Ψυχολογία Έλληνος Ποδηλάτου

Αποποίηση ευθύνης:
α. Εάν συμβαίνει να έχεις διαβάσει την "Ψυχολογία Συριανού Συζύγου" του Ροΐδη, τότε διαθέτεις αυξημένες πιθανότητες κατανόησης της παρούσας πραγματείας.
β. Τα όσα εξιστορούνται δεν είναι καθόλου φανταστικά, και έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.

Το προηγούμενο Σάββατο το ποδήλατό μου απέκτησε ένα καινούργιο λάστιχο. Ένα καλό λάστιχο, στην πισινή ρόδα, που ένας φίλος μού έδωσε. Το απόγευμα της ίδια μέρας, θέλησα να το εγκαινιάσω με μία έξοδο στο βουνό. Δεν είχα απομακρυνθεί δέκα λεπτά από το σπίτι, όταν ένιωσα εκείνη τη γνωστή αίσθηση του τρύπιου πισινού λάστιχου. Έχοντας πολλά χιλιόμετρα στα πόδια μου, και πολλά τρύπια λάστιχα στα... χέρια μου, έχω μάθει να μην πτοούμαι με τα τρύπια λάστιχα. Πάντα μαζί μου έχω, εκτός από τα κολλητικά, δύο έξτρα σαμπρέλες έτοιμες να φορεθούν, και, φυσικά, τρόμπα. Έτσι συνήθως δεν κάθομαι στο δρόμο να επιδιορθώσω λάστιχο, για να μην καθυστερήσω περισσότερο από όσο χρόνο χρειάζεται η διαδικασία "βγάλσιμο ρόδας - αλλαγή σαμπρέλας - βάλσιμο ρόδας - φούσκωμα". Τώρα, το περίεργο ήταν το ότι το λάστιχο συνέβη με το μόλις καινούργιο λάστιχο που είχα φορέσει λίγο πριν. Δηλαδή στον αριθμό των συμπτώσεων, σημείωσα ένα. Το κάνω ανέκαθεν με τα τρύπια λάστιχα, γιατί έχω παρατηρήσει το φαινόμενο, ότι τα τρύπια λάστιχα δεν έρχονται μόνα τους, με μία στατιστική βεβαιότητα. Δηλαδή όταν πάθω λάστιχο - κάτι που δεν μού συμβαίνει συχνά διότι έχω καλά λάστιχα γενικά - περιμένω σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, της ίδιας μέρας ή των επόμενων 2-3 ημερών, να ακολουθήσουν και άλλα. Εξήγηση δεν έχω βρει. Απλώς έμαθα να το δέχομαι. Και συνήθως τα λάστιχα που παθαίνω είναι πίσω, που είναι η πιο δύσκολη περίπτωση - αλλά αυτό μπορεί να εξηγηθεί, διότι όντως οι πιθανότητες να πάθεις πίσω είναι αυξημένες, γιατί πίσω υπάρχει μεγαλύτερο βάρος συνεπώς μεγαλύτερη επιφάνεια επαφής με το δρόμο και επίσης γιατί συχνά το μπροστινό λάστιχο ξεσηκώνει ένα αιχμηρό αντικείμενο από την επιφάνεια του δρόμου και έρχεται αμέσως το πισινό και το τρώει. Τώρα, η αιτία του τρυπήματος ήταν ένα απίστευτο τεράστιο σκουριασμένο καρφί, που διακόρευσε βάναυσα τα πάντα: λάστιχο, σαμπρέλα, φακαρόλα, και τη ζάντα αν μπορούσε θα την περνούσε. Πρωτοφανές τρύπημα, καναδυό φορές το πολύ αν θα μού έχει ξανατύχει στην ποδηλατική μου ζωή να φάω τέτοιο καρφί στη μέση ενός συνήθους δρόμου γειτονιάς. Λοιπόν, στον αριθμό των συμπτώσεων σημείωσα δύο.

Υπάρχει ένας νόμος των συμπτώσεων, που λέει ότι οι συμπτώσεις επιτρέπονται μέχρι τον αριθμό των δύο. Παραπάνω, φεύγουμε από τη σύμπτωση, δεν είναι πλέον σύμπτωση αλλά τα γεγονότα ενέχουν ενδείξεις συστηματικής αιτίας. Το εάν την ξέρεις ή όχι αυτή την αιτία, άλλο θέμα. Σύμπτωση > πτώση > ώση. Όταν ασυνήθιστα φαινόμενα συμβαίνουν τρεις φορές και άνω, κάποια δύναμη τα δημιουργεί. Όπως είπα πάντως, εγώ για το συγκεκριμένο θέμα δεν έχω εξήγηση, δεν έχω βρει την αιτία.

Βάσει λοιπόν των μέχρι τούδε εκτεθέντων, ξεκαβαλάω αμέσως, βγάζω ρόδα, αλλάζω σαμπρέλα, βάζω ρόδα... δεν φουσκώνω όμως απλά διότι σπάζει το επιστόμιο της τρόμπας. Τρόμπα καπούτ. Περνάμε λοιπόν στο τρία στον αριθμό των συμπτώσεων, και από δω και πέρα δεν θα μετράω για να μην επαναλαμβάνομαι. Μη μπορώντας να φουσκώσω, ήταν και ωραίο το απόγευμα, κάνω έναν ευχάριστο περίπατο μέχρι το σπίτι που ήταν κοντά. Δεν πειράζει, αύριο θα αποζημιωθώ με μεγαλύτερη έξοδο.

Ξημερώνει Κυριακή. Από το πρωί δείχνει μία πολύ ζεστή μέρα, αλλά μετά και από το χτεσινό δεν κρατιέμαι. Το μενού σήμερα έχει ολοήμερη διαδρομή στον ανατολικό θεσσαλικό κάμπο. Μια εμπειρία καφτή. Το μεσημέρι έχω καταπιεί τα πρώτα 44 χιλιόμετρα, και βρίσκομαι σε ένα χώρο αγαπημένο. Στη βαθιά σκιά του τεράστιου πλάτανου, δεν υπάρχει ψυχή γύρω, η πηγή τρέχει φρέσκο δροσερό νερό, και απολαμβάνω το φαγητό που έχω μαζί μου. Η ησυχία είναι καταλυτική. Μόνοι ήχοι το νεράκι που τρέχει και το αγέρι στα φύλλα που κουνιούνται δίνοντας κίνηση στους ίσκιους των δέντρων. Μέσα σε τρεις ώρες, πέρασα από τον κόσμο της θάλασσας, τα χωράφια, την έρημο, το βουνό. Για να φτάσω εδώ πέρασα από τον καλοκαιριάτικο μεσημεριάτικο κάμπο, με το θερμόμετρο να χτυπάει 40 σίγουρα, βεβαίως φορώντας μακρύ λύκρα κάτω για να γλιτώσω από τον ήλιο που γδέρνει, με ανηφόρες όπου έχεις από πάνω τον ήλιο να βαράει και από κάτω την πύρα από την καφτή άσφαλτο. Και σα να μην έφταναν αυτά να έχεις και έναν καφτό λίβα κόντρα, που καίει και τα σπαρτά, όπως λέει το άσμα, αλλά και σένα. Αλλά αυτό το μέρος πόσο με αποζημιώνει! Ρίχνω για προσκέφαλο το ένα σακκίδιο, βγάζω παπούτσια και λύκρα, και ξέρω ότι θα ακολουθήσει ο τέλειος ύπνος. Ο ιδανικός ύπνος. Γέρνεις και αποκοιμάσαι στη δροσιά, σα μικρό παιδί, και ξυπνάς άλλος άνθρωπος, ξαναγεννημένος, έτοιμος για τα πάντα. Τύφλα να έχει το αναπαυτικότερο κρεβάτι.

Κοιμάσαι τόσο καλά, που όταν ξυπνήσεις πρέπει να δεις το ρολόι για να καταλάβεις πόσο κοιμήθηκες. Δεν πέρασε ούτε μισάωρο και νιώθω απίστευτα ξεκούραστος. Ας ετοιμαστώ να συνεχίσω. Ωπ, στα γυαλιά μου λείπει το ένα γυαλί! Δεν ξανάγινε. Ψάχνω και το βρίσκω κάτω. Το στηρίζω πρόχειρα με κάποιον τρόπο γιατί δεν θέλω να αφήσω το αριστερό μου μάτι έρμαιο σε αυτόν τον ήλιο. Είπαμε, στις συμπτώσεις πάψαμε να μετράμε. Η διαδρομή συνεχίζεται ακόμα πιο κολασμένη. Η ώρα πήγε δυόμισυ, και πιάνει πάλι ανηφόρα. Έχεις από πάνω τον ήλιο ντάλα, και από κάτω την άσφαλτο, που έχοντας βαφτεί κιόλας σκούρα από τα γνωστά κάτουρα των γιδιών, τα μακρουλά από τις γίδες και τα ζιγκ-ζαγκ από τα τραγιά, έχει ρουφήξει τον ήλιο και έχει ανάψει αναδύοντας μια θερμοκρασία φούρνου μαζί με τη γεύση αμμωνίας. Τρεις καναδέζες περνούν από πάνω, κάπου θα έχει φωτιά. Στους δρόμους δεν κυκλοφορεί κανείς. Μέσα στα χωριά, ούτε γάτα.



Στα χωράφια αυτά, που άλλη εποχή σφύζουν από πράσινο και άλλα χρώματα, αυτή την εποχή κυριαρχούν τα χρώματα της ξεραΐλας.



Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τι θα μπορούσε ακόμα να συμβεί που θα έκανε αυτή την κόλαση ακόμα πιο κόλαση; Για σκέψου λίγο, μπορείς να σκεφτείς κάτι; Ε λοιπόν, μια πυρκαγιά. Που καίει ό,τι έχει απομείνει στο τοπίο. Που εδώ που τα λέμε δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, αφού δεν έχουν απομείνει και πολλά για κάψιμο μετά από τις προηγούμενες πυρκαγιές των προηγούμενων χρόνων. Έτσι λοιπόν οι πυροσβέστες δεν έχουν και πολλά πράγματα να κάνουν, οπότε έχουν αράξει τα οχήματα και απολαμβάνουν το θέαμα. Μού λένε ότι πρέπει να προσέχω όταν περνώ κοντά σε φλόγες και να μην αναπνέω όταν περνώ από καπνούς.



Η θερμοκρασία πλέον έχει μεταπηδήσει από τους 40+ στους 50+ κατά τις επικρατούσες εκτιμήσεις. Πραγματικά ήταν αυτό που έλειπε δηλαδή από το τοπίο, όχι παίζουμε!



Η φωτιά πλησιάζει μαζί μου σε ένα χωριουδάκι. Να και η γνωστή αίσθηση του τρύπιου πισινού λάστιχου. Καλώς τα μας, μάς αργήσατε. Μπαίνω γρήγορα στο χωριό πριν ξεφουσκώσει τελείως, βρίσκω έναν ίσκιο, και αρχίζει η γνωστή ιεροτελεστία. Βγάλσιμο ρόδας, ΟΚ. Ψάχνω καλά το λάστιχο και βρίσκω ένα ψιλό αγκαθάκι, το οποίο μου βγάζει την ψυχή μέχρι να το αφαιρέσω, από εκείνα τα ψιλούλικα τα μικρά και τριανταφυλλένια. Αλλαγή σαμπρέλας, ΟΚ. Βάλσιμο ρόδας, ΟΚ. Φούσκωμα, όχι ΟΚ. Δεν φουσκώνει η τρόμπα. Με τίποτα. Ελέγχω τρόμπα, όλα ΟΚ. Ελέγχω βαλβίδα, όλα ΟΚ. Βρε από δω, βρε από κει, έτσι, αλλιώς, μέσα, έξω, δε φουσκώνει με τίποτα. Από καθαρή περιέργεια, δεν το βάζω κάτω, θέλω να βρω τι στο καλό φταίει. Όλες οι σαμπρέλες μου είναι ίδιες, οπότε πρέπει να βρω τι φταίει. Έρχεται ένας χωριανός.
-Τι έπαθες αδερφέ;
-Προσπαθώ να φουσκώσω το λάστιχο.
-Έχω αέρα, έλα.
Δίπλα στο συνεργείο έχει πράγματι κομπρεσέρ.
-Καλά ρε δε μου λες, με ποδήλατο πώς ήρθες εδώ πάνω; Έχεις χρόνια που ποδηλατάς; Πώς μπόρεσες; Και με τόση ζέστα;
-Έλα φέρε το μαρκούτσι τώρα, θα σου τα εξηγήσω αυτά.
Πράγματι το λάστιχο φουσκώνει επιτέλους.
-Είσαι ποδηλάτης; Πώς έφτασες εδώ πέρα; Από πού έρχεσαι;
-Λοιπόν κοίτα, ποδηλάτης δεν είμαι. Το ποδήλατο είναι σα τη γκόμενα. Η βιασύνη σκοτώνει την απόλαυση. Εδώ στο χωριό δεν έχετε γκόμενες;
-Μπα δεν έχουμε, οι καλές φέγ΄νε για τ΄ Λάρ΄σα (πηγαίνουν στη Λάρισα).
-Α έτσι εξηγείται.
Το τσιτωμένο αυτί μου πιάνει ένα αδιόρατο σσσςςς. Ψάχνω τη ρόδα, δεν είναι ο δικός του αέρας, ω του θαύματος η ρόδα μου χάνει! Μπα, θα ήταν προβληματική η σαμπρέλα, αλλά περίεργο αυτό καθότι πάντα έχω μαζί μου ρεζέρβες έτοιμες και ελεγμένες. Αφού όμως έχω και τρίτη σαμπρέλα, πίσω στο ποδήλατο, ξανά βγάλσιμο ρόδας, ξανά αλλαγή σαμπρέλας, πίσω στο συνεργείο, ξανά φούσκωμα με το μαρκούτσι. ΟΚ, φουσκώνει.
-Ευχαριστώ πολύ! Α και που ΄σαι, ευκαιρία να αρχίσεις ποδήλατο (προτροπή συνοδευομένη από κίνηση χεριών δίκην εμβόλων μπρος-πίσω).
-Μπαγάσα έτσι κάνεις εσύ ποδήλατο ε; Φεύγω, αν θες αέρα βρες τον φορτηγατζή.
-Δε νομίζω, είναι εντάξει, ευχαριστώ.
Αμ δε. Έχω ετοιμάσει ποδήλατο, έχω γεμίσει και φρέσκο νερό από τη βρύση, όλα έτοιμα για το δρόμο και... σα ξεφούσκωτο μού φαίνεται πίσω, λες; Βάζω αυτί προσεκτικά και ακούω σςςςςς. Βγάλσιμο ρόδας, ΟΚ. Ψάξιμο μίας από τις σαμπρέλες που να έχει τρύπα εντοπίσιμη, ΟΚ. Κόλλημα τρύπας κανονικό με ολόκληρη τη διαδικασία, ΟΚ. Φούσκωμα με την τρόμπα, ΟΚ. Γιατί όμως; Προηγουμένως η ίδια τρόμπα την ίδια σαμπρέλα δεν την φούσκωνε. Ακόμα ένα αναπάντητο ερώτημα. Όμως καμιά φορά σου αρκεί που δουλεύει κάτι, κι ας μην ξέρεις το γιατί.

Υπάρχει ένας νόμος της πρακτικής ψυχολογίας, που λέει ότι βασικός όρος σε ό,τι κι αν κάνεις είναι η καλή διάθεση: όταν είσαι θετικά διακείμενος στα πράγματα και τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεσαι ηθελημένα ή αθέλητα, οι πιθανότητες είναι αυξημένες ότι θα βρεθούν λύσεις στα όποια προβλήματα συναντήσεις. Σαν την συριανή σύζυγο, η Ελλάδα πάντα βρίσκει τρόπους να σε δοκιμάζει, να σε παιδεύει, να σε κάνει να περιμένεις, αλλά ταυτόχρονα βρίσκει απροσδόκητους τρόπους να σε ανταμείβει. Αυτοί οι τρόποι είναι που της δίνουν τη μοναδική της ταυτότητα. Από τη μεριά σου, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να της ανοιχτείς. Να της εκτεθείς. Να την κυνηγήσεις. Να τη φλερτάρεις βρε αδερφέ. Και να ξέρεις να περιμένεις.


Το έτσουζε ο μακαρίτης. Στιγμιότυπο από οστεοφυλάκιο νεκροταφείου.

Έχοντας γυρίσει εκείνη τη μέρα, έχοντας γράψει γύρω στα 110 χιλιόμετρα, ένιωθα γεμάτος, το υπέροχο γεύμα της μη συριανής συζύγου με περίμενε έτοιμο, το βράδυ εκείνο έκανα τον καλύτερο ύπνο και το επόμενο πρωί ξύπνησα όλος όρεξη για δουλειά. Δεν υπάρχει καλύτερο μέσο για αυτή την έκθεση από το ποδήλατο, γιατί είναι το μέσο εκείνο που σού επιτρέπει να προσεγγίζεις τον κόσμο της υπαίθρου με τον καλύτερο τρόπο, δηλ. με την καλύτερη ταχύτητα και από την καλύτερη θέση. Εκεί είναι που θα ανακαλύψεις αναπάντεχα καινούργιες Ελλάδες, για τις οποίες κανείς δε σού μίλησε ποτέ. Σού αποκαλύπτονται σαν τη συριανή σύζυγο, ιδιαίτερα, μοναδικά και προσωπικά.


Τουαλέτες εκκλησίας. Οι εκκλησίες και τα νεκροταφεία, πολύτιμοι φιλόξενοι χώροι για τον ταξιδιώτη, με ίσκιο και νερό.

Εάν τυχόν δεν κατάλαβες καλά τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό το κείμενο, σε παρακαλώ να διαβάσεις το διήγημα του Ροΐδη. Υπάρχει όμως μία διαφορά με την περίπτωση του συριανού συζύγου του Ροΐδη. Από ψυχολογικής πλευράς, ο Ροΐδης εκπίπτει σε ένα ατόπημα. Εάν βεβαίως δεχθούμε ότι δεν περιορίζεται σε μία αυτοπροσωπογραφική ψυχογραφία, φέρνει στην εξιστόρηση ένα εξωτερικό αίτιο ως αφορμή για την μεταλλαγή της ψυχολογίας του ήρωά του, δηλ. τα λεφτά που κέρδισε αναπάντεχα από το εξωτερικό. Όμως στην πραγματική ζωή δεν γίνεται έτσι. Στην πραγματικότητα δεν είναι σοφό να βασίζεις την ψυχολογία σου σε εξωγενή αίτια. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είναι ένας χώρος τόσος ζωντανός, πλούσιος, με ιστορία, με βέλτιστο κλίμα, ποικιλότητα, περιβάλλον, κοινωνία, φύση, πολιτισμό, ώστε κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει καμία ανάγκη από εξωγενείς εισροές και αίτια για την ευδαιμονία του. Αν αυτό δεν συμβαίνει, είναι γιατί οι Έλληνες δεν την φλερτάρουν. Δεν κάνουν ποδήλατο. Δεν κατάλαβαν ακόμα την Ψυχολογία της Συριανής Συζύγου.

[PEDAL POWER] Ποδηλατική ηλεκτρική αυτάρκεια

Πρόθεση

Όταν μετακινούμαστε (ταξιδεύουμε, και όχι μόνο) με ποδήλατο, έχουμε την ανάγκη φόρτισης ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών συσκευών. Θα θέλαμε πάντα διαθέσιμη ηλεκτρική ενέργεια, δηλ. γεμάτες μπαταρίες χωρίς να χάσουμε την ανεξαρτησία της κίνησης περιμένοντας σε σημεία με πρίζα (βενζινάδικα, εστιατόρια κλπ.).

Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις ηλεκτρονικής και ζωντανό παράδειγμα εγώ πρώτος: μην έχοντας ειδικές γνώσεις "ρωτώντας πήγα στην πόλη", με την πολύτιμη βοήθεια του ίντερνετ, πάντα, αλλά και ενός φίλου ηλεκτρονικού. Οι γνώσεις αυτές θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις τις δυνατότητες, για να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις το δικό σου ποδηλατικό ηλεκτρικό σύστημα ανάλογα με τις δικές σου ανάγκες.

Απεχθάνομαι τις έτοιμες quick and dirty λύσεις, γιατί συνήθως πληρώνεις για να ανακαλύψεις σύντομα ότι αυτό που αγόρασες σε περιορίζει. Βασική αρχή είναι, be modular, γίνε αναλυτικός: σπάσε ένα σύστημα σε κομμάτια και δες πώς δουλεύει το κάθε κομμάτι, για να μπορείς να το συνδυάσεις με τα άλλα και να πετύχεις κάθε φορά αυτό που σε εξυπηρετεί καλύτερα. Η κατασκευή των εξαρτημάτων έγινε σιγά σιγά, χαλαρά, με δοκιμές. Το σημαντικό δεν είναι να αντιγράψεις αυτά που θα δεις, αλλά να ξέρεις πώς αποθηκεύεται και ανακαλείται η ηλεκτρική ενέργεια και ποια είναι τα προβλήματα στην πράξη. Όταν βρεθείς έξω μακριά στην ερημιά και χωρίς πρόσβαση σε πρίζα, αυτό που θα σε σώσει δεν είναι η προκάτ υψηλή τεχνολογία (που θέλει και ένα σκασμό λεφτά), αλλά η προνοητικότητα και η ικανότητα να αξιοποιείς απλά υλικά.


Πηγές ενέργειας

Οι δυνατές πηγές ηλεκτρικού ρεύματος για τον κινούμενο ποδηλάτη είναι δύο: α) ο ήλιος, β) το δυναμό του ποδηλάτου.

Ο ήλιος έχει το μειονέκτημα ότι απαιτεί συλλεκτικές επιφάνειες σημαντικού μεγέθους για τα δεδομένα του ποδηλάτη. Για να δώσει αρκετό ρεύμα ένα ηλιακό πάνελ πρέπει να έχει αρκετή επιφάνεια και είναι πρακτικά δύσκολο να βρίσκεται πάνω στο ποδήλατο. Απλά δεν βολεύει. Στις σχάρες έχεις άλλα πράγματα (σακκίδια, συμπράγκαλα που εξέχουν κλπ.), στο σκελετό επίσης άλλα (παγούρια, τρόμπα κλπ.), και επίσης μια επίπεδη επιφάνεια έχει προβλήματα με τον άνεμο.

Το δυναμό έχει δυο σημαντικά πλεονεκτήματα: α) δίνει σημαντικά περισσότερο ρεύμα, και β) το δίνει οποτεδήποτε κινείσαι χωρίς να σε απασχολεί. Είτε με ήλιο είτε με συννεφιά, είτε μέρα είτε νύχτα, είναι ένας ακατάπαυστος ενεργειακός τροφοδότης. Το μειονέκτημα, ότι δίνει ρεύμα μη εύκολα ελεγχόμενο: όσο πιο γρήγορα πας τόσο μεγαλύτερο. Θα δούμε όμως πώς θα το δαμάσουμε. Υπάρχουν και δυναμό με limiters αλλά δεν συνιστώνται, και ο λόγος είναι ότι εάν ξέρεις να δαμάσεις το ρεύμα, είναι προτιμότερο να το κάνεις εσύ αυτό όπως θα δούμε, παρά να σε δεσμεύει κάτι που άλλος έκανε χωρίς να ξέρει τι εσύ θέλεις. Με παρακολουθείς; Δε θέλει να είσαι τρελός επιστήμονας για να κάνεις ωραία πράγματα, θέλει να σκέφτεσαι έξυπνα και να έχεις την επιμονή να βρίσκεις πληροφορίες και να τις υλοποιείς.


Το ρεύμα που δίνει το δυναμό

Ένα σύγχρονο δυναμό μπροστινής ρόδας.

Το τυπικό δυναμό μπροστινού κέντρου (hub dynamo) είναι απλός εναλλάκτης και δίνει ρεύμα εναλλασσόμενο. Χαρακτηριστικά του ηλεκτρικού ρεύματος είναι η τάση (Volt) και η ένταση (Ambere). Ο συνδυασμός τους δίνει την ισχύ (Watt). Το δικό μου, ένα shimano 3N70, τυπικό δυναμό χαρακτηρισμένο ως "6Volt/3Watt", δίνει ρεύμα 6V X 0,5A = 3W όταν το ποδήλατό μου πιάσει τα 7 χλμ./ώρα περίπου - το διαπιστώνουμε μετρώντας το ρεύμα (τάση) με ένα πολύμετρο. Η σχέση ταχύτητας-ρεύματος δεν είναι αναλογική, όπως φαίνεται σε αυτή τη σελίδα. Μετά από αυτή την (ασφαλώς μικρή και εύκολο να επιτευχθεί) ταχύτητα, η τάση αυξάνεται ανεξέλεγκτα και μη γραμμικά, συνεπώς χρειάζομαι ένα σύστημα περιορισμού της τάσης σε συγκεκριμένη τιμή, διότι οποιαδήποτε ηλεκτρική συσκευή δεχθεί ανεξέλεγκτο ρεύμα κινδυνεύει με ψήσιμο.

Για την ακρίβεια, μία συσκευή τυπικά έχει κάποιο κύκλωμα αυτοπροστασίας, το οποίο αντιδρά με κάποιον τρόπο στην υπερβολή. Π.χ. το κινητό μου όταν εισπράξει υπερβολικό ρεύμα απλά σβήνει. Ο κατασκευαστής επέλεξε ότι η προστασία της μπαταρίας είναι σημαντικότερη από το εάν ο χρήστης θα μείνει προσωρινά χωρίς τηλέφωνο, ώστε να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά.


Ο ανορθωτής

Σε αυτή τη σελίδα παρακαλώ μελέτησε ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα που κάνει δύο δουλειές: α) ανορθώνει το εναλλασσόμενο ρεύμα σε συνεχές (κάθε συσκευή που δουλεύει με μπαταρία λειτουργεί με συνεχές ρεύμα), και β) περιορίζει την τάση σε συγκεκριμένη τιμή.

Η καρδιά του ανορθωτή είναι το limiter - ας το πούμε "78". Υπάρχει σε διάφορα βολτάζ, το 7805 για 5volt, το 7808 για 8volt κλπ. Κόστος υλικών για τον ανορθωτή = μερικά ευρώ (μονοψήφιο νούμερο). Έβαλα τα εξαρτήματα σε ένα κουτάκι, φροντίζοντας να κάνω τις κολλήσεις γερές και σταθεροποιώντας τα εξαρτήματα να μη παίζουν, γιατί αυτό το πράγμα δεν θα περάσει ήσυχες μέρες επάνω στο ποδήλατό μου. Θέλοντας να έχω δύο επιλογές στην τάση εξόδου -συγκεκριμένα 5 και 8 volt- πρόσθεσα ένα διπλό διακοπτάκι που γυρνά το κύκλωμα μέσα από το 7805 είτε το 7808 (θα δούμε γιατί).

Στον περιορισμό του ρεύματος η τάση είναι ο στόχος (διαφορά δυναμικού) και η ένταση ακολουθεί. Κατά την αρχή της ενέργειας, η εκάστοτε περίσσεια της ενέργειας μετατρέπεται σε θερμότητα. Η έκλυση θερμότητας αφορά το 78. Εάν δεις το data sheet του 78, επιδέχεται τάση εισόδου μέσα σε κάποιο όριο. Εάν σε κατηφόρα η ταχύτητα αυξηθεί πολύ (ή εάν η συσκευή τραβά λίγο ρεύμα) το 78 ανάβει και κορώνει. Το κατάλαβα αυτό καλά σε μία από τις πρώτες δοκιμές: έδινα ρεύμα σε έναν 5βολτο φακό κι ενώ στην ανηφόρα όλα δούλεψαν τέλεια, έπιασα κατηφόρα και σε ένα δεκάλεπτο το φως έσβησε, και ψαχουλεύοντας τον ανορθωτή να βρω τι έγινε ακούμπησε το δάχτυλό μου στη βίδα του 78 και έπαθα έγκαυμα. Καλή ψύξη λοιπόν στο 78, το οποίο έχει αναμονή για ψήκτρα. Για καλύτερη ψύξη, άνοιξα το κουτάκι, αντικατέστησα το πλαστικό στη μία πλευρά του με αλουμίνιο, και έδεσα επάνω στο αλουμίνιο κατευθείαν τα δύο 78 με θερμαγωγό αλοιφή κανονικά.

Συνιστώ να κατασκευάσεις μία μικρή πλατφόρμα στηριγμένη γερά στο τιμόνι ή το λαιμό, όπου θα εγκαταβιούν καλά δεμένα τα ηλεκτρικά εξαρτήματα. Είναι μια πρακτική θέση που δεν ενοχλεί, βρίσκεται πάνω από την μπροστινή ρόδα με το δυναμό, και πρέπει να ρίχνεις και καμιά ματιά, επειδή με τους κραδασμούς τυχαίνει κάποιο τζακ να ξεπιαστεί ή κάποια μπαταρία να ξεφύγει και να νομίζεις ότι φορτίζει ενώ αυτό πέρα βρέχει. Είναι ίσως καλό να τα τυλίγεις σε ένα πετσετέ ύφασμα π.χ. κομμένη κάλτσα, για προστασία από το κοπάνημα και για να μη τρώει ο ήλιος τα πλαστικά. Επίσης βρήκα καλό όλα αυτά τα ηλεκτρικά συμπράγκαλα, εξαρτήματα και καλώδια, να τα έχω σε ένα μικρό organizer με πολλά τσεπάκια, πάντα έτοιμα για δράση.

Μια αυτοσχέδια πλατφόρμα για τοποθέτηση εξαρτημάτων και συσκευών στο πιλοτήριο.


Η αρχή του power bank

Λοιπόν έχω ένα ρεύμα από την ανόρθωση όπως το θέλω, περιορισμένο στα 5Volt, το οποίο μπορώ να δώσω στο κινητό ή σε όποια άλλη συσκευή. Αυτή είναι η μία λογική. Η άλλη λογική είναι με το ρεύμα να φορτίζω μία αποθήκη ηλεκτρικής ενέργειας, δηλ. που αποθηκεύει την ενέργεια σε μία μπαταρία και στη συνέχεια θα τη δίνει σε άλλες συσκευές. Ένα power bank προσφέρει αξιόλογες επιλογές. Το δικό μου είναι αυτό. Εάν δεν ξέρεις τι είναι, διάβασε το έγγραφο για να καταλάβεις τις δυνατότητες.

Το power bank σε κατάσταση φόρτισης: από το δυναμό στον ανορθωτή (στα 5V) και από εκεί στην είσοδο φόρτισης του pb.

Το μαραφέτι το βρήκα σε φτηνή τιμή σε γνωστή και μη εξαιρετέα αλυσίδα καταστημάτων πώλησης τεχνολογικού σκουπιδαριού περιορισμένης διάρκειας ζωής. Μιλάμε, κατασκευασμένο έτσι ώστε η προσπάθεια ανοίγματός του να καταλήξει στην καταστροφή (ισχυρή συγκόλληση και κρυφές βίδες σε κρίσιμα σημεία για να σπάσει). Αλλά δεν ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν. Έπεσε ένα reverse engineering που τού άλλαξα τον αδόξαστο. Τα εξ ων συνετέθη, τρία: η βασική πλακέτα (control board, που μάλλον δεν παθαίνει τίποτα, εκτός πια αν έχω να κάνω με πολύ πονηρούς που έβαλαν time bomb σε μνήμη flash), και τα άλλα δύο -μια μπαταρία ιόντων λιθίου 3,7V/2200mah LiPO και το ηλιακό πάνελ- τα οποία είναι αντικαταστάσιμα και αναλώσιμα.

Be modular, είπαμε. Μπορώ λοιπόν -π.χ. λέω τώρα- να βάλω μία μπαταρία μεγαλύτερης χωρητικότητας. Ή να έχω πολλές μπαταρίες για φόρτιση (να τις κοτσάρω με τζακ). Ή ένα άλλο πάνελ ισχυρότερο αν επιμένω ηλιακά. Ή να μην έχω πάνελ καθόλου, αφού έχω το δυναμό μου.

Για ισχυρό ρεύμα, θα μπορούσα να δοκιμάσω έναν αριθμό φορτισμένων μπαταριών εν παραλλήλω (για ένταση) ή εν σειρά (για τάση).

Ή μπορώ να δώσω ρεύμα για νυχτερινό φωτισμό στο ποδήλατό μου όχι από το δυναμό αλλά από το power bank, έτσι ώστε να μη σβήνουν τα φώτα όταν το ποδήλατο σταματά. Το pb μπορεί πάντα να είναι στο δυναμό και να φορτίζει ανεξάρτητα από το εάν εγώ τραβώ ρεύμα ή όχι.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του power bank είναι ότι δίνει ενέργεια άμεσα και όταν το ποδήλατο δεν κινείται. Π.χ. στη βραδυνή κατασκήνωση για φωτισμό χώρου δε χρειάζομαι φακό διάχυσης, δυο λεντάκια αρκούν κοτσαρισμένα στο pb.


Μετά το φράγμα των 5 volt...

Το pb δέχεται "ρεύμα φόρτισης USB" - δηλ. 5V και 500mA για να γεμίσει. Αυτός ήταν ένας λόγος επιλογής της τιμής 5V στο ρεύμα εξόδου του 78 του ανορθωτή. Ο άλλος ήταν ότι ξεκίνησα αυτά τα πειράματα για να φορτίσω το κινητό μου, που ήθελε ρεύμα φόρτισης 5V όπως μου είπε ο μετασχηματιστής του. Το pb δίνει και άλλες δύο επιλογές ρεύματος εξόδου, αλλά δυστυχώς όταν μια συσκευή πάει να τραβήξει πάνω από 500mA, τα φτύνει. Για αυτό έκανα τον ανορθωτή με την επιπλέον επιλογή για τα 8V, αφού άνετα πιάνει το 1,5Α ένταση έτσι και ανεβάσει ταχύτητα το ποδήλατο. Αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί...

Κάπου στα συρτάρια μου υπάρχει ένα φορτιστάκι μπαταριών ΑΑ και ΑΑΑ. Αυτό εκτός από ρεύμα πρίζας, δέχεται και ρεύμα συνεχές στα 5-12 volt. Το γράφει καθαρά: input 5V-12V DC. Ώπα, εδώ είμαστε. Το συνδέω στο power bank, αλλά αποτυγχάνει, γιατί το ρεύμα που πάει να τραβήξει η συσκευή είναι απαγορευτικό για το pb. Τώρα θα δεις, απευθείας στον ανορθωτή και δοκιμαστική βόλτα. Ω ναι! Λοιπόν, στα 8V έξοδο ο ανορθωτής για τις μπαταρίες AA, και στα 5V για τις μπαταρίες ΑΑΑ, φαίνεται καλά. Πάει κι αυτό. Μέχρι τώρα λοιπόν φορτίζουμε:
-κινητό,
-κάθε συσκευή που δέχεται φόρτιση από USB port,
-μπαταρίες ΑΑ και ΑΑΑ.
Πολύ καλά. Μια χαρά είμαστε. Αλλά έχει κι άλλο...

Σετάρισμα φόρτισης μπαταριών AA/ΑΑΑ: δυναμό > ανόρθωση (8V/5V) > είσοδος DC του φορτιστή.


Από τις μπαταρίες των 3,6V προχωράμε στις 7.4V

Πόσο θα ήθελα να φορτίζω και τη μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής! Η μπαταρία της παλιάς καλής Canon είναι μία Li-ion στα 7.4Volt. Όπως ανέφερα, μία λύση θα ήταν μία συστοιχία μπαταριών. Όμως θέλω κάτι πιο απλό. Ίσως τώρα καταλαβαίνεις γιατί επέλεξα το δεύτερο 78 στα 8V. Για την ακρίβεια ο φορτιστής της φωτογραφικής λέει 8,4V, αλλά εγώ σαν τζέντελμαν θέλησα να φερθώ ευγενικά στην μπαταρία, καθότι δεν θα έχω την πολυτέλεια της προστασίας της από υπερφόρτιση.

Ο φορτιστής, φορτωμένος με πατέντες, ξέρει μόνο από πρίζα και τίποτε άλλο. Όμως δεν ξέρει ούτε αυτός με ποιον έχει να κάνει. Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, ό,τι γυρίζει σταματά, κι ό,τι κλείνει ανοίγει. Τον άνοιξα. Πήρα δυο αγωγούς από τους ακροδέκτες της φόρτισης και τους έβγαλα σε μίνιτζακ στο πλάι. Μετά απλά ήθελε ένα καλώδιο από την έξοδο του ανορθωτή. Τεστ: ξοδεύω τη μπαταρία εντός μηχανής να πέσει, την μετρώ, συνδέω στο ποδήλατο, γυρνώ το διακοπτάκι στα 8V, βγαίνω βόλτα, ξαναμετρώ. Η τάση μεγαλύτερη! Φόρτισε! Το μόνο πρόβλημα ο κίνδυνος υπερφόρτισης καθώς δεν έχω monitoring (η συσκευή δεν λειτουργεί όπως σχεδιάστηκε), αυτό όμως είναι αντιμετωπίσιμο: φορώ τη μπαταρία στη μηχανή και βλέπω το επίπεδο φόρτισης. Οι μπαταρίες Li-ion δεν έχουν το πρόβλημα των παλιών επαναφορτιζόμενων με την περιοδικότητα κύκλων φόρτισης, ανά πάσα στιγμή μπορείς να φορτίσεις/αποφορτίσεις, οπότε εύκολο να μένω σε ασφαλή ζώνη φορτίου.






Σετάρισμα φόρτισης της μπαταρίας της φωτογραφικής: δυναμό > ανόρθωση (8V) > νέο τζακ φορτιστή. Χρησιμοποιώ τον φορτιστή ως υποδοχή στην ουσία, αλλά επειδή κάποια στιγμή μπορεί να βρεθώ σε πρίζα επιλέγω να τον έχω μαζί μου.

Μία άλλη φωτογραφική ερωμένη, η Sony717, δέχεται απευθείας στο σώμα της από τον φορτιστή της ρεύμα 8,4V. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα: χωρίς ανάγκη να μεταφέρεις φορτιστή, δίνεις το ρεύμα κατευθείαν μετά την ανόρθωση. Σε συσκευές με αυτό το χαρακτηριστικό, όπως βιντεοκάμερες κλπ., το μόνο πρόβλημά σου πλέον είναι να βρεις το κατάλληλο τζακ. Στην περίπτωση της παλιάς Sony δεν βρήκα εύκολα, αλλά έκανα κάτι απλό: έκοψα το καλώδιο και έβαλα μία κλέμα, και η συνέχεια προφανής.


Επίλογος

Συγχαρητήρια που διάβασες όλα αυτά! Ελπίζω να τα απόλαυσες. Με λίγη όρεξη για γνώση και πειραματισμό, με τη σύγχρονη τεχνολογία μπορούμε να κάνουμε μικρά θαύματα.

Ηλεκτρονικές πλακέτες μπορείς να βρεις έτοιμες στο ίντερνετ, σε σελίδες όπως το ebay, με διάφορα τεχνικά χαρακτηριστικά, πράγμα που μπορεί να σού δώσει μεγάλη ελευθερία στο σχεδιασμό. Όμως το να βρίσκεις λύσεις μόνος σου έχει άλλη χάρη, τη χάρη της ελευθερίας και της αυτάρκειας.

Είναι απόλαυση να μετακινείσαι ελεύθερα όπου θέλεις, με όλες σου τις συσκευές πάντα γεμάτες, για φωτισμό, επικοινωνία, φωτογραφία, βίντεο κλπ., χωρίς ανάγκη να σταματάς για φόρτιση, έχοντας πάντα δωρεάν ενέργεια από τον ίδιο σου τον εαυτό. Be free & enjoy.

Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία 2014

Απεχθάνομαι πάρα πολύ τις φωτογραφίες στυλ φατσοβιβλίου... συνεπώς εδώ υπάρχει μια άλλη ματιά - άλλη Ελλάδα, άλλη ματιά.

Σημειώματα προσωπικής μνήμης - και άλλες ιστορίες

Ένα μεσημέρι του Ιουλίου του 2009, σε κάποιο μέρος μακρινό, στη μέση της καππαδοκικής ερήμου, ένα φορτηγό πέρασε δίπλα μου και πέταξε μία πέτρα. Πολλά φορτηγά πέρασαν από δίπλα μου, πολλές πετρούλες πετάχτηκαν, ο νόμος των πιθανοτήτων έδρασε, η πετρούλα πήγε και σφηνώθηκε ανάμεσα στο σκελετό και το πλαστικό φτερό και δημιούργησε ένα μικρό σπάσιμο στο φτερό. Το σημάδι έμεινε. Πέρασαν χρόνια, ένα πλαστικό φτερό ποδηλάτου κοστίζει ελάχιστα, κι όμως, εκείνο το φτερό, το ίδιο φτερό υπάρχει επάνω στο ποδήλατό μου σήμερα. Δεν θέλω να το αλλάξω. Θέλω να βλέπω το σπασιματάκι. Το σπασιματάκι με ταξιδεύει. Το σπασιματάκι, και άλλα σημάδια ακόμα που τυπικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν μειονεκτήματα, σφάλματα, ζημιές, τα θέλω. Θέλω να τα βλέπω. Οδόσημα στον προσωπικό δρόμο, με συνδέουν με το παρελθόν μου. Σημαδάκια επάνω στο ποδήλατό μου, τα αφήνω εκεί, να με ταξιδεύουν στον προσωπικό χρόνο, στον δικό μου χρόνο. Ασήμαντα από τεχνικής πλευράς, πολύτιμα ως γραπτά σημεία προσωπικής ιστορίας. Γραπτά που έμειναν, ενώ τα λόγια πέταξαν, για να συνδέουν το πρόσωπο με τη μνήμη.

Μια φωτογραφία τραβήχτηκε ένα απομεσήμερο του 1992. Ως φωτογραφία έχει τεχνικά σφάλματα, δεν είναι άρτια, τραβήχτηκε πρόχειρα με μία φτηνή φωτογραφική της εποχής. Η μοίρα την έκανε σημαντική. Της έδωσε μια ιδιάζουσα σημασία. Σήμερα υπάρχει ένας άνθρωπος για τον οποίο αυτή η φωτογραφία έχει νόημα. Όταν η γυναίκα μου βλέπει τον πατέρα της μερικές μέρες πριν φύγει, διαπερνάται το φράγμα του χρόνου. Συνδέεται το παρόν με το παρελθόν. Η φωτογραφία αξίζει για αυτό που σημαίνει για αυτόν που τη βλέπει, δεν αξίζει για το είναι της αλλά για το γίγνεσθαί της.

Όταν ένας φίλος μού ζήτησε να φτιάξω το ποδήλατο, τον ρώτησα τον λόγο για τον οποίο ήθελε να φτιάξει ένα παλιό ποδήλατο που βρισκόταν σε τέτοιο μαύρο χάλι. Ήθελε να το κάνει δώρο στη γυναίκα του, που το είχε στη Γερμανία τα παλιά χρόνια της ξενιτιάς. Για να έρθει ένα απλό και εμφανώς φτηνό ποδήλατο εδώ από τη Γερμανία, ίσως κάτι σημαίνει, σκέφτηκα. Ρώτησα, τι χρώμα θα ήθελε. Μού απάντησε, ότι προτιμά να έχει το ίδιο ακριβώς χρώμα. Κατάλαβα, ήξερα τι έπρεπε να προσπαθήσω. Πρώτη μου φορά δέχτηκα να αναλάβω μία "αναπαλαίωση ποδηλάτου". Ίσως φταίει το κουσούρι μου να αντιστέκομαι στα εύκολα. Το ποδήλατο είχε τα μαύρα του τα χάλια, ήταν σε τέτοια οικτρή κατάσταση ώστε δεν θέλησα να τραβήξω ούτε μια φωτογραφία για το πώς ήταν πριν. Αλλά θεώρησα ότι άξιζε τον κόπο.

Έψαξα για κομμάτια, για παλιά ανταλλακτικά, σε παλιά σεντούκια, δικά μου και άλλων. Δύο πράγματα ήθελα να πετύχω. Πρώτο, να γίνει απολύτως λειτουργικό. Θα πρέπει απαραιτήτως να δουλεύει όπως δούλευε τότε, γιατί θα το χρησιμοποιεί ο άνθρωπος και τώρα όπως και τότε. Αυτό ήταν μία τεχνική πρόκληση, αλλά με πολλή επιμονή έγινε. Στον πλάγιο σωλήνα αχνοφαίνονταν κάτι γράμματα, "Amsterdam", σε γοτθικό βορειοευρωπαϊκό στυλ. Βρήκα λίγες πληροφορίες, ποδηλατικό αντίστοιχο με την περίπτωση Volksvagen. Μάρκα που έφτιαχνε μαζικά ένα απλό φτηνό λαϊκό ποδήλατο για τις κλασικές ολλανδικές ορδές που μετακινούνται σπίτι-δουλειά. Το πλαίσιο εντελώς της πλάκας, απλό σιδερικό. Ανακάλυψα ότι είχε ωστόσο δύο ενδιαφέροντα κομμάτια. Ένα πίσω κέντρο Sachs Torpedo Dreigang -- με κόντρα και με 3 ταχύτητες με μία τεχνολογία εποχής 1965! Και μπροστά ένα κέντρο με ένα γύρισμα απίστευτο που θα το ζήλευαν πολλά αντίστοιχα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα -- να κουνάς τη ρόδα λίγο και να βαριέσαι να περιμένεις να σταματήσει!

Στα λαμαρινένια φτερά, καλής ποιότητας σκληρό μέταλλο, άφησα τις λακκουβίτσες άθικτες, δεν τις ίσιωσα. Δεν μπορώ εγώ να ξέρω τι σημαίνουν αυτά για τον κάτοχο. Στο τιμόνι και τα άλλα μεταλλικά μέρη, άφησα να φαίνονται αχνά τα σημάδια της διάβρωσης από την παλιά σκουριά. Στους σωλήνες σε κάποια εμφανή σημεία, δεν απομάκρυνα εντελώς την παλιά μπογιά αλλά άφησα κάποιες μικροανωμαλίες να διακρίνονται κάπως πίσω από το νέο χρώμα. Δεν μπορώ εγώ να ξέρω τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα σημάδια για τον άνθρωπο που θα το καβαλάει στο εξής όπως το καβαλούσε κάποτε. Το δεύτερο που ήθελα να πετύχω, είχε να κάνει με τη μνήμη. Την ανθρώπινη μνήμη.

Τι ήταν τελικά αυτό που έκανα; Αναπαλαίωση; Ανακαίνιση; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που θέλησα θα το ονόμαζα ίσως αποκατάσταση. Αλλά τίνος πράγματος αποκατάσταση; Εάν θέλεις να φτιάξεις ένα παλιό ποδήλατο για να το πουλήσεις, θα φτιάξεις αναπαλαίωση - αυτό που ενδιαφέρει είναι να το φτιάξεις τώρα όπως ακριβώς ήταν τότε. Εάν θέλεις να φτιάξεις ένα ποδήλατο να λειτουργεί, μπορείς να φτιάξεις και ανακαίνιση. Εάν όμως θέλεις να φτιάξεις ένα ποδήλατο για τον άνθρωπο, αυτόν πρέπει να έχεις στο μυαλό σου, όχι το ποδήλατο. Αυτό που ενδιαφέρει τελικά είναι η μνήμη. Αποκατάσταση όχι ποδηλάτου, αλλά αποκατάσταση προσωπικής μνήμης. Ενός προσωπικού αντικειμένου που μπορεί εν δυνάμει να κουβαλά πολύτιμα κομμάτια προσωπικής ιστορίας.

Το παλιό κιτρινισμένο φανάρι, το άφησα το ίδιο. Λίγο το φως που βγάζει, αλλά περίεργα ζεστό. Στην ησυχία της νύχτας το ιδιαίτερο γζζζζζ του παλιού δυναμό και η κίτρινη δέσμη του φωτός μεταμορφώνουν το σκοτάδι σε ένα αλλιώτικο φως, απόκοσμο, εσωτερικό, διαχρονικό. Ένα αντικείμενο που αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου, δεν φτάνει να σού φέρνει τη μνήμη του χτες, αλλά πρέπει να σού φέρνει και αυτά που μεσολάβησαν από το χτες μέχρι το σήμερα. Όχι απλά να σε πάει σε ένα σημείο του παρελθόντος, αλλά να σε ταξιδεύει και στο ενδιάμεσο κομμάτι. Σαν το παλιό ασημικό, το οικογενειακό κειμήλιο, που δεν το στιλβώνεις να γυαλίσει αλλά αφήνεις τη θαμπάδα του χρόνου πάνω του να θυμίζει προπάππους, παπούδες, γονείς. Ο ανθρώπινος ψυχολογικός χρόνος διαφέρει από τον χρόνο της φυσικής. Δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι.

Νομίζω ότι κατάλαβα τι κάνει κάποιους ανθρώπους να ασχολούνται με τα παλιά ποδήλατα. Κάνουν κάτι υπέροχο, παίζουν στην ευαίσθητη χορδή της μνήμης την ιερή μουσική του ανθρώπινου χρόνου. Ένα ποδήλατο δεν είναι απλό τεχνικό εξάρτημα με πρακτική αξία, είναι προσωπικό αντικείμενο που συνοδεύει καθημερινά έναν άνθρωπο, κομμάτι προσωπικής ζωής που αξίζει περισσότερο από αυτό που κοστίζει, που σημαίνει περισσότερο από το πρακτικό μέρος για όλα εκείνα που μπορεί να αντιπροσωπεύει. Μια ιστορία, ένα μέρος του καθημερινού μας εαυτού, που αξίζει τον σεβασμό μας. Αν σέβεσαι τον άνθρωπο, θα σέβεσαι και το ποδήλατό του.

Λευκές κυρίες.

 

Το μπροστινό κέντρο: απαράδεκτη εμφάνιση αλλά εκπληκτική λειτουργία!

 

Το πίσω κέντρο. Το Dreigang αποκαλύπτει όλη του τη δόξα όχι μόνο όταν κάνεις πετάλι, αλλά όταν σκεφτείς τι έχει περάσει και δουλεύει έτσι ακόμη. Τεχνολογία εποχής 1965, που θα ζήλευαν τα έκτοτε σαζμάν.

 

Σημαντικά κομμάτια απλώς έλλειπαν... αλλά οι απαραίτητες "πατεντούλες" απενέφεραν τη λειτουργικότητα του Dreigang στο 100%.

Black Beauty

Ταξίδι στην Ελλάδα

Ένα ταξίδι 41 λεπτών στην Ελλάδα, με ξεναγό έναν Έλληνα.

Μια άλλη νοοτροπία...

Μια νοοτροπία διαφορετική, σε σχέση με αυτό που είμαστε συνηθισμένοι. Σε ένα χωριό στη μέση των βουνών, που ούτε δρόμος δεν πάει, και όμως οι άνθρωποι ζουν, και ζουν καλά, και ξέρουν να συνδυάζουν το σύγχρονο με το παλιό, με σεβασμό της παράδοσης και της ιστορίας του τόπου τους.



Lassù sulla montagna from Marco Toniolo on Vimeo.