού τριγώνου" με 2
βίδες Μ5 την καθεμιά και πλατιές ροδέλες. Φυσικά για σωστή θέση, πρώτα
κάνω τα τελειώματα πίσω με 3χιλ. λαμαρίνα και πριτσίνια για να δέσουν
στη ρόδα:
Έχει
σειρά η πλατφόρμα, αυτή που θα κουβαλάει τα πράγματα. Θα μπορούσε να
γίνει από αλουμινόμπαρα όμορφη κι ωραία, βρήκα όμως στην αποθήκη κάτι
ελαφρόξυλα που δεν θα έκαναν για τίποτα σοβαρό και στα γρήγορα έδεσα
έναν απλό σκελετό. Όσο για το δέσιμο πάνω στις 2 μπάρες, φυσικά... με
δεματικά.
Το τρέιλερ μπορεί τώρα να χρησιμοποιηθεί, με στήριξη πραγμάτων με λάστιχα ας πούμε, όπως για παράδειγμα:
Ας
πάω όμως ένα βήμα παραπέρα. Δυο πλαστικές κλούβες από την ανακύκλωση,
εγώ τις βρήκα στη λαχαναγορά, κόβω τη μία πλευρά τους για τη δημιουργία
ενιαίου μεγάλου χώρου. ΚΙ όσο για την στήριξη πάνω στην πλατφόρμα,
φυσικά... με δεματικά.
Βασικά, τέλος ιστορίας - και αρχή δουλειάς... Αλλά η δική μου ιστορία είχε και συνέχεια. Είχα φτιάξει πριν 15 χρόνια ένα άλλο τρέιλερ, και τώρα μπορώ να το κοτσάρω επάνω στο ίδιο καινούργιο "μπροστινό τρίγωνο" και στη ρόδα, έτσι ώστε να έχω δύο εναλλακτικές, βασικά ανάλογα με το πόσα πράγματα έχω για κουβάλημα σε ένα σχετικά μεγάλο ταξίδι (όταν πρόκειται για ταξίδι).
Το τρέιλερ εκείνο, περιγράφεται εδώ, για να θυμηθώ λίγο και τα παλιά:
http://i-alli-ellatha.blogspot.com/2008/04/extremetrailer-project-extremetrailer.html
Η αλλαγή από το ένα στο άλλο μού παίρνει λιγότερο από 10 λεπτά:
- ξεβιδώνω το "πισινό τρίγωνο",
- βγάζω τη ρόδα,
- τη βάζω στο άλλο σώμα,
- ξαναβιδώνω το "πισινό τρίγωνο" στο άλλο,
... και είμαι έτοιμος για το δρόμο.
- Το συμπέρασμα μετά από αυτά είναι απλό:
Έχοντας χρησιμοποιήσει τα δυο τρέιλερ για χρόνια, επειδή είμαι καλοπερασάκιας και κουβαλάω ένα πλήρες νοικοκυριό και ανέσεις στα ταξίδια μου, σε άγρια βουνά, ερήμους, ποτάμια, ανεβαίνοντας ανηφόρες κουβαλώντας βάρος, κατεβαίνοντας κατηφόρες με 50 χλμ/ώρα, είναι μια απόλαυση να ξέρω ότι πίσω μου το τρέιλερ με ακολουθεί πιστά και χωρίς κόστος ή παράπονο. Όλη η ιστορία είναι να 'χεις λίγο τσαγανό για λίγη δουλίτσα, λίγο στρώσιμο να μάθεις πέντε πράγματα από αυτούς που ξέρουν, λίγο λέφτερο μυαλό και διάθεση να βρίσκεις απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα.
