Μια Ελλάδα που χάνεται

Στο χωριό Τυμφρηστός, στις πλαγιές του όρους Τυμφρηστού, ήμουν σε υψόμετρο 880μ. νωρίς το απόγευμα, αλλά αποφάσισα να μείνω στο ωραίο μέρος για το βράδυ σε ένα φιλόξενο εκκλησάκι. Ένας ντόπιος ήρθε για να με γνωρίσει και με πληροφόρησε για μία καλή πηγή. Αργότερα πήγα με τα πόδια για νερό. Στην επιστροφή είδα μία γυναίκα να απομακρύνεται από το σημείο που είχα τα πράγματά μου, με κινήσεις λες και δεν ήθελε να τη δει κανείς, αλλά δεν ανησύχησα γιατί δεν κρατούσε τίποτε στα χέρια της. Φτάνοντας εκεί είδα μία σακούλα να κρέμεται στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Μέσα περιείχε, τρία ζεστά φρεσκοβρασμένα αυγά, μία ντομάτα, ένα κομμάτι φρέσκο τυρί και ένα κομμάτι ψωμί.

Για αυτή την Ελλάδα αξίζει να θρηνήσεις. Αυτή είναι η Ελλάδα που χάνεται. Μια Ελλάδα που δεν έχει καμιά σχέση με τη σύγχρονη αστική ψυχοπάθεια. Μια Ελλάδα που ερημώνει από τους ανθρώπους της και από την ανθρωπιά της.

Φωτογραφίες: Το χωριό Τυμφρηστός στο πρώτο φως του ήλιου.

 

Καλημέρα Ήλιε - Μία εισαγωγή στη μαγεία του φυσικού κόσμου

 

Η αντίληψη του χρόνου οφείλεται στο φυσικό κύκλο του φωτός, λόγω περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό της. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τη λογική με την οποία θεσπίστηκε η έναρξη της ημέρας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Γιατί η έλευση του φωτός συμβαίνει το ξημέρωμα. Τη στιγμή που ξυπνάς και αποκτάς συνείδηση μετά την "ανυπαρξία", μετά την απουσία του φωτός στο σκοτάδι. Τη στιγμή που το σώμα και το μυαλό ενεργοποιούνται, έχοντας ξεκουραστεί και συσσωρεύσει δυνάμεις μετά από καλό βαθύ ύπνο, διψώντας για το φως, για δράση, για ύπαρξη. Τότε χτυπάει το φυσικό ρολόι δείχνοντας την πρώτη ώρα. Τότε αρχίζει η μέρα σου. Τότε αρχίζει ο χρόνος σου. Τότε αρχίζει η καινούργια σου ζωή. Μαζί με τον χρόνο αρχίζει όμως και ο χώρος. Γιατί ο οριζόντιος ήλιος αναδεικνύει το ανάγλυφο, μαζί με άπειρα χρώματα από το βαθύ φάσμα του κόκκινου. Χωρίς εμπόδια στο φως, πολυκατοικίες ή άλλα ανθρώπινα συμβατικά κατασκευάσματα, το ξύπνημα μέσα στη φύση δεν είναι τίποτα λιγότερο από το υπέρτατο κοσμικό δώρο της δημιουργίας του χωροχρόνου.

 

Φωτογραφία: η καινούργια μέρα αρχίζει στην Παύλιανη στο ξωκλήσσι της Αγίας Παρασκευής.

 

 

Non comfort zone.

Ο Νίκολας Τέσλα, ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην ιστορία της τεχνολογίας, όταν κάποτε τον ρώτησαν γιατί οι εφευρέσεις δεν γίνονται κοινωνικά αποδεκτές, απάντησε μιλώντας για τον τρόπο που χρησιμοποιείται η τεχνολογία στην πράξη. Είπε ότι η άνεση είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό. Όταν την συνηθίσεις γίνεται απόλυτα εθιστική. Αν δώσεις ακόμα και σε ένα ανίσχυρο άτομο, εξασφαλισμένη καθημερινότητα, καλό φαγητό και φτηνή διασκέδαση, σε βάθος χρόνου θα χάσει κάθε φιλοδοξία, κάθε όνειρο, κάθε ενδιαφέρον, κάθε στόχο στη ζωή του. Η "ζώνη άνεσης" -η γνωστή comfort zone, το επίτευγμα της καθημερινής αστικής άνεσης- είναι το ιδανικό νεκροταφείο των ανθρώπινων ονείρων και του ανθρώπινου μέλλοντος, και για το άτομο και για την κοινωνία ολόκληρη.

 

Οι τελευταίοι ψαράδες του Ιονίου Πελάγους

Από παππού σε εγγονό πάει η τέχνη του ψαρέματος. Οικογένειες ζουν από αυτή τη δουλειά. Ζούσαν, σωστότερα. Με τον τελευταίο νόμο, δόθηκαν στις εταιρείες και οι τελευταίες ακτές του Ιονίου, για ιχθυοκλωβούς. Οι μεγαλοκαρχαρίες της ιχθυοκαλλιέργειας ισοπεδώνουν πελάγη και κοινωνίες, γεμίζοντας τις ελληνικές θάλασσες με τοξικά χημικά και το πιάτο του καταναλωτή με καρκίνο.

 

Ευρυτανικές εντυπώσεις (διαδρομή: Στένωμα-Καρπενήσι)

Το Βελουχιστάν, εεε συγνώμη η Ευρυτανία, είναι η πιο άγρια και απόμακρη και ξεχασμένη περιοχή στο σύγχρονο Ελλαδιστάν. Ισάδι δεν υπάρχει και οι κλίσεις των δρόμων είναι από 10% και άνω, και ως εκ τούτου το πιο "μαζοχιστικό" μεταφορικό μέσο στο Βελουχιστάν, εεε συγνώμη Ευρυτανία, φαίνεται στις φωτογραφίες με φόντο το Τυμφρηστάν, εεε συγνώμη Βελούχι ήθελα να πω.

 

 

Στον ψηλότερο δρόμο στην Ελλάδα (Όλυμπος, 2424μ.)

Το άρθρο απευθύνεται σε όσους θα ήθελαν να ταξιδέψουν με ποδήλατο, αλλά δεν το έχουν κάνει γιατί νομίζουν πως απαιτούνται ειδικά μέσα και ικανότητες. Καταρχήν για να ξεμπλέξουμε στα γρήγορα με τις ικανότητες: Στο ταξίδι με ποδήλατο σίγουρα υπάρχει η παράμετρος της σωματικής ικανότητας, απλά επειδή μετακινείσαι με την σωματική σου δύναμη, ωστόσο η σωματική ικανότητα που απαιτείται είναι στοιχειώδης σε βαθμό ώστε, κάποιος που δεν έχει αθληθεί καθόλου στη ζωή του να μπορεί να την αποκτήσει σε ελάχιστο χρόνο, το πολύ μέσα σε 2 χρόνια. Περισσότερα: http://i-alli-ellatha.blogspot.com/2021/01/blog-post.html.

Οπότε πάει αυτό, μένουν τα μέσα. (Όπως θα κατάλαβες μιλώ ευθέως, δεν μασώ τα λόγια μου.) Όπως ξέρουμε, ζούμε στην εποχή της αγοράς και της εξειδίκευσης. Συχνά με ρωτάνε στα ταξίδια μου βλέποντάς με φορτωμένο και ακούγοντας τη διαδρομή, "πόσο ακριβό είναι το ποδήλατο;", "πωπω ποδηλατάρα!", "πωπω τι υλικά θα κουβαλάς!", και διάφορα τέτοια. Νιώθω άβολα γιατί θα έπρεπε να απαντήσω με κάτι που ο άλλος είτε δεν θέλει να ακούσει είτε δεν είναι έτοιμος να ακούσει. Συνήθως δεν λέω τίποτα και πάω παρακάτω.

Το αρχικό κίνητρο ήταν κάποια ιδέα επιτεύγματος ομολογώ, μιας και από μόνο του αυτό, δηλ. το να πας στον ψηλότερο δρόμο που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και να το κάνουμε είναι "κάτι" ασυνήθιστο. Δεν είχα ποτέ μου πάει εκεί, οπότε υπήρχε και η διάθεση μιας νέας εμπειρίας. Στ΄ αλήθεια όμως, δεν με ενδιέφερε το να βρεθώ απλά εκεί με ποδήλατο. Στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω ένα πείραμα, που δεν θα είχε να κάνει με τον τόπο αλλά με τον τρόπο. Σίγουρα ένας αθλητής ποδηλάτης μπορεί να πάει εκεί πάνω με ένα ποδήλατο, αυτό είναι εφικτό ακόμα και στα πιο δύσβατα εδάφη από έναν επιδέξιο ποδηλάτη. Το στοίχημα ήταν κάτι διαφορετικό και συγκεκριμένο: σαν ταξιδιώτης που μεταφέρει όλο του το νοικοκυριό, πόσο εφικτό ή εύκολο είναι να πάω εκεί πάνω και να περάσω και καλά.

Η διαδρομή:
https://www.bikemap.net/en/r/9168040/
Απόσταση 22χλμ., ολική ανάβαση 1860μ., από τα 598μ. στα Καλύβια στα 2424μ. στο Χριστάκι.

Μπαίνω στην 7η δεκαετία της ζωής μου, ποτέ μου δεν ήμουν αθλητής, και μετά από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα περίπου με ποδήλατο έχω καταλήξει με βεβαιότητα στο συμπέρασμα, ότι η δύναμη που ωθεί τον ταξιδιώτη δεν είναι η σωματική αλλά η νοητική δύναμη. Ψυχολογία, όρεξη, διάθεση, αίσθηση σκοπού, θέληση, συγκέντρωση, απόφαση, επίγνωση, αυτά συνθέτουν την πραγματική δύναμη που σε πάει στα πιο απόμακρα μέρη, στα πιο δύσβατα σημεία, στα πιο ψηλά βουνά, στις πιο πρωτόγνωρες εμπειρίες. Έχοντας κάνει ήδη 45 χιλιόμετρα από το πρωί της ημέρας, μετά από έναν μεσημεριανό υπνάκο κάτω από μια μουριά, ξεκίνησα από το χωριό Καλύβια σε υψόμετρο 598μ. στις 16:30 το απόγευμα. Σε μερικά χιλιόμετρα η άσφαλτος τελειώνει, αρχίζει το χώμα. Η κλίση σκληρή. Ανεβαίνω σέρνοντας το βαρυφορτωμένο ποδήλατο με τα πόδια. Η πλαγιά έχει νότια έκθεση και ο ήλιος χτυπά ανελέητα. Σε περίπου 3,5 ώρες, βρίσκω το μέρος της διανυκτέρευσης. Είμαι σε υψόμετρο 1480μ. Κοντά υπάρχει μία πηγή με υπέροχο κρύο νερό. Απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα πάνω από τα μακρινά βουνά της δύσης, ετοιμάζω ένα καλό γεύμα, τρώγω νωρίς για να κοιμηθώ και νωρίς, μαζεύοντας δυνάμεις για την αυριανή μέρα. Το πρωί ξυπνώ χωρίς βιασύνη, κάνω ένα καλό πρωινό, γεμίζω όλα τα παγούρια από την πηγή ξέροντας ότι από δω και πάνω νερό δεν έχει, και έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα ξεκινώ τη μεγάλη ανηφόρα. Για καλή μου τύχη έχω τον καιρό σύμμαχο, υπάρχει η χαρακτηριστική συννεφιά που δεν αφήνει τον ήλιο να σε χτυπά. Όπως λένε οι ορειβάτες υψηλών ορέων, δεν πηγαίνεις όποτε θέλεις στο βουνό αλλά όποτε αυτό σε θέλει. Στα μεγάλα υψόμετρα ο καιρός μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό σου πρόβλημα στα καλά του καθουμένου. Ο πετρόδρομος ανελέητος. Οι κλίσεις επίσης ανελέητες. Οι αποστάσεις, το ίδιο. Στο περιβάλλον υψηλών ορέων, ο χώρος έχει μια δική του γεωμετρία, διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, βλέπεις την πλαγιά απέναντι και λες εκεί θα είμαι σε δέκα λεπτά αλλά οι γήινοι όγκοι είναι τεράστιοι και μέχρι να βρεθείς εκεί θα χρειαστείς μισή ή μία ώρα. Όσο ανεβαίνω η θερμοκρασία αλλάζει, το αλπικό κρύο γίνεται εντονότερο. Ο χρόνος κυλά, ο ανελέητος πετρόδρομος περνά τον έναν τεράστιο ορεινό όγκο μετά τον άλλον. Μεσημέριασε, μια πείνα έκανε την εμφάνισή της στο στομάχι μου. Κάθομαι σε ένα βράχο να τσιμπήσω κάτι. Ο ανελέητος πετρόδρομος συνεχίζει. Οι ώρες περνούν. Συνεχίζω να σπρώχνω το βαρυφορτωμένο ποδήλατο. Το υψόμετρο ανεβαίνει. Πρέπει να πλησιάζω. Κάποια στιγμή φαίνεται στο βάθος το καταφύγιο. Φτάνω. Ξαπλώνω στο γρασίδι να πάρω δύναμη. Από το πρωί ανέβηκα από τα 1480μ. στα 2424μ. στον ανελέητο πετρόδρομο σε 5 ώρες. Αλλά η αποστολή δεν τελείωσε, υπάρχει και η επιστροφή. Ήρθα για να μείνω το βράδυ, αλλά στο μεταξύ προέκυψε η ανάγκη να είμαι σπίτι μια ημέρα νωρίτερα. Η επιστροφή δεν είναι εύκολη ιστορία, απλά έχει διαφορετική δυσκολία. Στην ανηφόρα δοκιμάζεσαι περισσότερο εσύ, σε δύναμη και αντοχή, αλλά στην κατηφόρα δοκιμάζεται περισσότερο το ποδήλατο, σε φρένα και αντοχές σε όλα του τα μέρη. Δοκιμάζονται όμως πολύ έντονα και τα χέρια σου λόγω του συνεχούς φρεναρίσματος στις ισχυρές κλίσεις στον δύσκολο πετρόδρομο, όπως και η προσοχή σου και η αυτοσυγκέντρωση για να αποφύγεις μια πτώση που μπορεί να κοστίσει και σε σένα και στο ποδήλατο. Έπρεπε κάθε λίγο να σταματώ για να ψύχονται τα δισκόφρενα και η φθορά στα φρένα ήταν τέτοια που πρώτη φορά μού συνέβη κάτι καταπληκτικό, δυο φορές σταμάτησα για 20 λεπτά για να ξαναρυθμίσω τα φρένα! Τα φρένα μου ήταν καινούργια, αλλά μετά από αυτή τη μοναδική κατάβαση θα χρειαστώ καινούργια τακάκια φρένων! Από αυτή την περιπέτεια ακολουθούν λίγες εικόνες, δείγματα και ψήγματα μνήμης από μια μοναδική διαδρομή, στον ψηλότερο ελληνικό δρόμο, στο ψηλότερο ελληνικό βουνό, στο Χριστάκι στον Όλυμπο στα 2424 μέτρα ψηλά, με ένα ποδήλατο πλήρως εξοπλισμένο για διαβίωση στην ελληνική φύση.

 

Ελληνικός Παράδεισος 4 Εποχών

Η Ελλάδα είναι ένα υπέροχος φυσικός χώρος ιδανικός για ψυχοσωματική θεραπεία σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Πρέπει όμως για να τον απολαύσεις στο έπακρο αυτόν τον χώρο να τον προσεγγίσεις με τον κατάλληλο τρόπο. Μια ολιγοήμερη εκδρομούλα στη νότια Μαγνησία μέσα στο "καταχείμωνο".

 

Επιλογή ποδηλάτου: ένας πολύ σύντομος οδηγός για τον αρχάριο ταξιδιώτη

Καθώς η "τουριστική ποδηλασία" γνωρίζει μεγάλη άνθηση, ολοένα περισσότεροι χρήστες ποδηλάτου προβληματίζονται για το ποδήλατο που πρέπει να χρησιμοποιήσουν. Το πρόβλημα είναι πραγματικό, γιατί η ποδηλασία σε μακρυνές περιοχές και με συνθήκες δύσκολες και απρόβλεπτες έχει ειδικές απαιτήσεις στα υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε. Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να δώσω έναν αρχικό προσανατολισμό, με σκοπό να βοηθηθείς στις βασικές επιλογές, και για το ίδιο το ποδήλατο αλλά και για τα υπόλοιπα υλικά στα οποία θα επενδύσεις.

 

Ωραία λοιπόν, θέλουμε να πηγαίνουμε σε μακρινές περιοχές με το ποδήλατό μας. Αυτό που θα πρέπει να σκεφτούμε είναι κάτι απλό και βασικό: ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες, τα βασικά χαρακτηριστικά, της δραστηριότητας αυτής. Είναι τρία βασικά πράγματα:
1. θα είμαστε μακριά, μόνοι, αβοήθητοι, αυτάρκεις,
2. θα μεταφέρουμε βάρος,
3. θα συναντούμε απρόβλεπτες και ίσως δύσκολες συνθήκες, και όσον αφορά στον καιρό αλλά και στο τεραίν.

Πρέπει να αναλύσεις, να σκεφτείς αυτές τις απαιτήσεις, βάζοντας όλα αυτά μαζί στο λογαριασμό. Δεν είναι μόνο κάποια εργαλεία και γνώσεις για να λύνεις τεχνικά θέματα σχετικά με το ποδήλατο (και όχι μόνο) όπως τα τρύπια λάστιχα. Δεν είναι μόνο αυτό. Είσαι μακριά σημαίνει ότι θέλεις αξιοπιστία σε όλα. Δεν θέλεις να ξεμείνεις στη μέση του πουθενά και να περιμένεις βοήθεια από τον ουρανό! Η αξιοπιστία των υλικών έχει σημασία πρώτα από όλα. Το πρώτο που πρέπει να σε απασχολήσει. Γενικά μιλώντας όσον αφορά τα υλικά κάθε είδους, σχεδόν πάντα η αξιοπιστία συγκρούεται με την απόδοση. Κλασικό, το πιο βασικό, ο σκελετός του ποδηλάτου: όσο πιο γερός θα είναι ο σκελετός τόσο λιγότερο θα φλερτάρει με την απόδοση απλά γιατί θα είναι βαρύτερος. Αφού θέλεις αξιοπιστία θα πρέπει να βάλεις στην άκρη την απόδοση.

Αυτό που μετράει όταν παίρνεις ένα ποδήλατο και φεύγεις είναι η σιγουριά ότι θα γυρίσεις χωρίς τεχνικά προβλήματα. Δεν είναι η άνεση που σε νοιάζει, είναι η ασφάλεια. Άνεση δεν θα έχεις έτσι κι αλλιώς. Αυτό το ξέρεις, το δέχεσαι, το αποδέχεσαι, και στην πραγματικότητα το επιζητάς! Αυτό είναι που θα απολαύσεις! Αν ήθελες άνεση δεν θα πήγαινες στου διαβόλου τη μάνα, θα καθόσουν σπίτι και θα περνούσες καλά. Κι όμως ξέρεις ότι εκεί έξω στο άγνωστο θα περάσεις υπέροχα! Αλλά πρέπει να πας και να γυρίσεις χωρίς τεχνικά προβλήματα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το να φύγεις με όρεξη να απολαύσεις μια διαδρομή ή έναν τόπο και να αναγκαστείς να ακυρώσεις την αποστολή σου λόγω τεχνικών προβλημάτων. Είναι σκέτη απογοήτευση.

Με βάση αυτή τη λογική, αρχίζεις να εξετάζεις όλα τα υλικά σου ένα-ένα. Αρχίζοντας από τον σκελετό του ποδηλάτου -θέμα που αφορά το είδος του ποδηλάτου- θέτεις το ερώτημα "ποιο υλικό σκελετού είναι το πιο αξιόπιστο;". Αμέσως θα έχεις την απάντηση: το κλασικό "σίδερο", μακριά από τα σύγχρονα εξελιγμένα υλικά όπως αλουμίνιο ή κάρμπον. Σε όλα τα υλικά θα προχωράς με την ίδια λογική για να δίνεις τις απαντήσεις σου. Έτσι θα σκεφτείς για όλα, μέχρι και για το παραμικρό πράγμα που θα κουβαλήσεις μαζί σου. Με αυτή τη λογική, θα κρίνεις στην πράξη την λειτουργικότητα του κάθε υλικού, και σταδικά με την εμπειρία θα αναπροσαρμόζεις υλικά και καταστάσεις έτσι ώστε να παίρνεις από αυτή την υπέροχη και δημιουργική δραστηριότητα τη μέγιστη ικανοποίηση.

Γενικά μιλώντας, υπάρχουν δύο τάσεις στην χρήση του ποδηλάτου για μεγάλες αποστάσεις. Το λεγόμενο "bicycle touring", ο κλασικός "ποδηλατοτουρισμός", το "ταξίδι με ποδήλατο", έχει να κάνει με την χρησιμοποίηση του ποδηλάτου για ταξίδια μεγάλων αποστάσεων με "χαλαρό" τρόπο, ενώ το λεγόμενο "bikepacking" έχει να κάνει με γρήγορες διαδρομές σε μεγάλες αποστάσεις, με χρήση πιο εξελιγμένων υλικών και στη λογική της απόδοσης χρόνων/αποστάσεων. Αυτό το άρθρο ακολούθησε τη λογική του κλασικού bicycle touring. Εάν σε ενδιαφέρει το bikepacking, εκεί πλέον απαιτούνται πολύ πιο εξειδικευμένα υλικά και γνώσεις και ικανότητες που ξεφεύγουν από το επίπεδο του αρχαρίου. Μην ψάχνεις λοιπόν για "περίεργα" και ακριβά ποδήλατα και υλικά. Στην κυριολεξία, μπορείς να ξεκινήσεις με έναν σκελετό ποδηλάτου που μπορείς να βρεις μέσα σε σκραπ, να τον πάρεις και να χτίσεις ένα ποδήλατο με απλά βασικά περιφερειακά. Αυτό το ποδήλατο μπορεί να σού δώσει τις πρώτες υπέροχες ποδηλατοτουριστικές απολαύσεις!

Ποδηλατικό σχολείο: πώς θα γίνεις ένας ευτυχισμένος ποδηλάτης

Η ποδηλασία είναι μια δραστηριότητα με οφέλη σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα: δύναμη, ευεξία, αυτοπεποίθηση, ανεξαρτησία, οικονομία, απλότητα, ψυχοσωματική ισορροπία, χρηστικότητα, φυσική ζωή, υγεία, απόλαυση, αναψυχή. Το άρθρο αυτό απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ποδήλατό τους για μεγάλες αποστάσεις, αλλά θεωρούν ότι δεν έχουν την κατάλληλη σωματική/φυσική ικανότητα. Το άρθρο αυτό σε ενδιαφέρει εάν, είτε δεν έχεις σωματική ικανότητα επειδή στη ζωή σου δεν έχεις ασκηθεί συστηματικά σε κανένα άθλημα, είτε έχεις ασκηθεί λίγο σε κάτι αλλά θεωρείς ότι η ποδηλασία είναι κάτι δύσκολο για σένα.

Παρουσιάζεται μία απλή μέθοδος που θα σε κάνει ικανό σε ένα χρόνο από σήμερα να μπορείς να κάνεις μεγάλες αποστάσεις με ποδήλατο χωρίς να κουράζεσαι. Όταν διαβάζεις να προσέχεις τι γράφω: "σε ένα χρόνο", "μεγάλες αποστάσεις", "χωρίς να κουράζεσαι". Το τι νομίζεις δυνατό και τι αδύνατο, άφησέ το στην άκρη. Εδώ μιλάμε για τις φυσικές προϋποθέσεις. Το μόνο που μένει είναι βέβαια από κει και πέρα οι νοητικές/ψυχολογικές προϋποθέσεις: το να το θέλεις! Εάν δεν το θέλεις κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει, εάν όμως το θέλεις θα μάθεις τη μέθοδο για να το καταφέρεις. Το τι νομίζεις ότι μπορείς, άφησέ το στην άκρη. Η μόνη προϋπόθεση είναι να έχεις ένα ποδήλατο, τίποτα άλλο.

Η μέθοδος:

Μια μέρα που θα έχει καιρό κατάλληλο για μια βόλτα με το ποδήλατο, άνοιξε το ημερολόγιό σου και σημείωσε την ημερομηνία. Ο χρόνος σου αρχίζει, και σε ένα χρόνο θα βγεις με το ποδήλατό σου και θα κάνεις 100 χιλιόμετρα και στο τέλος δεν θα νιώσεις κούραση αλλά αντίθετα ανενωμένος, κεφάτος, δυνατός, ορεξάτος. Με την προϋπόθεση ότι είσαι αρτιμελής και υγιής, το πιθανότερο είναι ότι ακόμη και σήμερα μπορείς να κάνεις σε μία μέρα 100χλμ με ποδήλατο. Όμως θα φας όλη τη μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, προσπαθώντας σκληρά και με συνεχείς στάσεις, και το βράδυ ίσως είσαι τόσο κουρασμένος που δύο πράγματα θα δε νοιάζουν μόνο, ένα βιαστικό φαγητό και το κρεβάτι σου να ξεραθείς στον ύπνο. Πάρε λοιπόν το ποδήλατό σου και κάνε κάτι πολύ πιο εύκολο, βγες μια βόλτα στη γειτονιά σου σε μια απόσταση περίπου 1 χιλιομέτρου. Αν θες παραπάνω δεν απαγορεύεται, όμως το σχέδιο προβλέπει 1χλμ, όχι 2, μόνο 1 αρκεί.

Στον επόμενο χρόνο σου, θα ζήσεις 365 μέρες. Θεωρούμε ότι τις 65 μέρες από αυτές ο καιρός δεν θα είναι ευχάριστος για να βγεις με το ποδήλατο. Μας μένουν 300. Χρειάζεσαι 100 εξόδους στον 1 αυτό χρόνο. Θα έχεις 1 έξοδο ανά 3 μέρες. Δεν χρειάζεται ακρίβεια, στο περίπου, άλλες μέρες δεν θα μπορέσεις λόγω δουλειάς, άλλες μέρες δεν θα μπορέσεις λόγω καιρού κλπ. Την 1η έξοδο από αυτές την κάνεις σήμερα.

Στην επόμενη έξοδο μετά από 3 μέρες, βγες για απόσταση 2 χλμ. Αν θες παραπάνω δεν απαγορεύεται, το σχέδιο όμως προβλέπει 2χλμ. Την επόμενη έξοδο, μετά από άλλες 3 μέρες, σε απόσταση 3χλμ. Πηγαίνοντας έτσι, σε 1 μήνα θα καλύψεις κατά την έξοδό σου απόσταση 10 χιλιομέτρων. Ακόμα και ο πιο ανάθλητος άνθρωπος να είσαι, και ακόμα κι αν θεωρούσες αδύνατο ότι θα κατάφερνες ποτέ να κάνεις 10 χλμ με το ποδήλατό σου, να που το κατάφερες. Το σημαντικό κέρδος όμως είναι άλλο, δεν είναι το ότι έκανες 10χλμ, αλλά είναι το ότι τα έκανες άνετα, δεν κουράστηκες, δεν νιώθεις ότι πρέπει να αφήσεις κατά μέρος τις καθημερινές σου δουλειές ή ασχολίες επειδή έκανες 10χλμ με το ποδήλατό σου. Μη μου πεις ότι 3 μέρες δεν σού έφτασαν για να ξεκουραστείς από την προηγούμενη έξοδο των 9χλμ πριν από 3 μέρες! Αυτό εάν συμβαίνει, μάλλον θα πρέπει να το ψάξεις με κάποιο γιατρό γιατί θα φανερώνει κάποιο ειδικό πρόβλημα. Αλλά για να το καλύψουμε και αυτό, μπορείς να αναπροσαρμόσεις τη συνολική διάρκεια του σχεδίου από 1 χρόνο μέχρι και σε 2 χρόνια, υπολογίζοντας τις εξόδους διπλές, δηλ. 2 έξοδοι των 10χλμ, 2 έξοδοι των 11, 2 έξοδοι των 12 κλπ. Δύο χρόνια είναι ένας χρόνος που αξίζει τον κόπο για κάτι που θα απελευθερώσει το σώμα σου πέρα από το όριο της σωματικής ανικανότητας στην ελευθερία της σωματικής ικανότητας.

Ίσως τώρα να σκέφτεσαι, καλά ωραία μου τα λες στη θεωρία αλλά φίλε 100χλμ είναι υπερβολικά για μένα. Αυτά που σού γράφω έχουν πίσω τους θεωρία και πράξη, δικά μου και άλλων, που εσύ τώρα αντικειμενικά δεν μπορείς να τα γνωρίζεις. Ο άνθρωπος έχει την φυσική τάση να συνδέει τη σκέψη του με τις εμπειρίες του. Εγώ σού το προτείνω σαν ένα προσωπικό πείραμα, τίποτε άλλο, μένω σε αυτό. Εσύ, αν θέλεις, με δική σου ευθύνη πραγματοποιείς το πείραμα. Εάν το κάνεις το πείραμα, μετά από έναν χρόνο έλα να τα συζητήσουμε. Τότε δεν θα έχουμε να πούμε το ίδιο που θα λέγαμε τώρα.

Η φιλοσοφία του πρότζεκτ:

Εξήγησα στην αρχή ότι αυτό απευθύνεται σε δυο κατηγορίες ανθρώπων:
α. σε αυτούς που δεν έχουν κανένα αθλητικό παρελθόν, και
β. σε αυτούς που έχουν κάποιο.
Εάν ανήκεις στην 2η κατηγορία, το πρόγραμμα θα αποδώσει άνετα, καθώς το σώμα σου έχει την ικανότητα να ανταποκριθεί στη σταδιακή φόρτιση επειδή ήδη έχει κάποιο αερόβιο υπόβαθρο (η ποδηλατική άσκηση έχει κυρίως αερόβιο χαρακτήρα). Εάν ανήκεις στην 1η κατηγορία, θα υπάρξει, ίσως, μία κρίσιμη περίοδος εκεί περίπου στους μήνες 2-5, όπου θα χρειαστείς προσπάθεια. Το κριτήριο είναι το πώς θα νιώθεις, όχι ακριβώς στο τέλος της διαδρομής αλλά το βράδυ της ημέρας και το επόμενο πρωί που θα ξυπνήσεις. Εάν νιώθεις τα πόδια βαριά και την διάθεσή σου να μην είναι ακμαία σε βαθμό που να θέλεις να αναβάλεις άλλες δουλειές που περιλαμβάνουν κάποια σωματική προσπάθεια, τότε έχεις ένα ασφαλές μέτρο ότι ξεπερνάς τα φυσικά όρια του σώματός σου. Εάν αυτό συμβεί, απλά θα επαναλάβεις εξόδους, επεκτείνοντας έτσι τον συνολικό χρόνο του σχεδίου. Μπορεί και πρέπει εδώ να σημειωθεί, ότι το αναπνευστικό σύστημα και το καρδιαγγειακό/κυκλοφορικό σύστημα, είναι τα δύο βασικά συστήματα του οργανισμού που χρειάζονται τον περισσότερο χρόνο προσαρμογής στη χρόνια σωματική αερόβια άσκηση, οπότε εάν εμπίπτεις στην 1η κατηγορία θα πρέπει να μην βιάσεις το σώμα σου, δηλ. για να τού δώσεις το χρόνο που θέλει να προσαρμοστεί ομαλά στη νέα κατάσταση.

Το μυστικό του σχεδίου δεν είναι απλά να κάνεις μια μεγάλη απόσταση, αλλά να το κάνεις χωρίς κούραση. Ο σκοπός δεν είναι να σού πουν μπράβο, ούτε να πεις εσύ μπράβο στον εαυτό σου γιατί έκανε κάτι. Η κούραση θέλει προσοχή, συσσωρεύεται τη μια μέρα μετά την άλλη, και σιγά σιγά σε καταβάλλει, είναι ύπουλη, υποσκάπτει την καθημερινότητά σου. Θέλεις το ακριβώς ανάποδο: κάθε μέρα να γίνεσαι πιο υγιής, πιο δυνατός, πιο σίγουρος, πιο ανεξάρτητος, πιο ελεύθερος, και να απολαμβάνεις όλες τις μέρες της ζωής σου. Εκεί είναι το μεγαλείο της κάθε μέρας που θα ζήσεις επάνω στη σέλα του πιο συναρπαστικού οχήματος που εφευρέθηκε ποτέ.

Το πρότζεκτ βασίζεται στη φυσική αρχή της σταδιακής φόρτισης. Είναι μία φυσική αρχή που ισχύει για όλα τα βιολογικά όντα, και την οποία δεν επινόησε ο άνθρωπος αλλά την παρατήρησε στους ζωντανούς οργανισμούς. Με βάση αυτή τη φιλοσοφία, είναι εφικτό να δημιουργηθεί μία κατάσταση ουσιαστικά διαφορετική από την παρούσα, με τον έλεγχο συγκεκριμένων παραμέτρων και συνθηκών μέσα στη διάρκεια του χρόνου, χρησιμοποιώντας δηλαδή έξυπνα τον παράγοντα χρόνο. Ένα ακραίο παράδειγμα αυτής της φιλοσοφίας είναι οι Σαολίν. Και οι αρχαίοι Έλληνες το γνώριζαν, όπως αποδεικνύει η ιστορία του Μίλωνα του Κροτωνιάτη. Ένα άλλο ζωντανό παράδειγμα όμως όσο απίστευτο κι αν σού φαίνεται, είσαι εσύ ο ίδιος! Για σκέψου λιγάκι μια στιγμή, πόσο σού πήρε μέχρι να μάθεις να περπατάς σωστά; Σήμερα όμως όχι μόνο μπορείς να περπατάς τέλεια, αλλά και να μεταφέρεις βάρη, και να πηδάς, και να κλωτσάς, και να τρέχεις, και να χορεύεις κλπ. κλπ. κλπ.