Οδηγώ στην πόλη το ποδήλατό μου. Περιμένω σταματημένος σε κόκκινο φανάρι κεντρικού δρόμου. ΙΧ παίρνει πολύ κλειστά τη στροφή πλησιάζοντας επικίνδυνα προς εμένα. Δεν αντιδρώ όμως γιατί βλέπω τον οδηγό που με κοιτάζει! Ενώ με κοιτάζει στα μάτια στρίβει όλο και πιο κλειστά... μέχρι που με χτυπάει από μπροστά! Έτσι στην ψύχρα μπαμ και κάτω! Ηλικία οδηγού καμιά 70αριά. Κάποιος από απέναντι που είδε τη φάση κατεβάζει παράθυρο και φωνάζει: "πού πάς ρε κ@λόγερε να σκοτώσεις τον άνθρωπο!" Και η απάντησή του: "αφού έχω πράσινο!".
Πριν λίγες μέρες θυμάμαι, κάπου στο νομό Γρεβενών ήμουν σε δρόμο αρκετά πλατύ, συναντιέμαι με δυο ΙΧ από τις δυο κατευθύνσεις, και ο πίσω ενώ είχε άνετο χώρο να με προσπεράσει, εγώ ήδη πήγα στην άκρη όσο μπορούσα στην ανηφόρα πηγαίνοντας σιγά, αυτός καθόταν και με περίμενε για πολύ ώρα, και μόνο όταν ο άλλος πέρασε από απέναντι, τότε με πέρασε και αυτός, και αφήνοντας μεγάλη απόσταση δίπλα μου. Αυτό μού έχει συμβεί πάρα πολλές φορές.
Οι άνθρωποι στις πόλεις έχουν "λαλήσει", έχουν χάσει την ανθρωπιά τους βουτηγμένοι στον σύγχρονο αστικό παραλογισμό. Ιδίως αυτό ισχύει για τις ελληνικές πόλεις που αναπτύχθηκαν εντελώς άναρχα, χωρίς καμιά λογική, ένα εντελώς αφύσικο και διαστροφικό αστικό περιβάλλον. Όμως εκεί έξω από τις πόλεις, έξω στην ελληνική φύση, όση ακόμα υπάρχει, εκεί βρίσκεις ακόμα πολύτιμα κομμάτια της χαμένης ανθρωπιάς των ανθρώπων. Στα ταξίδια μου όλα τα χρόνια που έχω κάνει στην Ελλάδα με ένα απλό ποδήλατο, ποτέ μα ποτέ δεν κινδύνεψα στο δρόμο από οδηγό σε επαρχιακούς δρόμους. Όσες φορές, σε όλη μου τη ζωή, κινδύνεψα από οδηγό, αυτό ήταν μέσα σε μεγάλη πόλη. Πάντα! Κανόνας!
Είναι τεράστια απόλαυση να ακούς τον άλλον πίσω σου να περιμένει μέχρι να βρεθεί πλατύ σημείο στο δρόμο για να προσπεράσει, ή να έχει αυτός πράσινο φανάρι αλλά να σταματά και να σού κάνει νόημα να περάσεις, επειδή σε βλέπει με ποδήλατο. Για αυτό σου λέω φίλε μου, αν πάρεις ένα ποδήλατο και βγεις έξω στην Ελλάδα, έξω από τις πόλεις, δεν θα ξαναβρείς μόνο μια παρθένα φύση, θα ξαναβρείς και παρθένους ανθρώπους. Αυτό το απλό ανθρωποκινούμενο όχημα, όχι μόνο φέρνει τον άνθρωπο κοντά στη φύση, αλλά φέρνει και τους ανθρώπους πιο κοντά μεταξύ τους.
