Μια Ελλάδα που χάνεται

Στο χωριό Τυμφρηστός, στις πλαγιές του όρους Τυμφρηστού, ήμουν σε υψόμετρο 880μ. νωρίς το απόγευμα, αλλά αποφάσισα να μείνω στο ωραίο μέρος για το βράδυ σε ένα φιλόξενο εκκλησάκι. Ένας ντόπιος ήρθε για να με γνωρίσει και με πληροφόρησε για μία καλή πηγή. Αργότερα πήγα με τα πόδια για νερό. Στην επιστροφή είδα μία γυναίκα να απομακρύνεται από το σημείο που είχα τα πράγματά μου, με κινήσεις λες και δεν ήθελε να τη δει κανείς, αλλά δεν ανησύχησα γιατί δεν κρατούσε τίποτε στα χέρια της. Φτάνοντας εκεί είδα μία σακούλα να κρέμεται στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Μέσα περιείχε, τρία ζεστά φρεσκοβρασμένα αυγά, μία ντομάτα, ένα κομμάτι φρέσκο τυρί και ένα κομμάτι ψωμί.

Για αυτή την Ελλάδα αξίζει να θρηνήσεις. Αυτή είναι η Ελλάδα που χάνεται. Μια Ελλάδα που δεν έχει καμιά σχέση με τη σύγχρονη αστική ψυχοπάθεια. Μια Ελλάδα που ερημώνει από τους ανθρώπους της και από την ανθρωπιά της.

Φωτογραφίες: Το χωριό Τυμφρηστός στο πρώτο φως του ήλιου.








 

Καλημέρα Ήλιε - Μία εισαγωγή στη μαγεία του φυσικού κόσμου

 

Η αντίληψη του χρόνου οφείλεται στο φυσικό κύκλο του φωτός, λόγω περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό της. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τη λογική με την οποία θεσπίστηκε η έναρξη της ημέρας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Γιατί η έλευση του φωτός συμβαίνει το ξημέρωμα. Τη στιγμή που ξυπνάς και αποκτάς συνείδηση μετά την "ανυπαρξία", μετά την απουσία του φωτός στο σκοτάδι. Τη στιγμή που το σώμα και το μυαλό ενεργοποιούνται, έχοντας ξεκουραστεί και συσσωρεύσει δυνάμεις μετά από καλό βαθύ ύπνο, διψώντας για το φως, για δράση, για ύπαρξη. Τότε χτυπάει το φυσικό ρολόι δείχνοντας την πρώτη ώρα. Τότε αρχίζει η μέρα σου. Τότε αρχίζει ο χρόνος σου. Τότε αρχίζει η καινούργια σου ζωή. Μαζί με τον χρόνο αρχίζει όμως και ο χώρος. Γιατί ο οριζόντιος ήλιος αναδεικνύει το ανάγλυφο, μαζί με άπειρα χρώματα από το βαθύ φάσμα του κόκκινου. Χωρίς εμπόδια στο φως, πολυκατοικίες ή άλλα ανθρώπινα συμβατικά κατασκευάσματα, το ξύπνημα μέσα στη φύση δεν είναι τίποτα λιγότερο από το υπέρτατο κοσμικό δώρο της δημιουργίας του χωροχρόνου.
 
Φωτογραφία: η καινούργια μέρα αρχίζει στην Παύλιανη στο ξωκλήσσι της Αγίας Παρασκευής.
 

 

Non comfort zone.

Ο Νίκολας Τέσλα, ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην ιστορία της τεχνολογίας, όταν κάποτε τον ρώτησαν γιατί οι εφευρέσεις δεν γίνονται κοινωνικά αποδεκτές, απάντησε μιλώντας για τον τρόπο που χρησιμοποιείται η τεχνολογία στην πράξη. Είπε ότι η άνεση είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό. Όταν την συνηθίσεις γίνεται απόλυτα εθιστική. Αν δώσεις ακόμα και σε ένα ανίσχυρο άτομο, εξασφαλισμένη καθημερινότητα, καλό φαγητό και φτηνή διασκέδαση, σε βάθος χρόνου θα χάσει κάθε φιλοδοξία, κάθε όνειρο, κάθε ενδιαφέρον, κάθε στόχο στη ζωή του. Η "ζώνη άνεσης" -η γνωστή comfort zone, το επίτευγμα της καθημερινής αστικής άνεσης- είναι το ιδανικό νεκροταφείο των ανθρώπινων ονείρων και του ανθρώπινου μέλλοντος, και για το άτομο και για την κοινωνία ολόκληρη.


 

Οι τελευταίοι ψαράδες του Ιονίου Πελάγους

Από παππού σε εγγονό πάει η τέχνη του ψαρέματος. Οικογένειες ζουν από αυτή τη δουλειά. Ζούσαν, σωστότερα. Με τον τελευταίο νόμο, δόθηκαν στις εταιρείες και οι τελευταίες ακτές του Ιονίου, για ιχθυοκλωβούς. Οι μεγαλοκαρχαρίες της ιχθυοκαλλιέργειας ισοπεδώνουν πελάγη και κοινωνίες, γεμίζοντας τις ελληνικές θάλασσες με τοξικά χημικά και το πιάτο του καταναλωτή με καρκίνο.

 













Ευρυτανικές εντυπώσεις (διαδρομή: Στένωμα-Καρπενήσι)

Το Βελουχιστάν, εεε συγνώμη η Ευρυτανία, είναι η πιο άγρια και απόμακρη και ξεχασμένη περιοχή στο σύγχρονο Ελλαδιστάν. Ισάδι δεν υπάρχει και οι κλίσεις των δρόμων είναι από 10% και άνω, και ως εκ τούτου το πιο "μαζοχιστικό" μεταφορικό μέσο στο Βελουχιστάν, εεε συγνώμη Ευρυτανία, φαίνεται στις φωτογραφίες με φόντο το Τυμφρηστάν, εεε συγνώμη Βελούχι ήθελα να πω.